หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #13 : ความผิดหวัง 2 (100%)

ภาคินหายออกจากบ้านหลังจากที่เขาคุยกับมารดาเสร็จ �เขาไปหาที่ดื่มเพื่อที่จะได้กล้าบอกเรื่องราวต่าง ๆ แก่แม่ดอกบัว � จนเวลาล่วงเลยเที่ยงคืนมาแล้ว เขาจึงกลับเข้าบ้านและ

ปึงงง ปึงงง ��มันไม่ใช่เสียงเคาะประตู �มันคือการทุบประตูเสียมากกว่า�

บัวชมพูเปิดประตูออกมาใครกันจะกล้ามาทุบประตูห้องเธอเวลานี้ถ้าไม่ใช่เขา ภาคิน

"พี่คิน �ถ้าเมาก็กลับไปนอนที่ห้องเลยค่ะ" �เมื่อกลิ่นเหล้าลอยมาแตะที่จมูก อย่างจัง �จึงรู้ได้ทันทีว่า ภาคินเมาเหล้ากับมาแน่นอน

ภาคิน ต้องกินเหล้าย้อมใจก่อน ที่จะมาพูดคุยกับ บัวชมพู �เพราะเขาไม่อยากเห็นแววตาที่ผิดหวังของเธอซ้ำแล้วซ้ำเหล่า �

"พี่มีเรื่องจะคุยกับน้องบัวครับ " �เสียงที่อ้อแอ้ �แทบจะฟังไม่รู้เรื่อง

"ไว้คุยพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ �พี่คินเมามากแล้ว " �บัวชมพูรู้ว่าคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องแน่กับสภาพแบบนี้ของเขา

"ไม �พี่จะคุยวันนี้ เดียวนี้ ด้วย " �สีหน้าเหมือนคนแบกโลกไว้ทั้งใบ �แววตาที่ดูเศร้า �ของเขาทำให้เธออดสงสารไม่ได้ จึงเบี่ยงตัวหลบให้เขาเข้ามาภายในห้องของเธอ

เมื่อเข้ามาภายในห้องเขาก็แทบยืนไม่อยู่ �ดีที่ว่าเธอยืนอยู่ไม่ไกลนักจึงพอเป็นหลักให้เขาได้ ภาคินจึงสวมกอดเธอไว้ �บัวชมพู จะขยับหนี

"อยู่ แบบนี้สัก 5 �นาที ได้ไหมน้องบัว" � เขาอยากกอดเธออย่างนี้ ไม่อยากปล่อยเธอ แต่เขาต้องพูดคุยกับเธอให้รู้เรื่องเสียก่อน �เมื่อเวลาล่วงเลยมาพอสมควรแล้ว เขาจึงยอมปล่อยเธอแม้จะเสียดายอยู่บ้าง

"น้องบัวมานั่งใกล้ ๆ พี่สิ �พี่มีเรื่องจะคุยด้วย" �เห็นเธอนั่งห่างเขามาก �จึงเรียกให้มาใกล้ ๆ �เมื่อเธอมาใกล้จนเขาพอใจแล้ว �เขาจึงเอาศรีษะ วางบนหัวไหล่ กลมกลึงทันที

"สัญญานะน้องบัว ว่าจะฟังพี่เล่าจนจบเสียก่อน แล้วค่อยถาม " �เขาพูดทั้งทียังพิงซบที่ไหล่เธอ ไม่แม้จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ �ทำให้หัวใจเธอเต้นระรัวเป็นเสียงกลองทีเดียว �เรื่องอะไรนะ เขาถึงมีทีท่าแบบนี้

"ค่ะ ? " �เธอพยักหน้ารับคำ

ภาคินจึงเริ่มเล่าเรื่องราวให้บัวชมพูรับรู้ทั้งหมด �และเหตุผลที่เขาจำเป็นต้องแต่งงานด้วย แต่เขาไม่ได้บอกว่าพ่อเด็กที่แท้จริงคือใคร เพราะห่วงชื่อเสียงของแพทตี้ แต่ดันลืมห่วงความรู้สึกของคนที่นั่งฟัง �เขาไม่เห็นสีหน้าผิดหวังของคนตัวเล็ก ที่พยายามกักเก็บน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกมา �เมื่อเล่าทุกอย่าง และสิ่งที่เขาขอจากเธอ

