ไดอารี่...โพธาราม

เนื้อเรื่อง

                วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องตื่นเช้ากว่าทุกวัน  เป็นวันที่ฉันเพื่อนๆพี่ๆและอาจารย์ ต้องเดินทางไปที่โพธารามซึ่งสถานที่แห่งนี้รวมไปด้วยวัฒนธรรม  ฉันและเพื่อนเดินทางด้วยพาหนะที่ได้ชื่อว่าช้าที่สุดนั่นก็คือ รถไฟ  รถไฟออกจากสถานีรถไฟหัวลำโพง ขณะที่ล้อกำลังวิ่งออกไปตามรางนั้น

ฉันและเพื่อนๆตื่นเต้นมาก เพราะ  น้อยครั้งมากที่พวกเราจะได้นั่งรถไฟ และได้ชมทิวทัศน์ข้างทางที่รถไฟกำลังแล่น  ระหว่างนั่งโดยสารไปนั้น ฉันพบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา ตั้งแต่ คนที่อยู่ในประเทศเราเองไปถึงคนต่างชาติที่นั่งโดยสารมากับพวกเราด้วย แล้วในขณะนั้นเองมีป้าคนหนึ่งหอบของพรุงพรังเดินตรงมาหาฉัน  ฉันรู้สึกตกใจมาก  ป้ามองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มพร้อมกับพูดว่า  หมูปิ้งไหมจ๊ะไม้ละ 5บาทจ้ะ  ฉันยิ้มด้วยความโล่งอก แล้วฉันก็ซื้อหมูปิ้งมากินกะเพื่อน  นั่งกินไปคุยไปมองบรรยากาศริมสองข้างทางที่รถไฟขบวนของเราวิ่งผ่านจนตัวฉันผล็อยหลับไป  แรงสะกิดแรงๆจากเพื่อนทำให้ฉันตื่นขึ้นมาแล้วมองบรรยากาศรอบๆจึงรู้ว่าเราถึงจุดหมายปลายทางที่เราต้องลงแล้ว  จากนั้นฉันและเพื่อนๆได้มานั่งรวมกลุ่มกันเพื่อฟังบรรยายเกี่ยวกันสถานที่ ที่พวกเราจะต้องไปกัน  ฉันเป็นคนนึงที่ไม่ชอบเลยกับการฟังอะไรแบบนี้นานๆ  ณ ตอนนั้นความคิดฉัน อยากไปสถานที่นั้นแล้ว ว่ามันจะเป็นยังไง  เมื่อฟังคำบรรยายเกี่ยวกับสถานที่เสร็จ  อาจารย์ก็ได้ให้พวกเราทุกคนจับฉลากเลือกพี่เลี้ยงคอยให้ความรู้ต่างๆเกี่ยวกับการใช้กล้องเพื่อถ่ายสถานที่ 

         

                  

