หวานรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #10 : เอาคืนแม่ดอกบัว (105%)

"สายจริง ๆ ด้วยวันนี้ "ได้แต่กรนด่าตัวเองที่นอนตื่นสาย ทำให้ไปทำงานช้า �กลับเสียงวิ่งตึง ๆ ลงมาด้านล่าง�
"คุณแม่ !! ลงมาทำไมค่ะ ยังไม่หายดีเลย" รีบเข้าไปประคองมารดาทันทีที่เห็น
"หนูไม่ต้องห่วง แม่หรอกลูกรีบไปทำงานเถอะ �" กลัวเธอจะสายไปมากกว่านี้ถ้ามาห่วงแต่นาง
"จริงด้วยสิค่ะ �งั้นบัวไปนะค่ะคุณแม่ " �สวมกอดมารดา และหอมแก้มฟอดใหญ่ �ๆ �หนึ่งที
นางยิ้มส่งบุตรสาวตามหลัง �เพราะคนรีบไปทำงานไม่ทันได้หันกลับมามอง

"สวัสดีค่ะบริษัท �PK �นำเข้าส่งออกอาหารค่ะ �" ฝ่ายประชาสัมพันธ์ บริษัท กรอกเสียงทันทีเมื่อยกหูโทรศัพท์
"ผมภาคิน เขมพัสตร์ พูด ผมต้องการพูดสายกับ �บัวชมพู"เขาบอกความต้องการทันที ที่เขาแน่ใจว่าคนรับสายไม่ใช่แม่ดอกบัวของเขา
"ค่ะ �น้องบัวชมพู ยังไม่เข้ามาเลยค่ะ " คนปลายสายถึงกับหน้าถอดสี ทันที �เมื่อรู้ว่าใครโทรมาที่แผนก
"อะไรนะ นี่มันกี่โมง กี่ยามแล้วยังไม่มาทำงานอีก " เขาว่าจะเป็นเหมือนคราวที่แล้วที่อยู่ ๆ เธำอก็หายตัวไป �
"น้องบัวโทรเข้ามาแล้วค่ะ อีกไม่ถึง ครึ่งชั่วโมงคงถึงค่ะ " เมื่อได้รับคำตอบว่าเธอกำลังเดินทางมาเข้าระบายลมหายออกทันที �
"ถ้าบัวชมพูมาถึงแล้วให้ขึ้นมาพบผมด่วน" �เสียงที่ทรงอำนาจ และกิติศัพท์ความเอาแต่ใจของอีกฝ่าย และการตรงต่อเวลา � สร้างความกังวลใจให้กับเพื่อนๆ �รีบๆ มานะยัยบัวชมพู

เพื่อน ๆ ได้แต่ชเง้อคอมองทาง �แต่ก็ยังไร้วี่แววแม่ตัวดีจะมาสักที � ทั้งยังแอบกลัวว่าคนสั่งจะโทรลงมาอีก แต่เปล่า
"บัวชมพูยังไม่มาอีกหรือ"เท่านั้นแหละ ทุกคนหน้าถอดสี ตกใจกันหมด เพราะท่านประธานไม่ได้โทรมา แต่ลงมาเองเลยทีเดียว
"ย่ะ �..ยังเลยค่ะ"เสียงตอบติด ๆ ขัด ๆ �ตอบ �ยิ่งทำให้ใบหน้าเขาดูเข้มขึ้นไปอีก �เขาหัวเสียเลยที่เดียวจึงเดินลงส้นเท้าตึง ๆ �ไป

"บัว �นี่ถึงไหนแล้ว" �เมื่อท่านประธานจากไป �อรอนงค์ รีบคว้าโทรศัพท์หาตัวต้นเหตุทันที
"กำลังจดรถจ๊ะ อรมีอะไรด่วนหรือเปล่า"สงสัยที่เพื่อนร่วมงานโทรจิกเธอหารรอบแล้ว
"มีสิ รีบๆ �มาเถอะ ก่อนพวกเราจะถูกไล่ออกทั้งแผนกที่ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน" ขอร้องเพื่อนให้รีบมา �เพราะกลัวใจเจ้านายหนุ่มที่ลงทุนมาตามถึงแผนกเองเลยทีเดียว
"มีอะไรหรออร สีหน้าไม่ดีกันเลย" รีบเดินแกมวิ่งเข้าที่แผนก เห็นเพื่อนต่างไม่เป็นอันทำงาน มีอะไรกันนะ�
"รีบ ๆ เลยนะแม่ตัวดี �ท่านประธานเรียกพบด่วน" ไม่แน่ใจเพื่อนบอกมากนัก �จึงทำหน้าไม่เข้าใจส่งสายตา ขอคำอธิบายต่อทันที
"ก็จะอะไรอีก ก็เมื่อเช้าท่านประธานโทรมาตามบัว �แต่เราบอกบัวยังไม่มา �นี่บัวเชื่อไหม โทรมาทุก 5 �นาทีได้"คนเล่าก็แอบใส่ไข่นิดหนึ่งซึ่งก็ไม่ต่างจากความจริงเท่าไหร่นัก
"เมื่อก็ถึงกับลงมาเองเลยนะ �บัวรีบ ๆ ไปพบท่านประธานเถอะ �เดียวมาอีกรอบแย่แน่พวกเรา"อีกเสียงเอยขึ้นสำทับทันที �เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมไปเสียที
"งั้นเดียวบัวมานะ " เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนกังวลใจ �เธอจึงรีบไปพบเขาทันที �อะไรของเขานะ �เรียกเธอไปพบแต่เช้าแบบนี้

