คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่8 อย่าฝืนจนเป็นไข้
ตอนที่8 อย่าฝืนจนเป็นไข้
เช้าแล้วเหรอเนี่ย...
ชายหนุ่มนอนมองท้องฟ้ายามเช้าอันเช้าสดใส มีก้อนเมฆปุยชวนให้จินตนาการและมีแสงส่องเข้ามาหน่อย
อา..วันนี้ก็ต้องไปทำงานอีกแล้วสินะ
โซโกะคิดแล้วค่อยๆยันตัวลุกจากที่นอนแล้วเดินไปนอกห้อง แต่จู่ๆก็ล้มฟุบลงไปกับพื้น
"โซโกะ!"คนที่เดินผ่านมารีบวิ่งมารับตัวร่างบางไว้ทัน เขามองหน้าที่ตอนนี้แดงแล้วเอามือแตะหน้าผากร่างบาง
"นายเป็นไข้นี่ เดี๋ยวฉันไปตามคนมาให้"
"ไม่ต้องหรอกครับคุณฮิจิคาตะ ผมไหวอยู่น่า"ร่างบางกล่าวพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ก็เซ่ ฮิจิคาตะเห็นอย่างนั่นจึงอุ้มโซโกะเข้าไปในห้องแล้ววางลงบนที่นอนพร้อมกับห่มผ้าให้
"คนป่วยน่ะนอนเฉยๆไป๊"ร่างสูงแล้วเดินออกไปจากห้อง"รอแป๊ปนึงนะ เดี๋ยวฉันไปเอายามาให้"
ร่างบางมองตามคนที่เพิ่งออกไปแล้วหันกลับมาอย่างเดิม ก่อนที่จะดึงผ้าปิดตาสีแดงลงมาแล้งนอนต่อ
ในยามค่ำคืนอันเงียบงันเมฆดำก้อนนั่นบดบังดวงจันทร์ทำให้บรรยายตอนนี้มืดสลัวๆ รองปีศาจฮิจิคาตะ โทชิโร่ในชุดเต็มยศนั้นเดินตรวจย่านบางย่านที่ตอนนี้ดูมืดแล้วเอโดะพร้อมกับบุหรี่(ตามแบบฉบับ)ไปด้วย
ฉ๊วะ..
ขณะไม่ทันระวังตัวจู่ๆก็มีคนมาแทงจากด้านหลังร่างสูงอย่างไว ดาบนั่นได้ปักกลางลำตัว ร่างสูงกระอักเลือดแล้วหันไปมองผู้สังหารตน ก็เบิกลูกตากว้างก่อนที่จะพูดอย่างติดขัด
" โซ..โกะ"แล้วฮิจิคาตะก็ล้มลงไปนอนกับพื้น
เมฆที่บดบังดวงจันทร์อยู่นั่นค่อยๆลอยไปเรื่อยๆเผยให้ความสว่างของดวงจนทร์ ส่องให้เห็นร่างเล็กนัตย์ตาสีแดงที่ยืนยิ้มอย่างซาดิตส์ข้างๆศพฮิจิคาตะ
"ศพไอ้งี่เง่าฮิจิคาตะศพที่159 แค่กๆ"
ครืด..
