หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #14 : การเปลี่ยนแปลง(100%)

บัวชมพู หลังจากที่ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตนเอง ทำให้ทั้งที่บ้านและที่ทำงานต่างพากันให้ความสนใจในตัวเธอมากยิ่งขึ้น �โดยเฉพาะ นพพดล ที่เขาเคยแอบมองเธอมานานไม่กล้าจีบได้แต่มอบความเป็นเพื่อนให้ แอบส่งความห่วงใยให้ตามโอกาสเท่านั้น

"นพ �บัวรู้ว่านพคิดยังงัยกับบัวมาตลอด " เธอกล่าวขึ้นหลังจากพากันมานั่งที่ร้านไอศครีม สองคน

"บัวอย่ากังวลไปเลย นพรู้ว่า แค่ไหน นพจะรอวันที่บัวยอมเปิดใจให้นพนะ อย่าคิดมาก " �เขาเองแม้จะไม่แน่ใจว่า บัวชมพูมีใครหรือเปล่า เพราะบ้างครั้งเธอก็ร้องไห้ �บ้างครั้งก็ยิ้มสดใส �

"จ๊ะ บัวสัญญานะ ถ้าวันนั้นมาถึง จะรับพิจารณา นพ เป็นคนแรกเลยจ๊ะ " �เสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ เรียกสายตาของคนภายในร้านได้ดีทีเดียว โดยเฉพาะสายตาที่กร้าวขึ้นแทบจะทันทีที่เห็นเจ้าของเสียงหัวเราะ �หน้าที่กำลังยิ้มแย้ม กับบึงตึงขึ้น �ภาคินข่มความโกรธ ที่วิ่งขึ้นหน้าเขาแล้วหันไปทางอื่นเพราะอื่นเพราะไม่อยากเห็นหรือได้ยิน �ซึ่งทำให้คนมาด้วยถึงกับ งงกับพฤติกรรมของเขาแต่ไม่ได้ถาม

"อร่อยไหมบัว �" นพถามอย่างจะเอาใจหญิงสาว

"อืม �อร่อยสิ �วันหลังเรามากันอีกนะ " �เธอชวนให้เขาพามาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มที่น่ารักมอบให้เขาทีหนึ่งด้วย

"ได้สิ เมื่อไรก็ได้ที่บัวอยากมา นพ มาด้วยได้เสมอ " �ทั้งสองจึงหัวเราะประสานกันอีกครั้ง �ทำให้ ภาคินที่พยายามเก็บอารมณ์ ทนไม่ได้ ลุกขึ้นเดินไปตามเสียงนั้นทันที

"มีความสุขกันจังเลยนะ " �แม้จะเป็นคำถามที่ดูจะธรรมดา �แต่คนฟังอย่างบัวชมพูรู้ทันที ว่าเขาประชด

"ค่ะ �" เธอตอบเรียบ ๆ �ไม่ได้มองหน้าคนถามที่ตอนนี้ �กำลังหน้าแดงด้วยความโกรธ อย่างมาก

"กลับบ้านได้แล้ว " ไม่พูดเปล่า กับกระชากร่างบางลุกขึ้นตามแรงทันที โดยไม่สนใจคนอื่นที่มองอย่างสงสัยใคร่รู้

"เดียวครับ ท่านประธาน �" �นพ เองก็ไม่รู้ว่าทำไมท่านประธานถึงต้องโกรธขนาดนี้ด้วย เขาเพียงมาทานไอศครีมกับน้องสาวท่านเท่านั้น

"ถ้ายังไม่อยากตกงาน ก็หุบปากนายสะ" �ภาคิน หันมามองอย่างไม่พอใจ�

"พี่คิน มันจะมากไปแล้วนะคะ " บัวชมพู สะบัดข้อมือที่ถูกเขาจับอย่างแรง แต่ไม่สามารถหลุดออกได้ เพราะมือของเขาแข็งแรงดังคีมหนีบเหล็กก็ไม่ปาน

