คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่7
ยามสาย แสแอ่อนส่อลอผ่านหน้า่าลมาสัมผัสร่าบาที่นอนเอเนอยู่บนั่หวาย
หมิเย่วอยู่ในุสีาวบาเบาที่พลิ้วไหวรับับท่วท่าอนา ผมยาวสลวยสีำลับแผ่ระายอยู่บนเบาะผ้าไหมสีแส ัับผิวาวผ่อราวับนาฟ้าทีุ่ิมาาสวรร์ วามามอนายิ่โเ่นเมื่อแสแแะแ้มลบนใบหน้าและเรือนาย
มือบาถือหนัสือำราสมุนไพรที่เฟยหลมอบให้อย่าทะนุถนอม วาลมโเปล่ประาย้วยวามั้ใ พลา้อัวอัษรในำราอย่าไม่วาา
สมุนไพรหลายร้อยนิที่ไม่เยพบเอมา่อนถูบันทึไว้อย่าละเอีย น่าแปลที่นาลับรู้สึุ้นเยราวับเยเรียนรู้และสัมผัสสมุนไพรเหล่านั้นมาแล้ว
นาสามารถำื่อ สรรพุ และวิธีารใ้อแ่ละนิไ้อย่ารวเร็ว ราวับสมุนไพรทั้หลายเป็นเพื่อนเ่าที่นาไ้ลับมาพบอีรั้
หมิเย่วอ่านไปยิ้มไป บารั้็หัวเราะเบาๆ ราวับำลัพูุยอยู่ับเพื่อนสนิทที่รู้ใ วามสใสนั้นทำให้เฟยหลที่ยืนมออยู่้อยิ้มาม หัวใอเาพอโอย่าเียบัน นา่าน่ารัเินบรรยาย
เา่อยๆ เินนำบ่าวที่ถือโ๊ะและเอสารเินเ้ามาในห้ออย่าแผ่วเบา หมิเย่วละสายาาำรา เยหน้ามอเา้วยวามสสัยและประหลาใในเวลาเียวัน
“พี่ลัวว่าเ้าะไม่เ้าใำราแล้วะไม่มีใรให้ถาม ึย้ายมาทำานที่นี่ะไ้อยู่ใล้ ๆ เ้า้วย”
เฟยหลล่าวพร้อมับรอยยิ้มที่แฝ้วยวามอ่อนโยน
“พี่ะทำานเียบๆ ไม่รบวนเ้าแน่นอน”
หมิเย่วหัวเราะเบา ๆ วาเปล่ประายะมอเา ใบหน้าหล่อเหลาอเฟยหลทำให้นารู้สึผ่อนลายและอบอุ่น แม้เาะเป็นเ้าอวน แ่ลับพูราวับว่าเป็นแที่เ้ามาอพัพิ
“อบุเ้า่ะ พี่หล”
เสียหวานอนาเอ่ยเรีย ทำให้หัวใอเฟยหลเ้นระรัว แ่ำว่า ‘พี่หล’ านา็ทำให้เารู้สึมีวามหมายอย่ายิ่
เาเพียยิ้มรับ ่อนะนั่ลที่โ๊ะทำานและเริ่มัารับเอสารที่เรียมมา หมิเย่วึลับไปสนใำราสมุนไพรอย่าเียบๆ
บรรยาาศในห้อสบและผ่อนลาย มีเพียเสียพลิระาษและเสียนร้อาภายนอที่ทำให้ทั้ห้ออบอุ่นและเ็มไป้วยวามสุ
บารั้เฟยหล ลอบมอนาะที่นั่อ่านำรา ใบหน้านั้นูอ่อนโยนและาม นาราวับอไม้ที่่อยๆ เบ่บาน วามอบอุ่นและวามผูพัน่อยๆ ่อัวึ้นในใอเา เารู้ีว่านาือนที่เาอยาปป้อและอยู่เีย้าเสมอ
หมิเย่วที่ละสายาาำราสัเเห็นเฟยหลนั่อยู่ไม่ไล เาำลัอ่านเอสารอย่าั้ใ ใบหน้ามายูเร่รึมแ่าาเวลาที่อยู่ับนา วามสสัยทำให้นา่อย ๆ ลุึ้นเินไปนั่้าเา
เฟยหลเยหน้ามอนาพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่น ไม่ไ้ห้ามปรามให้นาลับไปนั่ที่เิม ทำให้นาถือวิสาสะยับัวใล้เ้าไป
หมิเย่ว้มมอเอสารรหน้า เามีานมามาย ทั้ำร้อทุ์และรายานาเมือ่าๆ นา้อมอใบหน้าอเาที่ำลัั้ใอ่านเอสาร รู้สึื่นมในวามรับผิอบอเาอย่าเียบๆ
“พี่หล...”
