คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่9(ชื่อตอนไม่ต้องมีมันหรอก!)
ตอนที่9
ยามบ่ายที่ชินเซ็นงุมิในวันนี้ช่างดูเงียบสงบ สายลมอ่อนๆยามบ่ายชวนให้หลับใหล...ซะเมื่อไหร่เล่า!
เสียงโวกเวกของคนที่นั่น แล้วก็มีสายลมอันร้อนจากความโกรธของปีศาจที่ทุกคนน่าจะรู้ว่าเป็นของใคร
"ยามาซากิ!!"
"ขอโทษคร้าบ พอดีระหว่างทางผมหิวก็เลยกินไปนิดๆหน่อยๆ ว้ากกกก"
"นิดๆหน่อยๆไหง่หายไปครึ่งกล่องล่ะ ห๊า!"
ฮิจิคาตะวิ่งไล่killลูกน้องคนสนิท คงสงสัยกันว่าทำไมไม่เป็นเจ้าชายSของท่านฮิจิคาตะใช่ไหมล่ะ
"คุณฮิจิคาตะโวยวายเป็นเด็กไปได้ ฮ้าววว"เสียงหนึ่งดังขึ้นในขณะที่ทั้งสองวิ่งไล่เลยทำให้ทั้งสองหยุดไปมองทางต้นเสียง
"เงียบๆไปเลย ไข้หายแล้วเหรอไง ออกมาว่าคนอื่นแบบนี้เนี่ย"ฮิจิคาตะหันไปหาร่างบางที่ยื่นหัวออกมาว่าเขาจากห้องของตน
"ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกครับ แต่ออกมาว่าคุณฮิจิคาตะแล้วดูเหมือนจะดีขึ้นน่ะครับ"
"ชิ แทนที่จะมาว่าคนอื่นไม่นอนให้มันหายๆจะได้ทำงานเข้าใจไหม โซโกะ"
"ครับๆ"ร่างบางตอบอย่างว่าง่ายแล้วปิดประตูห้อง
"เฮ่อ"ร่างสูงถอนหายใจ"ยามาซากิเรื่องที่ไปสืบมามีอะไรเพิ่มไหม"
"ครับ"ยามาซากิพยักหน้าแล้วเดินตามร่างสูงไปจนถึงห้องแล้วเล่าเรื่องงาน
"อืม คืนนี้ฉันจะไปจัดการให้จบๆเอง"
"หา?รองครับจะไหวเหรอครับ"
"ถ้าไม่รีบจัดการเดี๋ยวเจ้านั่น..ช่างเถอะ เอาเป็นว่าคืนนี้ฉันจะไปเอง"ฮิจิคาตะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด"ห้ามเอาไปบอกคนอื่นล่ะ"
"แต่..ครับ"ยามาซากิที่จะค้านเมื่อเห็นใบหน้าจริงจังของอีกฝ่ายก็รับคำสั่งแต่โดยดีแล้วเดินออกไป ฮิจิคาตะมองออกไปทางหน้าต่างตรงหัวแล้วพูดออกมาเบาๆ
"ฉันไม่อยากให้นายเป็นอะไรไปมากกว่านี้.."
"ห๊ะ.."น้องเคะที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วค่อยๆยันตัวขึ้นมานั่ง
"บ้าน่า เราฝันแล้วได้ยินเสียงเจ้านั่นเนี่ยนะ"โซโกะทำหน้าบูด
แต่มันดูอบอุ่นยังไงก็ไม่รู้แฮะ..
บ้าน่า เราไม่มีทางไปคิดอะไรกับเจ้านั่นหรอกน่า!!
โซโกะคิดแล้วล้มลงไปนอนเหมือนอย่างเดิม
แต่คืนนี้เราจะต้องจัดการเจ้าพวกนั้นให้ได้ก่อนฮิจิคาตะจะตัดหน้าเรา..