ฝ่ายภาคินเมื่อลงไปไม่เจอบัวชมพู �เขาจึงโทรถามมารดาทันที �จึงได้รู้ว่าเธอตื่นสาย ไม่ได้หายไปไหน ถึงกับหัวเราะออกมาได้ �และนึกด่าตนเองที่กังวลมากไป จนขนาดเพื่อนสาวอย่าง แพทตี้ ที่มาทำหน้าที่ผู้ช่วย ยังเข้าหน้าไม่ติดเลยสิน่า
"บอสค่ะ �น้องบัวมาขอพบค่ะ " �แพทตี้กรอกเสียงผ่านอินเตอร์คอมทันที � เวลาอยู่ที่ทำงานเธอจะให้เกียติเขาในฐานะเจ้านาย �แต่ทุกคนจะเกรงใจเธอเพราะคิดว่าเธอคือคู่หมั่นของท่านประธาน �เธอยังไม่พร้อมบอกแก่ใครตอนนี้นั้นเอง
"เข้ามาได้" �เขาตอบกลับ และรีบปรับสีหน้าให้เรียบเฉย �แต่แอบดีใจที่อีกฝ่ายมาหาตนได้สักทีพร้อมกับบอกคนต้นห้อง
"แพทครับ �ผมไม่รับแขกสักครึ่งชั่วโมงนะ �" �เพื่อนสาวรู้หน้าที่ทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ �นึกสงสารน้องบัวขึ้นมาว่าจะต้องเจอกับอะไร เพราะไม่รู้ว่าเขาอารมณ์ดีแล้วนั้นเแง

