คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เทิร์นที่ 2 วันแรกในอคาเดมี่
เทิร์นที่ 2 วันแรกในอคาเดมี่
หลังการสอบเสร็จสิ้น ผู้ที่ผ่านทดสอบทั้งหลายก็พากันเดินทางไปยัง ‘ดูเอลอคาเดมี่’ ที่เกาะทางใต้ของแปซิฟิก(ฉันเคยแอบสงสัยนะว่าทำไมถึงมาสร้างไกลแบบนี้) ในตอนแรกฉันถูกยัดเยียดให้เดินทางไปกับเรือยอร์ชส่วนตัวของพ่อ แต่เชื่อเถอะถ้าไปแบบนั้นมีหวังได้เป็นที่เพ่งเล็งแน่ ครั้นจะไปกับอาไคบะละก็… ได้เป็นจุดเด่นยิ่งกว่าเดิมอีก เพราะงั้นมาแบบธรรมดานี่ละดีสุด
ใช้เวลาไม่นานเรือโดยสารก็เทียบท่าพวกเราถูกนำไปยังอาคารหลังใหญ่สุดบนเกาะ อาคารคล้ายเห็นสามสี่ชั้น ด้านหลังเป็นภูเขาไฟขนาดใหญ่ที่เป็นความภาคภูมิใจของที่นี่ ถ้ามันเกิดระเบิดขึ้นมาคงภูมืใจลำบากละนะ
"ยินดีต้อนรับเหล่าดูเอลลิสต์ชั้นยอดเข้าสู่'ดูเอลอคาเดมี่'ของเรา…" ชายร่างท้วมในเครื่องแบบสีเลือดหมูกล่าวต้อนรับนักเรียนปีหนึ่งผ่านทางจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์ ช่วงแรกก็กล่าวแสดงความยินดีกับพวกฉันแล้วก็กล่าวถึงกฎเล็กน้อยๆ ที่ห้ามกระทำเด็ดขาดอย่างเช่นดูเอลด้วยกฎแอนติรูนหรือออกมาเดินในเวลาดึกๆ หลังจากนั้นก็น่าเบื่อพอๆกับพ่อที่ชอบบ่นเวลาฉันชอบหนีไปเที่ยว น่าเบื่อมาก~
แรงสะกิดน้อยๆจากข้างหลังทำให้ฉันหันไปมอง เมื่อหันไปมองคนที่สะกิดฉันก็พบกับผู้ชายที่เอาชนะอาจารย์โครนอสได้ในวันสอบ หมายเลข110 ยูกิ จูได
"นายเมื่อตอนนั้น หวัดดี" เขายิ้มให้ฉันเหมือนเดิม ฉันมองเขาก็สังเกตได้ว่าเขาสวมชุดเหมือนฉัน ชุดของโอซิริสเรด ...เดี๋ยวนะ!! ถึงเขาจะทำคะแนนสอบข้อเขียนไม่ค่อยจะดี แต่ว่าคนคนนี้เอาชนะอาจารย์โครนอสได้นะ น่าจะได้อยู่ราห์เยลโล่ ไม่ก็โอเบลิสค์บลูนี่แล้วทำไม...
"หวัดดี...นาย...ที่ชนะอาจารย์โครนอส..." ฉันทักเขาเล็กน้อยทำให้เขายิ้มกว้างยิ่งขึ้นพอดูดีๆ เขาสูงกว่าฉันเล็กน้อยไม่ห่างกันไปเท่าไร ดูเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดีสุดๆ แต่ฉันก็ต้องเลิกสนใจเขาเมื่อแถวเริ่มขยับเพื่อไปรับสมุดพกนักเรียน...นี่ฉัน ได้อยู่หอเดียวกับคนเก่งแฮะ...