นาเอ่ยเรียเสียหวานทำให้เาละสายาึ้นมามอนา ใบหน้าอ่อนโยนเผยรอยยิ้มบา ๆ ที่แสถึวามสนใ
“มีอะไรหรือ เย่วเอ๋อร์?”
เฟยหลอบลับ้วยน้ำเสียนุ่มนวล
“ท่านเป็นถึอ๋อ ยั้ออ่านเอสารพวนี้้วยหรือเ้าะ?”
นาถาม้วยวามสสัย วาลมโเ็มไป้วยวามน
เฟยหลพยัหน้า
“พี่่วยแบ่เบาภาระอฝ่าบาทน่ะ”
ำอบนั้นทำให้นายิ่ื่นมในวามรับผิอบอเา นาเอนัวพิโ๊ะ วาหัวลบนแนัวเอ สายายัับ้อมอเาอย่าไม่ละไปไหน
ไม่นานนั วาม่ว็เริ่มเ้ารอบำ เปลือาอนาหนัอึ้ และ่อนที่ะรู้ัว หมิเย่ว็ผล็อยหลับไปในท่วท่าที่อ่อนโยน
เฟยหลละสายาาเอสาร มอนาที่หลับพริ้มอยู่เีย้า วามรัและวามอบอุ่นท่วมท้นอยู่ในใอเา
เาอไม่ไ้ที่ะยิ้มให้ับภาพอนาที่หลับไปอย่าสบ ะิในใว่า หาสามารถหยุเวลานี้ไว้ เา็อยาะทำริ ๆ
แสะวันยามเย็นเริ่มหมไป เฟยหลละสายาาเอสารรหน้า มอร่าบาที่หลับพริ้มอยู่เีย้า ใบหน้าอหมิเย่วอ่อนโยนและผ่อนลาย ราวับนาเทพธิาทีุ่ิลมาเยือนโลมนุษย์
หัวใอเาเ้นระรัวอย่าห้ามไม่อยู่ ภาพนาทำให้เารู้สึราวับถูึเ้าไปในห้วแห่วามามที่บริสุทธิ์และหอมหวาน
เฟยหล่อยๆ วาพู่ันล แล้วยับเ้ามาใล้ เอื้อมมือไปสัมผัสแ้มนวลอนาอย่าแผ่วเบา ผิวอนานุ่มละมุนุำมะหยี่ สัมผัสที่ปลายนิ้วนั้นอ่อนโยนและนุ่มนวลนไม่อยาปล่อยมือออไป
เาโน้มัวล ุมพิที่หน้าผามนอนาเบาๆ ราวับสัมผัสปุยนุ่นที่ล่อลอย
“เย่วเอ๋อร์... พี่อยาหยุเวลานี้ไว้เหลือเิน ให้มีเพียเราแ่สอน...”
เฟยหลเอ่ย้วยเสียแผ่วเบา ราวับพูับนเอมาว่าะให้นาไ้ยิน
เามอใบหน้านาที่หลับสนิท ้วยแววาที่เปี่ยมไป้วยวามรัและวามหวแหน ใอเาอยาะปป้อและ่อนนาไว้แ่ในวน ไม่ให้ผู้ใไ้เห็นวามามนี้
“เย่วเอ๋อร์... เ้าะลวามามลสัหน่อยไ้หรือไม่? พี่ลัวว่าในอนา วามามอเ้าะนำพาปัหามาสู่ัวเ้า”
เาพึมพำเบาๆ พร้อมถอนหายใ
เฟยหลปลเสื้อลุมอนเออออย่านุ่มนวล ลุมร่าหมิเย่วไว้ ให้ร่าบาอนาอบอุ่นในอ้อมผ้าที่อบอวลไป้วยลิ่นไออเา
ไม่นาน หมิเย่ว่อยๆ ลืมาึ้น มอเห็นวามมืที่ปลุมรอบัว เมื่อเห็นเฟยหลนั่อยู่เีย้า ใบหน้าอเามีรอยยิ้มอบอุ่น
“พี่หล... เหุใท่านไม่ปลุ้าเ้าะ?”