"แล้วที่ บัว ทำมันเรียกว่าอะไร หึ !! " �ภาคินสวนกลับเธออีกเช่นเคย

"บัว ทำอะไรค่ะ ก็แค่มาทานไอศครีม" �เธอลอยหน้าบอกเขาอย่างไม่สนใจอารมณ์เขาเช่นกัน

ใครจะคาดคิด เมื่อภาคินทนไมได้จึงจับดวงหน้างามหันมาเผชิญหน้า และฉกปากเข้าหาปากที่เถียงเขาไม่หยุดหย่อน �โดยไม่สนใจผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา �บ้างก็หยุดมอง บ้างก็แอบขำ บ้างก็ตำหนิ �แต่เขาไม่ได้สนใจ �บัวชมพูตกใจ �ตาโต �อ้าปากจะท้วงกับกลายเป็นการเปิดปากให้กับเขาอย่างง่ายดาย �เขาจึงส่งลิ้นที่ไวเข้ามาควานหาความหอมหวานจากปากช่างเจรจานี้เป็นนานสองนานเลยทีเดียวกว่าจะยอมถอนจูบที่ครั้งแรกจะแค่เพียงสั่งสอน �มือที่ออกแรงลากเธอเปลี่ยนเป็นลูบไล้ทั่วทั้งแผ่นหลัง และกอดเอาไว้อย่างหวงแหนยิ่งนัก

"อืม �หอมจัง " �เมื่อเขาถอนจูบแล้ว ก็กระซิบข้างฟูให้ได้ยินเพียงสองคน �บัวชมพู ตอนนี้อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี �มึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น�

แต่เมื่อเรียกสติคืนมาได้ บัวชมพู ยกมือขึ้นฟาดใส่ใบหน้าที่หล่อเหล่านั้นที �พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม ที่เขาไม่เคยสักครั้งที่จะให้เกียรติเธอ �ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม �จึงก้าวขาวิ่งหนีไปตามทางเดิมที่เขาลากเธอมาเขาทันที ที่เห็นเขายืนนิ่งกับสิ่งที่เธอกระทำใส่�

"บัว �บัว �" �เสียงเขาตะโกนตามหลัง หลังจากเรียกสติคืนมาได้ แต่ก็ช้ากว่าร่างบางที่วิ่งหายไปเสียแล้ว

ภาคิน เมื่อกับขึ้นรถ ก็มานั่งคิดถึงสิ่งที่ตนเองทำ เขาพาลโกรธตัวเอง ที่ทำลงไปแบบนั้นในที่ที่ไม่สมควร �บัวชมพู คงรู้สึกแย่ กับการกระทำของเขาเช่นกัน�

"โอ๊ย !!! ไอ้บ้าคินเอ๊ย แกทำอะไรลงไปว่ะนี่ " �พร่ำด่าตัวเองที่ไม่ยั้งสติให้ดีเสียก่อน �แล้วนี่จะไปตาม น้องบัวที่ไหน จึงขับรถกลับไปรอที่บ้าน

บัวชมพู หลังจากหลุดพ้นออกมาได้ ก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่อยากกลับบ้านกลัวมารดาจะถาม กลัว ภาคินจะทำกับตนเองอีก เพราะถ้าเขาคิดจะทำจริง ๆ เธอรึจะสู้เขาได้ ทั้งร่างกาย และจิตใจยอมเขาไปหมด�
ปล่อยใจล่องลอยเคว้งคว้าง จนมาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงมือถือดัง �อีกใจก็ไม่อยากรับเพราะกลัวว่าจะเป็นคนที่ทำร้ายตนเองเมื่อครู่ � แต่กลัวจะเป็นมารดาจึงหยิบมือถือขึ้นมาดู พรางถอนหายใจ �พร้อมกับกดรับสาย

"บัวอยู่ที่ไหนนะ ถึงบ้านแล้วใช่ไหม �คุณภาคินไม่ได้ทำอะไรบัวนะ " �นพร้อนรนตั้งแต่ เจ้านายลากตัวเพื่อนสาวออกไป �และกะเวลาว่าเขาน่าจะพาเธอถึงบ้านแล้วจึงรีบกดมาหาทันที กับน้ำเสียงห่วงใย เป็นทุกข์เป็นร้อนของเขา �

"บัวไม่ะป็นไร นพ �สะบายใจได้ " �พยายามเก็บเสียงสะอื้นไห้ กลัวเพื่อนจะได้ยิน �

"แน่นะ นพ เป็นห่วงรู้ไหม พักผ่อนซะ เจอกันพรุ่งนี้ " �นพ นั้นรู้ว่าเธอไม่ปกติ แต่ไม่อยากเซ้าซี้ จึงรีบตัดบทเสียเอง�

"จ๊ะ " �กดวางสายทันทีที่เพื่อนพูดจบ ไม่ได้บอก กับนพตนเองอยู่ไหน ช่างเถอะ ใครจะมาเป็นห่วง พร้อมกันนั้นความ่ี่ไม่อยากกลับบ้านก็แล่นกับเข้ามาอีก จะไปที่ไหนดีเน้อ �อรอนงค์ �ชื่อนี้แวบเข้ามาในหัวสมองทันที

