คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่7- anxiety
ตอนที่7
Sehun
ผมตายแล้วใช่มั้ย? ทุกคนไม่ได้มาช่วยผมใช่มั้ย?
“เฮ้! เซฮุนนายนอนนานเกินไปแล้วนะ”
“เขายังไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
“เขาไม่เป็นะไรหรอกน่าเชื่อฉันสิ”
เสียงใครหรอ? เฮ้! เหมือนมีคนบอกว่าผมยังไม่ตายนี่ ใช่มั้ย?
“เซฮุน นายลืมตาขึ้นสิ”
มีคนเรียกชื่อผมล่ะ…
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา และผมก็ได้เห็นว่าทุกๆคนกำลังนั่งเฝ้าผมอยู่
“เฮ้! นายฟื้นแล้ว…ฉันดีใจทีสุดในโลกเลย” ลู่หานพูดแล้วโผเข้ากอดผม
“นายโอเคมั้ย” คริสถามผม
“นายอย่าเอาแต่เงียบสิ นายพูดกับพวกเราหน่อยฉันนึกว่านายเป็นใบ้ไปซะแล้ว” คริสพูดกับผม
“พะ…พวกฮยองตามหาผมหรอ?” ผมามอย่างสงสัย
“ก็ใช่นะสิ พวกเราเดินกันขาแทบลากเพื่อมาช่วยนายเลยนะ พวกราเป็นห่วงนายมากนะ” เฉินพูด
“ทำไมนายถึงคิดว่าพวกเราจะไม่ตามหานายล่ะ” ซิ่วหมินถามผม
“ก็…ผมชอบแกล้งพวกฮยองอ่ะ เลยคิดว่าทุกคนคงไม่สนใจผมU_U”
“ถึงนายจะชอบแกล้ง ไม่ค่อยจะเคารพฉัน ชอบเกรียน ชอบแย่งขนมฉันกิน ชอบแขวะฉัน และทำให้ฉันเฟลบ่อยๆ ฉันก็รักนายนะแต่ยอมรับเลย โกรธนายมากตอนที่มาทำใหเฟลต่อหน้าแฟนคลับ เสียภาพพจน์หมด”
ซูโฮพูด เอิ่ม…พูดซะผมเลวเลยนะฮยอง - -
“พวกเราทุกคนเป็นห่วงนายทั้งนั้นแหละ โดยเฉพาะหมอนี่” ไคพูดแล้วชี้นิ้วไปที่ลู่หาน
“U///U” เฮ้! อาลู่ ฮยองอย่าทำหน้าแบบนั้นดิ ผมคิดนะเว้ย -///-
“ขอบคุณมากๆนะ -///-” ผมพูด ย่า! ให้ตายสิทำไมผมต้องเขินด้วย ผมชายแท้นะจะบอกให้ -3-
“อ่ะนายกินซะนะ จะได้มีแรง” ชานยอลยื่นช๊อคโกแลตกับขนมปังมาให้ผม
“ขอบคุณนะ” ผมพูดแล้วรับของกินมา อ่า~หิวจังเลย
“เราไปกันเถอะ หิวจะตายอยู่แล้ว” ซิ่วหมินพูดแล้วเดินนำไป
“ไปกันเถอะเซฮุน” ลู่หานพูดแล้วยื่นมือมาให้ผมจับ แต่…ผมไม่มีแรงจะลุกแล้วอ่ะ T^T
“ฉัน…ฉันลุกไม่ไหวอ่ะ”
“นายรับผิดชอบไปนะลู่หาน เพราะนายคือลู่หานคนแมน ” เลย์พูดแล้วเดินไปกับคริส
“นายหนักเท่าไหร่…เฮ้อ!ช่างมันเถอะค่อยๆลุกแล้วมาขี่หลังฉันนะ” ลู่หานพูดแล้วนั่งยองๆ
“เอาจริงหรอ?” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“อือ…รีบๆเถอะคนอื่นไปกันแล้วนะ” ลู่หานเร่งผม ผมจึงค่อยๆคลานตัวมาขี่หลังเซฮุน