นาถามเสียแผ่ว ะส่ยิ้มหวานให้เา
เฟยหลยิ้มบาๆ สายาอเาเ็มไป้วยวามห่วใย
“ให้เ้านอนพัเถอะ พี่ยัไม่รีบไปไหนหรอ เ้าหิวหรือยั?”
“หิวเ้า่ะ ื่นมา็หิวเลย”
นาอบอย่าี้เล่น พลาทำหน้าทะเล้น แววาเปล่ประายอย่าน่ารั ทำให้เฟยหลอไม่ไ้ที่ะยื่นมือไปสัมผัสแ้มนวลอนาอีรั้ นิ้วมือสัมผัสผิวอันนุ่มละมุนอย่าแผ่วเบา
“พี่อยาหยุเวลานี้ไว้ เวลาที่ไ้อยู่ับเ้า ือ่วเวลาที่พี่มีวามสุที่สุ”
เฟยหลล่าว้วยน้ำเสียริั วาับ้อที่ใบหน้าามอนาอย่าลึึ้
หมิเย่วส่ยิ้มหวานให้เา รอยยิ้มนั้นทำให้หัวใอเฟยหลรู้สึราวับถูเิมเ็ม เาสั่ให้บ่าวัเรียมอาหารอย่าเรียบ่ายที่เรือนหนิิ้ เพื่อให้หมิเย่วไม่้อลำบาและเหนื่อยเพิ่ม
ทั้สอนั่ทานอาหารร่วมัน ท่ามลาบรรยาาศที่อบอุ่นและเป็นันเอ หลัมื้ออาหารบล เฟยหลเินส่หมิเย่วลับเ้าห้อนอน เาูแลนา้วยสายาที่เ็มไป้วยวามอ่อนโยน เมื่อส่นาเ้านอนเรียบร้อย เาถึไ้ละสายาและเินลับเรือนอนเออย่าเียบัน
หมิเย่วนอนมอวันทร์ที่ส่อสว่าอยู่ลาท้อฟ้า รอยยิ้มอ่อนหวานปราบนใบหน้าาม
“เสี่ยวหมี่ ้าว่า... ้าำลัมีวามรั”
นาพูับระบบที่อยู่เีย้าเสียแผ่วเบา ราวับะยืนยันสิ่ที่ัวเอรู้สึ
“เสี่ยวหมี่อแสวามยินีับนายหิ้วยเ้า่ะ”
ระบบเอ่ยอบ้วยเสียที่แฝวามยินี
“อบในะ เสี่ยวหมี่”
หมิเย่วอบรับ ่อนะหลับาล้วยหัวใที่อบอุ่น วามสุที่เริ่มผลิบานในใทำให้นารู้สึถึวามหวานและวามอบอุ่นที่แผ่่านในหัวใ
รุ่เ้า เฟยหล้อเ้าวัแ่เ้า หมิเย่ว ึใ้เวลาทั้วัน ทุ่มเทให้ับารศึษา ำราหลอมโอสถระับ่ำ
มีโอสถมามายหลายนิที่นาสนใ แ่ำราอเฟยหล มีน้อยนิ หมิเย่วิไว้ว่าวันที่ออไปื้อสมุนไพร ่อยหาื้อำราเพิ่ม
หมิเย่ว ลอ้นหาำราาในระบบ ำราในระบบ่าาำราอเฟยหลมา ในระบบมีเทนิมามาย แ่ทุอย่าล้วนเป็นารหลอมโอสถระับสู
“้าวระเริ่มา ระับ่ำ่อน แล้ว่อยๆพันาไปสู่ ระับสู “
"ุหนู เลยเวลาทานอาหารมานานแล้วเ้า่ะ"
เสียบ่าวัึ้นปลุหมิเย่วาภวั์ หมิเย่ว ละสายาาำรา
"อบใที่เือน้า หาเ้าไม่เือน ้าไม่ไ้ินอะไรเป็นแน่ ฮ่าๆๆ"
"ท่านอ๋อำับไว้เ้า่ะ"
“เ้าื่ออะไรหรือ”
“บ่าว อาูเ้า่ะ”
หมิเย่ว ยิ้มรับารมีนูแลใส่ใมันีอย่านี้นี่เอ
แ่..อาหารเยอะนานี้ ้าะินหมไ้อย่าไร? หรือว่า ้า ินุ?
