คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2 อย่าไว้ใจรอยที่ติดอยู่
ตอนที่2 อย่าไว้ใจรอยที่ติดอยู่
ในเอโดะยามค่ำความมืดได้ปกคลุมไปทั่วย่านที่ไร้ผู้คน ดวงจันทร์กลมโตสีเหลืองนวลได้ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าดำทำให้มีแสงอยู่บาง ท่ามกลางความเงียบของย่านได้มีเสียงจากตำรวจติดอาวุธชินเซ็นงุมิกลุ่มหนึ่งคนที่มาทำหน้าที่แถวนั่นพอดีรวมถึงโอคิตะ โซโกะ
ปี๊ด..ปี๊ด
"คนที่อยู่ตรงนั้นช่วยหยุดรถหน่อย"โซโกะเป่านกหวีดหยุดคนที่ปั่นจักรยานทางพวกเขา
''มีอะไรเหรอครับ''คนใส่หมวกใหญ่จนปิดหน้าบนจักรยานถามขึ้น
"วันก่อนมีนักโทษแหกคุกออกมาก็ต้องมาตรวจกัน ช่วยถอดหมวกออกด้วยแล้วในตะกร้ามีอะไรน่ะหนังสือโป๊เหรอ"โซโกะพูดแล้วมองไปที่ตะกร้าที่ติดไว้ตรงท้ายรถจักรยาน
"เอ่อ พอดีผมรีบน่ะครับคงไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ผมขอตัวก่อนนะครับ"ชายคนนั่นปั่นจักรยานออกไป เนื่องจากลมแรงพัดพอดีทำให้หมวกของชายคนนั้นหลุดออกจากหัว เผยผมยาวดำออกมา
"เจ้านั่น!คาสึระนี่"ลูกน้องคนหนึ่งพูด
"ตามมันไป!"โซโกะที่วิ่งมาพร้อมกับบาสูก้าคู่ใจแล้ววิ่งตามคาสึระพวกลูกน้องกระจายกำลังออกตามหาคาสึระ
"หัวหน้าโอคิตะครับมีเงาคนตรงนั้นครับ แต่ใช่เงาเจ้าคาสึระหรือประชาชนหรือเปล่าก็ไม่ทราบครับ"ลูกน้องหนึ่งวิ่งมาบอกโซโกะแล้วชี้ไปทางซอกระหว่างตึก โซโกะไม่ได้ตอบอะไรแล้วเดินไปข้างหน้าแถวซอกนั้น
"จะประชาชนหรือคาสึระก็ช่างมันเซ่!!"
ตู้ม!!!
กระสุนมรณะถูกยิงออกแล้วตรงไปที่ซอกระหว่างอาคารนั้นพังลงมาอย่างเหลือไม่เหลือเค้าเดิม
"บายๆคาสึระขอให้ฝันดี"โซโกะเดินไปที่ซอกนั้นก็ได้พบกับเลือดปริมาณไม่น้อยที่เกาะอยู่ที่ซีเมนต์ที่พังลงมา เขาเดินไปใกล้แล้วเช็กสภาพตรงหน้าแล้วก็พบกระดาษแผ่นเล็กๆที่คล้ายกับกระดาษโน้ตที่ถูกทับอยู่แล้วโซโกะก็หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน
'พวกแกพลาดแล้วไอ้พวกชินเซ็นงุมิ'
เอ๊ะ..
โซโกะเหลือบไปเห็นตุ๊กตาหน้าไร้ความรู้สึกที่เรียกกันว่าJust awayกลิ้งออกมาจากช่องเล็กๆของซีเมนต์ที่พังลงมามีตัวจับเวลาที่เหลือเวลาอีกน้อยนิดติดอยู่บนตัวJust away
"หัวหน้ามีอะไรเหรอครับ"
"ออกไปจากตรงนี้!!"
ลูกน้องคนหนึ่งที่กำลังจะเดินมาหาโอคิตะก็รีบหยุดฝีเท้าลงแล้วหน้างง
ปี๊ด...ตู้ม!!!!
ไม่ทันได้พูดเวลาก็หมดพร้อมกับเสียงระเบิดที่ดังไปจนเจ้าของผลงานได้ยินมัน
หึ..จะจับฉันก็คงอีกร้อยปีนั่นแหละเจ้าพวกชินเซ็นงุมิ
ชายบนหลังคา นามคาสึระ หันไปมองต้นเสียงของระเบิดที่ตนเป็นจำของผลงานนี้แล้วหันหลังไปเดินต่อ
เลือดเทียมของท่านอิคุมัตสึเนี่ยคุ้มค่าจริงๆ
ชายผมยาวดำสลวยเดินออกไต่ไปตามหลังคาของบ้านชาวบ้านหนีไปเรื่อยๆ
ฟู้ววว...