เสียงประตูเปิดเข้ามาอย่างเบาๆ
"มาแล้ว หือ?"ฮิจิคาตะในชุดชินเซ็นงุมิที่ถือถ้วยร้อนมาด้วยพูดขึ้น
"ไม่สบายอยู่ยังจะคิดอะไรของแกอีก ห๊า"เขาพูดเบาๆขณะมองร่างบางที่นอนอยู่ เขาเดินไปนั่งใกล้ๆแล้วมองใบหน้าสวยราวกับผู้หญิง
ลมหายใจสม่ำเสมอสีแดงระเรื่อจากพิษไข้ทำให้ดูน่ารักเพิ่มขึ้นไปอีก
เขาเอามือปาดปอยผมน้ำตาลอ่อนที่ปรกหน้าอยู่ออก
เปลือกกับข้างในต่างกันปุยนุ่นกับแกนโลกอย่างงั้นแหละ
"หมายเลขที่160มั่วแต๊ะอั๋งผมอยู่น่ะข้าวล่ะครับ"
"อะไรฟร่ะ เอามาให้แล้วนี่"
โซโกะค่อยๆยันตัวขึ้นมานั่งแต่ก็จะล้มลงแต่มีฮิจิคาตะช่วยประคองไว้ทันแล้วพานั่ง
"ข้าวต้มเหรอ ผมไม่อ่อนแอขนาดมากินของแบบนี่นะครับ"
"รีบๆกินไปเถอะน่า"
"ผมกินเองได้ ไม่ต้องป้อนหรอกครับ แค่กๆ"
ร่างบางจะหยิบช้อนถูกฮิจิคาตะแย่งมาได้
"ดูสิขนาดลุกยังไม่ไหวเลย ให้ฉันป้อนดีกว่าน่า"เขาตักข้าวต้มแล้วเอามาจ่อปากร่างบาง"อ้าปากสิ โซโกะ"
โซโกะทำหน้ามุ่ยหน่อยๆแล้วอ้าปากอย่างโดยดี ทั้งสองนั่งทำแบบนั่นกันไปเรื่อยๆจนข้าวต้มใกล้จะหมดแล้วจู่ๆฮิจิคาตะก็ถามขึ้น
"ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงขยันนักล่ะ"
ทั้งที่ป่วยหนักเพราะไปลุยแดดลุยฝนซะขนาดนั้นจนป่วยขนาดนี้ก็ยังไม่ยอมบอกใคร
"ผมไม่จำเป็นต้องบอก.."
ผัวะ เสียงประตูเปิดขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปมอง
"รองครับมะ..."คนที่เปิดประตูเข้ามาชะงักกับภาพตรงหน้า
รองป้อนข้าวต้มหัวหน้าหน่วย!
"ม...มีอะไรเหรอ ยามาซากิ"เขารีบปล่อยช้อนลงชามทันที เมื่อเห็นคนเปิดประตู
"เอ่อ..งั้นผมค่อยมาใหม่แล้วกันครับ"ยามาซากิพูดติดๆขัดๆแล้ววิ่งออกไปนอกห้อง
"เดี๋ยวก่อน!ยามาซากิ"แล้วฮิจิคาตะก็วิ่งตามออกไป ทิ้งให้ร่างบางนั่งมองประตูทีเปิดอ้าเอาไว้อยู่คนเดียวเงียบๆ
ร่างบางไม่สนอะไรแล้วจะเอาผ้าปิดตาแต่..
ปิดตาล่ะ?เอ๊ะ โซโกะคลำหาผ้าปิดตาดูก็ไม่พบ
น่าจะอยู่กับเรานี่ ร่างบางคิดอย่างสงสัย
หรือว่า..
"ท่านรองครับเลิกวิ่งไล่ผมเถอะ"คนถูกไล่อยู่พูดขึ้น
"นายก็หยุดก่อนเซ่"คนวิ่งไล่พูดขึ้น แล้วทั้งสองก็หยุดวิ่ง
"มีอะไร"ร่างสูงถามขึ้น
"เรื่องคดีที่รองให้ผมไปสืบมาได้เบาะเสแล้วล่ะครับ"ลูกน้องคนสนิทพูด ทั้งสองก็ยืนคุยกันโดยมีโซโกะแอบมองอยู่ไกลๆ
สองคนนั้นคุยเรื่องอะไรกันนะ หรือว่าเรื่องคดีที่เรากำลังแอบตามอยู่
"งั้นก็ดี"ฮิจิคาตะพูดขึ้น"อย่าให้เจ้าโซโกะรู้เข้าล่ะ"
ว่าแล้วเชียว โซโกะคิด
โอ้ย ปวดหัว...จัง โซโกะที่พิงกำแพงอยู่แตะหน้าผากตัวเอง
"ครับ!เอ่อ รองครับถืออะไรมา.."
