หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #15 : พักใจ ( 100%)

บัวชมพู หลังจากมาพักกับ อรอนงค์ ได้ 2-3 � วัน �ก็ยอมเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้เพื่อนรับรู้ แม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม �แต่อรอนงค์ ก็ไม่ได้ถามหรือสงสัยอะไรนัก เพราะรู้ดีว่าเรื่องบางเรื่องก็ไม่สมควรเล่านั้นเอง �ทั้งสองจึงตัดสินใจที่จะลาพักร้อนไปท่องเที่ยวกัน

"ดีเหมือนกันนะบัว �ไปพักผ่อนกันบ้าง �เอ..แต่ที่บ้านบัว " �อรอนงค์ ไม่แน่ใจนักว่าเพื่อนจะไปด้วยได้ �เพราะคุณภาสิณี รักและห่วงบัวชมพูมากนั้นเอง

"คุณแม่ เข้าใจ บัวแน่ใจจ๊ะ " เธอยืนยันแข็งขัน�

"งั้นก็โทร เลยสิ จะได้จองตั๋ว เดินทางกันเลย " �เมื่อเห็นเพื่อนยืนยัน เธอก็พร้อมสนับสนุนทันที

บัวชมพู หันมองหน้าเพื่อนอีกครั้งอย่างขอกำลังใจก่อนจะกดหามารดา �อรอนงค์ กำหมัด พร้อมกับบอก สู้ ๆๆ พร้อมรอยยิ้ม �บัวชมพู จึงทำตามบ้างแล้วก็ต่างพากันหัวเราะ �

"สวัสดีค่ะ คุณแม่ �คุณแม่สะบายดีไหมค่ะ " �เอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบมารดาก่อนอื่นเลย

"จ๊ะ ลูกแม่สะบายดี แล้วหนูล่ะ ดีขึ้นหรือยัง แล้วเมื่อไหร่จะกลับบ้านเรา" �เมื่อรู้ว่าเป็รบุตรสาวโทรมาทั้งดีใจ และหวังให้เธอกลับมาสะที

"ค่ะ บัวสะบายดี �คุณแม่ค่ะ บัวอยากจะขอ เอ่อ.." �รู้สึกเกรงใจมารดาที่จะขอลาหยุดยาว เพื่อไปพักผ่อน

"มีอะไรลูกว่ามาเลยแม่พร้อมจ้า " �เธอต้องมีเรื่องแน่ไม่งั้นคงไม่โทรมาแน่ หากว่าจะกลับบ้านเธอคงกลับมาแล้วป่านนี้

"คือ บัวกับอร นะค่ะ ชวนกันไปเที่ยวพักผ่อน �บัวเลยอยากขออนุญาตคุณแม่ นะคะ " ตัดสินใจบอกมารดาตามที่ตั้งใจไว้ พร้อมกับหันไปมองเพื่อนที่นั้งให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ�

"บัว!! " �นางรู้สึกใจหายเมื่อได้ฟังบุตรสาวบอก�

"คุณแม่ค่ะ บัวสัญญาค่ะ �หลังจากกลับมา บัวจะเข้มแข็ง �บัวจะเป็นลูกที่ดี น้องสาวที่น่ารักค่ะ �" �นี่จะเป็นการปลดปล่อยสุดท้ายก่อนจะกลับมาเผชิญความจริง �จะไม่วิ่งหนีปัญหาอีกแล้ว �พร่ำบอกตนเ งอย่างมั่นใจ

"จ๊ะ �แม่เชื่อว่าหนูทำได้ แม่จะรอ " �นางยิ้มเมื่อเห็นถึงความตั้งใจ และหัวใจนักสู้ของเธอ

"ขอบคุณค่ะแม่ แล้วจะรีบกลับมานะคะ รักแม่ที่สุดเลยค่ะ " �น้ำเสียงที่แจ่มใส �ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม พร้อมกับบอกตนเองต้องทำได้ �ต้องทำได้บัวชมพู

หลังจากวางสายแล้วสองสาวกอดกันตัวกลมทีเดียวที่มารดาของบัวชมพูอนุญาต �จึงพากันตะเตรียมของ และจองตั๋วรถทันที เมื่อทุกอย่างพร้อมทั้งสองจึงออกเดินทางทันที �


หลายวันที่บัวชมพูไม่ยอมกลับบ้าน ภาคิน กระวนกระวายใจ ไม่ยอมกินยอมนอน ทำงานหักโหมเป็นบ้าเป็นหลัง �ยิ่งเมื่อมารดาเข้ามาเพื่อบอกเล่าว่าบัวชมพูโทรมา เขาว่างมือจากทุกสิ่งเดินตรงมาที่มารดาทันที

"น้องบัวยอมกลับบ้านแล้วใช่ไหมครับแม่ " �ลุ้นให้มารดาตอบว่าใช่ �เขาคงจะยิ้มได้ แต่....

