[EXO] ปริศนาคฤหาสน์โชกเลือด

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3-การปรากฏตัวของชาย2คน

ตอนที่3 การปรากฏตัวของชาย2คน

Tao.
ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เจ็บคอเป็นบ้าเลย
"เทาฟื้นแล้วทุกคน! ตื่นเร็ว" ซิ่วหมินตะโกนเรียกทุกคนให้ตื่น
"เทานายเป็นยังไงบ้าง" เฉินถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ แต่ฉันรอดมาได้ไงอ่ะฉันคิดว่าฉันจะตายซะแล้ว"
"เฉินช่วยแกเอาไว้น่ะ" คริสพูดขึ้น
"เฉินผายปอดให้แกด้วยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ" แบคฮยองพูด...ผายปอดงั้นหรอ มันต้องจูบสินะ...แต่มันก็ทำให้ผมรอดมาได้
"ขอบคุณมากๆนะฮยอง" ผมหันไปขอบคุณเฉิน เฉินก็บอกว่าไม่เป็นไร
"เอาล่ะ...ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับนาย" ไคเป็นคนเปิดประเด็นนี้ขึ้นมา...ผมกลัวจนไม่กล้าพูดเลยอ่ะ มันน่ากลัวมากๆ
"บอกมาเถอะเผื่อเราจะช่วยอะไรได้บ้าง" เลย์พูดขึ้นมา
"คะ...คือเมื่อวานตอนที่ทุกคนไปช้างบน ชะ...ฉันก็นั่งดูทีวีอยู่ แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมารัดที่คออ่ะ..."น้ำตาผมเริ่มคลออีกครั้ง ผมไม่ใช่ผู้ชายที่อ่อนนะ แต่เหตุการณ์ครั้งนี้มันเกินจะรับไหวจริงๆ มันน่ากลัวมากๆ "คนๆนั้นน่ากลัวมาก รัดคอฉันแรงมากๆอ่ะ ฉันตะโกนเรียกพวกนาย มันก็เลยรัดคอฉันแรงยิ่งกว่าเดิม ฉันคิดว่าฉันจะตายซะแล้วขอบคุณทุกคนมากๆนะ"
"นายเห็นหน้าคนๆนั้นรึเปล่า" ไคถาม
"ไม่เห็นหรอกเพราะเขารัดคือฉันจากด้านหลัง เอ๊ะ!เดี๋ยวนะที่มือซ้ายของหมอนั่นมีรอยสักอยู่ แต่ฉันจำไม่ได้ว่ามันคือรูปอะไร"
"ฉันว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้วอ่ะ พวกเรากลับกันเถอะ" แบคฮยอนพูดขึ้น ใช่กลับเถอะผมกลัว
"ซูโฮ ชานยอล ไปโทรหาคุณลุงคนขับรถเป็นเพื่อนหน่อยดิ" 
"จะโทรได้ยังไงที่นี่ไม่มีสัญญาณ" ซูโฮตอบ
"โทรศัพท์บ้านไง" เลย์พูด
"โอเคไปกันเถอะ" ชานยอลพูดขึ้นแล้วเดินจูงมือแบคไป 
"จะได้กลับบ้านแล้วนะ ไม่ต้องกลัวหรอก" เฉินพูดขึ้น มันทำให้ผมอุ่นใจไม่น้อย
"ขอบคุณมากๆนะ ถ้าฮยองไม่ช่วยผมเอาไว้ผมต้องตายแน่ๆ" 
"ไม่เป็นไร ยังไงเราทุกคนก็ต้องดูแลกันและกันอยู่แล้ว^^" 
"แย่แล้ว!!!" แบคฮยองวิ่งหน้าตาตื่นมาที่ห้อง
"เกิดอะไรขึ้น" ลู่หานถาม
"สะ...สายโทรศัพท์ถูกตัด" แบคฮยองตอบ  เห้ย!!!แล้วผมจะกลับบ้านได้ไงอ่ะ
"แล้วพวกเราจะทำยังไงต่อ จะอยู่ในบ้านที่มีคนที่คิดจะฆ่าพวกเราอย่างนั้นหรอ" เซฮุนพูด
...ทุกคนเงียบ 
"เราจะต้องเรากลุ่มกัน ห้ามแยกตัวไปไหนคนเดียวเด็ดขาด ตกลงตามนี้นะ" คริสแนะนำ
"วันนี้เราต้องนอนห้องเดียวกันนะ" ผมพูดขึ้นเพราะตอนนี้สติผมกำลังจะแตกแล้ว ให้ตายสิี่มันเรื่องบ้าะไรกันเนี่ย
"ไม่มีทาง!! ฉันอยากนอนเตียงคนเดียวฉันไม่มานอนเบียดกับพวกนายหรอก" ซูโฮพูดตามประสาคุณหนูเอาแต่ใจ
"เอางี้ เราแบ่งเป็น2ห้องต่อ6คน ใครจะอยู่ห้องไหนก็เลือกเอาเลย" ลู่หานออกความคิดเห็น
"โอเค" ทุกคนตอบพร้อม