ฟลุ๊บ..
ยามาซากิพูดแล้วชี้ไปที่มือขวาของอีกฝ่ายยังไม่ทันจบ ทั้งสองก็หันไปมองเสียงจากที่ไหนซักแห่ง ฮิจิคาตะจึงเดินไปทางต้นเสียงเมื่อกี้ก็อยู่มองเงียบๆจนทำให้ยามาซากิถามขึ้นอย่างสงสัย
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"เปล่า นายไปทำงานต่อเถอะ"ร่างสูงเอ่ย
"ครับ"ยามาซากิตอบแล้วเดินออกไปแต่ก็ยังหันหน้ามามอง
"นายเนี่ยนะ"ฮิจิคาตะพูดแล้วอุ้มร่างบางที่นอนอยู่ที่พื้นแล้ว
"อือ.."ร่างบางครางออกมาแล้วค่อยๆลืมตาขึ้น
"ออกมาหาเจ้านี่เหรอ โซโกะ"ร่างสูงเอาผ้าปิดตาสีแดงให้ร่างบางในอ้อมแขนดู โซโกะพยักหน้าหน่อยๆแล้วเอาหัวพิงอกจากนั้นก็ค่อยๆหลับตาลง
"นายนอนก่อนก็ได้"ฮิจิคาตะมองร่างบาง ทั้งสองก็อยู่ในสภาพแบบนั้นจนถึงห้อง ฮิจิคาตะเดินเข้าในห้องแล้ววางโซโกะลงอย่างนุ่มนวลแล้ว
มองร่างบางที่ถึงฟูกแล้วพลิกไปมา
เหมือนลูกแมวเลยแฮะ
ฮิจิคาตะคิดแล้วเอานิ้วจิ้มแก้มนวลเบาๆแต่รีบเอามืออกเพราะดูเหมือนอีกฝ่ายจะพูดอะไร
"ศพไอ้เบื้อกฮิจิคาตะศพที่299"เจ้าของชื่อที่กำลังมองคนละเมออย่างเพลินได้ยินแถบหน้าคว่ำกับคำพูดของร่างบาง
หน่อย ถ้าไม่ติดว่าเอ็งป่วยอยู่ล่ะก็..
มันน่านัก
คิดแล้วฮิจิคาตะก็ค่อยๆเอาผ้าปิดตาสีแดงปิดตาร่างเล็กไว้เหมือนอย่างปกติที่อีกฝ่ายทำประจำ
จะว่าไปหมอนี่ก็เหมือนผู้หญิงอยู่เหมือนกันแฮะ
เราคิดอะไรอยู่เนี่ย
ฮิจิคาตะหลุดยิ้มออกมาแล้วเผลอโน้มตัวลงไปหอมแก้มขาวติดสีแดงระเรื่อ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องเพื่อให้ร่างบางนอนพักเงียบๆ
"เฮ้อ เหนื่อยจริงๆเล้ย"คนในห้องที่เพิ่งนั่งเซ็นเอกสารจนหลังขดหลังแข็งบิดขี้เกียจ"ยามาซากิ"
"ครับๆ"คนที่ถูกเรียกเดินเข้ามาในห้องแล้วเก็บเอกสารเรียงให้เป็นระเบียบก่อนที่จะเอาไปส่งแทนคนเซ็น
"ถ้าไปส่งเอกสารเสร็จแล้วไปซื้อทาโกยากิให้หน่อยนะ"คนผมดำพูด
"ทำไมรองไม่ไปให้อื่นทำล่ะครับ ผมไม่ใช่ว่าง24ชั่วโมงซะหน่อย"คนถูกใช้พูดอย่างเกียจคร้านขณะยืนถือกองเอกสาร
"ไปลาดตระเวนกันหมดนะสิ เอาน่าเดี๋ยวฉันให้ค่าจ้าง"
"คร้าบๆไปให้ก็ได้"ยามาซากิพูด"แต่เอาตังค์มาก่อน"
"อ่า อย่าแอบกินระหว่างซะก่อนล่ะ"ฮิจิคาตะแล้วยื่นตังค์ลูกน้องคนสนิท
