คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่6 ผู้หญิงแท้ไม่แท้ต้องดูจากหมัดและเสียง
ตอนที่6 ผู้หญิงแท้ไม่แท้ต้องดูจากหมัดและเสียง
ตอนเช้า
"คุณโอคิตะคุณโอบูชิ อรุณสวัสดิ์คะ"
ฮานะโกะที่กำลังเดินกลับห้องอยู่เหลือบไปเห็นฮิจิคาตะเดินออกมาและร่างบางที่ตอนนี้(เลื้อย)ออกมาจากประตูห้องของเขาเลยทักขึ้นแล้วยิ้มทักทาย
"อรุณสวัสดิ์ครับ ไม่ใช่โอบูชิเธอมาจากไหนเนี่ย"
"พอดีลืมชื่อคุณ คุณโอคิตะก็เลยบอกมาแบบนี้น่ะคะ"
"โซโกะ แกอย่าไปบอกชื่อคนอื่นผิดๆแบบนี้เซ่"
รองปีศาจหันไปว่าร่างบางก็หมดสภาพอยู่พื้น
"อ้าวเหรอคะ แล้วคุณโอคิตะเป็นอะไรไปเหรอคะ"ฮานาโกะเดินมาดูอาการร่างบางแล้วถามขึ้น
"อย่าสนใจเลย เดียวก็หาย"ฮิจิคาตะมองร่างบางก็ที่จะหันมาคุยกับเธอ
"แก ไอ้ฮิจิคาตะ"โซโกะค่อยๆหันหน้าขึ้นมาทางฮิจิคาตะช้าๆแล้วพูดขึ้นอย่างคับแค้นใจ
เราไม่น่าไปเสียท่าให้เจ้านั่นเล้ย
เมื่อคืน
ในขณะที่พวกชินเซ็นงุมิกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานร่างสูงนั้นเดินไปที่ครัวแล้วจะเอายากิโซบะออกมาจากตู้เย็นแต่พบร่างบางที่กำลังทำไรบางอย่างกับของในตู้เย็นพอดี
"ทำอะไรอยู่น่ะ"ฮิจิคาตะถามขึ้น
"พอดีคอแห้งเลยมาหาอะไรดื่มน่ะครับ"
ร่างบางรีบหันหน้ามาทางต้นเสียงแล้วถือขวดสีทึบออกมาโชว์ให้ร่างสูงดูแล้วเดินออกหยิบแก้วแล้วเทน้ำใส่
"งั้นก็ดี"
ร่างสูงหยิบยากิโซบะที่แช่อยู่ออกมาใส่จานแล้วอุ่นไมโครเวฟ ร่างเล็กที่กินน้ำอยู่แอบเหลือบมองร่างสูงรอโซบะอุ่นเสร็จแล้วยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
หึๆในโซบะนั้นยาพิษไว้แล้วคืนนี้เอ็งไม่รอแน่
ร่างบางคิดแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะ ทันใดนั้นเสียงเตือนของไมโครเวฟดังขึ้นมา ฮิจิคาตะหยิบจานออกมาแล้วเดินออกไปหมายเอาไปกินที่อื่น ร่างบางที่ล้างแก้วอยู่ก็ยิ้มออกมาในความสำเร็จ(ครั้งยิ่งใหญ่)พอเก็บของเสร็จเขาก็รีบออกมาหมายจะตามไปดูร่างสูงผู้โชคร้าย เขาลองไปแอบส่องที่ห้อง,ห้องประชุม,ห้องทำงาน,บลาๆๆก็ไม่เจอฮิจิคาตะสักที่
ชิ ไปไหนของมันฟร่ะ
"เฮ่อ เสียดายจริงๆเล้ย"
ร่างสูงค่อยๆเทยากิโซบะลงถังขยะอย่างเสียดายพลางมองซ้ายมองขวาก่อนที่จะเดินไปที่ครัวอย่างรวดเร็วแล้วกลับมาที่ห้องของตน ระหว่างทางเขาพบร่างเล็กรีบวิ่งสวนเขาไปพอดี ร่างสูงมองตามแล้วเดินตามไป
"โอ้ย ปวดท้องชะมัดเลย"
ร่างเล็กที่รีบปิดประตูห้องน้ำอย่างไวบ่นขึ้นมาระหว่างที่ปลดทุกแล้วได้ยินเสียงประตูเข้ามาพอดี
"แกคิดจะเล่นทีเผลอเหรอ ฮิจิคาตะ!"