"ไง!!" เสียงทักจากหมอนั่นทำให้ฉันที่กำลังพยายามจำเส้นทางต่างๆของดูเอลอคาเดมี่อยู่สะดุ้งอีกครั้ง แถมหนักกว่าเดิมเพราะคราวนี้สมุดพกสุดไฮเทคของฉันเกือบได้หลุดมือลงไปกองที่พื้นอีก พอตั้งตัวได้ฉันก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเองที่ของใหม่ในมือไม่ลงไปนอนกองที่พื้นในสภาพแตกเป็นเสี่ยงๆ
"สวัสดี"
"นายก็อยู่หอเดียวกับพวกเราสินะ ฉันยูกิ จูได" จูไดแนะนำตัวกับฉัน ฉันยิ้มตอบถึงหมอนี่จะเก่งแต่ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับหมอนี่เท่าไรนัก
‘เห็นเค้าลางความโชคร้ายมาแต่ไกลเลย'
"ผมมารุฟุจิ โช ครับ" เด็กผู้ชายอีกคนที่มีเส้นผมสีฟ้าอ่อนชี้ฟูไม่เป็นทรง ดวงหน้าดูแบ๊วๆน่ารัก ดวงตากลมโตสีเดียวกับเส้นผม ดูๆไปเขาคนนี้คล้ายๆคุณอายูกิแฮะถึงจะไม่มากก็เท่าไรก็ตาม
"ผม สึคิ ฮิคาริ ยินที่ได้รู้จัก" ฉันแนะนำตัวตัวพอเป็นพิธี แล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในชุดราห์เยลโล่ยืนอยู่ใกล้ๆกับพวกจูได เขาหันมามองฉันเล็กน้อยแล้วก็เบิกตากว้างจนผมอดมองข้างหลังไม่ได้...
‘มีใครอยู่หรอ?’
ฉันทิ้งความสนใจเรื่องเล็กน้อยนี่ แล้วเดินไปตามแผนที่ในสมุดพกก่อนจะถูกเรียกจากคนที่ฉันพยายามจะไม่เกี่ยวอะไรด้วยไว้ซะก่อน
"เฮ้! ฮิคาริ ไปหอพักกันเถอะ บางทีนายอาจได้อยู่ห้องเดียวกับฉันก็ได้นะ"
“!! อ่ะ!” ไม่ทันได้เดินไปไหนไกล ฉันก็ถูกกอดโดยจูไดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ยังไม่ทันได้เกะมือปลาหมึกนี่ออกไป ฉันก็ถูกลากตามไปโดยไม่ถามความรู้สึกฉันสักคำ
‘ช่วยถามฉันสักคำหน่อยได้ไหมว่าฉันอยากไปรึเปล่า!!!’
จากนั้นความคิดของฉันทั้งหมดก็เป็นอันต้องหายไปทันทีที่ได้เห็นหอเรด ความโกรธทั้งหมดก่อนหน้านี้หายวับไปทันที แบบมันเล็กมาก! แบบนี้มันยิ่งกว่าคอนโดราคาถูกๆเสียอีก มันทั้งเก่า ทั้งเล็กเหมือนกับขาดการดูแลมานาน มันเทียบไม่ได้กับหอเยลโล่หรือหอบลูเลย ต่างชั้นกัดสุดๆ
"ว้าว!!! ที่ดีเนอะ อากาศก็แจ่มใส วิวสวยดีด้วย" ในขณะที่ฉันคิดเปรียบเทียบจูไดที่แทบไม่รู้ร้อนรู้หนาวก็ชมวิวรอบๆแบบไม่สนใจรอบข้าง โอเค วิวมันสวนจริงก็หอเรดอยู่ปลายเกาะติดทะเลนี่น่า วิวไม่สวยก็แปลกแล้ว
หลังจากที่พวกเราสามคนเดินชมวิวเสร็จ(จูไดบอกว่างั้น)แล้วก็เดินมาที่ห้องพัก ส่วนฉันก็แยกออกมาหาห้องอื่น ไม่อยากวุ่นวายอะไรกับจูไดมากนัก ถึงจะชอบนิสัยบางส่วนของเขาแต่มันก็แค่บางส่วนเท่านั้น อีกอย่างคนแบบนี้ละที่จะทำให้ความลับของฉันแตก แต่เรื่องกลับไม่ง่ายอย่างที่คิดเพราะไม่ว่าจะกี่ห้องกี่ห้องต่างก็เต็มทั้งหมด
‘นี่ห้องสุดท้ายแล้วละ...ถ้าเต็ม...คงต้องนอนกลางดินแล้วละ’ ฉันคิดเมื่อมาถึงห้องสุดท้ายที่ยังไม่ได้เคาะ
ก็อกๆ
"ขอโทษนะ ห้อง เต็ม!!” ค้างสิครับงานนี้ เพราะคนที่มาเปิดประตูก็คือจูได ส่วนข้างในก็มีโช กับ...หมีโคอาล่า(?)อยู่ พระเจ้าช่างเล่นตลก ทำไมต้องพวกนี้ ทำไมต้องจูไดทั้งที่อยากจะอยู่อย่างสงบแท้ๆ ทำไม ทำไม!!!