"เปล่านี่ �น้องแค่โทรมาบอกว่าขอไปต่างจังหวัด �สักอาทิตย์ หรือสองอาทิตย์ แล้วถึงจะกลับบ้าน " �เสียงที่เล่าแบบเรื่อย ๆ �ไม่ได้สนใจคนฟังเท่าไหร่ �แต่มีแอบลอบมองและยิ้ม �หากแต่ตอนนี้ หน้าคนฟังเริ่มตึง �ดวงตาวาวโรจน์ �และความโกรธกำลังพุ่ง ��

"แม่อนุญาตได้ยังงัย �" คำถามที่ออกจะห้วน ๆ กระด้าง ไม่มีหางเสียงของเขา

"น้องโตแล้วเขาคงรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไม่เหมือนคนบางคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร " �อดแขวะเขาไม่ได้�

"ไปไหน ไปกับใคร ครับ " �เพราะรู้สึกผิดที่เสียมารยาทกับมารดา �จึงพ่นลมหายใจออกและค่อย ๆถามคงจะได้ความกว่าเป็นแน่ เขาคิด

"เห็นว่าไปกันสองสามคน แม่ไม่แน่ใจและก็ไม่ได้ถาม " �นางตอบแบบวกวนไปในที �เพราะรู้สึกหมั่นไส เจ้าลูกชายที่อยากเป็นพระเอก แต่ต้องมาตกม้าตายเพราะนางเอกตัวจริงหนีไป

"โธ่..แม่ทำไมไม่ถามล่ะ แล้วมีผู้ชายไปด้วยไหม ที่ชื่อ นพ อะไรนั่นนะ " �ถามออกไปแล้ว ก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย �นางภาสิณี เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"ก็คนที่มาเกาะแกะ บัวงัย" �หันหน้าหนีไม่ยอมสบตามารดา ที่จ้องเขาตาไม่กระพริบ

"นี่แกหึง หรอตาคิน " �อดที่จะถามไม่ได้ เมื่อเห็นอาการร้อนรนของบุตรชายเข้าอย่างจัง

"เปล่า �แค่ถามดูเท่านั้นเองครับแม่ " �แต่ก็ไม่ยอมหันกลับมาอยู่ดี

"เอาเถอะ ไม่หึง ก็ไม่หึง แล้วนี่เอายังงัยเรื่องแกกับหนูแพทตี้ " �เมื่อเขาไม่ยอมรับนางจึงวกกลับมาที่เรื่องของแพทตี้ทันที

"ยังไม่รู้เลยครับ ช่วงนี้แพทไม่ได้มาช่วยงานผม �เพราะต้องเข้าไปฝึกงานที่บริษัทคุณพ่อคุณแม่แพทนะครับ" �เหนื่อย ๆ เสียงตอบที่เหนื่อย กับเรื่องที่ตนเองเป็นคนผูกทั้งหมด

"รีบเข้าล่ะ ท้องมันใหญ่ขึ้นทุกวัน จะทำอะไรก็รีบทำ " เมื่อเห็นสีหน้าที่ครุ่นคิดของเขานางจึงเลี่ยงออกจากห้องไปโดยไม่บอกไม่กล่าว