"น้องบัว รอพี่นะ พี่สัญญา..." เธอเอามือมาปิดปากเขาทันที �

"พอแล้วค่ะ �แค่นี้ใช่ไหมค่ะ ที่พี่คินจะบอกบัว " �เธอเมินหน้าหนีไปอีกทาง �ไม่อยากจะมองหน้าคนเห็นแก่ตัว ทั้งที่ตัวเองจะแต่งงานมีลูกมีเมีย แต่ยังมาขอให้เธอรอ�

"น้องบัวสัญญานะว่าจะรอ " �เขายังอยากได้ยินคำสัญญาจากเธอ

"พอแล้วพี่คิน �บัวบอกให้หยุด �ปล่อยบัวไปเถอะค่ะ �อย่าทรมานบัวแบบนี้เลย" �เมื่อเก็บไว้ไม่อยู่เธอก็ระเบิดออกมาทันที �

"ทำไมล่ะ บัว รอแค่นี้ทำไมไม่ได้" เขาจับเธอเขย่าไปมา บีบแขนเธอจนเป็นรอยแดง เขาก็ไม่สนใจบวกกับความเมาจึงไม่ยังแรงสักนิด

"บัวเจ็บ ปล่อยสิพี่คิน " �เจ็บแขนหรอ มันยังน้อยกว่าเจ็บใจ �ถ้าเขายอมปล่อยเธอไปเธอคงเจ็บไม่มากเท่ากับที่เขาขอให้เธอรอเขา สามปี �หย่ากับคุณแพทแล้วมาหาเธอ ทิ้งลูกทิ้งเมียงั้นเหรอ ใครจะรับได้

"แล้วทำไม หรือบัวคิดจะมีคนอื่น" �ความหึงหวง ความหวงก้างแสดงออกมาทันที ที่เธอไม่ยอมให้สัญญากับเขา

"ทันทีที่พี่คินแต่งงาน บัวก็เป็นอิสระ และถ้าบัวจะมีคนอื่น มันก็ไม่แปลก" �เธอเชิดหน้าบอกเขาอย่างท้าทาย

"ถ้าบัวทำแบบนั้น เห็นดีกันแน่ " เขากัดฟันพูด ขู่เธอทันที

การเถียงกับเขาไม่มีประโยชน์ เพราะเขาเมา และคุยกันไม่รู้เรื่องเธอจึงเลือกที่จะเงียบเสีย�

"เงียบทำไม เห็นปากเก่งไม่ใช่หรอ อย่าคิดว่าพี่ขู่นะ น้องบัว พี่เอาตายแน่คอยดู" �เขาไม่วายขู่เธออีกครั้ง

"พอเถอะ พี่คินกับไปนอนได้แล้วบัวจะนอนแล้ว" �เมื่อไม่เห็นทางจะชนะเขาจึงตัดบทเสีย

"กล้าไล่ ผัว ตัวเองเลยหรือ " ความเมาทำให้เขากล้าที่จะพูดคำ นี้ทันที

"พี่คิน !! " �ความโกรธ วิ่งขึ้นหน้าบัวชมพูทันที ที่ได้ยิน

"ทำไม �หรือว่าพี่ไม่ใช่ ผัว �อย่าบอกนะที่เราทำ ๆ นะ แค่แสดงละคร " �เอาสาดคำใส่เธอไม่ยั้ง�

เมื่อเขาไม่ยอมหยุดเธอจึงฟาดฝ่ามือลงไปบนหน้าเขาทันที เพื่อเรียกสติเขาให้กับมา เขาไม่เคยพูดจาแบบนี้กับเธอเลยสักครั้ง แต่ทำไม ทำไมตอนนี้�

ภาคิน เอามือลูบหน้าข้างที่ถูกตบ พร้อมกับสายตาที่จ้องจะฉีกเนื้อเธอออกเป็นชิ้น ๆ �

"มากไปแล้วนะน้องบัว " เขาก้าวเท้าเข้ามาหาเธอ แม้มันจะไม่มั่นคงนัก �แต่ก็ไม่พลาดเป้าแน่นอน