ตอนนี้แบ่งได้แล้ว ห้องที่ผมนอนมี เฉิน แบคฮยอง ชานยอล เลย์ และคริส  ส่วนห้องของซูโฮ มี ไค ดีโอ ซิ่วหมิน ลู่หาน เซฮุน

"เทานายโอเคใช่มั้ย" เฉินที่นอนอยู่ข้างๆผม ถามขึ้น
"ก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ก็สบายใจขึ้นเยอะอ่ะ ฉันกลัวมากจริงๆนะฮยอง" 
"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหนเด็ดขาด และทุกๆคนก็จะไม่ทิ้งนาย นายต้องเข้มแข็งนะ คืนนี้นายต้องนอนเอาแรงก่อนนะ นายผ่านเรื่องแน่ๆมามากแล้ว พรุ่งนี้เช้าเราก็ค่อยๆหาทางออกไปจากที่นี่กัน" เฉินพูด แล้วหลังจากนั้นก็ฮัมเพลงให้ผมฟัง เสียงของเขาเพราะจริงๆ ผมค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ เพื่อตื่นมาแล้วผ่านเรื่องร้ายๆของวันนี้ไป...

Sehun.
"ลู่หานฮยอง ยังไม่หลับใช่มั้ย..." ผมถามคนที่นอนข้างๆ่ผม เพราะผมนอนไม่หลับ
"หืม...นายมีอะไรหรอเซฮุน" 
"ฮยองคิดว่าอตอนนี้เทาเป็นยังไงบ้าง" 
"อืม...ฉันว่าเทาไม่ค่อยโอเคหรอก แต่เค้าเป็นคนเข้มเเข็ง ยังไงเค้าก็ผ่านมันไปได้"
"ผมสงสารเทา"
"เทาจะไม่เป็นอะไร พวกเราจะคอยดูแลเขา ตกลงมั้ย" 
"ตกลงครับ...ฮยองผมนอนไม่หลับ"
"เดี๋ยวฉันร้องเพลงให้นายฟังล่ะกันนะ นายอยากฟังเพลงอะไรล่ะ" ลู่หานถามผม แต่ตอนนี้ผมง่วงแล้วอ่ะ
"คร่อกZZzz" ผมไปเฝ้าพระอินทร์ก่อนนะ :b

Luhan.
"ตกลงนายอยากฟังเพลงอะไร" ผมถามเซฮุนหลังจากที่เขาเงียบไป
"คร่อกZZzz" เสียงกรนเบาๆของเซฮุนทำให้ผมต้งหันไปมอง
"เฮ้! นี่นายหลับงั้นหรอ ไหนบอกไม่ง่วงไงเจ้าบ้า-*-"  ผมหลับบ้างดีกว่าเหนื่อยมาทั้งวันและZZzz

