คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : lie story!!
พอกลับถึงบ้าน ฉันก็รีบบึ่งเข้าห้องทันที พี่ฟลุ๊คเหมือนจะถามอะไรสักอย่าง แต่!! ฉันไม่อยากฟัง ไม่มีอารมณ์ตอนนี้
~ยังไม่พร้อมที่จะฟัง ไม่รับสายไม่อยากฟัง วันนี้ฉันยังเข้มแข็งไม่พอได้ยินเธอลา~
ไม่เล่นเอ็มวีด้วยเลยล่ะ -__-!!
ปัง!!
ฉันปิดประตูและหันหลัง
เฮือก! O_o
ไอ้โรคจิต
“ไอ้โอ้กอิด อายอันไอ้ไอ้อน อุกอุ้กอ้านอั้นนน อี๊ดดดดด (ไอ้โรคจิต นายมันไม่ใช่คน บุกรุกบ้านฉัน กรี๊ดดดดดด)” อยู่ดีๆ นายนั่นก็วิ่งเข้าอุดปากฉัน อี๋ เค็มๆๆๆ
“เงียบสิ เงียบ”
“อั้นไอ้เอี้ยบบบ (ฉันไม่เงียบบบ)”
“ถ้าเธอไม่เงียบ ฉันจับเธอปล้ำแน่ พูดสิ พูดเลย!”
“….” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ TOT
“ต้องแบบนี้สิ พดง่ายดี เอาล่ะ เธอมองหน้าฉันนะ แล้วฟังที่ฉันพูด ทุกอย่าง”
“อื้ม”
“เธอห้ามแทรกระหว่างที่ฉันพูด ตั้งฟัง และ...อย่าตกใจ”
“นายนี่มันข้อเสนอเยอะจัง อืมๆ มีอะไรจะพูดก็พูดสิ”
“คือว่า...”
“.....”
“ตอนนี้เราทุกคนเป็นผีหมด!”
“หา!! อะไรนะ”
เฮือก! O_o ฉันจะเป็นลม
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้กำลงเกิดอาฟเตอร์ช็อคขึ้น กรุณาอพยพโดยด่วน
“ฉันไม่เชื่อนายหรอก นายโกหก ฉันจะเป็นผีได้ยังไง ในเมื่อ ฉันก็ไปเที่ยวได้ เล่นน้ำได้ ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป นายน่ะ โกหก อย่ามาใช้วิธีนี้เลยนะ”
“ฉันว่าแล้วเธอต้องไม่เชื่อฉัน งั้นฟังฉันดีๆ นะวินเทจ เอาล่ะ ฉันจะเริ่มเล่าให้เธอฟัง ตอนนี้ เธอกับฉัน และทุกๆ คนที่เธอเห็นเป็นผีหมด รวมทั้งไอหน้าหล่อนั่นด้วย เราอยู่ในโลกของวิญญาณ เธออาจจะไม่รู้ เพราะไอหมอนั่นมันใช้วิธีสกปรกที่ทำให้เธอจำอะไรไม่ได้ เธอประสบอุบัติเหตุกับฉัน วิญญาณเราสองคนออกจากร่าง แล้วเข้ามาอยู่ในนี้ เราต้องออกไปจากที่นี่ ภายในสามสิบวัน ถ้าไม่ไป เราอาจจะต้องตายกันจริงๆ เชื่อฉันนะวินเทจ”
“เป็นไปไม่ได้”
“มันเป็นไปแล้ว เธอมีพ่อ แม่ ครอบครัว เพื่อน”
“แล้วพี่ฟลุ๊คล่ะ”
“เขาเป็นพี่ชายเธอ พี่แท้ๆ เขาชอบเธอ แต่เธอไม่ได้รักเขา”
“แล้วนายล่ะ เป็นใคร”
“ฉันชื่อคลาสสิค เป็นแฟนเธอ”
“อย่ามาโกหกกันซะให้ยาก ฉันไม่เชื่อหรอก”
“เธอต้องเชื่อนะ ต้องกลับไปกับฉัน เหลือเวลาไม่กี่วันแล้ว”
“แล้วเหลืออีกกี่วันล่ะ”
“ยี่สิบวัน”
“งั้นฉันขอเวลาสิบเก้าวันในการคิด วันที่ยี่สิบ ฉันจะให้คำตอบ”
“งั้นฉันจะอยู่กับเธอที่นี่”
“ได้ไง!!”
“ได้สิ แหม ทีแต่ก่อนน่ะนะ ตอนกลางคืนนี่แอบมานอนกอดเราด้วย พูดไปแล้วก็เขิน อ้ายยส์”
“นี่!! นาย หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ ตาบ้า >O<”
“เธอจะอายทำไมเล่า พูดจริงนิ เธอแอบหอมแก้มฉันตอนหลับด้วยน้ะ อุ้ย! พูดเองเขินเอง เธอเนี่ยน้า ฉวยโอกาสฉันตลอดเลย ฮ่ะฮ่ะ”
“อีตาบ้า วันนี้นายได้ตายรอบสองแน่ ย้ากกกกก”
“นี่เธอจะจับฉันปล้ำหรอ ไม่ได้น้า เค้าเขิน เค้าอายนะตัวเอง จุ้ป”
“ยี้ยี้ อุแหวะ ชาตินี้ชาติหน้า ฉันจะต้องฆ่านายให้ได้เลยคอยดู เอื้อออออ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ชะแว้บ! O_o
“วินเทจ เธอคุยกับใครอ่ะ พี่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ดังไปถึงด้านล่างเลย”
เฮือก! O_o พี่ฟลุ๊คเปิดประตูเข้ามา นายคลาสสิคหายไปแล้ว
“พี่ฟลุ๊ค เอ่อ...เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้คุยกับใครเลย พี่ฟลุ๊คเห็นใครไหมล่ะคะ ^0^”
“อืม พี่แค่ห่วงว่า เธอจะนอกใจพี่” แล้วพี่ฟลุ๊คเขาก็เดินมาโอบกอดฉัน แต่...มันไม่เหมือนที่คลาสสิคกอด ทั้งๆที่ฉันกอดกับพี่ฟลุ๊คหลายครั้งแล้ว ความรู้สึกมันต่างกัน เอ้ะ! O_o นี่ฉันใจง่ายเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
โป้ก!
“โอ้ย”
มีบางสิ่งบางอย่างปามาโนหัวพี่ฟลุ๊ค และสิ่งนั้นคือ??
ลูกมะพร้าว!! O_o
แม่จ้าววว ไม่ยักรู้แถวบ้านฉันจะปลูกต้นมะพร้าวไว้ด้วย มันมาจากไหน
คลาสสิค! -__-!!
“เอ่อ...พี่ฟลุ๊คคะ ฉันว่าพี่ไปทำธุระของพี่แล้วก็รีบๆ นอนดีกว่านะคะ ข้าวเย็นวันนี้ฉันไม่กินนะคะ รีบๆ เลยค่ะ เดี๋ยวดึกซะก่อนพี่จะเป็นอันตราย แฮ่ะๆ ฝันดีจะคะ” ฉันพูดและดันตัวพี่ฟลุ๊คให้ออกไปจากห้องฉันอย่างแนบเนียน และปิดประตูลง ล็อคกลอนให้สนิท
ปัง!!
คลิ๊ก!!
ความคิดเห็น