"อร �บัวเองนะ เอ่อ �คือบัวรบกวนอรหน่อยได้ไหม คือว่าบัวขอไปค้างที่บ้านอรได้ไหม" �เกรงใจเพื่อนก็เกรงใจ �แต่ไม่รู้จะไปที่ไหนแล้ว

"จะบ้า หรือบัว จะมาเกรงใจอรทำไม มาได้เลย เดียวอรเปิดประตูรอ " �แม้จะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างที่อยู่ ๆ �บัวชมพู จะมาค้างด้วย แต่ไม่กล้าถามเพราะคิดว่าเพื่อนคงมีปัญหาใหญ่ แน่ ๆ ถึงมาขอพักอาศัยกับตนเองแบบนี้

"ขอบใจจ๊ะ อร " �อย่างน้อยคืนนี้ก็มีที่พักกาย พักใจ หลบคนที่ไม่อยากเจอสักพัก

ไม่นานนักบัวชมพูก็มาถึงบ้านของ อรอนงค์ �ต่างมองหน้ากันเท่านั้นก็เข้าใจ ไม่มีการซักถามหรืออธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ให้เพื่อนฟัง �

"กินอะไรมาหรือยัง บัว" อรอนงค์ทำลายความเงียบขึ้น

"ยังเลย อร แต่บัวยังไม่หิว " �

"แต่อรว่า บัวกินอะไรร้อน ๆ สักหน่อยดีกว่า นมร้อนเป็นงัย จะได้สะบายท้องแล้วเดียวขึ้นไปอาบน้ำกัน" �รบเร้าเพื่อนเพราะใบหน้าที่ซีดเซียวของเพื่อนเธออดห่วงไม่ได้

"งั้นก็ได้ " เกรงใจเพื่อนจึงฝืนที่จะกิน แม้ไม่อยากก็ตาม

อรอนงค์ ยิ้มออกเมื่อเพื่อนตอบรับที่จะกิน �อย่างน้อยก็ยังดีกว่าปล่อยท้องให้ว่าง �หลังจากดื่มเสร็จทั้งสองก็ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่า �ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของบัวชมพูก็ดังขึ้น �แม้จะไม่อยากรับสายนัก พอเห็นว่าเป็นมารดา จึงต้องกดรับสาย

"ค่ะ แม่ " �นึกรู้ว่าคงมีใครแอบฟังข้างมารดาแน่ ๆ �

"บัว อยู่ไหนลูกนี่ก็ดึกมากแล้ว " �ภาสิณี �รู้ว่าคราวนี้บุตรสาวถึงกับไม่ยอมกลับบ้านคงทุกข์ใจมาก กว่าทุกครั้ง

"บัวอยู่บ้านเพื่อนค่ะแม่ �แม่ค่ะ บัวขอค้างบ้านเพื่อนสัก 2-3 วันนะคะ " �แม้กลัวจะถูกมารดาดุ แต่เธอขอเสี่ยง เพราะยังไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาตอนนี้

"บัว �!!" �เสียงเรียกเบาหวิว แค่พอได้ยิน ทำให้บัวชมพู ถึงกับน้ำตาร่วงเลยทีเดียว�

"ไม่เป็นไรลูก อยากกลับเมื่อไหร่ก็กลับเดียวแม่ให้รถไปรับ " �แม้จะรู้สึกเสียใจที่บุตรสาวไม่ยอมเล่ายอมบอกแก่นาง แต่นางก็เข้าใจเธอดี

"ขอบคุณค่ะ แม่ " �แต่เสียงที่ลอดเข้ามาในโทรศัพท์ เขาคงหงุดหงิดที่มารดาอนุญาตให้เธออยู่ค้างบ้านเพื่อน ช่างประไรใครสน

หลังวางสายจากมารดา บัวชมพู เลือกที่จะปิดมือถือ เพราะคิดว่า เขาต้องโทรมาแน่นอน เธอกลัวจะใจอ่อนยอมกลับไปบ้านถ้าเขาอ้างโน่นอ้างนี่อีก�

"อร �ถ้าบัวรู้สึกดีขึ้นแล้วจะเล่าให้ฟังนะ " �หันไปยิ้มให้เพื่อนแม้จะเป็นรอยยิ้มแห้ง ๆ ก็ตามที

อรอนงค์ ไม่ได้พูดอะไรเพียงวางมือบนบ่าเพื่อนเท่านั้น กับแววตาที่บ่งบอกว่าเข้าใจ �และรอยยิ้มเป็นกำลังใจให้แกกัน


"ตาคิน �แกทำอะไรน้องบอกฉันมาเดียวนี้นะ " �ปกติ มารดาจะเป็นคนที่ใจเย็น �ไม่ค่อยพูด ทำไมวันนี้เปลี่ยนไป ยังเปลี่ยนศัพท์แทนตัวเองใหม่ด้วย แบบนี้มีหวัง...

