คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 การไถ่โทษไม่ได้มีเท่านี้หรอก
ตอนที่3 การไถ่โทษไม่ได้มีเท่านี้หรอก
"วันนี้มีแค่ออกไปลาดตระเวนกับงานเอกสาร แค่นี้แหละ"
คอนโดพูดแล้วยื่นกองเอกสารให้คนตรงหน้า ฮิจิคาตะมองนิ่งๆก่อนที่จะรับมาแล้วเดินออกไป
"เอกสารพวกนั้นเจ้าให้เจ้าโซโกะช่วยทำก็ได้นะ หมอนั่นคงจะเบื่อน่าดู"
"ครับ คุณคอนโด"
คอนโดพูดทิ้งท้าย ฮิจิคาตะหันมาตอบแล้วเดินต่อไป
ภายในห้องพักของคนในชินเซ็นงุมิห้องหนึ่ง ข้าวของนั้นถูกวางไว้เป็นระเบียบและห้องที่เงียบมากเหมือนกับไม่มีใครอยู่ในนั้นแต่หารู้ไหมว่าเจ้าของห้องเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดยูกาตะ(ใช่ป่าวหว่า)สีน้ำตาลนั้นกำลังมองออกไปข้างผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากที่ที่เขานั่งอยู่นัก โซโกะมองผีเสื้อที่บินมาแถวๆเขาแล้วเอานิ้วขึ้นมาหมายจะให้ผีเสื้อตัวนั้นมาเกาะและมันก็เป็นอย่างที่เขาหวัง โซโกะมองผีเสื้อสีแดงดำที่นิ้วแล้วยิ้มบางๆออกมา
สีดำนั่นเหมือนกับคุณฮิจิคาตะจัง เอ๊ะ!ทำไมเราต้องไปนึกถึงบ้านั่นด้วย
โซโกะคิดในใจแล้วหันมาสนใจผีเสื้อนั้นต่อแล้วยิ้มออกมา
ครืด...
ฮิจิคาตะค่อยๆเปิดประตูเข้าเพราะห้องเงียบจนทำให้เขานึกว่าโซโกะหลับอยู่เขาจึงค่อยๆเปิดก็เจอภาพ(พจน์)ที่อ่อนโยนของโซโกะ
นะ...น่ารักชะมัด -///-
ร่างเล็กที่รู้สึกตัวหันมามองคนที่เปิดประตูห้องเขาเข้ามา ฮิจิคาตะเห็นจึงรีบหลบหน้าเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นหน้าที่ขึ้นสีของตนแล้วยื่นเอกสารให้
"เอ้านี่ เอกสารคุณคอนโดให้ฉันมาแบ่งกันเซ็นกับนาย"
"คุณฮิจิคาตะขี้เกียจทำก็บอกมาเถอะครับ"
"ฉันพูดจริงนะเฟ้ย แล้วแผลดีขึ้นยังล่ะ"
ฮิจิคาตะมองไปที่ข้อเท้าที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้ ร่างเล็กมองที่ข้อเท้านิ่งๆก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมา
"ก็เริ่มหายแล้วนิดหน่อยน่ะครับ"
"'งั้นก็ดี"
"ทำอะไรครับเนี่ย"
"ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ"
ฮิจิคาตะลุกขึ้นไปที่ใกล้ๆกับหน้าต่างแล้วยกโต๊ะเตี้ยแล้ววางลงตรงหน้าร่างเล็กแล้วเอาวางเอกสารลงก่อนที่จะหยิบปากกาขึ้นมาเซ็น ร่างเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความงงแต่ท่าทางของเขาก็ไม่รอดพ้นจากสายตาตรงที่นั่งเซ็นเอกสารอยู่
น่ารักจริงๆเล้ย
"เอ้า ไม่เซ็นเหรอ"
ฮิจิคาตะที่กำลังเซ็นเอกสาร(แอบมอง)เงยหน้าขึ้นมาพูดทำให้ร่างเล็กเผลอสะดุ้งหน่อยก่อนโซโกะที่จะพูดขึ้น
"มันงานของคุณฮิจิคาตะไม่ใช่เหรอเอามาให้ผมทำไมเล่า หรือว่าขี้เกียจทำจนเอามาให้ผมช่วยทำด้วยล่ะครับ"
"บ้านเอ็งสิ คุณคอนโดบอกว่ามีส่วนของนายด้วยเลยให้เอามาให้ช่วยกันทำไงเล่า"
"ครับๆ"
จากนั้นทั้งสองก็ตั้งหน้าตั้งตาเซ็นเอกสารกันเงียบๆให้ห้อง(สองต่อสอง)
[ไรเตอร์:อิจฉาโว้ยยย (ไอ้)ฮิจิคาตะมาเปลี่ยนตัวกัน!