เมื่อเริ่มเดินตาของฉันก็จดจ่ออยู่กับสองข้างทางอย่างตื่นเต้น  ฉันเดินตามพวกเพื่อนมาจนถึงแม่น้ำซึ่งได้ชื่อว่าเป็นแม่น้ำสายสำคัญของที่นี่ชื่อว่า  แม่น้ำแม่กลอง  ตอนนี้แดดร้อนมากทุกคนต่างเหนื่อยล้ากับการเดินทาง  แต่กับตื่นเต้นไปกับโพธาราม  เราได้กลิ่นอายของความเก่าแก่  หันไปทางไหนก็จะเจอแต่ตึกที่เก่าแต่ยังคงทน  เจอผู้คนยิ้มให้ทักทายพวกเราทั้งที่ไม่รู้จักกัน  ผู้คนในตลาดต่างหยุดทักทายพูดคุยกันอย่างสนุกสนานสร้างรอยยิ้มให้แก่พวกเราที่ได้พบเห็น  ซักพักหนึ่งอาจารย์ได้ปล่อยให้พวกเราไปรับประทานอาหารกัน  ฉันและเพื่อนฉันอีก4-5คนไม่ค่อยหิวสักเท่าไร  จึงเดินชมสถานที่ก่อนที่จะมาหยุดอยู่หน้าร้านกาลนาน  ซึ่งเป็นร้านขายเครื่องดื่ม  บรรยากาศในร้านชวนให้พวกเรานั่งมาก  เสียงเพลงเบาๆที่มาพร้อมกับกลิ่นหอมของเครื่องดื่มนานาชนิดรวมกันทำให้แต่ละคนสั่งเครื่องดื่มคนละอย่างกัน  เราต่างเลือกมุมนั่งเพื่อมองบรรยากาศรอบๆร้านและลิ้มรสกับเครื่องดื่มที่ตนเองได้สั่งมา  เวลาไม่นานอาจารย์ก็เรียกพวกเราไปรวมตัวกันแล้วเดินไปไหว้พระที่วัดโพธาราม  ก้าวแรกที่เดินเข้าโบสถ์เราต่างก็มองภาพเขียนภายในโบสถ์อย่างตื่นเต้น  ภาพเขียนภายในโบสถ์เก่ามากแต่ก็ยังเห็นถึงความสวยงามของภาพเขียนอยู่  สักพักก็มีพระอาจารย์มาพูดถึงเกี่ยวกับภาพภายในโบสถ์ว่ามีที่มาอย่างไร  พอบรรยายเสร็จเราก็ได้เดินมาไหว้พระอีกโบสถ์หนึ่งที่อยู่ห่างกันไม่ไกลมาก  หลังจากนี้อาจารย์ก็ได้ปล่อยให้พวกเราแยกย้ายกันชมสถานที่กันอย่างตามสบายโดยมีพี่เลี้ยงคอยให้คำแนะนำต่างๆเกี่ยวกับการถ่ายรูป  ฉันสนุกมากกับการถ่ายรูป  ถ่ายผิดหลักไปบ้างแต่ก็สนุกดี  อาจารย์จะบอกเสมอว่าอาจารย์ไม่ได้สอนถ่ายภาพแต่อาจารย์สอนให้เราเห็นภาพ  ซึ่งนั่นฉันก็ว่ามันคือความจริง  ภาพทำให้เราจดจำเรื่องที่เราทำได้อยู่เสมอ  

     

            

       
  
      

หลังจากนั้นฉันและเพื่อนๆได้เดินทางกลับ  ระหว่างทางกลับกรุงเทพนั้น  ฉันคิดอะไรเพลินๆเกี่ยวกับเรื่องวันนี้ที่ฉันได้พบเจอ  ฉันคิดว่า ณ โพธารามแห่งนี้  เป็นสถานที่ที่มีความเป็นวัฒนธรรมของไทย  แต่เรานั้นกลับมองข้ามสิ่งนี้ไปมัวแต่ไปหลงแสงสีแห่งความศิวิไลซ์ทั้งๆที่ความสวยงามนั้น อยู่บนบ้านเมืองของเรานี่เอง  วิถีชีวิตความเป็นอยู่ของคนโพธารามนี้เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างการใช้ชีวิตที่ฉันนั้นจะเก็บไว้ไปปฎิบัติเป็นแบบอย่าง  เช่นความพอเพียงในชีวิต  การไม่ลงไหลกับแสงสีหรือสิ่งยั่วยุต่างๆ  ชาวโพธารามเขายังคงความเป็นตัวเอง  ซึ่งเหมือนกับชีวิตคนเราที่ไม่ควรทำตัวเองให้เหมือนใคร  เรานั้นควรอยู่ด้วยความเป็นตัวของตัวเองดีที่สุด  ฉันจึงอยากฝากสถานที่นี้ ให้ทุกคนได้ลองมาเที่ยวดู แล้วคุณจะสัมผัสได้…เหมือนฉัน

เปรมวดี หม่องสนธิ 12/09/2554