"ฮิคาริมีอะไรเหรอ??" จูไดถามฉันที่ยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าห้อง
‘เอาไงละ... นี่ก็ห้องสุดท้ายด้วย... แต่ถ้าจะให้นอนกับพวกนี้ละก็... ความคิดที่จะกางเต็นท์นอนข้างนอกก็ไม่ได้แย่อะไร’
"นายยังไม่มีที่พักเหรอ? ห้องอื่นเต็มแล้วสินะ...แย่เลย" เมื่อเห็นว่าฉันเงียบไปจูไดก็เดาเหตุการณ์ทันที
‘เอาละ... ถ้าจะให้นอนร่วมห้องกับผู้ชายละก็ สู้ไปขอเต็นท์จากนักการหรืออาจารย์สักท่านน่าจะดีกว่า’ คิดได้ก็เตรียมหันหลังกลับแต่หมอนั่นก็รั้งเอาไว้ก่อน
"งั้นนายมาอยู่กับพวกเราสิ อยู่คนเยอะๆสนุกดีนะ"
"หา!!" เสียงร้องตกใจจากคนในห้องที่รับรู้ว่าจะมีสมาชิกเพิ่มอีกคนหนึ่ง เป็นฉันเองก็ตกใจ ดูสิห้องก็แคบอยู่กันสามคนก็ว่าเบียดเสียดแล้วยังจะมีเพิ่มมาอีกคน...
“ไม่ละจูได ผมเกรงใจ” ฉันว่าแล้วทำท่าจะเดินออกไป จูไดรีบดึงฉันไว้ก่อนจะรีบตกลงกันคนอื่นในห้อง
"ไม่เป็นไรน่า ยังไงก็เพื่อนกัน เนอะ" จูไดพูดบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"แต่ที่นี่จะเต็มแล้วนะ!" ทีนี่คุณหมีโคอาล่า (?) ก็เอ่ยค้านอีกคน
"ใช่ๆลูกพี่ อีกอย่างเตียงก็..." โชเองก็เสริมอีกคน...
"...เตียง...งั้นนายก็มานอนกับฉัน ไม่มีปัญหานะเป็นอันตกลง” ว่าแล้วจูได้ก็ดึงกระเป๋าฉันไปไว้ในห้องทันที
‘แต่เดี๋ยว!! เมื่อกี้ถ้าได้ยินไม่ผิด’
"เดี๋ยวสิ!! ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะ!!” ฉันร้องเสียงหลงอย่างระตกใจ รีบคว้ากระเป๋าสะพายทำท่าจะอกจากห้องทันที แบบว่าถ้าต้องนอนกับหมอนี่ไปนอนข้างนอกให้ยุงห่ามเล่นดีกว่า
“ไม่เอาน่าฮิคาริ นอนด้วยกันละดีแล้ว เป็นอันตกลง ไปสำรวจโรงเรียนกัน!!” ไม่ทันที่จะได้ปฏิเสธจูไดก็ลากฉันออกมา ไม่ยอมถามสักคำว่าฉันเต็มใจรึเปล่า ใครก็ได้เอาหมอนี่ไปเก็บที!!
.
.
.
