[EXO] ปริศนาคฤหาสน์โชกเลือด

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่8-ฆาตรกรกลับมาแล้ว

ตอนที่8 ฆาตรกรกลับมาแล้ว

D.O.

ผมตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้าย  หลังจากที่เมื่อตอนเย็นเราเจอเซฮุน แล้วก็กลับมากินข้าวพวกเราก็เข้ามานอนพร้อมกัน แต่ผมดันสะดุ้งตื่น จะนอนต่อก็นอนไม่หลับแล้วอ่ะ เฮ้อ! ไปนั่งตรงหน้าต่างดีกว่า

โห! ดาวที่นี่สวยมากๆเลย

“นายมานั่งทำอะไรดึกๆคนเดียวหน่ะ” แบคถามพลางขยี้ตา

“ฉันนอนไม่หลับอ่ะ ฉันฝันร้าย…” ผมพูดแล้วหันไปดูดาวต่อ แบคจึงเดินมานั่งข้างๆผม

“ที่นี่ดาวสวยจัง” คนข้างๆพูดแล้วมองดวงดาวตาเป็นประกาย 

“ไม่ได้เห็นดาวสวยๆแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ”

“ฉันอยากกลับหอของพวกเราแล้วอ่ะ” ผมพูด แต่ตายังคงจ้องไปที่ท้องฟ้าอยู่

“ฉันก็อยากกลับ แต่เรากลับไม่ได้หน่ะสิ แค่ลำพังพวกเราเดินออกไปคงจะหลงแน่นอน ฉันเข้าใจนายนะมาพยายามด้วยกันเถอะ” 

แบคพูดแล้วจับไหล่ผม ผมกลัวเรื่องในหลายๆวันที่ผ่านมาแต่เพราะพวกเราอยู่ด้วยกัน มันจึงทำให้ผมอุ่นใจมากขึ้น ผมนั่งซบไหล่แบค แล้วแบคก็ร้องเพลง 3.6.5. (  )  ผมจึงร้องไปพร้อมๆกับแบค การได้ร้องเพลงมันทำให้ผมรู้สึกดีทุกๆครั้ง หัวใจของผมอบอุ่นขึ้นทุกทีที่ร้องเพลง

‘ให้เวลาตัวเองซักนิด เพื่อพักหายใจ ผมยังคงยู่ที่เดิมเสมอนะ เหมือนกับพระอาทิตย์ที่ขึ้นทุกเช้า’

‘เริ่มต้นทุกเช้าของผม จะไม่เว้นว่างจากคุณ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ’

“เฮ้! พวกนายสองคนน่ะ ทำไมไปนั่งหลับกันแบบนั้นล่ะ”

“ย่า! ตื่นสิคยองซูอ่า~”

“ตื่นได้แล้ว พวกนาย”

ผมตื่นขึ้นแล้วพบว่า ผมนอนซบไหล่แบค แล้วแบคก็ซบหัวผมทั้งคืน -0-

“แบคฮยอน!! ทำไมเมื่อคืนนายไม่ปลุกฮยอง”

“ก็เห็นฮยองหลับสบาย ผมเลยไม่กล้าปลุก^^”

“เฮ้อ! ช่างเหอะฉันหิวข้าวแล้วรีบๆไปกันเถอะ” เทาพูดแล้วเดินไปข้างล่างพร้อมกับเซฮุน

พวกเราจึงเดินตามไป

“พวกนายจะกินอะไร” เลย์ถาม

“มีอะไรกินบ้างอ่ะ “ เทาถาม

“ของในตู้เย็นมี ไข่ หมู มะเขือเทศ บลาๆๆๆ”

“พูดมาผมก็ไม่รู้ว่ากินอะไรหรอก ฮยองทำไปเถอะผมกินได้หมดอ่ะ” เทาพูดแล้วกินขนมปังบนโต๊ะไปพลางๆ

“ดีโอ นายมาช่วยฉันทำหน่อยสิ” เลย์พูดแล้วกวัดมือเรียกผม

“นายจะทำอะไรกินหรอ?” ผมถาม

“ไม่รู้สิ ลองผสมไปมั่วๆ เดี๋ยวก็กินได้เองแหละ”