ควันบุหรี่ถูกพ่นออกจากปากร่างสูงที่นั่งมองดูเมฆครึมที่บังดวงจันทร์อยู่ในห้องของตนอย่างเงียบๆ
รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ
ฮิจิคาตะเขี่ยบุหรี่ให้ดับแล้วเดินออกไปหน้าห้องแล้วมองออกไปข้างนอกชินเซ็นงุมิ
เจ้าโซโกะดึกป่านนี้แล้วยังไม่เลิกตรวจอีกเหรอเนี่ย
ฝนเหมือนจะตกด้วย เดี๋ยวคงกลับมาเองแหละ
ฮิจิคาตะก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองแล้วดับโคมใกล้ๆแล้วทุกอย่างในห้องก็มืดลง
ซ่า...ซ่า....
เสียงฝนนั้นกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายบวกลมที่กรรโชกทำให้อากาศนั้นหนาวเพิ่มขึ้นไป
หนาว..
น้ำฝนนั้นลอดมาตามช่องระหว่างชีเมนต์ทำให้ร่างเล็กที่นอนอยู่ใต้กองซีเมนต์ที่เปียกโซกค่อยๆตื่นขึ้นมาแล้วมองสภาพตัวเอง บริเวณข้อมือและข้อเท้านั้นมีเลือดออกไม่ค่อยมากเท่าไหร่นัก
ชิ..พลาดท่าจนได้
โอคิตะสถบในใจก่อนที่จะค่อยๆเขยือบตัวไปเพื่อจะหาวิธีออกจากกองซีเมนต์นี้ได้แต่จู่ๆก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่บริเวณหน้าผาก
หัวแตกด้วยเหรอเนี่ย
โซโกะเอามือไปแตะมุมซ้ายของหน้าผากแล้วรีบเอามือออกด้วยความเจ็บ แล้วก็ทรุดลงไปที่เดิมเพราะผลจากแผลที่ข้อเท้า ทำให้เขาต้องจำใจอยู่ในนั้นเพื่อรอความช่วยเหลือไปก่อน
"ทางนั้นแหละครับ"เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นมาหลังจากมีเสียงไซเร็นต์อยู่ ณ.ใกล้ๆบริเวณนั้น หน่วยกู้ภัพค่อยๆนำซีเมนต์ที่พังออกอย่างช้าเพราะฝนที่ตกลงมาทำให้เจ้าหน้าทำงานยากขึ้น จนพอให้เจ้าหน้าที่เข้าไปช่วยโซโกะออกมาได้
[ยามเช้า]
"พวกนายกลับมาแล้วเหรอเป็นไงบ้าง บลาๆๆ"เสียงดังเซ็งแซ่ของเหล่าชินเซ็นงุมิทั้งหลายดังขึ้น
"อะไรกันเสียงดังกันแต่เช้าเลย..."ดอนโดถามอย่างร่าเริงระหว่างเดินออกมาทางต้นเสียงแต่ก็ชะงักไปก่อน
"โซโกะ เกิดอะไรขึ้นน่ะ"คอนโดรีบเดินไปหาโซโกะที่ตอนนี้มีลูกน้องช่วยพยุงเอาไว้ส่วนหัวมีผ้าก๊อตติดไว้กับข้อมือข้างขวามีผ้าพันไว้
"เผอิญไปเจอเจ้าคาสึระเข้าเลยไปตามจับ แต่พลาดท่าจนได้น่ะครับ"โซโกะพูดน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความหงุดหงิดแล้วจะเดินต่อแต่ก็ถูกคอนโดห้ามไว้ซะก่อน
"ไม่ต้องฝืนก็ได้น่า เฮ้!โทชิมาพอดีเลยมาช่วยทางนี้หน่อยสิ"คอนโดเรียกร่างสูงที่กำลังมาจากไกลๆ
"มีอะไรเหรอครับ"ฮิจิคาตะที่เดินมาถึงแล้วมองโซโกะตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางดูอาการร่างเล็กที่กำลังทำหน้ามุ่ยใส่เขา
"ช่วยพาเจ้าโซโกะไปที่ห้องหน่อยสิ"