ร่างสูงเดินไปที่ห้องของใครซักคนแล้วเดินประตูให้ไม่มีเสียงมากที่สุดก่อนที่จะไปดูอาการคนในห้องพร้อมถือกะละมังไม้ที่ใส่น้ำร้อนอยู่มาด้วย
"อือ.."โซโกะครางออกมาเล็กน้อย ในขณะที่ฮิจิคาตะเอาผ้าที่ชูบน้ำร้อนมาประคบหน้าผากของตน
"หึ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ"ฮิจิคาตะมองใบหน้าสวยที่หลับอยู่
คนที่เขากันเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ
คนที่อิจฉาเขาและจ้องจะฆ่าเขาอยู่ทุกวัน
คนที่เขาเฝ้าดูแลตอนจากมิสึบะหลังจากมาที่เอโดะจนถึงตอนนี้
หมอนี่ก็ไปได้เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อก่อนซักเท่าไหร่ ยังทำตัวเป็นเด็กเหมือนเดิมทั้งหัวแข็ง ซาดิตส์เข้าเส้น แถมเอาแต่ใจ
แต่ถึงยังไงซะเขาก็เกลียดหมอนี่ไม่ลง บางทีอาจจะชินไปแล้วก็ได้
"ท่าน..พี่"ฮิจิคาตะมองมือของร่างบางที่มาจับมือเขา
"อุ่นจัง"โซโกะยิ้มแล้วพูดขึ้นแล้วจับมือหนาแน่นขึ้น ฮิจิคาตะค่อยๆเอามืออีกข้างปัดปอยผมนุ่มที่ปรกใบหน้าสวยอย่างเบามือ
"รองคร้าบ"ยามาซากิเปิดประตูห้องที่ฮิจิคาตะเพิ่งทำงานเสร็จก่อนเขาออกไปแต่กลับไม่มีใครอยู่เลย"ไปไหนของเขานะ"
ยามาซากิเดินหาคนสั่งของขาประจำจนได้มาหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง แล้วเคาะ
ก๊อกๆ
"รองครับอยู่ในนั้นหรือเปล่าครับ"ยามาซากิพูด
"อยู่ มีอะไร"
"ทาโกยากิที่สั่งไว้ได้แล้วครับ"ฮิจิคาตะค่อยๆปล่อยมือจากโซโกะแล้วเดินไปที่ประตูห้อง
"ขอบใจ เงินทอนที่เหลือเป็นค่าจ้างแล้วกัน"ฮิจิคาตะรับกล่องทาโกยากิมาแล้วพูด
"ครับขอบคุณครับ"ยามาซากิกล่าวก่อนที่จะเดินออก ฮิจิคาตะเปิดเช็คลูกทาโกยากิว่าครบทุกลูกขณะเดินกลับเข้ามาในห้อง
"งานการไม่มีทำเหรอครับ ฮ้าว"โซโกะพูดขึ้นขณะถอดผ้าปิดตา
"ทำหมดแล้วเฟ้ย"ร่างสูงพูดพลางจิ้มทาโกยากิที่เต็มไปด้วยมายองเนสเข้าปากขณะเดินมานั่งข้างๆโซโกะ
"อยากกินหรือไงมองใหญ่เชียว"
"เปล่าซะหน่อย"โซโกะใสมองออกไปทางหน้าต่าง"ไอ้ที่คล้ายๆอาหารหมาแบบนั้นผมไม่กิน"
"จะดีเหรอ อร่อยนะ.."ร่างสูงที่นั่งอยู่ใกล้ๆขยับตัวเข้าไปใกล้โซโกะที่นอนอยู่"กำลังร้อนอยู่เลย ไม่ลองชิมดูหน่อยเหรอ"