"พี่คิน เรียกบัวมาพบหรอค่ะ " สีหน้าแปลกใจ �และสงสัย �มองเขสตาแป๋ว �ปากรั้นนิด ๆ�
"นั่งก่อนสิ" �เขาบอกเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ �แต่ยังทำหน้านิ่งจนอีกคนตื่นกลัวว่าเขาจะดุเรื่องอะไรหนอ
"ทำไมมาทำงานสาย �"เอาแล้วงัย �แค่ครั้งเดียวจะต้องเรียกมาดุกันเลย �จึงทำหน้าบึงนิด ๆ�
"ก็เมื่อคืนกว่าจะนอนหลับ �เกือบสว่าง เลยตื่นสายนะค่ะ "ก้มหน้าตอบเขาไม่กล้าสู้หน้า�
"นอนบนที่นอนนุ่ม ห่มผ้านวมอุ่นสะบายยังบอกนอนไม่หลับ �แล้วพี่ล่ะนอนกับพื้น �ยังตื่นเช้าได้เลย" เขาว่าและลุกขึ้นเดิน �อ้อมมานั้งบนโต๊ะทำงานหันหน้ามาเผชิญใบหน้างาม �ที่ตอนนี้หน้าแดง �มือพันกันจนแทบจะเป็นเกลียว
" ก็ �บัวกลัวทับคุณแม่นี่ค่ะ ก็คุณแม่ไม่สะบาย" แม้คำแก้ตัวจะฟังไม่ขึ้น �แต่ก็ดีกว่าไม่พูดอะไรเลย �แม้จะรู้สึกผิดก็ตาม �
เขาจึงเอามือจับที่ปลายค้าง เพื่อให้เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาแทนที่จะมองมือตัวเอง
"ขอจูบทีนะครับ �เมื่อคืนยังทำไม่เสร็จเลย " อย่าบอกนะว่าที่เรียกหาเธอแต่เช้าเพราะ ว่าค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน �
ไม่รอคำตอบรับจากคนที่ขอ �ก้มลงจูบปากคนที่กำลังจะท้วงติง �เท่ากับเป็นการเปิดปากรับจุมพิตจากเขา �ปากที่เผยอออกของหญิงสาว ช่วยให้เขายิ่งหลงใหลกับรสจูบเธออย่างยิ่ง �จึงควานหาความหอมหวานจากปากบางอย่างไม่รู้จักอิ่ม �มือที่ปล่อยว่างตอนนี้เลื่อนขึ้นมาลูบแขนที่เปลื่อยเปล่าอย่างถนุถนอม �
"อือ �..พะพอแล้วค่ะ พี่คิน �เดียวใครมาเห็นเข้า" �ท้วงติงจนได้ เมื่อเขาถอนริมฝีปากออก �
มีหรือที่เขาจะยอมหยุดง่าย ๆ �เมื่อเข้าถ่ำเสือแล้วจะออกง่าย ๆ อย่างนั้นหรอ �ไม่มีทางเขาอุตสาห์งดงานเพื่อเธอคนเดียว
"อีกนิดนะ เมื่อคืนพี่ฝันค้างทั้งคืนเลย �สงสารพี่นะครับ" �เขาอมยิ้ม �แต่ปากยังคงซุกซนไม่หยุด �ลำคอขาวระหง อย่างตายอดตายยากมา �แม้ค้างมาทั้งคืนนี่น่าจะให้ค่อย ๆ ได้งัย อิอิ (แอบว่าตัวเองนิดหนึ่งจ้า)
"บัวจ๋า พี่คิดถึงบัวที่สุดเลยนะ" �เสียงออดอ้อนเอาใจ �เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขาอย่างค้นหา �เขาเอา คุณแพทตี้ คู่หมั่นสาวไปไว้ไหนนะ ถึงมาพูดให้ความหวังกันแบบนี้ �
ยิ่งเธอแหงนหน้ามองเขาเท่ากับเปิดโอกาสให้อีกฝ่าย เขาจึงก้มหน้าหาริมฝีปากเธออีกครั้ง �แต่คราวนี้ช่างเย้ายวน �และยาวนานจนเธอแทบจะขาดใจตายให้ได้ แต่พอเขาถอนริมฝีปากออกเธอกับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
"บัวขอกลับไปทำงานก่อนนะค่ะ " �เห็นเป็นจังหวะที่จะเอาตัวรอด �จึงต้องรีบคว้า
"รีบจัง �อยู่กับพี่ไม่ชอบหรอ " �แกล้งทำหน้ายุ่ง �แอบบึ่งนิด ๆ ทันที
"ก็มานานแล้วนี่ค่ะ �เอ่อ...เดียวคนสงสัย" �ใจจริงอยากบอกเขาว่าเกรงใจผู้ช่วยเขา �แต่กลัวจะไปสะกิดต่อมโกรธ ต่อมเอาแต่ใจของเขาเข้าให้ �เดียวไม่ต้องได้ทำงานกันพอดี
"งั้น น้องบัวจูบ ลาพี่ทีนะครับ �ถึงจะให้ไป" �เอาแล้วงัย เจ้าเลห์อีกจนได้ �เธอได้แต่มองเขาตาโตเท่าไข่ห่านตามแบบฉบับของเธอ
" จุ๊บ " �ลุกขึ้นยืน �เธอจึงยื่นหน้าไปจูบเขาที่ปลายคาง �เธอมั่นใจว่าเขาคงไม่ทันคว้าตัวเธอแน่ �เมื่อจูบเสร็จจึงวิ่งออกนอกห้องทันที
เขาเองก็ไม่ทันคิดว่าแม่ดอกบัวจะมาไม้นี้ �จึงหัวเราะ ออกมาดัง ๆ �กับท่าทางของคนตัวเล็กที่บัดนี้วิ่งหายไปจากห้องของเขาเสียแล้ว � เขาจึงเดินกับมานั่งทำงานด้วยอารมณ์ที่สดชื่น �ยิ้มแย้มได้อีกทั้งวัน �

ก๊อก �ก๊อกกกกกก
"อารมณ์ดีแล้วหรือค่ะท่านประธาน " �เมื่อแพทตี้แน่ใจว่า บัวชมพู ออกไปจากห้องท่านประธานแล้ว จึงได้เข้ามาเพื่อบอกกล่าวแก่เขา แต่ก็แอบแซวเขานิด ๆ �
"มีอะไรหรือเปล่าครับแพท" �ใบหน้าที่ยังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม �ถามผู้ที่เข้ามาเยือน�
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ �แค่มาดูท่านประธานหน่อยนะค่ะ เห็นเมื่อเช้ายังท้องผูกอยู่เลย �ตอนนี้หายแล้วหรือค่ะ �ยาอะไรหนอ ดีจัง ? �" �เดินจากไปทันที �พร้อมกับเสียงหัวเราะ �เมื่อแน่ใจว่าผู้ที่เป็นทั้งเจ้านายและเพื่อนอารมณ์ปกติแล้ว
เขิน �เพื่อนก็เขินที่อยู่ ๆ ก็เดินเข้ามาเพื่อแซวตนเอง กับสิ่งที่เขาทำเมื่อสักพัก � �ได้แต่ยิ้ม แล้วก็ส่ายหน้า �ชี้นิ้ว ไล่เพื่อนรักทันทีเหมือนกัน