หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #2 : คู่หมั้น

ครื่องบินลงแตะรันแวร์ สนามบินสุวรรณภูมิได้ไม่นาน สาวสวย แต่งกายตามสมัยนิยม เดินเข็นกระเป๋าเดินทางออกมาด้วยท่าทางกระชับกระเฉง ทำให้ผู้คนที่มารอรับคนรู้จัก ต่างพากันหันมองเธอเป็นเป็นตาเดียวกัน
" แพทตี้ แพทตี้ ครับทางนี้ ครับ" ภาคินซึ่งมารอรับหญิงสาว ยกไม้ยกมือให้เธอเห็นเขา�
"ภาคิน ภาคิน มารับแพทหรอค่ะ" ด้วยความแปลกใจที่เห็นเขามารับแทนที่จะเป็นคนที่บ้านของเธอเองแต่เธอก็ยังยิ้มแย้ม ดีใจ อย่างน้อยเขาก็ไม่ลืมเธอ
"ดีใจจังเลยค่ะที่คินมารับแพท" แต่ที่บ้านเมื่อคิดว่าทำไมที่บ้านถึงไม่มีใครมา ก็ทำให้เธอรู้สึกเศร้า แต่แค่เวียบเดียวเท่านั้นที่เธอแสดงก็จะอะไรสะอีกถ้าไม่ใช่เรื่องที่เธอเพิ่งบอกทางบ้านไป
"ผมอาสามารับแพทเองครับ ให้ทุกคนรอคุณที่บ้านดีกว่า เพราะผมเองก็คิดถึงคุณ " เขารู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรจึงต้องรีบบอกกลัวเธอจะเสียใจที่ไม่มีใครมารับ
"คุณนี่ น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจังเลย แพทไม่น่า..... ช่างมันเถอะค่ะไปกันเถอะ " เหมือนคิดอะไรได้แต่เธอไม่ได้พูดออกมาภาคินจึงช่วยสาวสวยเข็นกระเป๋าไปที่รถของเขาผู้คนส่วนใหญต่างพากันมองทั้งคู่ด้วยความชื่นชม เหมาะสมกันยิ่งนัก

"ตาคินกลับมาหรือยังแม่น้อม"เมื่อไม่เห็นบุตรชายทั้งวันคุณภาสินี อดถามไม่ได้
"ยังค่ะ แต่โทรมาบอกว่าจะกลับดึก ค่ะ" แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยตอบ
"แล้วยัยบัวยังไม่ลงมาอีกหรือ " เมื่ออีกคนยังไม่กลับ จึงถามหาอีกคน ที่นางคิดว่าน่าเป็นห่วงมากกว่าใครในตอนนี้
"ให้อิฉันไปตามไหมค่ะ�
"ไปดูสิทำไมถึงลงมาช้านักนะ" บอกทั้งที่ภายในใจ กลับรู้สึกเป็นห่วง นางจะไม่รู้ได้ยังงัย ว่าบุตรสาวที่นางเลี้ยงมากับมือตอนนี้ รู้สึกนึกคิดอะไร
"คุณบัว ค่ะ คุณบัว " น้อมส่งเสียงเรียกคนภายในห้องกลับเงียบเฉยแต่ภายในห้องมีแต่เสียงสะอื้นไห้ปริมจะขาดใจจนไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบกลับแต่จำใจขานตอบรับเพราะกลัวทุกคนจะเป็นห่วงเธอ
"ค่ะ ป้าน้อมเดียวบัวลงไปค่ะ" พยายามปรับเสียงให้ปกติมากที่สุด เท่าที่จะทำได้ไม่อยากให้ใครสงสัยว่าเธอเป็นอะไร�
ป่านนี้เขาจะกลับมาหรือยังนะ �ทำอะไรที่ไหน �หรือว่า �โอ้ย....ทำไมต้องคิดถึงเขาด้วยนะ �จะเป็นห่วงเขาทำไม �เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงสะบัดหัว ไล่ความคิดฟุ้งซ่าน �ก่อนจะไปล้างหน้าล้างตา เพื่อที่จะลงไปข้างล่าง
"ขอโทษค่ะคุณแม่" �กล่าวแผ่วเบา อย่างรู้สึกผิดที่ให้ท่านนั้งรอ
"ไม่เป็นไร �ดีกว่าไม่มีเพื่อนเลย ตาคินก็ยังไม่กลับ" �นางลืมตัว �เลยรีบหันไปมองทางบุตรสาว หรือนางควรจะหยั้งความรู้สึกของบุตรสาวดีนะ �
"บัว � แม่ว่าจะให้พี่เขาพาหนูแพท มาทำงานด้วยหนูมีปัญหาไหมลูก" �ถามทั้งสังเกตท่าทางของอีกฝ่ายไม่ให้รู้ตัว
"บัว �ไม่.. ไม่มีค่ะ" �คำตอบที่เปล่งออกมา สั้นเล็กน้อย �เธอจึงเลี่ยงที่จะตอบนางยาวกว่านี้ ทั้งสีหน้าที่ซีดลงกว่าเดิม�
"ให้หนูแพทมาเรียนรู้งานซะวันนี้ �ไหน ๆ �ก็จะต้องแต่งงานกับพี่เขาอยู่ดี" �เพียงเท่านี้นางก็รู้แล้วว่าบุตรสาวของเธอรู้สึกเช่นไร �
"ค่ะคุณแม่ บัวยังไงก็ได้ แล้วแต่คุณแม่ กับ พี่คิน เถอะค่ะ" �เธอจะรู้สึกอย่างไรช่างมัน ถ้าเขาและมารดาพอใจเธอก็พร้อมจะทำตาม �ถึงแม้จะเจ็บปวด �แต่เธอจะทนให้ถึงที่สุด เท่าที่จะทนได้ �ทนหรอ เธอจะทนได้สักกี่วันกันล่ะ เมื่อต้องเจอเขาอยู่กับ �คู่หมั่น ต่อหน้าต่อตาทุกวัน �โอ๊ย...
"เป็นอะไรลูก แม่ว่าหนูขึ้นไปพักเถอะ" �เมื่อสีหน้าบุตรสาวแย่ �อดเป็นห่วงไม่ได้ �
"หนูขอโทษนะค่ะ" แล้วก็ก้าวยาวๆ จากไปอย่างรวดเร็ว �เพราะกลัวมารดาจะเห็นน้ำตาของเธอ �ที่ไม่รู้มันไหลออกมาได้อย่างไร �และคงจะหยุดอยากเสียด้วยสิ

