คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5 -คำใบ้
ตอนที่5 คำใบ้
Chanyeol.
ตอนนี้ไคและคนอื่นๆเข้าไปข้างในกันหมดแล้ว เหลือแต่กลุ่มของผมที่ยังยืนรออยู่หน้าทางเข้า
“ทำไมเราถึงยังไม่เข้าไปข้างในล่ะ” แบคถามผม
“เราต้องกลับออกไปข้างนอก เพื่อไปเอาน้ำและอาหาร” ผมพูดขึ้น
“ทำไมอ่ะ เราน่าจะรีบๆเข้าไปนะจะได้เจอเซฮุนเร็วๆ” แบคยังคงถามผมต่อ
“ถึงเราเจอเซฮุนแล้ว แล้วยังไงล่ะจะเจอเมื่อไหร่ก็ไม่รู้แล้วเซฮุนยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าคิดว่าเขาจะยังโอเคอยู่มั้ย” ผมอธิบายให้แบคฟังแล้วเดินไปที่ประตูหนังสือ
“เฉินไปกับฉัน ส่วนซิ่วหมินฮยอง อยู่กับแบคที่นี่นะดูลาดเลาไว้ถ้าเกิดอะไรขึ้นรีบปิดประตูเลย” ผมพูดแล้วเดินออกไปพร้อมกับเฉิน
“ระวังตัวด้วยนะ” แบคพูดกับผม
“อื้ม…นายเองก็ระวังตัวด้วยนะ” ผมพูดแล้วรีบเดินไปที่ห้องครัว ไกลชะมัด = _=
“เราจะเอาอะไรไปบ้างอ่ะ” เฉินถามขึ้น
“เอาน้ำไป3ขวด ช็อคโกแลต แล้วก็ขนมปัง”
“เอาช็อคโกแลตไปทำไมวะ”
“ของโปรดเซฮุน แล้วมันก็เพิ่มน้ำตาลในเลือดด้วยจะได้ไม่มึนหัว”
“อ่อ เรารีบไปกันเถอะ” เฉินพูด แล้วเราก็รีบเดินไปที่ห้องลับ
“พวกคุณจะไปไหนกันหรอครับ แล้วคุณซูโฮหายไปไหน” แทดง ที่มาจากไหนก็ไม่รู้ถามขึ้น ผมไม่ไว้ใจเขาเอามากๆเลยล่ะ
“พวกผมจะไปที่สวน ซูโฮให้ผมมาเอาน้ำกับขนมไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ”
“แต่ทางที่พวกคุณไปมันไม่ใช่ทางที่จะไปสวนนะ” แทดงพูดพลางเลิกคิ้วขึ้น เอ่อ…เอาไงดีอ่ะ
“เราจะไปเอาหนังสือที่ห้องนั้นแล้วเอาไปอ่านกัน” ผมแถไปเรื่อยๆ -*-
“อ่อ งั้นผมไม่กวนแล้วนะ” แทดงพูดแล้วยังคงมองหน้าพวกเรา
“ครับ…ไปกันเถอะเฉิน” ผมช่วยเฉินถือของแล้วรีบเดินมาเลย เขาจะต้องสงสัยพวกเราแน่ๆ เราไม่มีเวลาแล้ว
“พวกเขามาแล้ว” แบคพูดแล้วช่วยผมถือของ ผมจึงรีบปิดประตู
“เรารีบไปกันเถอะ ไม่มีเวลาแล้ว” ผมพูดแล้วรีบเดินเข้าไป
“มันเกิดอะไรขึ้น!” ซิ่วหมินถามผม
“แทดงสงสัยเราแล้ว” เฉินตอบแทนผม
“อะไรนะ!!! งั้นเรารีบวิ่งเถอะ” ซิ่วหมินพูดแล้ววิ่งนำไป