"ไม่ได้ทำ �แค่ชวนกลับบ้านด้วยกัน น้องบัวก็วิ่งหนีเท่านั้น " โกหกคำโต �จะให้บอกความจริงหรือมีหวังมารดาที่กลายร่างเอาไม้ตีกบาลเขาเป็นแน่

"แกอ้างปากฉันก็เห็นลิ้นแกแล้ว ตาคิน " � แม้นบัวชมพูไม่บอกนางก็พอนึกรู้บ้าง

"ฟังฉันให้ดีนะ ภาคิน �ต่อไปนี้แกต้องทำอะไรเพื่อฉันและบัวชมพู" �นางคิดใคร่ครวญมาหลายวันแล้ว ที่บุตรชายจะไปช่วยเหลือเพื่อนนางไม่ว่า แต่นี้ช่วยโดยการผูกมัดตนเองแถมยังทำร้ายคนที่นางรักที่สุดด้วยเห็นจะยอมไม่ได้

"คุณแม่ หมายความว่า...." �ใจหวิวทีเดียว มารดาจะขออะไรหนอ �คงเกี่ยวกับเขาและบัวชมพูแน่ แล้ว แพทตี้ ?

"ใช่ �ฉันสงสารหนูแพทตี้ก็จริง �แต่ฉันก็สงสาร หนูบัวเหมือนกัน �" �หมดความอดทนกับลูกชายที่กำลังทำร้ายจิตใจลูกสาวของนาง

"แกรักใคร กันตาคิน หนูแพทตี้หรือหนูบัว ??? " �เป็นคำถามที่เขาเองไม่คิดว่ามารดาจะถามเขา ใช่แล้วเขารักใคร �แพทตี้ หรือบัวชมพู

"ผม �ไม่แน่ใจ �ผมสงสารแพทตี้ �รักแบบเพื่อน �แต่น้องบัว ผมไม่แน่ใจ �" �รักไหมนะ เขายังเฝ้าถามตนเอง

"ภาคิน �!!! �ถ้าแกไม่ได้รักน้อง แล้วแกไปยุ่งกับน้องทำไม " �เสียงตวาด ดังจน ภาคินสะดุ้ง �ไม่เคยเจอมารดาแบบนี้บ่อยนัก �เอ นี่แม่รู้เรื่องเขากับบัวชมพู

"แม่ �?? " �เขาร้องออกมาด้วยควา ตกใจ

"ใช่ฉันรู้เรื่องเลว ๆของแกดี ฉันจึงไม่บังคับหนูบัวกลับมา " �นางจ้องเขาตาเขม่งทีเดียว

ภาคิน ได้แต่มองหน้ามารดา ไม่ยอมพูดว่าอะไร เพราะเขาเองผิดที่ทำเรื่องไม่ดีต่อบัวชมพู �และยังกล้าขอให้เธอรอเขา�

"ถ้าแกยังยืนยันว่าจะแต่งงานกับหนูแพทตี้ �ฉันจะส่งบัวชมพู ไปเรียนต่อต่างประเทศทันที" �แววตาและสีหน้าเอาจริงของมารดา กลัวเริ่มจะเห็นแววเสียของ...รัก...? �

"โธ่ แม่ แล้วจะให้ผมทำยังงัย เมื่อผมรับปากจะช่วยแพทไปแล้ว " เขาโอดครวญ�

"นั่นมันปัญหาของแก แกต้องแก้เองเพราะแกเป็นคนผูก " �นางไม่สนใจที่จะให้คำปรึกษาแกคนอย่างเขาอีก

ภาคิน คิดไคร่ครวญถึงสิ่งที่ตนเองกำลังจะทำ นี่เขาทำให้คนที่เขารักเสียใจ �แม่ �บัว �เพียงเพื่อช่วยเหลือเด็กคนหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลยด้วยซ้ำ �แต่แพทตี้ล่ะ เธอจะทำยังงัย �อีกคนเพื่อน อีกคนเมีย ....เมีย...ใช่บัวชมพูเป็นเมีย เขาจะยอมเสียเธอไปไม่ได้ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอยังอยู่กับเขา �รักไหม �เขายังไม่แน่ใจ �แต่เขาจะหาคำตอบให้เจอ รอนะแม่ดอกบัว �








ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ สู้ ๆๆ