“ฮึบ!...ตัวหนักเบาอย่างกับนุ่นแหนะ กินข้าวให้มันเยอะๆหน่อยดิเดี๋ยวสุขภาพจะแย่เอา” ลู่หานพูดแล้วเดินตามคนอื่นๆไป
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง” ผมพูด
“^_^” 0_0!! ลู่หานหันหน้ามาหาผม มันห่างกันหลายเซ็นก็จริง แต่ผมไม่เคยหน้าใกล้ใครขนาดนี้…ทำไมผมต้องใจเต้นแรงด้วย -///-
Lay
“นายหิวมั้ย…” คริสถามผม
“ก็หิวอ่ะ ตอนนี้มัน5โมงแล้ว เราตามหาเซฮุนกันตั้งแต่9โมงเช้า ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยU_U” ผมพูดแล้วเอามือลูบท้อง เฮ้อผมจะเป็นลมดีนะที่ได้นะของชานยอลอ่ะไม่งั้นผมเป็นหนักกว่าเซฮุนแน่นอน
“อ่ะ…ตอนแรกฉันว่าจะกินอ่ะนายเอาไปเถอะ” คริสพูดแล้วยื่นขนมปังออกมาจากเสื้อโค้ด
“ไม่เป็นไรนายกินไปเถอะ”
“นายเอาไปเถอะหิวไม่ใช่หรอ” คริสพูดแล้วแกะถุงขนมปัง
“งั้นแบ่งกันกินดีกว่า นายก็ไม่ได้กินอะไรมาเหมือนฉันนั้นแหละแบ่งๆกัน” ผมพูดแล้วแบ่งครึ่งขนมปัง
“ขอบคุณนะ^_^” คริสยิ้มให้แต่ก็ยังไม่ยอมกินขนมปัง ผมจึงกินก่อน ก็มันหิวนี่นา-..-
“ทำไมฮยองไม่กินอ่ะมาบอกให้คนอื่นกินแล้วตัวเอง…อ่ะ! ฮยอง!!!” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบคริสก็เอาขนมปังมายัดปากผม มันไม่เชิงยัดปากหรอก มันเหมือนป้อนมากกว่า -3-
“กินไปเถอะ สีหน้านายดูไม่ดีเลยนะเวลาไมได้กินอะไรอ่ะ” คริสพูดแล้วมองหน้าผม
“แล้วทำไมต้องยัดปากด้วยอ่ะ ผมพูดอยู่นะเกิดติดคอตายขึ้นมาจะทำยังไง- -”
“ขอโทษที ฮ่าๆๆๆ เรารีบเดินเถอะฉันอยากกินสปาเก็ตตี้ฝีมือดีโอ^_^” คริสพูดแล้วคว้ามือผมเดิไปด้วยกัน
เอิ่ม…คือผมเดินเองก็ได้นะ - - แต่ไว้อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ -///-
Baekhyun
“เฮ้!! รอด้วยดิ” ชานยอลพูดแล้ววิ่งมาหาผม
“ก็นายช้าอ่ะ - - เฮ้ย!! แขนนายเป็นอะไรอ่ะ0_0” ที่แขนของชานยอลมีรอยแดงๆที่แขน
“มันคันอ่ะ เหงื่อออกก็เป็นแบบนี้ประจำ” ชานยอลพูดแล้วเกาต่อ
“หยุดเกาได้แล้ว เดี๋ยวเป็นแผล” ผมพูดแล้วดึงแขนชานยอลออก
“ก็มันคันอ่ะ-3- ” ชานยอลพูดแล้วทำหน้าเซ็งๆ
“นายก็รู้ว่านายเป็นโรคแพ้เหงื่อตัวเองทำไมไม่พกของที่จำเป็นต้องใช้มาด้วยล่ะ” ผมถามแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ายื่นให้ชานยอล “ซับหน้าหน่อยเถอะ เดี๋ยวผื่นขึ้นแล้วจะไม่หล่อ>_^” ผมพูดแล้วทำวิงค์ใส หวังว่าจะทำให้เขายิ้มได้นะ…