เธอถอยหลังหนีเขาทันที ที่พลาดไปสะกิดถูกต่อมความโกรธ เขาให้แล้ว �เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็ถึงตัวเธอ พร้อมกับเหวี่ยงร่างบางลงไปบนที่นอนทันที �แล้วตามด้วยร่างหนาที่โถมทับตามมาติด ๆ �ปากหนักปดขยี้ปากบางอย่างไม่ปรานี ทั้งมือที่กดข้อมือของเธอ บีบจนข้อมือแทบหัก �แต่เธอไม่ร้องขอความเห็นใจจากเขา �เมื่อเธอหยุดการดิ้นรน �ภาคินจึงกระชากชุดนอนที่เธอสวมใส่ขาดติดมือออกมาทันที �เขาสำรวจร่างกายงามทุกซอกทุกมุม อย่างไม่เบามือนัก ทั้งหวงแหน ทั้งแสนรัก �จึงอยากฝากรอยจารึกไว้ �ว่าร่างกายนี้เป็นของเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น เขาเท่านั้นที่มีสิทธิ์

ความโกรธ ความเครียด ภายในใจของเขา บวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ �มันมีมากเสียจนไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เขาจึงได้ทำรุนแรงกับ บัวชมพู �ตามร่างกายของเธอจึงเต็มไปด้วยรอยฟกซ้ำที่เขาทำ �ร่างกายบอบบางแทบจะขยับกายไม่ไหว มันเจ็บเข้าไปถึงข้างใน ไม่มีแม้แต่น้ำตาจะไหล �มีเพียงความอดสูใจที่ยอมให้เขาขนาดนี้ �

บัวชมพู นึกเกลียดตัวเอง ที่ไม่พยายามสู้ �ไม่ต่อต้านเขา �เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ และบอกกับตัวเองครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะยอมคนอย่าง ภาคิน �เพราะเขาเองกำลังจะแต่งงาน เธอไม่ต้องการเป็นนางบำเรอให้ใครอีกแล้ว �ยันกายลุกจากที่นอน เห็น เขายังคงหลับไหล ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น �เธอเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกาย �แต่น้ำไม่อาจล้างในหัวใจของเธอได้�

"ฉันจะเป็น บัวชมพู คนใหม่ ที่จะไม่ยอมคุณ อีกต่อไปแล้ว �คุณภาคิน เขมพัสตร์ �" ท่ามกลางสายน้ำ เธอพร่ำบอกกับตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน �

เมื่ออาบน้ำจนตัวแทบจะเปื่อยแล้ว จึงยอมออกมา �แต่ภาคินยังคงหลับอยู่เช่นเดิม �บัวชมพู ยืนมองเสื้อผ้าที่ตนเองมี �มันช่างล้าสมัยสิ้นดี �ถ้าคิดจะเปลี่ยนแปลงต้องเริ่มจาก ใจ ที่ตอนนี้เข้มแข็งพอ �และต่อไปคือการแต่งกายสินะ �เธอรวบชุดทั้งหมดภายในตู้โยนใส่ตระกร้า �เหลือเพียงชุดเดียวที่จะสวมใส่ออกไปข้างนอก�

"คุณบัวจะออกไปไหนแต่เช้าค่ะ " แม่น้อมผ่านมาเจอเข้าพอดี �เห็นว่าวันหยุด เธอจะอยู่บ้านไม่เคยไปไหนเลย

"ไปข้างนอกค่ะ �แม่น้อมช่วยเรียนคุณแม่ให้ บัวทีนะคะ �" � หันกลับไปบอกแม่บ้าน�

"ค่ะ " �นางรับคำ �แต่ � ..เอ้ ...ทำไมหน้าเหมือนไปโกรธใครมานะคุณ บัว�

ภาคิน �ตื่นขึ้นมาก็ครวนหาคนร่างบางที่เขากอดทั้งคืนอย่างโหยหา �และทบทวนเรื่องเมื่อคืน �เขาคงทำรุนแรงกับแม่ดอกบัวสินะ �แล้วนี่หายไปไหนแต่เช้า �เขาอยากจะขอโทษ �กอดและปลอบ ที่เขาทำรุนแรงกับเธอ � แต่เขามีความสุขมากจึงยิ้ม เพราะคิดว่า บัวชมพู ต้องยอมตามที่เขาขออย่างแน่นอน

"แม่น้อมครับ �เห็นน้องบัวไหมครับ " �เมื่อจัดการกับตนเองเสร็จก็นึกอยากเห็นหน้า แม่ดอกบัวขึ้นมา

"ค่ะ �เห็นบอกว่าจะออกไปข้างนอก " �นางบอกเขาเท่าที่ทราบจาก นายสาว

"ไปไหนครับ แล้วไปกับใคร จะกลับเมื่อไหร่ " �เขาถามเป็นชุด �คนจะตอบได้แต่อ้าปาก �เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรเพราะนางเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน

"อะไรของแกตาคิน �น้องจะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก " �นางภาสินี ทนฟัง มานานอดไม่ได้ที่แขวะเขาบ้าง

"ก็ ไปไหนคนเดียวมันอันตราย �" เขาแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ �

"ปกติ น้องก็ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด ไม่เห็นแกจะสนใจ ทำไมวันนี่ถึงสนใจขึ้นมา" �นางร่ายยาวเลยที่นี้

"แม่ ครับ ไม่มีอะไรสักหน่อย �งั้นเราทานกันเถอะครับ" �เขาตัดบท กลัวจะเข้าตัวเองไปมากกว่านี้ เดียวมารดารู้ว่าเขาทำรุนแรงกับ ลูกสาวที่รัก มีหวังเขาตายแน่ ๆ �

"ว่างัยตาคิน �แกคุยกับหนูบัวหรือยัง " �นางเปลี่ยนมาถามถึงเรื่องเดิม

"ครับ �" �เขาเลือกที่จะตอบเพียงสั้น ๆ �

"หมายความว่างัย ครับ �" �นางรวบช้อนวางลงทันที �ที่เขาตอบไม่ให้ความกระจ่าง

"น้องบัว ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ ไม่ปฏิเสธ � �" �เขาโกหกมารดา �ทั้งที่รู้ว่าบัวชมพูไม่ยอมรับคำขอร้องของเขา�

"แกแน่ใจนะตาคิน �ไม่คิดเอาเอง" �นางไม่ยอมเชื่อใจเขาง่าย ๆ �หรอก�

"ครับ " �เขาเน้นเสียงให้ดูหนักแน่น แม้ว่าแววตาจะยังมีรอยกังวลอยู่บ้าง �แต่เขาก็ซ่อนมันอย่างรวดเร็ว

"อืม " นางไม่รู้จะว่ายังงัย เพราะโต ๆ กันหมดแล้วนั้นเอง �นางก็เคารพการตัดสินใจของแต่ละคน

"ผม จะไปคุยกับแพทนะครับ จะได้นัดกับทางบ้านของแพทเลย " �เมื่อมารดาหยุดการไล่เบี้ยเขาแล้ว �จึงวกกลับมาที่เดิม

นางภาสินี เพียงพยัตหน้าเท่านั้น �ไม่มีความเห็นใด ๆ �อีก �ทานอาหทารได้สักพัก �ภาคินก็ขอตัวไปที่ห้องทำงาน �แม้วันนี้จะเป็นวันหยุดก็ตามที �เขาไม่ได้อยากทำงาน เพียงแต่มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย หากก็ไม่พ้นเรื่องของ คนตัวเล็ก �แม่ดอกบัว �เธอหายไปไหนนะตั้งแต่เช้า �นั่งปล่อยความคิดล่องลอย พอมองดูเวลานี่ก็จะเที่ยง หวังว่าคงกลับมาแล้วนะ ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่

พอเปิดประตูออกมา สิ่งที่สะดุดตาเข้าอย่างจัง อารมณ์ที่สงบกับพุ่งปี๊ด ถึงขีดสุดทันที �สายตาแข็งกร้าว �สองมือกำเข้าหากันแน่น �ริมฝีปากเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง �ขาที่แข็งเป็นหิน �เริ่มขยับ เขาอยากจะเข้าไปหักคอเธอให้หักคามือนัก

"นี่มันอะไรกัน " �เสียงกึ่งตะคอก �เมื่อมองการแต่งตัวที่เปลี่ยนไป หน้าตา ทรงผม �ไม่หลงเหลือเค้าของแม่ดอกบัวที่อ่อนหวาน �น่ารักเหลืออยู่เลย

"แม่ว่าก็สวยดีนะ น่ารักไปอีกแบบ " นางรู้ได้ทันทีว่าบุตรชายโกรธจัด จนตัวเขาสั่นสะท้าน �หายใจแรงอย่างระงับอารมณ์เต็มที่

"เกิดบ้าอะไรขึ้นมาหรอ ถึงได้ลุกขึ้นมาทำแบบนี้" �น้ำเสียง ไม่ใช่การถามแต่เป็นการเย้ยหยันเสียมากกว่า �

"ป่าวค่ะ �บัวแค่รู้สึกเบื่อตัวเอง ที่อ่อนแอ �ไม่สู้คน �ก็แค่อยากเป็นคนใหม่เท่านั้นเอง " �เมื่อเขากวนมาได้เธอก็กวนเขากลับทันที

"มันจะมากไปแล้วนะ บัวชมพู " �เธอถึงกับหน้าถอดสี เขาไม่เคยเรียกชื่อเธอเต็ม ๆ ขนาดนี้ นี่คงจะถึงที่สุดเป็นแน่ �

"พะ พอ กันได้แล้ว " �นางคิดว่าชักจะไปกันใหญ่ แล้วจึงเอยเพื่อตัดบททันที

ยังไม่ทันที่จะก้าวขา บัวชมพูก็ถูกแรงกระชาก ตัวลอยตามเขาไปติด ๆ �ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำต่อหน้ามารดา จึงไม่ทันระวังตัวเอง�

"ปล่อย บัว นะพี่คิน " �เธอดิ้นรนขัดขืน แต่ไม่เป็นผล เขาไม่ได้สนใจเธอสักนิด

"พี่คิน บัวบอกให้ปล่อยงัย " �ร้องใส่เขาไม่หยุด �ที่เขาได้ยินแต่ไม่คิดจะปล่อยเธอ �เธอจึงดิ้น รุนแรงขึ้น �พร้อมกับแกะมือเขาไปด้วย �ทันใด�

"โอ๊ยยยย!!! " บัวชมพู ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด �ตาบ้า จะปล่อยก็ไม่บอก อดว่าเขาในใจไม่ได้ �แทนที่เขาจะสงสารเขากับยืนมองเธอเฉย ๆ ไม่คิดจะช่วยพยุงเธอลุกขึ้นแต่อย่างใด�

"สมน้ำหน้า �อยากดิ้นดีนัก " บัวชมพู ถึงกับอ้าปากค้าง �กับสิ่งที่ได้ยิน �

"อย่าทำแบบนี้อีกเป็นอันขาด บัวชมพู พี่ไม่ชอบ แต่งตัวเหมือน.." �เขาหยุดคำพูดไว้เท่านั้น แต่มองการแต่งตัวของเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

"เหมือนอะไรพี่คิน พูดดีดี นะ " �แม้จะยังเจ็บ พอได้ยินเขาว่า ก็ดีดตัวลุกขึ้นอย่างไว ลืมความเจ็บไปเลย

"จะเหมือนอะไร ถ้าไม่ใช่ ผู้หญิงกลางคืน " เน้นคำพูดแบบชัดถ้อยชัดคำ ทีเดียว

"อะไรนะ ผู้หญิงกลางคืนอย่างนั้นเหรอ �" �บัวชมพูตาวาวด้วยความโกรธ �น้อยใจที่เขาว่าเธอแรงขนาดนี้ ก็ไม่เห็นมันจะโป๊ตรงไหน ใครๆ เขาก็ใส่กัน ยังเคยเห็นคุณแพทตี้ใส่เลย มีหรือคนอย่างเธอจะยอมเขาเหมือนเมื่อก่อน

"ค่ะ �นี่บัวว่าจะซื้อมาอีกสาม สี่ชุด �พี่คินว่าดีไหมค่ะ " �รู้ว่าเขาไม่ชอบ เธอกับยั่วให้เขาโกรธหนักเข้าไปอีก

"ก็ลองดู พี่จะเอาไฟเผาทิ้งให้หมดเลย ชอบให้คนเห็นตรงนั้นตรงนี้นักหรืองัย " �เขาไม่พูดเฉย ๆ �ตากับมองมาที่หน้าอก และตรงกลางลำตัว ของเธอ �

บัวชมพู ถึงกับหน้าแดงด้วยความกระดากอาย เพราะเกิดมาเพิ่งจะเคยใส่อะไรแบบนี้ �ซึ่งไม่ค่อยมั่นใจอยู่แล้ว พอเขาพูดเท่านั้นเธอแทบแทรกแผ่นดินหนี �แต่ก็ยังเชิดหน้าใส่เขา รู้ว่าเถียงไม่ชนะเขาแน่จึงเลือกที่จะหนี �พอเขาเผลอเธอก็วิ่งเข้าห้องทันที �และแอบสำรวจตัวเองหน้ากระจก �บ้าไปแล้วบัวชมพู �