ร่างสูงยื่นทาโกยากิไปใกล้จมูกอีกฝ่าย แล้วยิ้มขึ้นเมื่อเห็นร่างบางกลืนน้ำลายแถมยังทำจมูกฟุดฟิดๆ
"ผมไม่กิน อ๊ะ!ทำอะไรน่ะ"ร่างบางโวยวายเมื่อจู่ๆฮิจิคาตะก็จับตัวเข้าให้มาพิงอกของเขา แล้วใช้มือข้างที่ว่างอยู่ล็อกตัวร่างบางไว้
"อยากกินก็บอกมาเถอะน่า"ฮิจิคาตะผละมือที่ล็อกตัวร่างบางไว้ออกแล้วจิ้มทาโกยากิมาจ่อปากโซโกะ"เอ้า กินสิ"
แววตาสีแดงฉายแววลังเลชั่วครู่
ก็จริงอ่ะนะหิวก็หิว แต่เราจะทำเป็นอ่อนแอต่อหน้าหมอนี่ไม่ได้นะ
แต่ว่า...หิวชะมัด เอาไงเอากัน
"เชอะ ก็ได้"โซโกะทำหน้ามุ่ยแล้วกินทาโกยากิตรงหน้าโดยดี
ซึนจริงๆ
ฮิจิคาตะคิดแล้วยิ้ม มือหนาเขี่ยมายองเนสออกเพื่อจะป้อนร่างบาง ฝ่ายโซโกะถือโอกาสนี้สำรวจใบหน้าหล่อที่น่าอิจฉาของฮิจิคาตะ เมื่อสังเกตเห็นว่ามุมปากของร่างสูงยักยิ้มขึ้น
น่าหงุดหงิดชะมัดหมอนี่ แถมดูเหมือนเราจะอยู่ใน้อมแขนของหมอนี่ด้วย เอ๊ะ!
โซโกะแล้วเริ่มหัวใจเต้นแรงขึ้น+ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีทำให้เขาก้มหน้าเพื่อปกปิดใบหน้านั่น
"คุณฮิจิคาตะ"
"ว่าไง"
"ผมเกลียดคุณ"
มือหนาชะงักชั่วครู่ ก่อนที่ฮิจิคาตะจะตอบ"หึ ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ"
ความเงียบค่อยๆปกคลุมห้อง ร่างบางนั้นมองมือหนาที่เขี่ยบรรจงเขี่ยมายองเนสออกจากทาโกยากิทีละลูกแบบไม่ให้เหลือ
ทำไมกัน ทั้งที่บอกว่าเกลียดแต่ก็ไม่รู้สึกอะไรเลย
"คุณฮิจิคาตะ"
"อะไร"
"ผมว่าไม่ต้องเขี่ยออกเหรอครับ"ฮิจิคาตะชะงักกับคำพูด
"ทำไมล่ะ"ร่างสูงเอ่ยเบาๆเพราะกลัวคำตอบของร่างบางในอ้อมแขน
"ถึงผมจะไม่ชอบอาหารหมาที่คุณกินประจำ แต่ลองกินดูหน่อยก็ได้"
โซโกะทำหน้าบูดหน่อยๆแล้วหันไปมองหน้าร่างสูง ฮิจิคาตะยิ้มแล้วป้อนทาโกยากิร่างบางต่อ
♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦♥♠♣♦
ขอขอบคุณมูมู่มีมี่ซามะที่ช่วยบางส่วน
ตอนแต่งช่วงแรก(ของตอน)หัวช๊อตมาก
สวัสดีวันปีใหม่ทุกคน สนุกกันไหมเอ่ย
ต้องขอขอบคุณคนที่ยังติดตามฟิคนี้อยู่นะ เมี๊ยว
มาเม้นกันเยอะๆหน่อยนะครับ
งั้นปีนี้ก็..
ขอให้ทุกคนโชคดีตลอดปีน่อ/เมี๊ยว
อย่าลืมมาอ่านฟิคอั๊วแล้วกันน่อ ฮีๆ
พิเศษช่วงปีใหม่
เอาใจสาวกน้องเคะหน่อย คิก
ลงเผื่อตรุษจีนหน่อย ฮ่าๆ
TBC.
ความคิดเห็น