เช้าวันต่อมา
Kris.
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า และเห็นไคทำอะไรซักอย่างอยู่ที่ระเบียง
"มีอะไรหรือเปล่าไค" ผมถาม
"อืม...รู้สึกว่าเมื่อคืนมีคนพยายามจะเข้ามาห้องนี้นะ แต่พอเห็นจำนวนคนที่อยู่ในห้องนี้เลยไม่เข้ามา ฉันคิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นนะ
"ทำไมนายถึงคิดว่ามีคนพยายามจะเข้ามา"
"ดูนี่สิ ที่หน้าต่างมีรอยถุงมือ หรืออะไรสักอย่างมาทำให้มันเป็นรอย และที่หน้าต่างนี่ก่นที่นายจะมา มันปลดล็อกกลอนเอาไว้อยู่"
"อืมฉันว่ามันปลอดภัยนะถ้าเราอยู่รวมกัน"
"อย่าชะล่าใจนะคริส มันสามารถจัดการเราเมื่อไหร่ก็ได้ใครจะรู้"
"อืมตอนนี้เราไปปลุกทุกคนกันเถอะ" ผมพูดแล้วเดินไปปลุกทุกๆคนที่นอนอยู่ รวมทั้งคนในห้องของซูโฮด้วย และพวกเราก็ลงมาทานอาหารกัน
"กินเสร็จแล้วพวกเราจะทำอะไรต่อ" ดีโอถามขึ้นมา   นั่นสิเราจะทำอะไรกันต่อ
"หาอะไรเล่นกันมั้ย" แบคฮยอนพูดขึ้น ผมรู้สึกว่าชีวิตเขาไม่ค่อยมีเรื่องเครียดเลยนะ ฮ่าๆๆๆ
"ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นหรอกนะ ฉันอยากกลับบ้าน" เทาพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ 
"ทุกคน...สังเกตุมั้ยว่านาฬิกาของบ้านหลังนี้ทุกเรือนช้าไป2ชั่วโมง" ไคพูด
"อืม...แล้วไงอ่ะอย่าบอกนะว่าแกสงสัยกับเรื่องแค่นี้" ซิ่วหมินถามขึ้นมา 
"มันจะไม่น่าสงสัยหรอก ถ้าหากห้องที่ผมนอนกับฮยองเมื่อวันแรกที่เข้ามา นาฬิกามันเดินเร็วไป1ชั่วโมง" 
"จริงหรอ??? ฉันไม่เคยสังเกตมันเลยอ่ะ" ซิ่วหมินทำหน้าสงสัย
"จะไปดููมั้ยล่ะ หลังจากที่กินเสร็จแล้ว" ไคถาม แล้วทุกคนก็พยักหน้า แหงล่ะตอนนี้ใครอยู่คนเดียวก็บ้าแล้ว น่ากลัวจะตาย

ตอนนี้เราเดินมาถึงห้องที่ไคนอนกับซิ่วหมินแล้ว และเป็นอย่างที่ไคบอกจริงๆด้วย นาฬิกามันช้าไป1ชั่วโมง
"แล้วเราแค่มาดูนาฬิกาหรอ" ดีโอถาม
"เปล่า เราจะมาไขปริศนาของนาฬิกาเรือนนี้กัน"
"จะไขยังไงอ่ะ มันก็แค่นาฬิกา ไม่มีคำใบ้อะไรเลย" ชานยอลพูดแลมีเหตุผลมาก ใช่!มันไม่มีคำใบ้ แล้วเราจะไขปริศนามันได้ยังไง
"ติ๊ง~ต๊อง~" ดะ...เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เสียงกดออดใช่มั้ย
"มีใครได้ยินเสียงออดเหมือนฉันบ้างไหม" ซูโฮถามขึ้น
"หรือว่าลุงคนขับรถจะมารับแล้ว" ดีโอพูดขึ้นมาอย่างมีความหวัง ไม่มีทางหรอกลุงจะรู้ได้ยังไงก็ลุงเป็นคนพูดเองว่าให้โทรมา
"ติ๊ง~ต๊ิอง~" เสียงออดดังอีกครั้ง
"เราออกไปดูกันเถอะ" ไคพูดขึ้นแล้วเดินนำออกไป