“อะไรของนายเนี่ย” ผมพูดแล้วเดินไปหั่นผัก   หวังว่าวันนี้เราคงได้กินอาหารดีๆนะ TT

Suho

หลังกินข้าวเสร็จ ผมก็ออกมาเดินเล่นข้างนอกกับ เทา และ คริส

“นี่พวกนาย ดูนี่สิดอกไม้พวกนี้สวยมากๆเลย”

“ฮยอง ผมอยากแต่งเพลง”

“เอาสิเดี๋ยวฉันสอนนายเอง เดินไปตรงนั้นกันเถอะ”

แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจที่ผมพูดเลย… เชอะเดินคนเดียวก็ได้

ผมเดินไปคนเดียวเรื่อยๆ แล้วฮัมเพลงไปเรื่อยๆ อากาศที่นี่บริสุทธิ์ดีจัง ผมอยากมาที่นี่บ่อยๆนะ ถ้ามันไม่เกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ซะก่อน พวกเรามาพักผ่อนกันแท้ๆ…

“ตึก ตึก ” เสียงฝีเท้าใครบางคนจากด้านหลัง พอผมหันไปก็ปรากฏว่า

“เฮ้ย!!แกจะทำอะไรอ่ะ” มีใครบางคนจะเอามีดมาแทงผม!!!

“ฆ่าแกไง! พวกแกมันเลว ฉันจะฆ่าพวกแกทุกคน” พูดจบคนตรงหน้าก็เงื้อมีดขึ้นเพื่อจะแทงผมที่หน้าอก แต่ผมหลบทันปลายมีดเลยมาปักที่แขนข้างขวาของผมแทน เจ็บเป็นบ้า

“โอ้ย!” ผมร้องด้วยความเจ็บปวด แต่คนตรงหน้าเมื่อเห็นว่าผมยังไม่ตาย เขาก็เงื้อมีดอีกที แต่…

“หยุดนะ แกจะทำอะไรอ่ะ” ไคที่เดินมาหลังบ้าน เห็นเหตุการณ์นี้เข้า คนร้ายจึงรีบวิ่งเข้าป่าไป

“เกิดอะไรขึ้น?” ดีโอที่เดินตามมาที่หลังถามขึ้น “ซูโฮ!!” เขาตกใจเมื่อเห็นว่าที่แขนของผมมีเลือดออก

“นายไปดูซูโฮนะ เดี๋ยวฉันมา” ไคพูดแล้ววิ่งเข้าป่าไป

“เฮ้!!! ไคมันอันตรายนะ” ดีโอตะโกนขึ้น แต่ไคก็ไม่วิ่งกลับมาอยู่ดี เขาเลยเข้ามาพยุงให้ผมลุกขึ้น “ฮยอง…เดินไหวมั้ย”

“ไหวสิ แต่ตอนนี้ฉันเหมือจะเป็นลมเลยอ่ะ” ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ผมปวดหัวแล้วก็รู้สึกหน้ามากๆเลย

“เฮ้! ใครอยู่แถวนี้บ้าง มาช่วยฉันหน่อยซูโฮถูกแทง ฉันอุ้มเขาไม่ไหว เร็วๆเข้าสิ!!!” ดีโอตะโกน

“เกิดอะไรขึ้น!! ซูโฮ!” ชานยอลวิ่งเข้ามาแล้วช้อนตัวผมขึ้น

“รีบๆพาเขาขึ้นไปบนบ้านเร็วเข้า โทรหารถพยาบาลที” ดีโอพูดแล้ววิ่งไปที่โทรศัพท์บ้าน

.”นายลืมไปแล้วหรอ ว่าโทรศัพท์ถูกตัดสายนะ” ผมพูดแล้วยิ้ม ผมไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วงผมเลย

Tao

“ฮยอง แล้วซูโฮฮยองล่ะ” ผมถามเพราะเราสองคนแกล้งทำเป็นไม่สนใจซูโฮ แล้วเขาก็เดินไปไหนไม่รู้

