คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2
บทที่ 2....เปิดภาคเรียน
{3อาทิตย์ผ่านมา} เฮ้อ....ทำไมมันเร็วจังอ่ะ -.. – พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมล่ะ โห่...
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ...
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นทันควันเมื่อปากบ่นอุบอุบๆเสร็จ
“ติ๊ด....ฮัลโหล”
“โหล... ริน! ซื้อชุดใหม่ยัง!?” หา!!!!...ลืมไปเลย มัวแต่เที่ยว
“ยังง่ะ!!!”
“งั้นเจอที่บางลำพลูนะ....”
และเมื่อมาถึง.....
“ไง พีม.... ไปกันเหอะ...” แล้วฉันก็วิ่งตาหูเหลือกไปซื้อชุดใหม่ เพราะขึ้นปี 2
“ปะ...ไปร้านเจ๊ปั๊ปนะ” โหย...ยังจะมาเรื่องมากอีก
“เออ.... ยังจะมาเรื่องมากอีก พรุ่งนี้ก็จะเปิดเรียนแล้ว =..=”
ผ่านไป 1 ชั่วโมง 32 นาที 17 วินาที 81 เสี่ยววินาที ผ่านไป
“เย้!...ได้มาแล้ว 3 ตัว กินตังค์ไปโขเลยทีเดียว” ยัยพีมบ่นอุบ
“แกจะบ่นทำไม...รวยก็รวย ดูฉันสิ ยังไม่บ่นเลย” ยัยพีมทำหน้าหมันไส้แล้วพูดว่า
“ แล้วถ้าให้บ่นจะบ่นมั้ย....-*-” พีมขัด
“บ่นดิ.... แพงก็แพง มหาลัยฯอะไร ไม่เห็นใจคนจนบ้างเลย จะเปลี่ยนชุดทำไมให้ลำบาก แถมเปลืองทรัพยากรโลกอีก โฮ่...เซ็ง” 555+ ฉันประชดยัยพีมจนมันทำหน้าเหวอแบบสุดๆ
“เฮ้อ....แกนะแก” พีมทำหน้าเบื่อโลก {เบื่อเธอนั่นแหล่ะ -_-^ (Pinklittle)}
ตกกลางคืน.....
ฉันมัวแต่จัดกระเป๋าเตรียมการสำหรับพรุ่งนี้จนดึก เพราะมัวแต่ตื่นเต้น เดี๋ยวเอานู้นไป เด๋ยวเอานั้นไป สุดท้าย ก็มีแต่เครื่องเขียนกับสำภาระต่างๆนั้นแหละ เพราะหนังสือจะแจกให้ตอนเรียนไปเลย
{เช้าวันเปิดเทอม}
ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อจะมาดูผลคัดห้องเรียนใหม่ และอาบน้ำแต่งตัวพร้อมไปเรียน
{ ณ มหาวิทยาลัยบางกอกศาสตร์}
“ไง...ริน!!” นั้นเสียงเจนนี่ เจนนี่เพิ่งกลับมาจากอังกฤษเพราะไปดูงานกับพ่อที่นั้น(ทำไมเพื่อนฉันมีแต่รวยๆนะ T.T)
“ไง...เจน ไปอังกฤษสนุกรึเปล่า ” ฉันทัก
“สนุกค่ะ!!!”
“ยัยพีม” ขัดอีกล่ะ...ฉันว่า น่าจะให้มันไปรับจ้างขัดส่วมนะเนี้ย
“มาเช้าเชียวนะ” แหม...เธอมาไม่เช้าเล้ยยยย.... - _-
“ แล้ว ตกลงเป็นไง เจน” ฉันถามต่อ
“ก็ดี...แต่คิดถึงอาหารไทยน่ะ”
“แล้วเพื่อนล่ะ...=..=*^”
“อะ...เอ่อ ก็คิดถึงสิ 555+ ทำไมถามงั้นล่ะ” แหม ทีนี้มาทำเป็นพูด เที่ยวจนเพลินสิท่า แล้วไหนล่ะ ของฝาก....- _ -
แต่...ช่างเหอะ กลับมาแล้วหนิ แก้ไขไม่ได้
“ งั้น ก็มาครบแล้ว ไปดูผลคัดห้องกันเถอะ... ”
ความคิดเห็น