"นั่นใครอ่ะ" ผมพูดขึ้น เพราะคนตรงหน้าเป็นคนที่ผมไม่รู้จักมาก่อน และเขาทั้ง2คนก็แต่งตัวเหมือนพ่อบ้าน หรืออะไรซักอย่าง
"พวกคุณเป็นใครครับ" ไคถามขึ้น
"คือพวกผมถูกคุณหญิงจ้างวานให้มาดูแลคุณหนูซูโฮครับ" คนแปลกหน้า หน้าตาแลดูเป็นมิตรกล่าวอย่างสุภาพและโค้งให้
"แล้วนายล่ะ" ไคถามอีกรอบ
"ผมก็เหมือนกับนายนีแหละ แค่มาดูแลคุณซูโฮ" อีกคนที่หน้าตาไม่น่าไว้วางใจพูดอย่างห้วนๆแล้วโค้งให้พวกเรา 
"คริสฮยองๆ" เทากระซิบเรียกผม 
"มีอะไรหรอ" 
"2คนนั้นใส่ถุงมือล่ะ ฉันอยากรู้ว่าพวกเขาได้สักหรือเปล่า" 
"ได้สิเดี๋ยวฉันถามให้"
"คุณทั้ง2คนช่วยถอดถุงมือได้หรือเปล่าครับ" ผมพูดกับชายแปลกหน้าทั้ง2คน
"ได้สิครับ อ่ะนี่ครับ" ชายแปลกหน้าคนแรกถอดถุงมือออก แต่ไม่มีรอยสักที่ว่านั่นเลย
"ทำไมยุ่งวุ่นวายจัง อ่ะ" คนที่2ไม่มีรอยสัก แต่มีปานที่มืซ้าย เอาแล้วไงสิ่งที่เทาเห็นอาจจะไม่ใช่รอยสัก แต่อาจจะเป็นปานก็เป็นได้นะ 
"คุณทั้ง2คนชื่ออะไรครับ" ไคถามขึ้น
"เรียกผมว่า ดี แฃ้วก็เรียกหมอนั่นว่า ที แล้วกันนะครับ มันเรียกง่ายดี"
"พวกนายไม่มีชื่อจริงๆหรอ"
"ชื่อ คิม แทดง แม่ชื่อ คิม มันจี พ่อชื่อ คิม ยออึล เป็นลูกคนเดียว พอมั้ยครับ" คนแปลกหน้า เอ้ยไม่สิ คิมแทดง เอ่ยชื่อนามสกุลของตัวเองออกมา ผมสงสัยคนๆนี้มากเลยนะ 
"เรียกผมว่า ทอ อีมุล ละกันะครับ"
"โอเค ทออีมุล คิมแทดง ขอบคุณที่มา ยินดีต้อนรับนะ^^" ไคพูดขึ้น และทุกคนควมทั้งผมและไคก็โค้งมห้คุณพ่อบ้าน
"ด้วยความยินดีครับ" อีมุลพูดและโค้งให้พวกเรา แต่แทดงโค่งให้อย่างเดียว
"เข้าไปข้างในกันเถอะ"
ตอนนี้ทุกคนเดินเข้าไปข้างในกันหมดแล้วล่ะ ทิ้งไว้ให้พอบ้านคนใหม่2คนเก็บสัมภาระเข้ามา

"ฉันรู้นะว่านายวางแผนอะไรเอาไว้"
"แล้วยังไง ถ้านายปากโป้งพ่อแม่พี่น้องของนายก็ตาย จบมั้ยล่ะ"
"ฉันจะปกป้องคุณหนู"
"แล้วเราจะได้รู้กัน ว่าคุณหนูและเพื่อนๆ จะตายยังไง"
"แกมันเลว!!"
"ฉันก็ไม่ต่างจากคนในตระกูลนี้หรอก!!! เลวทั้งคู่นั้นแหละ"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอน3
จบแล้วค้าาา ท้านเรื่องเป็นตอนที่พ่อบ้านคุยกันนะคะ แต่ไม่เปิดเผยว่าใครคือฆาตรกร ฮ่าๆๆๆ 
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ มีแฟนคลับ7คนแล้ว ดีใจมากๆเลย ตอนนี้ไม่รู้จะตัดต่อรูปอะไร 5555 หารูปๆม่ค่อยจะไ้ด้ แต่อตนหน้ารูปจัดเต็มแน่นอน
ถ้าเม้นกันให้บ้างก็จะลงติดๆกันนะคะ แต่ถ้าไม่มีใครเม้นเลย มีแค่คนอ่าน เราก็ไม่มีกำลังใจTT
ขอบคุณมากๆนะคะ 
ใครคอมเม้นขอให้โอปป้าไปนอนกอด >< 
https://www.facebook.com/watcharin.bluery  พูดคุยกันได้ที่นี่น้าาา