ยามวิกาลของเอโดะรองปีศาจฮิจิคาตะ โทชิโร่กับลูกน้องที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยไม่มากค่อยๆเดินลัดเลาะกันอย่างระมัดระวังโดยมียามาซากิเป็นคนบอกทางก่อนมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
จนถึง ณ.จุดหมายฮิจิคาตะมองรอบๆก่อนทแล้วลอบเข้าไปอย่างเงียบๆและในระหว่างทางก็มีคนเดินผ่านมา
"พวกแกน่ะอู้อยู่ได้รีบมา...เฮ้ย!แย่แล้..."พวกลูกน้องที่เดินออกมาเจอพวกฮิจิคาตะพอดีรีบตะโกนเรียกพวกแต่ก็ถูกลูกน้องของเขาสอยร่วงลงกับพื้นเสียก่อน
"เกือบไป"ร่างสูงมองชายสองคนที่อยู่พื้น"ไปกันต่อได้แล้ว"
อีกด้านหนึ่ง
"ตึกๆ...ตึกๆ"เสียงฝีเท้าที่ดูรีบเร่งนั้นกระทบกับน้ำบนถนนในซอยแคบแห่งหนึ่งหมายจะให้ถึงที่หมายให้เร็วที่สุดแต่
"แฮ่กๆ"ร่างเล็กหยุดฝีเท้าลงแล้วมองดูขาที่สั่นอยู่ใต้กางเกงสีดำบอกบงอาการของเขาในตอนนี้
'บ้าจริง...แต่ถ้าเกิดเราไม่รีบล่ะก็'
"หัวหน้าโอคิตะ ไหวไหมครับ"ลูกน้องที่มาด้วยถามขึ้น คนที่ถูกถามแค่พยักหน้าแล้วมุ่งหน้าไปที่หมายต่อโดยเร็ว
'เราต้องจัดการมันให้เร็วที่สุด!!'
และแล้วพวกเขาก็ถึงจุดหมายในที่สุด
"ปัง!"ลูกน้องคนหนึ่งเปิดประตูเข้าไปอย่างแรง โซโกะเดินเข้าตรวจสอบทางเดินที่ตอนนี้มีไฟหลอดที่สว่างขาดๆหายๆให้พอมองเห็นทาง
"ชิ!"ร่างเล็กไม่สบอารมณ์"ดูเหมือนจะมีคนมาตัดหน้าพวกเราก่อนแฮะ"
"แล้วจะเอายังไงดีครับ"ลูกน้องที่มองอยู่ข้างหลังถามขึ้น
"ใครที่ถูกจัดการไปแล้วช่างหัวมัน!"ร่างเล็กขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ
"ยังไงก็รีบไปจัดการพวกที่เหลือแล้วลากตัวหัวหน้ามันออกมาซะ"โซโกะหันมาพูดด้วยความเคียดแค้นพร้อมกับหน้าซาดิสต์
"ครับ!!"ลูกน้องตอบเป็นเสียงเดียวกันก่อนที่กองกำลังซินเซ็นงุมิของโซโกะจะรีบวิ่งเข้าไปข้างใน
"ชิ้ง!"เสียงโลหะกระทบกันอย่างแรงและต่อเนื่องกันอย่างไม่หยุดหย่อนและดังต่อไปเรื่อยๆ
"ทำไมมากันเยอะขนาดนี้เนี่ย"ฮิจิคาตะบ่นในขนาดที่รับดาบของคู่ต่อสู่
แล้วใช้ดาบดันอีกฝ่ายออกก่อนที่จะฟันเข้าอย่างจัง
"ทางนั้นยังไหวไหม"ฮิจิคาตะถามขึ้น
"แฮ่กๆยังไหวครับ"
"เฮ้ย อย่าเผลอในสนามรบสิว่ะไอ้พวกอ่อน"ชายร่างยักษ์ใช้จังหวะที่ลูกน้องคนหนึ่งหันไปตอบยกถังเหล็กขึ้นเหนือหัว"ตายซะถะ..."