“นั่นสิ เราไปตามหากันเถอะอยู่คนเดียวยิ่งอันตรายอยู่” คริสพูดแล้วเดินนำไป

“เฮ้! ใครอยู่แถวนี้บ้าง มาช่วยฉันหน่อยซูโฮถูกแทง ฉันอุ้มเขาไม่ไหว เร็วๆเข้าสิ!!!” ดีโอตะโกน

 “เฮ้! นั่นมันเสียงดีโอหนิ เกิดอะไรขึ้น!!! ” คริสพูดแล้วรีบวิ่งไปตามเสียง

เราวิ่งไปตามต้นเสียง แล้วพบว่าชานยอลอุ้มซูโฮเข้าบ้านไปแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น!!” ผมถามขึ้น

“ซูโฮถูกแทง” ดีโอพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นบ้านไป

“อะไรนะ!!!” คริสทำมีสีหน้าที่ตกใจสุดขีด ส่วนผมช๊อคมากๆ มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน

ระหว่างที่เดินเข้าบ้านคริสก็เอาแต่พูดว่า‘ฉันขอโทษที่ทิ้งนายไว้คนเดียว ฉันขอโทษ’ ส่วนผมน่ะหรือ… ผมร้องไห้! ถ้าพวกเราไม่แกล้งซูโฮ ถ้าผมไม่ชวนคริสเดินหนี ถ้าเราอยู่กับซูโฮ เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ผมขอโทษนะ…

เราเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เห็นเลย์กำลังห้ามเลือดซูโฮอยู่

“เฉิน เอากล่องปฐมพยาบาลมาให้หน่อย” เลย์พูด แล้วใช้ผ้าคอยๆซับเลือด

“อ่ะ” เฉินยื่นกล่องปฐมพยาบาลให้เลย์ แล้วก็ช่วยเลย์ซับเลือด

“แผลมันลึกมากๆเลย ฉันไม่รู้ว่าเลือดมันจะแข็งตัวไวแค่ไหน” เลย์พูดแล้วเอาผ้าก็อตรัดบริเวณเหนือแผล เพื่อให้เลือดหยุดไหลเวียน

ทุกคนทำได้แค่ยืนดูเฉยๆ พวกเราช่วยอะไรไม่เลย

“โชคดีตรงที่ว่า แผลไม่ได้โดนตรงจุดสำคัญ แต่…ซูโฮเสียเลือดมากและฉันกลัวว่าแผลจะติดเชื้อหน่ะสิ”

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า^^” ซูโฮพูดแล้วยิ้มออกมา

“ทีหลังอย่าไปเดินคนเดียวอีกนะ” เฉินพูด

“ฉันอยากอยู่คนเดียวบ้างอ่ะ ฮ่าๆๆๆ” ซูโฮหัวเราะออกมา… เขาไม่ได้อยากอยู่คนเดียว เราทิ้งพวกเขา…

“แล้วไคล่ะ” แบคฮยอนถามขึ้น นั่นสิตั้งแต่เข้ามาผมยังไม่เห็นไคเลย

“เข้าป่า ตามคนร้ายไปแล้ว…” ดีโอพูดแล้วก้มหน้าลง

“ว่าไงนะ!!!” เราทุกคนพูดพร้อมกัน

“แล้วเข้าไปคนเดียวเนี่ยนะ! ฉันจะเข้าไปตาม” ชานยอลวิ่งออกไป

“เฮ้!!! ฉันไปด้วยสิ” แบคฮยอนวิ่งตามชานยอลไป

“นายอยู่นี่เถอะ มันอันตราย” ชานยอลหันมาบอกแบค

“ยิ่งอันตราย ฉันยิ่งต้องไปกับนาย” แบคฮยอนยังยืนกรานที่จะไป

“ฉันไปด้วย” ดีโอเดินไปหาชานยอล

“ฉันด้วย” คริสพูด

“งั้นผมไปด้วย” ผมอยากไปตามหาไค เพราะถ้าผมอยู่ที่นีผมคงช่วยอะไรไม่ได้แน่ๆ ผมไม่อยากเป็นภาระ

“เทา…นายอยู่ที่นี่เถอะ นายเก่งเรื่องการต่อสู้นายอยู่ปกป้องคนในนี้เถอะ” คริสพูดแล้วตบไหล่ผม