"ราวหลั หามี้าทานนเียว รบวนเรียมอาหารแ่ 2 อย่า็พอนะ ้าทานไม่หมหรอ"
"เ้า่ะ ุหนูอบทานอะไรเป็นพิเศษเ้าะ? บ่าวะไ้นำึ้นโ๊ะให้เ้า่ะ"
"อืม... อเป็นปลา้าอบทานปลา แ่หาลำบา็ไม่เป็นไร ทานอะไร็ไ้"
"เ้า่ะ ุหนู"
มื้อเย็นนั้น หมิเย่วนั่รอเฟยหลอยู่ที่โ๊ะอาหาร วาู่สวยทอมอประูเรือนอย่ามีวามหวั
“เาะมาหรือเปล่านะ?”
นาพึมพำเบา ๆ ับัวเอ
ทันในั้น เฟยหล็ปราัว เาวิ่เ้ามาในเรือนอย่ารวเร็ว เสื้อลุมสะบัไปามแรลม ใบหน้าแสถึวามเร่รีบ
“ท่านมาแล้ว!”
หมิเย่วร้อทั้วยรอยยิ้ม ใบหน้าอนาสว่าไสวเหมือนพระันทร์ที่ส่อแสในืนมืมิ
เฟยหลมอนา้วยวามโล่ใและเอ่ยถาม้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“เย่วเอ๋อร์ เหุใยัไม่ินอาหาร?”
“้ารอท่าน ทานพร้อมันเ้า่ะ”
หมิเย่วอบพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หัวใเาอบอุ่น เฟยหลยิ้มเล็ ๆ มอนา้วยสายาเอ็นู ่อนะนั่ล้านา
“วันหลั ไม่้อรอพี่ บาทีานรััวนั พี่ลัวว่าเ้าะหิวนเป็นลม”
“ฮ่าๆๆ ้าไม่เป็นอะไรหรอเ้า่ะ ้านั้นแ็แรมา ไม่ินสามวันยัไม่เป็นอะไรเลยเ้า่ะ”
หมิเย่วหัวเราะเสียใส
เฟยหลมอนาที่หัวเราะอย่าไร้ัวล แล้วอยิ้มามไม่ไ้ ารไ้เห็นนามีวามสุ ือสิ่ที่ทำให้เารู้สึว่าทุวามเหนื่อยล้าาานหายไปในทันที
มื้ออาหารผ่านไป้วยเสียพูุยเบา ๆ และบรรยาาศที่อบอุ่น เฟยหลส่หมิเย่วเ้านอนที่เรือนอนา ่อนะึผ้าห่มึ้นลุมให้นาอย่าเบามือ
“ฝันี เย่วเอ๋อร์” เาระิบเบา ๆ ะที่หมิเย่วหลับาอย่าสบายใ
เมื่อเฟยหลเินออาเรือน เาหันลับไปมอแสไฟอ่อน ๆ ที่ส่อออมาาหน้า่า วาอเาเ็มไป้วยวามอ่อนโยน ่อนะเินลับไปยัเรือนอนเอพร้อมับหัวใที่อบอุ่น
วันนี้เป็นอีหนึ่วันที่ หมิเย่ว ใ้เวลาทั้หมไปับารศึษาำราสมุนไพร ภายในศาลาลาน้ำที่รายล้อมไป้วยอบัวนานาพันธุ์ ส่ลิ่นหอมอบอวล วนให้รู้สึผ่อนลาย อาู บ่าวรับใ้นสนิท อยูแลหมิเย่วอย่าใล้ิ
"ุหนู ให้อาูนำั่หวายมาให้ไหมเ้าะ?"
“อืม ีเหมือนัน" หมิเย่วอบรับ้วยรอยยิ้ม
อาูรีบัแนำั่หวายมาวาพร้อมเบาะนุ่มและหมอน หมิเย่วนั่อ่านำราไปเรื่อยๆ นเผลอหลับไป ท่ามลาบรรยาาศอันเียบสบ
ในวามฝัน หมิเย่วเห็นภาพน่าลัว าวบ้านล้มป่วยำนวนมา ร่าายผอมแห้ ไอ อาเียน เป็นเลือ! หรือะเป็นโรระบา!
หมิเย่วใหายวาบ ภาพเ็น้อยนหนึ่ลานเ้ามาหาหมิเย่ว้วยแรเฮือสุท้าย มือเล็ๆ ยื่นออมาอวาม่วยเหลือ ่อนะฟุบลแน่นิ่ไป หมิเย่ววิ่เ้าไปหาเ็นนั้น แ่ยิ่วิ่็ยิ่ไล
“ไม่! ่วยเ็นนั้น้วย!"