"เปล่า ฉันไม่ใช่แกนะที่จะทำแบบนั้น"
"แล้วไอ้ที่ในขวดที่ฉันกินฝีมือแกไม่ใช่เหรอ!"
"อ๋อ ไอ้ในขวดนั้นก็นมเปรี้ยวที่นายใส่ยาถ่ายไว้ครั้งก่อนพอดีฉันลืมเอาไปทิ้งไม่มีใครกล้ากินเพราะมันเป็นของฉันวะด้วยสิเลยไม่มีใครรู้ แล้วก็นะมันหมดอายุแล้วด้วยคงออกฤทธิ์ดีน่าดู"
ร่างเล็กถึงกับช๊อกคาห้องน้ำแถมฤทธิ์ตามที่อีกฝ่ายพูดด้วย
นี่เรามาติดกับตัวเองเหรอเนี่ย ม่ายยยยยยย
และแล้วฤทธิ์มันก็ออกดีมากจนถึงเช้า
(ก็เป็นอย่างที่ว่า)
"ไม่เป็นไรแน่เหรอคะ"ฮานาโกะมองโซโกะอย่างเป็นห่วง
"แค่ไม่เป็นไรหรอกน่า ปล่อยไปเถอะ"
ร่างสูงตอบแล้วเดินออกไปแล้วหันมาทางฮานาโกะ
"จะว่าไป ทำไมเมื่อวานยังกลัวฉันล่ะ"
"เอ่อ...ก็เหมือนเคยเห็นอันธพาลหน้าตาคล้ายๆคุณแถมผมดำแต่ยาวกว่านี้ตอนหลายปีก่อนเลยกลัวน่ะคะ แต่คุณคอนโดกับคนที่นี่เล่านิสัยคุณให้ฟังแล้วเลยอุ่นใจน่ะคะ"
หน้าตาคลายฉัน ผมดำยาว หลายปีก่อน ใช่ตูป่าวว่ะ - -
"อ๋อ อย่างงั้นเหรอครับ"
จากนั้นร่างสูงก็เดินออกไป
"เฮ้ย โซโกะนายก็รีบลุกไปทำงานได้แล้ว"
ร่างสูงเดินไปด้วยพูดไปด้วย ร่างบางค่อยๆ(กระดึ๊บ)เข้าห้องโดยมีฮานาโกะช่วยก่อนที่จะออกมาในชุดชินเซ็นงุมิ
"ถ้ามีอะไรก็บอกพวกเราได้ ฮ้าว"
"คะ อย่าฝืนตัวเองให้มากเกินไปนะคะเดี๋ยวไม่สาย"
"ครับ ฮ้าว"
จากนั้นโซโกะก็แล้วไปทำงานอย่างสะลึมสะลือ โดยมีฮานาโกะมองเขาอย่างอดสงสัยไม่ได้
เมื่อคืนสองคนนั้นหรือว่าจะ...บ้าน้เราคิดอะไรอยู่เนี่ยยย
ฮานาโกะคิดในใจก่อนที่จะออกไปเดินเล่นในชินเซ็นงุมิแล้วกลับมาที่ห้องก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดเบอร์โทรแล้วโทรออก
"นี่เธอพอดีฉันมีธุระอาจจะได้ไปทำงานด้วยช้าหน่อยนะ"
'ทำไมฮ่ะเกิดอะไรขึ้น'
"น่าๆนะ"
'อ่าๆเดียวบอกมาม่าให้แล้วกัน แต่ว่าอย่างไปเที่ยวเล่นจนไม่อยากทำงานล่ะเธอว์แล้วระวังมีพวกมาสมัครงานเพิ่มจนไม่ได้ทำงานนะฮร้า'
'อีกอย่างนะอย่าเที่ยวไปไหนมาไหนคนเดียวล่ะในเอโดะมันอันตรายรู้ไหม'
"รู้แล้วน่า แค่นี้นะ"
เราต้องรู้ให้ได้!
