หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #12 : ความผิดหวัง 100%

หนึ่งอาทิตย์ตามที่เคยพูดคุยกันไว้มาถึงแล้ว �แต่..!!! โจนาธาน �ยังไม่ได้บอกวันและเวลาการเดินทางมาเลย �แพทตี้ �กังวลใจอย่างมาก ติดต่อชายหนุ่มไม่ได้เลย �เขาทำไมถึงเงียบหายไปเฉย ๆ �เป็นอะไรหรือเปล่า �

"โอ๊ยยยยยยย �" แพทตี้ ร้องออกมาสุดเสียง �มารดาเธอถึงกับสดุ้ง

"เป็นอะไรของแกยายแพท " �เธอถูกมารดาดุทันที

"ปะ...เปล่าค่ะ แค่คิดเรื่องงานแล้วมันเครียด ๆ นะคะ �" เธอโกหกมารดาอีกแล้วหรือนี่

"ฉันนึกว่าแกถูกผีเข้าสะอีก ร้องออกมาได้" นางส่ายหน้า�

"หนูขอโทษคะ แม่ " �มองมารดาอย่างรู้สึกผิด �

เมื่อมารดาเดินกลับห้องไปแล้ว แพทตี้จึงสาระวนอยู่กับการติดต่อหา แฟนหนุ่มทันที �แล้วถ้าเขาไม่มาล่ะจะทำยังงัย � เขามีคนอื่น �หรือเขาโกรธเรื่องลูก จะทำงัยทีนี้

"หือ...หือ..คิน ว่างหรือเปล่ามาหาแพทที มีเรื่องจะปรึกษา" �เสียงร้องไห้ป่านจะขาดใจของเพื่อนสาว ทำให้เขารีบออกจากบ้านไปทันที

ไม่นานเกินรอ ภาคิน ก็มาปรากฎกายที่บ้านของ แพทตี้ ทันที �เธอมีเรื่องอะไรทำไม ถึงร้องไห้ขนาดนี้นะ

"มีเรื่องอะไรแพท " �เมื่อเจอหน้าเธอก็โผเข้าหาเขาทันทีเช่นกัน � ภาคินรู้ดีว่ายามนี้ไม่สมควรถามอะไร ต้องรอให้อีกฝ่ายสงบลงเองถึงจะได้รู้เรื่อง

"เราคุยกันที่สวนหลังบ้านดีกว่า แพทกลัวใครจะมาได้ยิน" �แพทตี้พยายามกดอารมณ์ให้ได้ �เพื่อที่จะได้คุยกับเขา

"เรื่องคงใหญ่สินะ �แพทถึงร้องไห้เป็นเผาเต่า แบบนี้" �ภาคิน �แหย่ให้อีกฝ่ายอารมณ์ ดีขึ้น �แต่มันไม่ได้ช่วยอย่างที่คาดไว้ �

"คิน �โจ เขาขาดการติดต่อกับแพท ไปตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้ว �แพทกลัว �กลัวว่าเขาจะไม่มา" �เอาแล้ว งัย �เรื่องใหญ่จริง ๆ �ด้วยสิ

"แน่ใจหรือแพท �โจเขาอาจจะไม่ว่างก็ได้นะ �" �ภาคินรีบปลอบใจเพื่อนทันที �พร้อม ๆ กับปลอบใจตนเอง

"แพทพยายามติดต่อ เขาทุกวันเลยแต่ติดต่อไม่ได้ �แพทไม่รู้จะทำยังงัยแล้วล่ะคิน แพทเครียด" �แพทตี้เอามือทั้งสองปิดหน้าและก้มร้องไห้กับฝ่ามือตนเอง

"ใจเย็น ๆ นะแพท อาจจะไม่มีอะไรก็ได้มั้ง " �แม้จะคิดไปในทางดี แต่ถ้าไม่ล่ะ เขาจะช่วยเธออย่างไร

"ไแพทไม่รู้นะคิน �แพทไม่รู้จะทำยังงัยแล้ว �แพทได้แต่รอ รอให้โจติดต่อกลับมา �แต่ไม่มีวี่แววเลย " �เล่าทั้งเสียงปนเสียงสะอื้น �

"ถ้าแพทไม่มีทางเลือก แพทจะเอาเขาออกนะคิน " �แพทตี้เหมือนคนละเมอ �ที่พูดออกมาอย่างนั้น �เขาหน้าตึงทันที �เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด

"แพท !!!!!! �" �มันไม่ใช่เสียงเรียก �แต่เป็นเสียงตะคอกเสียมากกว่า �เขารับไม่ได้กับสิ่งที่เธอคิดจะทำ �

