คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4
บทที่ 4 {อิจฉาทำไม???}
วิชาแรกของวันเปิดภาคเรียน ก็ต้องมานั้งกับตานี่แล้ว ทำไมชีวิตมันเศร้าจัง T__T
“อ่ะๆ นักศึกษาทุกคน มาหยิบหนังสือคนละ 3 เล่ม อย่างละเล่มนะจ๊ะ เร็ว.... ”
เมื่ออาจารย์พูดจบ ทุกคนก็หยิบหนังสือกันอย่างรวดเร็วจนฉันหยิบไม่ทัน แต่จุดเด่นคือ นายเร็นไม่ต้องลุกไปไหนเลย เพราะมีสาวๆหยิบยื่นให้กันหมด พอฉันไปหยิบบ้าง แต่ฉันเป็นคนสุดท้าย และหนังสือก็หมดพอดีด้วย ได้มาแค่ 2 เล่มเองนะ T^T อาจารย์บอกว่าหนังสือคงมาส่งขาด เดี๋ยวจะแจ้งให้อีกที
อาจารย์บอกว่าจะเรียนภาษาก่อน ซึ่งเป็นเล่มที่ฉันไม่มีพอดี แล้วอาจารย์ให้ไปดูกับคนข้างๆก่อน ทุกคนคงรู้กันดี ว่าเป็นใคร........แล้วทำไมต้องเป็นเล่มนี้ก่อนด้วยเนี้ย!!!! “ค่า...” ฉันตอบอย่างหมดอาลัยตายอยาก และฉันก็เลื่อนเก้าอี้ไปนั้งกับเร็น “ ขะ...ขอยืมดูด้วยนะ.... ” ฉันพยายามพูดอย่างสุภาพที่สุด แต่นายนั้นไม่ได้ตอบอะไร และเลื่อนหนังสือมาทางฉันคนละครึ่ง ที่กลุ้มคือ สาวๆหันมามองฉันอย่างกับ สุนัขเล็งกระดูก ก็อย่างที่บอก ลากเก้าอี้มานั้งข้างกัน ก็ต้องเบียดกันเป็นธรรมดา แถมอาจารย์ก็ยังบังคับให้นั่งกับเร็นซะด้วย
ช่วงหนึ่ง........ฉันเหลือบไปเห็นใบหน้าของเร็นใกล้ๆ หน้าเนียนกว่าผู้หญิงซะอีกอ่ะ -..- สายตาเย็นชา มองตามตัวอักษร ทรงผมธรรมดาๆ เรียบๆ แต่ทำไม พออยู่กับคนๆนี้แล้ว มันดูเท่มากๆสำหรับตัวเค้า จะให้บอกก็คือ Perfect มากค่ะ.........แต่จะยังไงก็เถอะ ถึงจะน่าค้นหา แต่ก็ไม่สนใจอยู่ดีนั้นล่ะ
( - -) (- - ) ( - -) (- - ) NO !!!
พักกลางวัน.....
ฉันนัดพีมและเจนนี่เอาไว้ใต้ตึกเรียน แต่ที่เจอก็มีแต่ยัยพีมเท่านั้น
“ไง!...รัน ^^”
“ไงอะไรของแก ...” ฉันตอบ
“แล้วเจนนี่ละ?” ฉันถามต่อ
“ยังไม่มาเลย....อ๊ะ!!!!” …. ระหว่างที่ยัยพีมหันซ้าย มองขวา มันก็เหลือบไปเห็นอะไรเข้าพอดี.....ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้ามันเสียงดังแบบนี้ ท่าทางกิริยาแบบนี้ มันก็น่าจะเป็นไปอย่างที่ฉันคิด...
“แก!!! รัน...นั้นไงหนุ่มหล่อมาแว้ววว สองเลย...แล้วก็ ประชาShe อีกนับไม่ถ้วน... -*-…” นั้นไง ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ...=_=^^
“เฮ้ย!!! ฉันรู้สึกเหมือนพวกหนุ่มๆกำลังเดินมาหาเราว่ะ....ระ...รัน...” พวกนั้นมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน....
