คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4-เซฮุนหายไป!!!
ตอนที่4 เซฮุนหายไป!!!
Kai
“เราให้คนแปลกหน้าสองคนเข้ามาในบ้าน คนที่บอกว่าคุณแม่ของซูโฮให้มาดูแล เราจะไว้ใจพวกเขาได้หรอ” ดีโอถามทุกๆคนหลังจากที่เข้ามาในบ้านแล้ว
“นั่นสิ ไคนายให้พวกเขาเข้ามา ทั้งๆที่เราก็ไว้ใจใครไม่ได้เลยอ่ะนะ” ซิ่วหมินเริ่มพูดบ้าง
“มันคือแผนของเรา” ผมพูด แล้วอมยิ้ม
“แผนอะไรหรอ” ดีโอถาม พลางทำตาโตใส่
“ชู่ว…!” ผมบอกให้ทุกคนเงียบ เพราะพ่อบ้านทั้งสองคนได้เข้าในบ้านแล้ว
“มีอะไรให้พวกผมช่วยมั้ยครับ^^” อีมุลพ่อบ้านหน้าตาใจดีถามพวกเรา
“อ่อไม่มีครับ พวกคุณขึ้นไปพักผ่อนเถอะมากันเหนื่อยๆ ห้องนอนอยู่ฝั่งซ้ายนะครับเลือกเอาได้เลย” ซูโฮพูด
“งั้นถ้ามีอะไรให้รับใช้ก็เรียกได้เลยนะครับ” อีมุลพูดแล้วถือกระเป๋าเดินขึ้นไป
“แล้วนายไม่ตามขึ้นไปรึไง” ผมถามเมื่อเห็นแทดงจ้องหน้าพวกเรา
“พวกคุณต้องระวังตัวให้ดีๆนะ…” แทดงพูดจบแล้วเดินขึ้นไป
“ผมไม่ไว้ใจแทดงเลย ให้ตายสิ!เราไม่น่าให้เขาเข้ามาเลย” เทาพูดขึ้น
“ไม่ต้องกลัวนะ ตราบใดที่พวกเราอยู่ด้วยกัน จะไม่มีใครเป็นอะไรตกลงมั้ย” ผมพูดให้กำลังใจเทา เขาเป็นคนขี้กลัวมากๆคนนึง แต่เขาก็เข้มแข็งพอที่จะผ่านเรื่องร้ายๆมาได้
“เฮ้! ใครเห็นคริสบ้าง” เลย์ถามขึ้น นั่นสิคริสหายไปไหน
“ไปเข้าห้องน้ำรึเปล่า” ชานยอลพูด
“ไปดูกันเถอะ” เลย์พูดแล้วเดินนำไปห้องน้ำ
“ให้ตายเถอะคริส! ออกมาแบบนี้ทำไมไม่บอกรู้มั้ยว่าพวกเราเป็นห่วงนายแค่ไหน” เลย์เริ่มโวยวาย
“ก็ฉันปวดฉี่อ่ะ ไม่อยากรบกวนพวกนายเลยมาคนเดียว”
“โอเค ทุกคนอยู่กันครบใช่มั้ย” ซิ่วหมินถาม
“เดี๋ยว! เซฮุนหายไป” ลู่หานพูด
“ให้ตายสิ! เจ้าเปี๊ยกนั่นไปไหนนะ ไปหาเร็วเช้านี้วุ่นวายชะมัด” ซิ่วหมินพูดแล้วเดินนำไปที่ห้องต่างๆ แต่ก็ยังไม่พบเซฮุน
“เซฮุน! นายอยู่ไหนน่ะไม่สนุกเลยนะมาเล่นแบบนี้อ่ะ ออกมาได้แล้ว” เฉินพูด
“ฉันจะไปดูที่ห้องของสองคนนั้น” ลู่หานพูดแล้วเดินขึ้นไป พวกผมจึงรีบวิ่งตามไป
“ก็อกๆ” ตอนนี้เราอยู่หน้าห้องของอีมุล สักพักอีมุลก็เดินมาเปิดประตู
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ^^”
“นายเห็นเซฮุนรึเปล่า!” ลู่หานถามไปตรงๆ แหม่ถามไปแบบนั้นถ้าฉันเป็นคนร้ายฉันก็คงตอบว่าไม่เห็นแหละ แทนที่จะถามอ้อมๆแล้ววางแผน ฉันเชื่อล่ะว่านายใจร้อนจริงๆ
“ไม่เห็นหรอกครับ ผมนอนอยู่แต่ในห้อง ว่าแต่คุณเซฮุนหายไปหรอครับ” อีมุลถาม
“เปล่าหรอกครับ เราเล่นซ้อนหากันแล้วเซฮุนก็ยังไม่ออกมาซักทีเราเลยมาหาตามห้องของพวกคุณน่ะครับ” ผมพูดแล้วทุกคนก็หันหน้ามามองผม รู้สึกว่าจะมีแต่ชานยอลที่เข้าใจวัตถุประสงค์ของผมอยู่คนเดียว ฮ่าๆๆๆ ก็หมอนี่มันฉลาดอ่ะ
“อะไรของนายน่ะไค!” ลู่หานกระซิบถามผม