เมื่อบุตรสาวจากไป ทำให้นางคิดถึงเมื่อครั้งที่บุตรชาย กระตือรือร้นมาบอกแก่นางว่า �เขารัก แพทตี้มาก
"นะครับคุณแม่ �นะครับ ผมทนรอไม่ไหวหรอกครับ " �เขาอ้อน มารดา อย่างกับเด็กอยากได้ของเล่นสักชิ้น �เปล่าเลยสิ่งที่เขาขอจากนางคือ การแต่งงานกับหญิงสาว ที่เขาบอกว่ารักเธอเหลือเกิน จนไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป �
"มันจะดีหรอ ตาคิน �หนูแพทยังต้องไปเรียนที่ต่างประเทศไม่ใช่หรอ" �ไม่ใช่นางไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาขอ �แต่นางเห็นมานักต่อนักแล้ว ผัวอยู่ทางเมียอยู่อีกทาง �มันเป็นยังไง �
"ผมจะมั่นไปหาแพทปล่อย ๆ ครับ �"เขาแน่ใจว่าเมื่อถึงวันนั้น แล้วเขาจะทำให้ได้ �ขอเพียงมารดาอนุญาต เท่านั้น
"แล้วฝ่ายโน้น เขาว่ายังไงล่ะ" �เมื่อไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเขาได้ จึงถามถึงอีกฝ่าย
"คุณพ่อ คุณแม่แพท �ท่านบอกว่าให้หมันกันไว้่ก่อน �แพทจบกลับมาค่อยแต่งครับ �แต่ผมว่าแต่งเลยดีกว่าครับคุณแม่ �แต่งก่อนแต่งหลังก็ต้องแต่งอยู่ดี" เขาพูดในสิ่งที่ตนเองคิดว่าถูกต้องและใช่ที่สุด�
"แม่ว่าเอาอย่างทางนั้นว่าก็ดี �จะได้รู้ว่าระยะทางมีผลต่อการแต่งงานของเราทั้งคู่ไหม" �รีบสับทับกับฝ่ายนั้นทันที ดีกว่าปล่อยให้แต่งกันไปแล้วเลิกลากันที่หลัง
"โถ่...คุณแม่" �สีหน้าผิดหวังที่มารดาไม่เห็นด้วยกับเขา �แต่ก็ยังดีที่ได้จับจองเธอไว้ก่อน �จะได้ไม่มีใครมากล้ายุ่งกับเธอ แพทตี้

ถ้าวันนั้นนางทำตามที่บุตรชายขอจะเกิดิอะไรขึ้นนะ �แถมบุตรชายยังไม่มั่นคงและทำผิดต่อหนูแพท อีกด้วย แล้วอีกคนล่ะ �นางจะช่วยเธออย่างไร �แล้วพ่อตัวแสบจะแก้ไขปัญหาอย่างไร �ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด กับสิ่งที่เขาก่อขึ้น �นางจมอยู่กับความคิดสักพัก ก็ลุกขึ้นเพื่อผ่อนคลายจากความคิดทั้งหมด