ฮานาโกะก่อนที่จะลุกแล้วเดินออกจากห้องอย่างไว
"ดูเหมือนเธอจะคุยโทรศัพท์ตั้งแต่มาที่นี่แล้วล่ะครับ"เสียงหนึ่งหลังพุ่มไม้ที่ไม่ไกลกับหน้าต่างห้องของหญิงสาวดังในขณะมองเข้าไปในห้อง
'จับตาให้ดีล่ะ จะให้เธอรู้ตัวเด็ดขาด'เสียงในโทรศัพท์พูดขึ้น
"ครับรอง"
'ตามไปทุกที่ล่ะ ยามาซากิ'
พูดเสร็จเสียงในโทรศัพท์เงียบไปโดยทันที ฝ่ายที่ถูกวานถอนหายใจก่อนที่จะทำตามคำสั่ง
ฝ่ายฮานาโกะที่มุ่งมั่นอย่างแรงก็เดินออกไปเดินสำรวจชินเซ็นงุมิ เธอเดินไปเรื่อยๆพลางมองเข้าไปในห้องแต่ล่ะห้องอย่างจดจ่อ
"ว้าย!"เธอร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆมีคนมามาแตะไหล่เธอ
คุณโอคิตะ o///o
"อ้าว หาห้องน้ำไม่เจอเหรอ ถามพวกฉันก็ได้"
"เปล่าคะไม่ได้จะไปห้องน้ำ"
"อ้าวแล้วเธอออกมาทำไม"
ไหง่ถามแบบนี้เนี่ยเหมือนสถานที่กักกันยังก็ไม่รู้แฮะ
"คือแบบว่า..อยู่ในห้องมันเบื่อเลยออกมาเดินเล่น"
"เหรอ งั้นออกไปข้างนอกกับฉันไหมล่ะ"
เอ๋ o///o
"จะ...จะดีเหรอคะ"
"เบื่อไม่ใช่เหรอ งั้นฉันไปคนเดียวนะ"
ว่าแล้วโซโกะจึงเดินออกไปอย่างไม่รอช้าโดยมีฮานาโกะวิ่งตามไปด้วย จากนนั้นทั้งสองจึงเดินออกไปด้วยกัน
"นี้เธอจะไปทำงานที่ไหนพอจะรู้ไหม จะได้ไปส่ง"
โซโกะพูดขึ้นในขณะที่เดินบนท้องถนนกับสาวผมดำ
"เพื่อนให้ไปนัดพบน่ะคะ เพราะกลัวฉันหลงทางอีก"
"งั้นเหรอ"
ใช่สปายของพวกขับไล่ต่างแดนหรือเปล่านะ ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่ห้ามประมาทเด็ดขาด ไม่สิ!ประมาทเลยไม่ได้ต่างหาก
โซโกะคิดใจในพลางมองคนข้างๆอย่างสงสัย
ดีจังได้มาเดินเที่ยวกันแบบนี้ แต่รู้สึกเขินยังไงไม่รู้
ฮานาโกะคิด ทั้งสองเดินไปด้วยกันโดยมีคนแอบตามมาโดยไม่รู้ตัว เสียงโทรศัพท์เขาดังขึ้นแล้วเขากดรับอย่างไว
"ครับ ท่านรอง"
'ยามาซากิทางนั้นเป็นไงบ้าง'
"หัวหน้าหน่วยกับเธอกำลังเดินเที่ยวอยู่ครับ เหมือนกำลังคุยกันด้วย"
'งั้นเหรอ ตามไปอย่าให้ละสายตาล่ะเกิดเป็นพวกคาสึระหรือพวกขับไล่ต่างแดนกลุ่มอื่นก็ได้ถึงหมอนั้นจะนักดาบที่เก่งที่สุดแต่ก็ประมาทไม่ได้ เข้าใจไหม'
"ครับ"
ดูไปดูมาก็เหมือนสองคนนั้นเป็นแฟนกันเลยนะเนี่ย
ยามาซากิคิดแล้วยิ้มออกมาแล้วตามไปเรื่อยๆ
โซโกะมองซ้ายขวาก่อนพาฮานาโกะเข้าไปในซอกตึกที่เดินไปอีกจะเป็นซอยเล็กๆระหว่างทางต่อจากนั้นก็จะเป็นถนนใหญ่
"พาฉันมาที่นี้ทำไมเหรอ..คะ"
ฮานาโกะพูดติดขัดเพราะเริ่มไม่ค่อยไว้ใจคนตรงหน้าเท่าไหร่
ทำไงดีฉันจะถูกปล้นหรือลอบฆ่าไหมเนี่ย
'นี้เธอถึงพวกนั้นจะเป็นตำรวจแต่ก็ต้องระวังไว้นะ'
"อ้าวทำไมล่ะ"
'ก็พวกนั้นมีฉายาว่านักเลง24ชม.ด้วยสิ โดยเฉพาะคนหน้าหวานๆน่ารักๆน่ะคนนั้นลงหนังสือพิมพ์เรื่องพังร้านชาวบ้านเขาบ่อยมากเลยนะระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ'
"อะ..อืม"
เธอคิดถึงคำพูดของเพื่อนเธอในตอนเช้าแล้วเธอเริ่มสั่นนิดๆ
ไม่น่าเลยเรา...