“แต่…”

“อยู่นี่ ดูแลทุกๆคนให้ปลอดภัยนี่คือหน้าที่ของนาย ตกลงมั้ย” คริสพูดแล้วสบตาผม

“ครับ…” ผมจะดูแลทุกคนเอง “ระวังตัวกันด้วยนะ” ผมบอกลาทุกคนแล้วเข้าไปในบ้าน หวังว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นนะ

Kai

ผมเดินเข้ามาในป่าคนเดียว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนร้ายเลย แต่โชคดีที่ผมจำทางกลับได้แต่ผมได้เบาะแสมาหลายๆอย่างเลย เพราะตอนที่ผมวิ่งตามอยู่นั้นผมเจอบ้านเล็กๆ อยู่ในป่าเลยลองแอบดูข้างนอก แต่ไม่มีใครผมเลยแอบเข้าทางหน้าต่างเข้าไปในบ้านมีห้องๆเดียว ไม่เชิงเรียกว่าบ้านหรอก มันเหมือนห้องมากกว่า ผมพบข้อความในกระดาษหนังสือพิมที่ถูกตัดออกมาแล้ว เกี่ยวกับบริษัทหนึ่ง ที่ล้มละลาย และในห้องก็มีข่าวฆาตรกรรม เมื่อ19 ปีที่แล้ว ทุกศพถูกรัดคอด้วยเชือก และที่ข้างตัวของศพก็จะมีของปริศนาวางไว้ที่มือของผู้ตาย  ผมว่าเรื่องที่เราถูกทำร้าย อาจจะเป็นคนๆเดียว หรือไม่ก็เป็นคนรู้จักของคนที่ฆ่าคนพวกนั้นเมื่อ19 ปีที่แล้ว และเหตุผลที่ฆ่าก็น่าจะเกี่ยวข้องกับธุรกิจ…         ผมรีบปีนออกมาจากหน้าต่างเพราะได้ยินเสียงคนเดินมาแถวๆนี้ แล้วก็หลบอยู่แถวๆพุ่มไม้ซักพัก เสียงฝีเท้าก็เดินออกไป ผมจึงค่อยๆตามไป แต่สุดท้ายก็ตามไม่ทัน U_U  

ตอนนี้ผมจึงรีบกลับเข้าบ้าน เพราะว่าเริ่มเย็นแล้ว เดี๋ยวทุกคนจะเป็นห่วง แต่ผมก็เดินจากบ้านมาไกลพอสมควร ทำให้ถึงบ้านช้า ตอนนี้ก็1ทุ่มครึ่งแล้ว ดีโอคงทำกับข้าวเอาไว้รอแล้วล่ะ ส่วนซูโฮจะเป็นยังไงบ้างนะ

“ไคกลับมาแล้ว” เทาพูดแล้วเดินมาหาผม “แล้วทุกคนล่ะ” เทาถามผมแล้วหันไปมองด้านหลัง ซึ่งไม่มีใคร

“ทุกคน? นายหมายถึงใครฉันกลับมาคนเดียวนะ” ผมตอบกลับไปแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น “ซูโฮ อาการนายเป็นยังไงบ้าง”

“เฮ้!! มันไม่ตลกเลยนะ ทุกๆคนอยู่ไหนพวกเขาไปตามหานายกันน่ะ” เทาพูดแล้วเดินมาหาผมอีกครั้ง ผมเพิ่งสังเกตว่า คริส ชานยอล แบคฮยอน และ…ดีโอ ไม่ได้อยู่ในบ้าน เฮ้! พวกเขาเข้าไปตามหาผมหรอ

“พวกเขาไปเข้าไปตามฉันหรอ ฉันยังไม่เจอใครเลยนะ” ผมพูด

“โอ้!ไม่นะ พวกเขายังไม่เข้าบ้านเลย นี่มันทุ่มครึ่งแล้วนะ” ซูโฮพูด

“ฉันจะไปตามพวกเขา” ผมพูดแล้วเตรียมจะออกไป

“อย่าเลย…นายเข้าไปคนเดียวจะเจอพวกเขารึเปล่าก็ไม่รู้ มันอันตรายมากๆเลยนะ” ซิ่วหมินพูด