"ไม่ต้องหรอก ผมไปเองได้"ร่างเล็กปฏิเสธขึ้นมาโดยเร็ว แล้วก้าวต่อแต่ก็เกือบล้มเพราะแผลที่ข้อเท้าแต่ฮิจิคาตะมารับไว้ทันทำให้โซโกะอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงโดยบังเอิญ
"ขาเป๋แล้วจะมาทำเก่งอีก"ร่างสูงเอ่ยเรียบๆก่อนที่จะเอาร่างเล็กพาดบ่าแล้วเดินออกไป
"ทำอะไรน่ะไอ้มายองเลอร์"
"เอาไปเก็บที่ห้องก่อนแล้วกัน เดี๋ยวผมออกมา"
"ฝากด้วยนะโทชิ"ดอนโดหันไปพูดกับฮิจิคาตะแล้วหันมาคุยกับลูกน้องที่มากับโซโกะ
"ฉันนึกว่าพวกนาย กลับมากันแล้วนะเนี่ย คงเหนื่อยแย่เลยไปพักก่อนก็ได้มีอะไรเดี๋ยวฉันบอกเอง"
"ครับ!!"สิ้นเสียงลูกน้องแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปที่ห้องของตน
"ปล่อยนะไอ้ตัวกินอาหารหมา"ร่างเล็กโวยวายขึ้นแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่สนใจเลยแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ
"ถึงแล้ว"ฮิจิคาตะพูดขึ้นแล้วเปิดประตูของออกแล้ววางร่างเล็กลงบนที่นอนที่ปูทิ้งไว้ ฮิจิคาตะมองร่างเล็กบนฟูกที่กำลังทำหน้าไม่พอใจใส่เขาก่อนที่จะหันหลังแล้วเดิน
อย่างกับลูกแมวขู่ละไม่ว่า แล้วเราคิดอะไรของเราเนี่ย
"งานน่ะไม่ต้องทำจนกว่าขาจะหาย เข้าใจไหม"
"ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอแค่นี้ไหวอยู่หรอกน่า"
ฮิจิคาตะหันมากำชับโซโกะแต่ถูกเถียงเถียงซะงั้น เขาส่ายหน้าอย่างหน่ายๆก่อนที่จะพูดต่อ
"อย่าทำเก่งให้มากนักเลยน่า นี่ก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะอย่าดื้อไปหน่อยเลย"ฮิจิคาตะพูดก่อนจะไปที่ประตู โซโกะตัดสินใจลุกตามไปหมายจะ[อะไรก็ได้ที่เป็นการทำร้ายร่างกาย]แต่ก็ล้มไปโดนร่างสูงเพราะแผลที่ขาทำให้ทั้งสองล้มลง ฮิจิคาตะเผลอล้มไปหอมแก้มร่างเล็กใต้ร่างเข้าให้
ชักพักโซโกะที่หลับตาปี๋ค่อยๆลืมตาแล้วรู้สึกได้ว่าร่างสูงนั้นกำลังหอมแก้มเขา ทำให้หน้านั่นเริ่มขึ้นสีก่อนที่จะใช้เท้าซ้าย(ที่ปกติดี)ยันตัวฮิจิคาตะออกแรงๆแล้วรีบถ่อยหนีอย่างเร็ว
"ทำอะไรน่ะ ห๊าบอกแล้วไงว่าอย่าทำเป็นเก่ง"หน้าของฮิจิคาตะก็แดงแต่ไม่มากนัก เขาเอามือลูบท้องส่วนที่โดนยันแล้วรีบเดินไปจากห้องปล่อยให้ลูกแมวน้อย(?)อยู่ในห้องนั้น
อะไรกันนะเราทำไมต้องหน้าแดงด้วยกะอีกแค่...ชิ
ฮิจิคาตะรีบเดินให้ไปถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด
เจ้านั้น..
♥♠♣♦
ตัดเลย ตัดเลย ฉับๆๆ
ไง ผู้อ่านเงาและไม่เงาอีกสองคน
สนุกไหมเอ่ย อย่าลืมเม้นนะ
ถ้าอยากอ่านละก็มาเม้น ไม่มีเม้นก็ไม่อัพ
ตอนนี้ไรเตอร์...//มองนาฬิกา 1.36น.
คงต้องนอนแล้ว
ความคิดเห็น