แมวพิทักษ์คีย์บอร์ด:เอ็งไปแต่งต่อเลย เมี๊ยว!//ถีบส่ง]
ฮิจิคาตะแอบมองโซโกะที่เซ็นเอกสารแล้วยิ้มออกมาอย่าอดไม่ได้ โซโกะที่เผลอมองไปเห็นก็เงยหน้าขึ้นจากเอกสาร
"คุณฮิจิคาตะยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะครับ โรคจิตหรือเปล่า"
ก็เพราะแกนั่นแหละ
"เปล่า ไม่มีอะไร"
ว่าแล้วร่างสูงก็ก้มลงไปเซ็นเอกสาร โซโกะมองร่างสูงเงียบๆก่อนที่จะเซ็นเอกสารต่อเหมือนกัน
"เสร็จซักที"ฮิจิคาตะพูดขึ้นพรางปิดฝาปากกาแล้วมองไปที่ร่างเล็กที่บิดขี้เกียจออกอยู่แล้วก็อดยิ้มไม่ได้
เราเป็นอะไรไปเนี่ย
ฮิจิคาตะคิดในใจแล้วกลับไป(เก๊กเท่)จัดเอกสารเข้าด้วยกันก่อนที่จะลุกออกไป
"ฉันจะเอาพวกนี้ไปส่งคุณคอนโด มีอะไรจะบอกกับเขาก็บอกมาได้"
"ถ้ามีอะไรผมไปบอกเองได้น่า"
"ขาเจ็บอยู่ยังจะทำเก่งอีกนะเดี๋ยวก็ล้มแบบ..."ฮิจิคาตะถึงกับ(ติดสตั้น)เงียบไปก่อนเพราะนึกถึงเหตุตอนเช้านั้นได้ โซโกะที่ยังไม่รู้สึกตัวทำหน้างง
"ถ้าไม่มีอะไรงั้นฉันเอาเจ้าพวกนี้ไปส่งก่อนแล้วกัน"
ฮิจิคาตะพูด(แบบเนียนๆ)ก่อนที่จะลุกออกจากห้องของโซโกะแล้วก็ไปลืมปิดประตู
แค่นี้ลืมแล้วเหรอเจ้าโซโกะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ[ฮิจิคาตะ:ไม่งั้นตูไม่ได้นั่งอยู่กับโซโกะสองคนหรอก
ไรเตอร์:หน๊อย...//กำดินสอจนหัก]
ตอนนั้น...ตอนไหนนะ
โซโกะนั่งนึกเงียบๆแล้วมองไปแถวๆประตู
ตอนนั้น...หนอยไอ้ฮิจิคาตะ!!!
โซโกะคิดแล้วลุกขึ้นอย่างโมโหแต่ก็เจ็บแปร๊บที่แผลจนล้มลง ทันใดนั้น
"ยังจะไปไหนอีกล่ะ บอกแล้วไงว่ามีอะไรฝากฉันก็ได้"เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหู เอาคนฟังนั้นอดหน้าขึ้นสีหน่อยๆไม่ได้แล้วเงยหน้าขึ้นมามองจำของเสียง
ฮะ..เฮ้ย!!ทำไมเอ็งมาเร็วขนาดนี้ฟระ
"มีอะไร"
ร่างสูงถามแล้วมองร่างเล็กในอ้อมแขนที่เหวอนิดหน่อยนิ่งๆ
"ทำไมมาอยู่ที่นี่"
"หืม ก็ห้องคุณคอนโดไม่ไกลจากที่นี่มากนี่อีกอย่างฉันลืมปากกาไว้เลยมาเอา แล้วนี่จะไปไหนน่ะ"
ฮิจิคาตะมองโซโกะที่ทำไม่พอใจแล้วยังหน้าแดงอีกยิ่งทำให้อดยิ้มไม่ได้แต่ต้องก็กลั้นไว้ก่อน
หรือเจ้านั้นรู้แล้ว
"แกนะแก"
ตูว่าแล้ว
"ก็นายผิดเองที่ทำเป็นเก่ง เลยเป็นแบบนั้นไงเล่า"
แต่แก้มนายก็นุ่มดีนะ [ฮิจิคาตะ:อีกสักครั้งก็คงดี]
"แต่ให้ผมขอโทษงั้นเหรอ?"
"หึ แล้วแต่"
"คนเสียหายไม่ใช่นายซักหน่อย!!"