“เดี๋ยวฉันอธิบายให้ฟัง” ผมกระซิบกลับ “งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้วนะครับ เชิญคุณอีมุลพักผ่อนต่อนะครับ^^” พูดจบพวกเราก็โค้งให้แล้วเดินออกมา
“นายพูดอะไรของนายน่ะไค เล่นซ่อนหาอะไรกัน” ลู่หานถาม
“มันเป็นแผนใช่มั้ยล่ะ” ชานยอลผู้รู้ทันถามขึ้น
“ใช่แล้วล่ะ บางทีเซฮุนอาจจะหลงอยู่ที่ไหนซักแห่งในบ้านหลังนี้แต่เขายังหาทางออกมาไม่ได้ และตอนนี้ยังไม่มีใครรู้เพราะฉะนั้น เรายังไม่ควรบอกใครว่าเซฮุนหายไปไม่อย่างนั้นหนึ่งในสองคนนั้นอาจจะตามหาเซฮุนได้ แล้วพอพบมันก็จะเกิดอันตรายกับเซฮุน” ผมอธิบายให้ทุกคนฟัง
“แล้วเซฮุนจะหายไปไหน เราเดินมาทั่วบ้านแล้วยังไม่พบเขาเลยนะ” ลู่หานถาม
“ที่นี่มีห้องลับอยู่ พวกนายรู้รึเปล่า” ผมถาม
“นายรู้ได้ยังไง ขนาดฉันยังไม่รู้เลย” ซูโฮถาม
“ก็เพราะฉันฉลาดไง ฮ่าๆๆๆๆ”
“= =” ทุกคนทำหน้าแบบ ทำไมแกหลงตัวเองจังวะไค
“เฮ้! อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ไปตามหาเซฮุนกันเถอะ”
“จะไปตามที่ไหนล่ะ เดินมาทั่วบ้านแล้วนะ” ลู่หานถาม ขี้สงสัยจังหมอนี่บางทีก็อยากเอาอะไรยัดปากให้หุบปากได้แล้วนะ รู้ว่าเป็นห่วงแต่ใจเย็นๆหน่อยไม่ได้รึไงกัน - -
“ที่ห้องหนังสือ” ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินไปที่ห้องหนังสือ
“ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ไหนล่ะห้องลับ” ลู่หาน อีกแล้ว = =
“ถ้ามันเห็นกันง่ายๆมันจะเรียกว่าห้องลับมั้ย ถามแปลกๆแล้วแกก็เงียบๆไปก่อนได้มั้ย รู้ว่าเป็นห่วงแต่ยิ่งแกพูดแล้วโวยวายออกมา ฉันก็ไม่มีสมาธิแล้วจะหาเซฮุนเจอได้ยังไง” ผมพูด ลู่หานทำหน้าสลด ขอโทษนะกวางน้อยแต่ฉันจะบ้าตายเพราะนายจริงๆ .___.
ผมเดินไปที่ชั้นหนังสือ แล้วดึงหนังสือเล่มที่เปิดประตูห้องลับได้ออกมาชั้นหนังสือค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นห้องอีกห้องนึง
“ฉันไม่อยากจะเชื่อ ว่าบ้านฉันมันมีอะไรแบบนี้ด้วย” ซูโฮพูดแล้วทำหน้าตะลึง
“มีอะไรให้นายตะลึงอีกเยอะเกี่ยวกับคฤหาสน์ของนาย” ชานยอลพูด
“เราเข้าไปข้างในกันเถอะ” ผมพูดแล้วเดินนำทุกคนไป เพื่อความรอบคอบผมเช็ดรอยนิ้วมือที่ขอบหนังสือด้วย กันเอาไว้ก่อนน่ะ แล้วผมก็เลื่อนประตูเพื่อปิด
“ข้างในนี่กว้างชะมัด มีทางแยกตั้งสามทางเราจะไปทางไหนก่อนดีล่ะ” ดีโอถามผม
“เราจะไม่แยกกันใช่มั้ย.___.” เทาถาม
“เราต้องแยกกัน แม้มันจะอันตรายไปหน่อย แต่ฉันคิดว่าถ้าเราเจอเซฮุนเร็วเท่าไหร่ เซฮุนก็จะปลอดภัยมากเท่านั้น” ผมอธิบายให้เทาฟัง เทาก็พยักหน้า
“ดีโอ กับลู่หานอยู่กับฉัน เลย์ ซูโฮ เทาอยู่กับคริส และ ซิ่วหมิน แบค เฉินอยู่กับชานยอล นะ” ผมจัดการแบ่งกลุ่ม
“โอเคตกลงตามนี้นะ กลุ่มฉันจะไปฝั่งขวา” ชานยอลพูดแล้วเดินไปช่องสุดท้าย
“นายไปฝั่งซ้ายเลยนะคริส เดี๋ยวฉันไปตรงกลาง” ผมพูดแล้วเดินไปพร้อมกับอีกสองคน