“อันตรายสำหรับฉันแค่คนเดียว ยังดีกว่าให้ทุกๆคนอยู่ในอันตรายแล้วผมไม่คิดที่จะช่วยอะไรทั้งๆที่ผมเป็นคนสร้างปัญหา” ผมพูดแล้ววิ่งออกไป

Xiumin

“พ่อบ้าน2คนนั้นหายไปไหน” ผมถามขึ้น เพราะลองขึ้นไปหาข้างบนกับเฉินแล้ว แต่ไม่เจอทั้ง2คนเลย

“ไม่รู้สิ รึว่า…บางทีทั้ง2คนนั้นอาจจะเป็นคนร้าย” เลย์พูด

“ที่นี่อันตรายมากๆเลยล่ะ พรุ่งนี้เช้าเราไปหาสัญญาณมือถือแล้วโทรให้คนมาช่วยกันเถอะ

Chanyoel

เราเดินกันมาตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่เห็นวี่แววของไคเลย ตอนนี้มืดมากๆเลย ต่อให้ไคขาวแบบซูโฮ เราก็มองไม่เห็นไคอยู่ดี แต่ก็ได้แสงไฟจากโทรศัพท์ ที่ทำให้พอจะเห็นทางอยู่บ้าง

“เรากลับกันก่อนมั้ย ถ้าอยู่ยังงี้ต่อไปยังไงห็ไม่เจอไคหรอก” คริสพูดขึ้น

“ไม่มีทาง ฉันจะไม่กลับจนกว่าฉันจะเจอไค” ผมพูดขึ้น ไคเป็นเพื่อนของพวกเรานะเขากำลังตกยู่ในอันตราย เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้

“ฉันเห็นด้วยกับคริสนะ เราควรกลับกันก่อนหายังงี้ต่อไปยังไงก็ไม่เจอ เดี๋ยวคนอื่นๆจะเป็นห่วงเอานะ” แบคฮยอนพูด เหอะ!เจ้าเปี้ยก บอกแล้วอย่าตามมา แล้วยังงี้มางี่เง่าร้องว่าอยากกลับ

“แต่ถ้าเรากลับ แล้วไคล่ะ…” ดีโอพูดขึ้นมา หน้าตาของเขาแลดูเศร้ามากกว่าใคร

“บางทีเขาอาจจะกลับเข้าบ้านไปแล้วก็ได้ หมอนั่นเก่งจะตาย” คริสพูด

“ลองตามหาอีกแปปนึงแล้วค่อยกลับได้มั้ยล่ะ…” ผมพูดเพราะผมก็เป็นห่วงไคเหมือนกัน

“โอเค” คริสพูด  แล้วเราก็เกาะกลุ่มกันเดินหากันต่อ

“ฟึ้บ!” เสียงคล้ายๆ อะไรวิ่งผ่านหน้าพวกเราไป

“พวกนายเห็นเหมือที่ฉันเห็นใช่มั้ย” แบคฮยอนพูด

“เห็นสิ! เรากลับกันดีกว่ามั้ย” คริสพูด แล้วหันหลังกลับไป

“พวกแกจะไปไหนกัน!!” พอพวกเราหันหลังเดินกลับบ้าน ใครบางคนก็พูดขึ้นมา ทำให้พวกเราตกใจไม่น้อย และพอหันกลับไปก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม ผู้ชายตรงหน้าถือมีดอยู่!!! 

จบตอน8 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ไรท์กลับมาแล้ววววว หลังจากที่ดองมาเกือบเดือน TT ขอโทษน้าาา ^/\^ หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ ตอนนี้ตั้งใจแต่งมากๆเลย ตอนแรกจะใ้ห้ลีดถูกแทงที่ท้อง แต่ลองไปหามาแล้ว เค้าบอกถูกแทงตรงนั้นตายง่ายTT 55555 

ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงมากๆนะคะ เดี๋ยวว่างๆ จะอัพให้เร็วที่สุดเลยค่ะ