หมิเย่วสะุ้ื่น ร่าบาุ่มไป้วยเหื่อ ใเ้นแรราวับเพิ่วิ่หนีอะไรบาอย่า
“ุหนู!”
อาูรีบวิ่เ้ามา พร้อมรินน้ำส่ให้นา้วยวามเป็นห่ว
หมิเย่วรับน้ำมาื่ม พลาพยายามระับลมหายใที่ไม่เป็นัหวะ
“ฝัน... มัน่าเหมือนริเหลือเิน” นาพึมพำับัวเอ
“อาูที่นี่เยเิโรระบาไหม?”
“เยเ้า่ะ น่าลัวมา บาหมู่บ้านถูเผาทั้หมเพราะโรระบา”
อาูอบเสียแผ่ว หมิเย่วมวิ้ว วามัวลทวีึ้นในใพวเาไม่มีวามรู้ย่อม้อหวาลัวและป้อันผลระทบวว้า ้า้อเรียมพร้อมไว้บ้า หมิเย่วัสินใลับเรือน เพราะนารู้สึเหนื่อยล้า
“อาู ้าอยาแ่น้ำพุร้อน”
อาูรีบเร่เรียมุให้หมิเย่วทันที
“ุนี้... มัน…”
หมิเย่วมอุสีาวบาเบาที่อาูนำมาให้ นามวิ้วเล็น้อย ผ้าที่บานแทบมอทะลุทำให้นาลัเล
“ใส่แบบนี้... ไม่ใส่ีว่าไหม?”
นาพึมพำับัวเอเบา ๆ แ่สุท้าย นา็ถอนหายใยาว่อนะยอมใส่
“เอาเถอะ อย่าน้อย็ไม่มีใรเ้ามาเห็น”
นาปลอบัวเอ พร้อมเินไปยับ่อน้ำพุร้อนที่ส่ไออุ่นัับอาาศเย็น
เมื่อหมิเย่ว้าวลบ่อ รอยยิ้มหวานผุึ้นเมื่อวามร้อนาน้ำสัมผัสผิวาย อาูมอุหนูอ้าปาว้า ุหนู่าามราวนาฟ้านาสวรร์
“อาู ไปพัเถอะ แ่สั่ไม่ให้ใรเ้ามา็พอ"
“เ้า่ะ บ่าวะรออยู่้านนอ หาุหนู้อารสิ่ใเรียบ่าวไ้เลยนะเ้าะ"
“อบใเ้ามา”
หมิเย่วหลับาล ปล่อยใให้ล่อลอยไปับสายน้ำอุ่น วามร้อน่วยลายวามเหนื่อยล้าาารอ่านำราและภาพฝันอันน่าลัว
“อให้เป็นเพียแ่ฝัน”
แ่วามอ่อนล้าที่ผิปิยัรบวนิใ
“ทำไม้าถึเหนื่อยนานี้?”
นารู้สึหนัอึ้ราวับแบภูเาไว้ทั้ลู แม้ะแ่น้ำพุร้อนนผิวนิ้วเหี่ยวย่น แ่วามเหนื่อยล้า็ไม่หายไป หมิเย่วัสินใึ้นาบ่อ เ็ัวและสวมุลุม
"อาู"
หมิเย่วเรียเสียเบา
"เ้าะ ุหนู"
อาูที่เฝ้ารอเสียเ้านายรีบวิ่เ้ามา
"วันนี้้าไม่ทานอาหารเย็น ้าอยาพั ฝาบอท่านอ๋อ้วย"
เสียหมิเย่วเริ่มอ่อนล้าึ้นเรื่อยๆ
"เ้า่ะ"
หมิเย่วเินเ้าห้อนอน ล้มัวลบนเีย วามเหนื่อยล้าถาโถมเ้ามานนาอยาะหลับไปเสียเี๋ยวนั้น
"เสี่ยวหมี่ เิม่าพลัให้้าที" หมิเย่วสั่
"นายหิ อนนี้ไม่สามารถเิม่าพลัไ้เ้า่ะ ่าพลัเิมไ้ 1 รั้และ้อเว้นไป 10 วันเ้า่ะ"
"ไม่เป็นไร ้าอนอน่อนนะ"
"รารีสวัสิ์เ้า่ะ นายหิ"
หมิเย่วหลับาล้วยวามเหนื่อยล้าที่เ้ามาอย่าถาโถม
ลาึืนนั้น เฟยหลที่เพิ่เสร็านราารหนัหน่วไ้รับ่าวาบ่าวว่า หมิเย่วอาไม่สบาย ร่าสูให่เร่ฝีเท้ามายัเรือนอนาทันที้วยวามัวล เมื่อเาเปิประูเ้าไปในห้อ สิ่ที่ปรา่อหน้าือร่าบาที่นอนนิ่อยู่บนเีย ใบหน้าอนาแ่ำผิปิ
เา้าวเ้าไปอย่ารวเร็ว นิ้วมือให่แะหน้าผานาเบา ๆ แ่สัมผัสที่ไ้รับลับทำให้เาในแทบวบุมัวเอไม่อยู่ ร่าายอหมิเย่วร้อนุไฟลุ
"เย่วเอ๋อร์!"