“ระวังตัวด้วยนะทุกคน อยู่ใกล้ๆกัน จำไว้ว่าทุกๆที่ในนี้อันตรายหมด ถ้าเกิดอะไรขึ้นห้ามวิ่ง ให้เงียบแล้วหาที่ซ่อน และสุดท้าย ที่นี่มีกลไกพิเศษมากมาย มันอาจะช่วยพวกนายได้บ้าง สังเกตทุกๆที่ๆเดินผ่านแม้เพียงเล็กน้อยก็อย่าให้คลาดสายตา” ผมพูดแล้วเดินเข้าไปด้านใน มันเป็นทางยาวที่โล่งๆ เราเดินกันไปเรื่อยๆ ต่างคนก็ต่างเงียบ เพราะเดินมานานแล้วก็เหมือนมันวนอยู่ที่เดิม
“เราวนมาที่เดิมรึเปล่า” ลู่หานถามผม
“นั่นสิเราเดินกันมานานมากๆแล้วนะ ทำไมมันยังมีแต่พื้นที่โล่งๆ เราพักกันก่อนมั้ยเผื่อเราจะมีความคิดอะไรดีๆในการหาทางไปต่อ” ดีโอพูด
“อืม…พักกันหนอ่ยก็ดี ว่าแต่พวกนายหิวกันมั้ย” ผมถามเพราะเราไม่ได้กินอะไรกันมาตั้งแต่เช้า
“นายเอาขนมติดมาด้วยหรอ” ดีโอถามผม
“เปล่าหรอกแค่ถามเฉยๆน่ะ เรายังไม่ได้กินอะไรกันเลยหนิ”
“ตราบใดที่ยังไม่เจอเซฮุนฉันก็ยังไม่กินอะไรหรอก จะสบายใจได้ยังไงฮุนกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ ฉันคงกินอะไรไม่ลงหรอก” ลู่หานพูด “ผมไม่น่าทิ้งเขาให้อยู่คนเดียวเลย”
“มันไม่ใช่ความผิดนายหรอก ความผิดเราทุกคนนั้นแหละที่ไม่ระวังตัว” ผมพูดเพื่อไม่ให้ลู่หานโทษตัวเอง ลู่หานกับเซฮุนเป็นเพื่อนกันมานานมาก ก่อนที่พวกเขาจะเข้าวงการเสียอีก เป็นผมผมก็สะเทือนใจนะที่เพื่อนที่สนิทที่สุด กำลังตกอยู่ในอันตราย
“เราไปตามหาเซฮุนต่อกันเถอะ” ผมพูดแล้วจับมือทุกคนเดินไปพร้อมกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่มีวันทิ้งพวกเขา
Sehun
ผมค่อยๆลืมตา ขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ผมจำได้ว่าตัวเองวิ่งตามหาคริสกัน แล้วอยู่ดีๆผมก็ร่วงจากข้างบนลงมา มันเจ็บมากๆ เหมือนกับมันมีหลุมยู่อ่ะ แต่หลุมมันมาจากไหนล่ะ
“แค่กๆ” ฝุ่นเยอะเป็นบ้าเลย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย ผมเดินไปที่ประตู แต่พบว่ามันถูกล็อกจากด้านใน ผมจะทำยังไงดีแล้วคนอื่นๆจะตามหาผมมั้ยนะ ผมหิวมากๆเลยอ่ะตอนนี้ ข้างในนี้ก็ร้อนมากๆด้วย ผมต้องตายอยู่ที่นี่หรอ ลู่หานทุกๆคนช่วยผมด้วย...
จบตอน4
ปล.นังแบคเป็นเมนตัวเองแท้ๆ แต่บทนางน้อยมาก555
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอน4นี่รู้สึกสงสารมักเน่ของเรานิดๆ ฮ่าๆๆๆ ฮุนฮานเริ่มออกมาให้จิ้นกันแล้วน้า จงอินนี่ฉลาดเป็นกรดเลย
ช่วงนี้ลงไม่บ่อยเลย เพราะอยู่ในช่วงสอบ TT ฟ้อนในรูปไม่สวยเลยฮ่าๆ
ฝากติชมด้วยนะคะ ให้ปรับปรุงตรงไหนบอกได้เลยนะคะ จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดเลยค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกันด้วยนะคะ ><
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/watcharin.bluery
ความคิดเห็น