“เฮ้! ฮยองรอด้วยสิ ห้องนี้มันเป็นห้องลับนะวิ่งไปเรื่อยๆยังไงก็ไม่เจอหรอก” ผมพูด
“นั่นสิ มันเหมือนเราวิ่งกลับมาที่เดิมยังไงก็ไม่รู้” แบคฮยอนหยุดวิ่งแล้วมองไปรอบๆ
“นี่เราจะเจอมักเน่ของเรามั้ยเนี่ย ฉันเป็นพี่ใหญ่แท้ๆ แต่กลับดูแลเขาไม่ได้” ซิ่วหมินทำหน้าเศร้าๆ
“ฮยองอย่าโทษตัวเองเลยนะ เซฮุนจะต้องไม่เป็นอะไร” แบคฮยอนพูดให้กำลังใจซิ่วหมิน หมอนี่น่ารักแบบนี่เสมอแหละ
“ฝุ่นในนี้เยอะเป็นบ้า” เฉินพูด ใช่! ฝุ่นในนี้เยอะมาก ถ้าอยู่นานๆมีหวังเป็นหอบหืดแน่นอน
เอ๊ะ! ตรงทางเดินข้างหน้าที่มีฝุ่นอยู่เยอะๆ มีรอยขอบเป็นรูปสี่เหลี่ยมอยู่ o_O
“พวกนายเห็นรอยขอบตรงนั้นมั้ย” ผมถามทุกคน
“เห็นสิ ทำไมหรอ” เฉินถามด้วยความสงสัย
“ปกติแล้วพื้นทั่วไป เวลามีฝุ่นมันจะเรียบๆใช่ป่ะแต่ถ้ามันมีร่องอยู่มันก็จะมีรอยขอบแบบนั้น” ผมอธิบาย
“เราไปดูกันเถอะ” ซิ่วหมินเดินไปที่รอยขอบ
“จริงด้วยแฮะ เราเอาแต่วิ่งเลยไม่ได้สังเกตอะไรเลย แต่…เราจะเปิดยังไงล่ะมันไม่มีที่เปิดอ่ะ” แบคฮยอนถาม
นั่นสิจะเปิดยังไง มันไม่มีที่เปิดเลยนะ จะมีก็แต่ตัวเลขที่อยู่ตรงมุมขวาของประตู ระ…หรือว่าต้องใช้รหัสลับในการเปิด
“มันต้องใช้รหัสลับใช่มั้ย” ซิ่วหมินพูดขึ้น
“ใช่! แต่เราไม่มีรหัสอย่างว่าเลยนะ” ผมพูดแล้วพยายามจิ้มไปมั่วๆ
“เฮ้! อย่าทำแบบนั้นสิถ้าวงจรมันรวน มันจะยิ่งไปกันใหญ่นะ” แบคฮยอนห้ามผม
เราจะไปหารหัสมาจากไหน ตอนนี้สมองของผมขาวโพลนไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย พระเจ้ากำลังทอดทิ้งพวกเรางั้นหรอ
Kris
พวกเราทั้งหมดเดินเข้ามา ตามทางเดินที่เต็มไปด้วยตัวเลข และอักษรต่างๆ จะว่ามันอาร์ตก็อาร์ตอยู่หรอก แต่เวลานี้ผมกลับมองว่ามันหลอนซะมากกว่า
“ฮยอง…เลขพวกนี้คืออะไรอ่ะ” เทาถามผม
“ไม่รู้สิ คงมีใครเขียนเล่นมั้ง” ผมพูดแล้วเดินต่อ แต่เดินเท่าไหร่ก็หาเซฮุนไม่เจอ จนกระทั่งถึงทางตัน
“เฮ้! นี่เราเดินมาตั้งนานเพื่อมาเจอทางตันงั้นหรอตลกสิ้นดี” เลย์พูดแล้วเตะไปที่ผนังอย่างแรง ปกติเขาไม่เป็นแบบนี้นะ แต่เขาคงเป็นห่วงเซฮุนจนเริ่มอาละวาด
“ครืดๆ ปึ้ง!”