เฟยหลระิบเบา ๆ เรียนา แ่ไม่มีารอบสนอ
เารีบ้อนร่าบาึ้นมาในอ้อมแนแน่นหนา ร่าายอนาที่ร้อนระอุทำให้เายิ่ร้อนใ เฟยหลไม่รอ้า พุ่ทะยานออาเรือนอย่ารวเร็วรไปยัเรือนให่อนเอ เพราะที่นั่นมีอ่าแ่น้ำนาให่ที่เาิว่าะ่วยบรรเทาอาารอนาไ้
“เรียมน้ำเี๋ยวนี้!”
เาสั่เสียันบ่าวไพร่แื่น
"เ้า่ะ!"
บ่าวพาันรูเ้าไปเรียมน้ำในอ่าอย่ารวเร็ว
เฟยหล้าวลอ่าทั้ที่ยัอุ้มนาไว้แนบอ เสียน้ำระเพื่อมัเบา ๆ เาถ่ายเทพลัเวทธาุน้ำแ็ออาฝ่ามือเ้าสู่ร่าอนาอย่าระมัระวั วามเย็นาพลัเวท่อย ๆ ระายเ้าสู่ร่าบา เพื่อ่อสู้ับพลัธาุที่ำลัแปรปรวนในัวหมิเย่ว
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ใบหน้าอเฟยหลเริ่มแสวามเหนื่อยล้า แ่เาไม่หยุ ร่าายอหมิเย่วที่ร้อนระอุเริ่มเย็นล นายับัวเล็น้อย่อนแนบิเ้ามาในอ้อมแนอเา เฟยหลใสั่นเมื่อร่าบาุัวเ้าหาอย่าไม่รู้ัว แ่เาั้สิ มุ่มั่นเพีย่วยให้นาฟื้นัว
ในที่สุ วามร้อนในัวหมิเย่ว็าหาย เฟยหลถอนหายใอย่าโล่อ วามที่เยเปี่ยมไป้วยวามัวลบันี้อ่อนล
เาอุ้มนาึ้นาอ่าน้ำไปวาบนเียอย่าเบามือ ราวับลัวว่าะรบวนารพัผ่อนอนา เส้นผมที่ปรหน้าอหมิเย่วถูเาปัออ เผยให้เห็นใบหน้าสบที่เ็มไป้วยวามเหนื่อยล้าหลัผ่านวามเ็บปว
“้าะไม่ปล่อยให้เ้าเป็นอะไร เย่วเอ๋อร์”
เาพึมพำ น้ำเสียอบอุ่นแผ่วเบา แ่หนัแน่น้วยวามหมาย สายามทอมอใบหน้านา้วยวามรัและห่วใย
แม้ยัไม่ไ้สิ ร่าบาอหมิเย่ว็ยับัวเล็น้อย ราวับรับรู้ถึไออุ่นและวามปลอภัยาเา เฟยหลยิ้มบา ๆ ที่มุมปา นั่ล้าเีย มอนา้วยวามสบ นรู้สึว่าแม้เวลาะหยุเิน เา็ไม่หวั่นไหว
“อาู”
เสียอเฟยหลเอ่ยเรียบ่าวประำัวที่ยืนรออยู่้านนอ
“เ้า่ะ ท่านอ๋อ”
“เปลี่ยนผ้ารอนอนและุใหุ้หนู”
“เ้า่ะ”
เฟยหลโน้มัวลเบา ๆ ูบหน้าผาอหมิเย่วแผ่วเบา ่อนระิบเสียเบาราวับำมั่นสัา
“เ้าปลอภัยแล้ว”
านั้นเา็หันหลัเินออาห้อ ทิ้ให้นาพัผ่อนอย่าสบ ท่ามลาแสันทร์ที่สาส่อลอเ้ามาในห้อ ราวับอวยพรให้นาฝันีลอืน"
ความคิดเห็น