จู่ๆชายคนนั้นก็ชะงักและมีเลือดกระฉูดออกมาเป็นแนวขวาง(เอาเป็นว่าเลือดสาด)ออกมาจากตัวก่อนที่จะล้มลง
"อย่าดูถูกซินเซ็นงุมิให้มากนักเลย"บุรุษเรือนผมน้ำตาลอ่อนตรงหน้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ"อย่าละความสนใจจากคู่ต่อสู้เด็ดขาดเข้าใจไหม"
"อ้ากกกก!"เสียงร้องจากความเจ็บปวดและผู้ที่ถูกทำร้ายล้มลงในที่สุดโดยฝีมือพวกชายในเครื่องแบบสีดำเช่นเดียวกับพวกฮิจิคาตะนั่นเอง
"หัวหน้าโอคิตะ!"ลูกน้องที่เกือบโดนสอเรียกคนตรงหน้าด้วยความตกใจปนดีใจ
"อือ ฉันเองมีอะไรค่อยคุยกันแล้วกันนะ"ร่างเล็กพูดแล้วเดินออกไป
"เพราะตอนนี้สิ่งที่ควรทำคือกำจัดพวกมันซะ!"ว่าแล้วร่างเล็กก็ยกดาบขึ้นเหนือหัวและฟันลงที่ศัตรูแต่...
"เหวย!แกเล่นบ้าอะไรเนี่ย"คนที่ถูกหมายหัวรีบหลบอย่างรวดเร็วและเฉียดฉิวก่อนที่จะมาต่อว่าร่างเล็ก
"ก็ตอนนี้สิ่งที่ควรทำคือจัดการศัตรูใช่ไหมล่ะครับแต่ผมว่าคุณฮิจิคาตะมาก่อนเลยจะทำก่อนเพื่อลืมไงล่ะครับ"โซโกะเอ่ยอย่างหน้านิ่ง
"ให้มันน้อยๆหน่อยเฮ้ย!นี่มันไม่ใช่เวลามาเล่นนะเฟ้ย"
"ผมเอาจริงนะครับ"
"อย่ามาล้อเล่นนะเฟ้ย!รู้ไหมว่าสถานการณ์มันเป็นยังไงน่ะ ห๊า!"และทั้งสองก็เปิดศึกวาจากันท่ามกลางหมู่ศัตรูและพรรคพวกที่ตอนนี้หันมาสนใจพวกเขาเป็นทางเดียว
"พวกมันเผลอจัดการเลย"ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาแล้ววิ่งไปทางฮิจิคาตะและโอคิตะอย่างรวดเร็ว
"คุณนี้มันน่ารำคาญจริงๆเล้ย"ร่างเล็กรีบดึงขาทั้งสองข้างของร่างสูงมาแล้วเหวี่ยง360องศา
"หน่อยเข้าใกล้ไม่ได้เลย"พวกที่จะเข้ามาถึงกับต้องถอยจากอาวุธชีวภาพของโซโกะ
"แก ปล่อยช้านน้าาาาาาาาาาา"อาวุธชีวภาพครวญครางออกมา
"ชิ!"โซโกะโยนปล่อยร่างสูง(อาวุธชีวภาพ)ลงพื้นโดยไม่ใยดีแล้วหันมาสนใจศัตรูตรงหน้าแล้วตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้ต่อ"เข้ามาได้เลย"
"พวกเราจัดการมันเลย!!"สิ้นเสียงแก่นนำเหล่าผู้คนในนั้นก็เริ่มมีการปะทะกันอีกครั้ง
"ห๊ะ!?"ร่างเล็กรีบสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝูกนอนอย่างไว
'เกิดอะไรขึ้นน่ะ'ร่างเล็กเอามือมากุมหัวตนอย่างสับสนแล้วเริ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง
เมื่อมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วทุกคนล่ะ...
-------------------------------------------------------------
เย้ เสร็จแล้วๆๆ
หายหน้าหายตาไปซะนานเลยนะเนี่ย พอดีขี้เกียจ#โดนถีบ
เป็นยังไงก็ขอให้ช่วยกันคอมเม้นหน่อยแล้วกัน
เตรียมรออ่านตอนต่อไปได้เลย#ขอไปลั้ลลากับชีวิตก่อน555
โอ้ยร้อนจริงๆเลย
ความคิดเห็น