"จะบ้าไปแล้วหรือแพท ลูกทั้งคน แพทจะทำได้งัย �เขาเกิดมาจากความรักไม่ใช่หรอ �แล้วทำไม...." เขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับเธอ �เพราะแพทตี้เอาแต่ร้องไห้ �นี่เขาจะยอมให้เธอทำอย่างที่พูดหรอ �...ไม่... �คือคำเดียวในใจเขาตอนนี้

ถ้าคนตรงหน้าเขา คือแม่ดอกบัว แล้วมาพูดกับเขาแบบนี้ เขาจะเข้าไปหักคอเธอให้หัก เลยคอยดู คิดจะทำร้ายลูกของเขาได้ �แต่นี่ไม่ใช่ �เขาจะหาทางออกให้แพทตี้ยังงัยดี

"แพท �อย่าทำบ้า ๆ นะ คินขอร้อง �สงสารเขาเถอะ เขายังไม่รู้เรื่องอะไรเลย �" �เมื่อรู้ว่าอารมณ์ตนเองทะลุ ขีดแล้วแต่ไม่ช่วยอะไร �ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

"แล้วคิน จะให้แพท ทำยังงัย �พ่อมันก็ไม่มา �แล้วแพทจะบอกคุณพ่อ คุณแม่ ว่ายังงัย �แพทคิดจนหัวแทบระเบิดแล้วนะคิน �ฮือออออ" �มือที่กุมขมับยามคิดไม่ออกของเพื่อนสาว ทำให้หัวใจเขาแกว่งทันที �เธอช่างน่าสงสาร �เขามองเธออย่างตึกตรอง หรือว่าเขา....

"คิน จะรับเอง �คินจะรับเป็นพ่อของเขาเองแพท �" �เขาไม่อาจจะทนเห็นเธอทำลายชีวิตน้อย ๆ �ได้ลงคอ

"คินนนนนน.." �แพทตี้ เรียกเขาเหมือนคนละเมอ �เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาบอก

"ไม่นะคิน แพททำร้ายคินกับน้องบัวไม่ได้ �" � เพราะถ้าทำอย่างที่เขาบอกจะต้องมีคนเสียใจถึง 3 คนทีเดียว

"คิน �จะแต่งงานกับแพท แค่ในนามเท่านั้น เพื่อรับรองบุตร �และเราจะหย่าขาดจากกันหลังจากนั้นอีก 3 �ปี " � เขาพูดในสิ่งที่คิดจะทำ�

"แล้วววว �แล้วน้องบัวล่ะคิน �คินจะเอาน้องบัวไปไว้ไหน " �จริงสินะ �เขาจะทำยังงัยกับแม่ดอกบัว ดอกน้อยของเขา �ถ้าเกิด สามปีที่เขามีพันธะกับแพทตี้ �แล้วมีคนเข้ามาหาแม่ดอกบัวเขาจะทำยังงัย�
ไม่มีทาง �เขาไม่มีวันยอม ให้เกิดขึ้นแน่นอน

"คิน �แพทไม่ต้องการแบบนี้ �" �เธอเสียใจที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ �

"แพท อย่าคิดทำร้ายลูกอีก เด็ดขาด ผมขอร้อง �แล้วทำตามที่ผมบอก พรุ่งนี้ผมจะไปเรียนให้คุณแม่ผมทราบ �และจะได้มาคุยกับทางคุณพ่อคุณแม่ของ แพท " �เขาตัดสินใจ แล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะยอมรับ �แต่สิ่งหนึ่งที่ยอมไม่ได้ คือ การเสียแม่ดอกบัวไป �

เมื่อตัดสินใจดีแล้ว �เขาจึงเข้าไปหามารดาเพื่อเรียนให้ท่านทราบถึงเหตุผล �และความจำเป็นที่ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้

"คุณแม่ครับ �ผมมีเรื่องจะปรึกษา �" �ในห้องมารดาเขายังมี แม่ดอกบัวนั่งอยู่ด้วย �เขาไม่รู้จะบอกเธอว่ายังงัย �เกี่ยวกับเรื่องนี้ �เธอจะรอเขาไหม �หน้าภาคินตึงขึ้นเรื่อย ด้วยความกลัวว่าเธอจะไม่รอนั้นเอง

"มีอะไรหึ �หน้าเครียด ๆ �" �นางเองก็พลอยทุกข์ใจไปด้วยแม้จะยังไม่รู้เรื่องก็ตาม �

"งั้นบัวขอตัวก่อนนะคะ คุณแม่ " �แม้จะอยากรู้เรื่องที่เขาจะบอกมารดา �แต่จะเป็นการเสียมารยาท �จึงออกมาข้างนอกอย่างมิได้ �แม้จะห่วงเขาอยู่บ้าง �เพราะแววตาวันนี้มันช่างแข็งกระดางสิ้นดี �

"จ๊ะ..." �นางรับคำ

เมื่อบัวชมพู เดินพ้นประตูห้อง �เขาจึงเงยหน้าถอนหายใจ �หลายครั้ง �ทีเดียว �เขาจะเริ่มจากตรงไหน �แม่จะเข้าใจไหม �เขาทำถูกหรือเปล่าที่ทำแบบนี้ �ถ้าก่อนหน้านี้เข้าบอกกับทุกคน �ว่าถอนหมั่นกับแพทตี้แล้ว ก็คงจะดี �แต่นี่ไม่มีใครรู้เรื่องเลย �ถ้าบอกตอนนี้ที่แพทตี้กำลังท้อง �และท้องแบบไม่มีพ่อ �ใครจะเชื่อว่าไม่ใช่ลูกเขาในเมื่อ เขาคือ คู่หมั่นของเธอ

"แม่ครับ ผมจะแต่งงานกับแพทตี้ " �เขาตัดสินใจบอกมารดา �ที่สีหน้าตกใจในสิ่งที่เขาบอกยิ่งนัก

"ไหนว่า �หนูแพทท้องกับคนอื่น �แล้วทำไม แก �ถึง...." �นางไม่เข้าบุตรชาย �ทำไมถึงเป็นแบบนี้ �แล้ว �บัวชมพูล่ะ จะทำยังงัย �

"มัน �ไม่มานะครับ �แพทเลยคิดจะเอาเด็กออก �เพราะกลัวคุณพ่อคุณแม่เสียใจ" �เขาเล่า

"แก เลยจะรับเป็นพ่อเด็ก งั้นสิ " นางถามกึ่งประชดบุตรชาย �นางเองไม่ได้รังเกียจ อะไร �ถ้าเขาจะไม่มาข้องแว้กับ บัวชมพู �

"โธ่.. แม่ครับ �แล้วจะให้ผมปล่อย แพทไปเอาออกหรือครับ �ผมทำไม่ได้ �" �เขาบอกหนักแน่น �แววตาจริงจัง �

"แล้ว �เรื่องของหนูบัวแกจะทำยังงัย ไหนบอกฉันสิ" �นางเองก็อยากรู้ว่าเขาจะหาทางออกอย่างไรให้กับ บัวชมพู

"คุณแม่ � เออ...ผม �คิดว่าผมจะแต่งงานกับแพท แค่ สามปี เท่านั้น �แล้วเราจะหย่า �ผมจะขอให้น้องบัว รอผม �ผมคิดว่า...." �เขาพูดไม่ออก เขาเองก็ไม่แน่ใจว่า แม่ดอกบัวจะรอเขาไหม �

"เห็นแกตัวสิ้นดีเลยตาคิน �!!" �นางกล่าวอย่างเหลืออด �

"ผมรักน้องบัว �แต่ผมก็สงสารแพท " �แม้ใบหน้าเขาจะเรียบเฉย �แต่ใจเขาสิ หวั่นไหวอย่างมาก�

"ฮือ... �ยังงัยแกก็จะช่วยหนูแพทใช่ไหม �ถ้าหนูบัวเขาไม่ตกลงตามที่แกขอ �แม่อยากจะขอให้แกปล่อยน้องไป ให้เจอคนที่ดี และรักน้องจริง ๆ �" �เพียงแค่นี้สินะที่จะช่วย บุตรสาวได้ �ความกังวลของนางเป็นจริงจนได้

"แม่.!!!..." �ยอมปล่อยงั้นเหรอ ไม่มีทาง �เขารักแม่ดอกบัวมาก �เธอจะไปเป็นของใครไม่ได้ทั้งนั้น
แสดงว่าแม่รู้เรื่องของเขากับบัวชมพู ท่านถึงพูดแบบนี้

"แกจะพูดกับหนูบัวเองหรือให้แม่พูด " �ใจจริงนางอยากให้เขาบอก บัวชมพูเอง เพราะกลัวว่าเธอจะคิดมากที่นางทราบเรื่องที่เกิดขึ้น �

"ผมจะคุยกับน้องบัวเองครับ " �เขาบอกมารดา

นางภาสินี พยัคหน้ารับคำ แล้วโบกมือไล่เขาทันที �ตอนนี้นางต้องการพักผ่อนอย่างมาก �ไหนจะเรื่องสุขภาพ �เรื่องลูก ๆ �นางจะแย่ให้ได้ �ทำให้นางนึกถึง บิดาของบัวชมพูอีกครั้งจนได้

"คุณรักษ์ �ณีขอโทษ �" �เธอกล่าวเพียงแค่นั้น ก็หลับตาลง หลับไหลไปด้วยหัวใจที่อ่อนหล้าเต็มทีกับเรื่องราวต่าง ๆ �ที่เกิดขึ้น