"เธอใช่พวกขับไล่ต่างแดนใช่ไหม"
ใบหน้าของร่างบางที่ทีแรกน่ารักๆใส่ๆ(ถูกใจสาวก)กลายมาเป็นใบหน้าโหดขู่ให้เค้นความจริงออกมา
ฝ่ายหญิงสาวที่ไม่รู้อะไรทำได้เพียงส่ายหน้า ทั้งกลัวทั้งสั่นจนไม่กล้าขยับไปไหนแต่ร่างบางยังไม่เชื่อใจแล้วจะไล่เค้นความจริงต่ออีกแต่จู่ๆก็มีพระใส่หมวกใบปิดหน้าไว้เดินมาเจอสองคนนี้พอดี
"โอ๊ะ อาตมาขอคัดจังหวะพวกโยมซักครู่นะพอดีอาตมารีบน่ะ"
ทั้งสองมองพระที่กำลังเดินไปอย่างเงียบๆ ฮานาโกะที่เพิ่งรู้สึกจึงจะรีบวิ่งหนีแต่มือเผลอไปถูกหมวกพระองค์นั่นจนตกลงมาเธอหันไปกะจะขอโทษแต่...
"แก คาสึระ!!"
ร่างบางพุ่งไปอย่างเร็วกะจะเอาดาบฟันเจ้าของชื่อที่เพิ่งเอ่ยไปเมื่อกี้ แต่อีกฝ่ายรีบดึงแขนสาวผมดำมาเป็นตัวประกันไว้ทันใดนั้นร่างบางก็หยุดลงทันที
"ถ้าแกขยับแม้แต่นิดเดียวผู้หญิงตายแน่"
คาสึระพูดขู่แล้วล็อกหญิงสาวแน่นขึ้น
ใช่พวกหมอนั่นไหมเราไม่รู้ ต้องถามออกมาก่อน
"หึ แกจะเอาพวกตัวเองมาเป็นตัวประกันรึไง"โซโกะพูดแล้วยิ้มเชิงรู้ทัน
"หา?พูดอะไรน่ะฉันไม่เคยมีพวกเป็นผู้หญิงแล้วก็ไม่มีพวกพิสดารแต่งหญิงหรอก"คาสึระทำหน้างงแล้วจะหัวเราะแต่นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่จะมาหัวเราะนะสิ
ถ้างั้นก็ไม่ใช่สินะ ทำไงดีล่ะจะเข้าไปเชือดเลยก็ไม่ได้อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงนะแถมยังเหมือนท่านพี่...
โซโกะกัดฟันอย่างเจ็บใจแล้วกระชับดาบแน่น
แย่ล่ะสิ ต้องเรียกกำลังเสริม ยามาซากิที่แอบมองอยู่ข้างนอกคิดพลางจะกดโทร.แต่ก็เหมือนมีเงาใหญ่จากด้านหลังมาบังเขาจนต้องหันพอดีแล้วก็...
เสียงที่เหมือนคนโยนอะไรบ้างอย่างทำลายความเงียบของคนในซอยนั้นทั้งสามหันไปมองต้นเสียงอย่างไว
อะ..อลิซาเบธ!!