"ทำยังงัย ดีเนาะเรา" � หลับตาลงเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อตาที่เพ่งงานมาทั้งวัน ไหนจะต้องมารับรู้ว่า แม่ดอกบัวหนีเขาไปเที่ยวไกล อีกด้วย กลับมาก่อนเถอะจะทำโทษให้หนักเลย �ดื้อนัก ทั้งโกรธ ทั้ง...รัก...รักนี่เขารักแม่ดอกบัวเข้าแล้วหรือ �ภาคิน ถึงกับลุกขึ้นยืนเหมือนกับคิดอะไรบ้างอย่างได้ จึงคว้าโทรศัพท์ กดโทรออกทันที �?( คิดอะไรได้หนอพี่คิน ?�) �เขาจะไม่ยอมเสียคนที่รัก เด็ดขาด เขาจะต้องทำให้แม่ดอกบัว กลับมาเชื่อมั่นในตัวเขาให้ได้ ถึงกับยิ้มออกทันที �เขามีเวลาไม่มากก่อนที่ แม่ดอกบัวจะกลับจากท่องเที่ยว �เพื่อเธอ บัวชมพู �ฉันจะทำเพื่อเธอ ฉันสัญญา �ร้องบอกเธอในใจ

ทางใต้ของประเทศไทย�
สองสาวกำลังวิ่งเล่นที่หาดทรายขาว �บางครั้งก็วิ่งลงทะเล �ให้น้ำทะเลช่วยล้างบาดแผลในใจให้หายลงไปในทะเลกว้าง

"ทะเลจ๋า �ฝากความปวดร้าวทั้งหมดไว้ที่นี่นะ �และขอให้ความเข้มแข็งแก่บัวทีเถอะ " �บัวชมพู พรึมพร่ำกับท้องทะเลกว้างไกล อย่างคนที่ไม่มีที่พึ่ง �แต่เธอก็ยิ้มออกเมื่อมีกระแสลมเย็นพัดเข้าหาแม้จะไม่แรงมากแต่อบอุ่น

"บัว �ไปหาของทะเลอร่อย ๆ กินกันเถอะ " �พยักหน้าเป็นเชิงตอบ

หลังจากทานมื้อค่ำทั้งสองก็มานั่งทอดกายริมชายหาด ไม่มีการพูดคุย เพียงแต่นั่งปล่อยอารมณ์ กันตามสายลมเท่านั้น �หลายวันมานี่ทำให้เธอคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ มากมายในชีวิต �ทั้งดีทั้งร้าย และมันกำลังจะผ่านไปเหมือนทุกครั้งที่เธอเคยเจอ � พลันเสียงถอนหายใจก็ดังเป็นช่วง ๆ ทำให้คนที่นั่งข้างอดที่จะเหลียวมอง �อย่างนึกห่วง ขนาดมาไกลขนาดนี้ เธอก็ยังไม่ลืม �อย่างนี้ล่ะมั้งที่เขาเรียกว่า �'หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีหัวใจตัวเองนี่สิ ไม่มีวันพ้น' �

บัวชมพู �เมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังถูกเพื่อนมองอยู่ จึงปรับสีหน้า

"บัวจะเข้มแข็ง " �พร้อมกับกำมือยกขึ้น �

"อืม �เราก็เหมือนกัน " �เสียงหัวเราะดังประสานกัน แม้จะมีคนมาเที่ยวบางตาเพราะไม่ใช่เทศกาลท่องเที่ยว �แต่ก็มีบ้างที่หันมามองและยิ้มกับท่าทางของสองสาว

การหนีมาเที่ยวหลายวันของเธอมีสิ่งที่แปลกหรือขาดหายไปจนทำให้ �บัวชมพู ใจหาย �เมื่อไม่มีการติดต่อมาเลยของ ภาคิน �เขาคงเบื่อที่จะตามแล้วแน่เลย ได้แต่คิดปลง ๆ �เธอเฝ้ามองโทรศัพท์ ว่าเขาจะติดต่อมาไหม �หรือโทรมาดุด่าว่ากล่าวไหม �อะไรก็ได้จากเขาก็ยังดี �มีเพียงมารดาคนเดียวเท่านั้นที่โทรมาถามสารทุกข์เธอบ้าง � เพียงเท่านี้ขอบตาก็เริ่มที่จะร้อน �ไม่นานน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมา �'ใช่สินะเขาคงอยู่กับลูกกับเมียเขาจะมาคิดถึงเราทำไม ' พอคิดถึงนี้ปล่อยโฮ ออกมาเลยทีเดียว �ร้องจนพอใจ �ก็ขึ้นล้างหน้าล้างตา �พรุ่งนี้แล้วที่ต้องกลับไปสู้กับความจริง