“เสียงอะไรอ่ะ” เทาถามขึ้น
“ผะ…ผนังเปิดออก” ผมตะลึงกับภาพตรงหน้า ที่จู่ๆผนังก็เลื่อนเปิดเอง
“มันเปิดเองได้ยังไง -[]-“ เลย์ถาม
“นายไปเตะโดนปุ่มเปิดมันรึเปล่า ฮ่าๆๆๆ ที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ” ซูโฮทำหน้าอึ้งนิดหน่อยแล้วหัวเราะ
“เราเข้าไปดูข้างในกันเถอะ แต่มันมืดจัง ใครพกมือถือมาบ้าง” ผมหันไปถามหามือถือ แล้วซูโฮห็ยื่นมาให้ผม
“เดี๋ยวฉันจะเข้าไปก่อน ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นฉันจะแหกปากดังๆ แล้วพวกนายรีบวิ่งกันไปเลยนะ” ผมพูดแล้วค่อยๆก้าวเข้าไป
“เดี๋ยวฮยอง! ให้ผมไปกับฮยองเถอะให้ผมอยู่เฉยๆผมรูสึกว่าตัวเองไร้ค่า แถมขี้ขลาด” เทาพูดแล้ววิ่งมาหาผม
“ไม่ นายต้องอยู่กับทุกๆคน นายสามารถปกป้องทุกคนแทนฉันได้ ฉันเชื่ออย่างนั้น” ผมพูดแล้วยิ้มให้เทา
“ระวังตัวด้วยนะคริส ฉันไม่ยอมให้นายเป็นอะไรแน่นอนฉันจะรออยู่ตรงนี้ ถ้านายแหกปากฉันจะวิ่งไปช่วยนายเลยคอยดู” เลย์พูดแล้วสบตากับผม
“อื้ม…ฉันเข้าไปข้างในแล้วนะ พวกนายก็ระวังตัวกันด้วยนะ” ผมพูดแล้วก้าวขาเข้าไปข้างใน
“เฮ้! ข้างในเป็นยังไงบ้าง” เลย์ตะโกนถามผม
“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มีแต่ฝุ่น เอ๊ะ! เดี๋ยวนะเหมือนฉันจะเจออะไรแล้วล่ะ”
“เจออะไรหรอ” ซูโฮตะโกนถามบ้าง
“มันเป็นคำว่า MISTERSHORTFOOT อ่ะ”
“มิสเตอร์ชอร์ทฟุต มันคืออะไรอ่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน มันมีแค่นี้อ่ะ เดี๋ยวฉันออกและข้างในนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ผมเดินออกมา เฮ้อ! ค่อยยังชั่วข้างในมันมีกลิ่นอับอ่ะผมไม่ชอบเลย
“มิสเตอร์ชอร์ทฟุต มันคืออะไรอ่ะ” ซูโฮถามขึ้น
“ไม่รู้สิ รหัสลับมั้ง” ผมตอบ มันน่าจะเป็นรหัสลับอะแหละ
“ทางนี้ตันหมดแล้ว เราเดินกลับไปทางเดิม แล้วไปช่วยคนอื่นตามหากันเถอะ ระหว่างทางก็หาทางถอดรหัสบ้าๆนี่ด้วย” เลย์พูดแล้วดึงมือทุกคนให้ลุกขึ้น
จบตอน5
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นิยายตอนนี้เริ่มมีปริศนาเยอะแยะมากมาย5555
ลองไปถอดรหัสเล่นๆกันดูนะ แล้วมาดูตอนหน้าว่าจะทายถูกมั้ย
ชานแบคเริ่มมีประเด็น ><
ขอบคุณที่ติดตาม มากๆเลยนะคะ
เม้น&โหวตกันด้วยน้า
ความคิดเห็น