ยามาซากิ!!
ทั้งสองคิดในใจอย่างคาดไม่ถึง
"หึ พวกนายติดกับฉันแล้วล่ะ"
คาสึระ(กลับมาเก๊ก)พูดแล้วยิ้มออกมาอย่างมีชัย ส่วนโซโกะก็เหลือบไปมองลูกน้องที่ถูกเพนกวินสยองขวัญเหยียบไว้คาพื้นอยู่
[ไม่ใช่ครับ ผมเห็นว่าคุณคาสึระออกมาทำธุระนานเลยออกมาน่ะครับ]
อลิเบธชูแผ่นป้ายขึ้นให้เจ้านายดู
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นคาสึระกดรับแล้วคุยแต่ก็ไม่ได้ล่ะสายตาจากคนตรงหน้าแม้แต่นิดเดียวก่อนที่จะตัดสาย
"พอดีมีฉันธุระงั้นฉันขอกลับก่อนนะ"คาสึระพูดขึ้นแล้วเอาระเบิดออกจากชุดพระที่เขาใส่ โซโกะรีบวิ่งไปแต่คาสึระปาระเบิดในมือลงพื้นเสียก่อน
"แค่กๆ ระเบิดควันนี่"โซโกะรีบวิ่งฝ่าควันหมายจะหาสองคนที่เหลืออยู่
"หึ สาวน้อยโชคร้ายจังนะที่ถูกเข้าใจผิดแบบนั้นแต่ขอเธอไว้เป็นตัวประกันก่อนแล้วกันนะ..."คาสึระพูดแล้วยิ้มไปด้วยก่อนที่จะหันมาพูดกับอีกฝ่ายแต่ดูเหมือนเขาปล่อยรังสีอมหิตออกมาอย่างนับไม่ถ้วน
"หึๆ อย่ามาดูถูกนักสู้อย่างฉันนะเฟ้ย"เสียงแมนดังออกมาจากปากหญิงสาวพลางหักข้อนิ้วเสียงดังก่อนที่จะเสยคางคาสึระอย่างเต็มพร้อมกระทึบซ้ำคาสึระที่ตั้งหลักได้รีบวิ่งหนีออกไปที่ซอยแล้วสัตว์เลี้ยงคู่ใจวิ่งตามมา
"เจ้าชินเซ็นงุมิที่นายจับตัวไว้ได้ล่ะ"
[พอดีหมอนั้นรีบตอนที่ผมไม่ตั้งตัวไม่ไว้น่ะครับ เลยหนีไปได้]
"ชิ!"ทั้งสองรีบวิ่งไปก่อนที่จะไต่ไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว
อีกด้านหนึ่งทีควันจางออกไปหมดแล้ว โซโกะหันซ้านหันขวาก็พบอีกสองคนนั้นดีก่อนที่จะเดินไปหา
"ไม่เป็นไรใช่ไหม"ร่างบางถามแล้วเช็คสภาพสองคนนั้น แล้วมองหน้ายามาซากิก่อนที่เรียกทั้งสองกลับชินเซ็นงุมิด้วยกัน
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
ดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน
ก็ยังเป็นออกชายหญิงเหมือนเดิม อันที่จริงก็จะแต่งต่อให้จบในตอนนี้เลยแต่มันจะยาวจนไม่อยากอ่านเลยตัดมาเท่านี้
อันที่จริงยังไม่ได้แต่งเลยไม่ใช่เหรอ เมี๊ยว
หุบปากเลยเอ็งนอนอย่างเดียวไม่มีสิทธิ์มาพูดน่อ(นอนอยู่จริงๆน่อบนผ้าห่มข้าพเจ้าเอง)
งั้นก็....ตัวอย่างตอนต่อไป(บทเฉลย)
เธอเป็นใครกันแน่
พอดีฉันพกมันมาด้วย
ตู้ม!!
คุณเป็นคนวางระเบิดนั่นใช่ไหม
แอบลักหลับคนอื่นแบบนี้ไม่ดีนะ
นาย..อุ๊บ
Coming soon
ติดต่อไรเอ๋อได้ที่
http://www.facebook.com/shadow.kosuke
ความคิดเห็น