“นายทำวิงค์ทำไมน่ะ ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณมากๆนะ ^_^” ชานยอลพูดแล้วยิ้มให้ผม ผมชอบรอยยิ้มที่สดใสของเขามากๆเลยล่ะ…
“ไม่เป็นไร ฮ่าๆๆๆ ฉันอยากให้นายยิ้มน่ะเรารีบไปกันเถอะฉันหิวแล้ว” ผมพูดแล้วเดินนำชานยอล แต่…หมอนี่วิ่งมาโอบไหล่ผม อืม…-///-
Kai
“หิวมั้ย?” ผมถามดีโอ
“หิวสิถามได้ กินแต่น้ำ- -” ดีโอพูดแล้วทำหน้าเซงๆ
“ใกล้จะถึงทางออกแล้วล่ะ อดทนอีกนิดนึงนะ” ผมพูด
“อื้ม…ขอบคุณนายมากๆนะไค นายช่วยพวกเราเยอะเลยอ่ะ”
“ไม่เป็นไร ฮ่าๆๆ” ไคพูด
“อ่ะ!นั่นใช่ประตูทางออกรึเปล่า” เฉินพูดแล้วชี้ไปที่ประตู
“ใช่ๆ ประตูนั่นแหละรีบไปกันเถอะทุกคน ฉันหิวแล้ว” เทาพูดแล้วรีบวิ่งไปที่ประตู
“เขาเอาแรงมาจากไหนกัน วิ่งซะเร็วเลยไม่เหนื่อยบ้างหรอ- -” คริสพูด
“เทาก็เป็นยังงี้แหละ ฮ่าๆๆ” ซูโฮพูดอย่างรู้ใจ แหงล่ะก็ซูโฮเป็นออมม่าของเทาหนิ - -
“เฮ้อ! ถึงซะที” ผมพูดแล้วเปิดประตู
“รีบไปที่ครัวกันเถอะ หิวมากๆเลย” ดีโอพูดแล้วเดินไปที่ครัว
“นายทำอาหารนะ” ผมบอกดีโอ
“ได้ๆ แต่ขอกินอะไรลองท้องก่อนไม่ไหวล่ะ” ดีโอพูดแล้วเดินไปหยิบแอปเปิ้ลมากิน
“โอเคทุกคนมาช่วยดีโอในครัวกันเถอะ อยากกินเร็วก็มาช่วยกัน” ชานยอลพูดแล้วเดินมาที่ครัว
“ทำอะไรกินอ่ะ” ซิ่วหมินถาม
“สปาเก็ตตี้กิมจิ ของโปรดพวกนายไง” ดีโอพูดแล้วยิ้ม^_^
“แหล่มเลย!” ชานยอลพูด หมอนี่ติดคำนี้ตอนไปประเทศไทยอ่ะกลับมาเลยพูดไม่หยุดเลย
.
.
.
ระหว่างที่ทุกคนกำลังมีความสุขกันอยู่ มีคนๆนึงแอบดูพวกเขาที่หน้าต่าง และวางแผนจะทำร้ายพวกเขา
ชายร่างสูงยิ้มที่มุมปาก เพราะภูมิใจในแผนที่เขาจะจัดการพวกเขาทั้ง12คน
“พวกแกต้องตาย!”
จบตอนที่7
ช่วงนี้ไรท์ต้องไปผ่าตัดนะคะ อีกนานเลยกว่าจะลง ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ ขอบคุณทุกๆที่ให้กำลังใจมากๆนะคะ ^^
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
เย้ๆๆ มีอารมณ์แต่งซะทีฮ่าๆๆตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรมากU_U
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเลย ยุ่งๆตลอด ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ
ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตาม ทุกๆคอมเม้นนะคะ
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^[]^
ความคิดเห็น