แย่ล่ะเราพูดอะไรออกไปเนี่ย O.O
ฮิจิคาตะมองหน้าร่างเล็กนิ่งๆแล้วอุ้มขึ้นมาพาดบ่า ตามด้วยเสียงโวยวายของคนบนบ่า แล้วฮิจิคาตะก็เอามะเร็งมาสูบแก้เซ็ง
"ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!!"
"จะกินอะไร"
"เอ๋?"
"เที่ยงนี้จะกินอะไร"
ฮิจิคาตะพูดเรียบๆรอฟังคำถามของคนบนบ่าที่เงียบไป เขาจึงเดินต่อ
"จะพาฉันไปไหนน่ะ"
"เห็นเงียบไปเลยจะไปร้านที่อยากไปไง"
"ฉันยังไม่ได้คิดเลยนะ เดี๋ยวก่อนเซ่ ปล่อยน้าาาาาาา"
"ฮิจิคาตะspecialกับอูดงได้แล้วครับ"
เสียงคุณลุงเจ้าของร้านประจำของฮิจิคาตะพูดขึ้นแล้ววางถ้วยลงที่โต๊ะ
"คิดไงมากินที่นี่"
"ก็แค่ลองมากินเฉยๆ"
ว่าแล้วโซโกะก็คีบเส้นอูดงเข้าปากฮิจิคาตะมองคนที่เพิ่งมากินร้านประจำของเขาครั้งแรกก็แอบรอฟังว่าร่างเล็กจะพูดว่าไงบ้าง
"อร่อย"โซโกะพูดขึ้นเบาๆแต่พอให้คนข้างๆได้ยินแล้วหันไปหาฮิจิคาตะ
"คุณฮิจิคาตะไม่กินเหรอ"
"ก็จะกินอยู่นี่"
ฮิจิคาตะยกของโปรดซดเอร็ดอร่อยผิดกับร่างเล็กข้างที่แม้ทำหน้านิ่ง(ตาแป๋วๆ >///<)แต่ในใจคงกำลังอิดสะเอียนน่าดู แล้วทั้งสองก็นั่งกินข้าวด้วยกันจนเสร็จ
"จะไปไหนต่อไหม วันนี้ฉันไม่มีงานแล้ว"
"ไปไหนดีล่ะ ขาเป็นแบบนี้ไม่ค่อยอยากไปไหนมากแฮะ"
"งั้นกลับกันเถอะ"
"ไม่"
โซโกะปฏิเสธทันควันร่างสูงมองโซโกะหน่อยๆก่อนที่จะหันไปจ่ายเงินแล้วหันมาหาโซโกะเหมือนเดิม
[ตกเย็น]
"แค่นี้พอแล้วใช่ไหม"
"หือ"ร่างเล็กที่สวมหมวกแกะสีขาวหันมาทางต้นเสียง
"ก็ที่นายบอกว่าฉันไม่ได้เสียหายน่ะแต่เป็นนาย"
"ที่คุณพาผมไปเที่ยวเนี่ยการคำไถ่โทษเหรอ"
"เออ"
ฮิจิคาตะพูดแล้วเอามะเร็งขึ้นมาสูบ โซโกะมองร่างสูงเงียบก่อนจะพูดขึ้น
"แค่นี้ไม่พอหรอกครับ"
"แกจะเอาอะไรอีกเล่า"
หวังว่าคงไม่ใช่ว่าจะฆ่าจะเราหรอก
"รอให้ผมแผลหายก่อนแล้วกัน"
ฮิจิคาตะมองโซโกะก่อนที่จะอุ้มขึ้นมาพาดบ่าแล้วเดินกับชินเซ็นงุมิตามด้วยเสียงโวยวายตลอดทางจนถึงชินเซ็นงุมิ
♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦
Morningทุกคน
วันนี้ก็วันใหม่แล้วน่อ
ตื่นได้แล้วๆ
อ่านแล้วห้ามลืมเม้นน่อ
เช้านี้ช่างมืดครึม//มองนาฬิกา 2:45 น.
....//เลื่อยไปที่เตียง
ไปนอนล่ะน่อ
ว้ากกกกก!อิจฉาโว้ยได้ลูบขาอ่อน(ว้อท?)โซโกะแกจะโชคดีเกินไปแล้วนะ..//โดนข่วนหน้า
คาร์ค:เอ็งเมื่อไหรจะนอนเมี๊ยว ตูนอนรอเอ็งมานานแล้วนะเมี๊ยว//กัดหัวไรเตอร์
See you ตอนหน้าน่อ
ความคิดเห็น