“ไง รัน!!!พวกเรามาทักทายน่ะ....” เสียงนายเควิน น่ารำคาญเหมือนเคย...ส่วนอีกคนก็...ใช่ เร็น...เขาทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ตลอดเวลาเลยรึไง
“เหรอ...งั้นพวกเราขอตัวนะ =O=…” ฉันพูด...จริงๆก็ต้องรอเจนนี่ อีกนั้นแหละ
“ดะ...เดี๋ยวก่อน!!! คือ...จริงๆแล้วพวกเราแค่อยากจะไปทานข้าวด้วยน่ะ...” <<< เควิน
“หา!!!.../หา!!!...” <<< ฉัน / พีม
“คือ...พวกเธอก็เห็น ว่าฉันกับเร็นน่ะ มีปัญหา....” เค้าชี้ไปทางพวกสาวๆที่พอเห็นเควินชี้นิ้วไปทางตัวเอง ก็พากันกรี๊ดยกใหญ่
“พวกเรา...เอ่อ เร็นน่ะ ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิง แล้วก็เห็นพวกเธอเคยคุยกันมาก่อนแล้ว เลยอยากให้พวกเธอมาเป็นเพื่อนกับพวกเราน่ะ....555+ ^^”
“อยากให้เป็นไม้กันหมามากกว่ามั้ง...=_=^^” ฉันพูด
“มะ ไม่ใช่นะ....เราอยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอจริงๆ....แต่ถ้าไม่อยากเป็นเพื่อนก็เป็นอย่างอื่นก็ได้นะ...^^”
ฉัน >> ( =_= ) ( >w<) << ยัยพีม ...และ... เร็น >>( -_-) ( ^u^ ) << เควิน
“เอาเถอะ...เอางั้นก็ได้” ฉันตอบ
“งั้น ไปกันเลยนะ >o<”
“รัน!!! อะ...อ่าว เอ่อ ”
“เจนนี่!! คือ.....ไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวเล่า...” ฉันบอก…..[ ปฏิกิริยาหลังเล่า d^///^b ]
.......พวกเราเดินไปที่โรงอาหารด้วยกัน โดยมีสายตาที่จ้องมอง...ปากที่ขมุบขมิบ...และ....กล้องถ่ายรูป
“ฉันไปซื้ออาหารก่อนนะ...” ฉันบอก
“เดี๋ยวสิรัน.....เอาเร็นไปด้วย ^^” เควินบอกพร้อมกับผลักเร็น และเมื่อฉันทำหน้าไม่สบอารมณ์ เควินก็ชี้ไปที่สาวๆ.....เฮ้อ...เป็นที่นิยมนี่ก็ลำบากเนอะ....
ฉันเดินตามหลังเร็นแค่ สอง สามก้าวเท่านั้น และเมื่อฉันเห็นร้านที่ฉันจะซื้ออาหาร ฉันก็หันตัว และเลี้ยวเข้าไปเลย .......
.........พอฉันซื้อเสร็จ ฉันก็หาโต๊ะของพวกนั้นไม่เจอ แต่ ก็ดีที่ไม่ต้องมานั้งทานข้าวกับหมอนั้น....
ฉันนั้งลงที่โต๊ะตัวที่ว่าง และนั้งทานข้าวอย่างมีความสุข.....
….แต่ฉันเหลือบไปเห็นนายเร็นที่นั้งแยงไปจากฉันนิดหน่อย!!!
“นะ นาย!!! ทำไมมานั้งอยู่ที่นี่!!! o[ ]o (ข้าวเต็มปาก)”
“ฉันหาโต๊ะของเควินไม่เจอน่ะ....ขอนั้งด้วยคนนะ” ฉันเห็นนายกินหมดไปครึ่งจานกว่าแล้วววว!!!!
ฉันรีบทานข้าวให้หมด .....เอาจานไปเก็บและรีบเดินออกจากโรงอาหารทันที นี่ฉันกินข้าวอย่างมีความสุขเกินไปจนไม่สังเกตนายนั้นเลยเหรอเนี่ย!!!
ตึก.... ตึก..... ตึก..... ตึก
^^^นี้มันเสียงฝีเท้าต่างหาก อย่าเข้าใจผิด !!!^^^
“ นายเดินตามฉันมาทำไม =*= ^ ”
“ ชู่ว!....เดี๋ยวคนอื่นก็มองหรอก” นายนั้นเดินมาข้างๆ แล้วเดินก้มหน้าลง.....อ้อ คงจะทำตัวให้กลมกลืนกับคู่รักทั่วไปล่ะมั้งงงง.............!!!!!!!!! แล้วทำไมต้องฉันนนน !!!!!!!!.......... ( _ _ ) (O[ ] O )!
ความคิดเห็น