หลังจากที่ฉันถูกพา(ลาก)ออกมาจากห้องแล้วก็ต้องมาเดินสำรวจที่ต่างๆพร้อมๆกับจูได และ โช จนมาถึงห้องดูเอลในอาคารโดมหลังใหญ่ที่ทั้งใหญ่และดูอลังการงานสร้างมาก
"ว้าว!!! สุดยอดเลย! นี่มันสนามดูเอลรุ่นใหม่ล่าสุดนี้ ทั้งเสียง ภาพประกอบสมจริงทุกอย่าง สุดยอด!!!" โชบรรยายสรรพคุณของสนามดูเอลเสร็จสับ ทำให้ฉันยิ้มออกมา ก็เจ้าเครื่องนี้เป็นฝีมือการออกแบบของพี่มากิโนะนี่ ไม่สุดยอดก็แปลกแล้วละ
"เราจะได้ใช้ที่นี่ดูเอลด้วยสินะ สุดยอดเลย!!!" จูไดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น ฉันเองก็ไม่ต่างกันถึงจะรู้จักกับพี่มากิโนะเป็นการส่วนตัวก็เถอะ แต่เครื่องนี่ก็เป็นเครื่องต้นแบบที่เพิ่งผลิตยังไม่ได้แจกจ่ายไปยังที่ต่างๆ ถึงจะเคยเป็นหนูทดลองรุ่นทดลองไปบ้างแล้วก็เถอะ แต่กับเครื่องที่สมบูรณ์แบบนี่ไม่ว่าใครก็อยากใช้ทั้งนั้นละ เพียงแต่ว่าสายตาของฉันดันไปเห็นสัญลักษณ์ของโอเบลิสค์บลู...งั้นที่นี่ก็...
"พวกนาย...เจ้าคนที่ชนะอาจารย์โครนอส... เฮ้ ดูสิใครมา ฮ่าๆ อย่างพวกนายน่ะไม่มีทางได้ดูเอลในนี้หรอกจะบอกให้" เสียงเย้ย จากนักเรียนโอเบลิสค์บลูทำให้ฉันไม่พอใจมาก แค่สอบได้คะแนนดีกว่าใช่ว่าจะเก่งนะ!!
"ที่นี่เป็นที่ของพวกเราโอเบลิสค์บลูเท่านั้น ไม่ใช่ที่ที่โอชิริสเรดแบบพวกนายจะมาได้หรอกนะ จริงไหมมันโจเมะ" เขาหันไปหาชายที่นั่งอยู่บนแสตนด้ายบน ผู้ชายที่สวมชุดของโอเบลิสค์ หน้าตา...กวนประสาทจนน่า...ดวงตาสีดำสนิท เส้นผมสีเดียวกันทรงหงอนไก่ ท่าทางหยิ่งผยอง จนหน้าหมั่นไส้...เป็นคนที่ไม่น่าคบสักนิด ในความคิดฉันนะ
"หรอ...งั้นนายก็มาดูเอลกับฉันสิ ถ้าทำแบบนั้นก็ใช่ที่นี่ดูเอลได้สินะ" จูไดท้าหมอนั่นทำให้หมอนั่นอึ้งเล็กน้อย แต่ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากว่านี้...
"ทำอะไรกันอยู่น่ะ!" เสียงใสๆจากผู้หญิงคนหนึ่งร้องทักก่อนที่จะเกิดเรื่อง เธอมีเส้นผมสีทองยาวสลวยถึงกลางหลัง รูปร่างสมส่วนของผู้หญิงจนน่าอิจฉา สวมชุดนักเรียนหญิงหอบลู หน้าตาสะสวยชวนมองดวงตาสีน้ำตาลอมทองหม่นๆดูดี เธอดูสวยสง่าจนน่าอิจฉา...รู้สึกเหมือนตัวเองชีวิตลันทด... โดยเฉพาะที่หน้าอก...
"คุณอาสึกะ!!" นักเรียนหอบลูทั่งสามคนร้องออกมา เธอมองนักเรียนหอบลูอยู่พักหนึ่งแล้วหันมามองพวกเราเธอหยุดสายตาที่จูไดแล้วเอยปากถาม
"นายคือคนที่ชนะอาจารย์โครนอส...ฉันเทนโจอิน อาสึกะ พวกนายไปได้แล้วนะ พิธีต้อนรับจะเริ่มอยู่แล้ว...หืม?" อาสึกะจังบอกทุกคนก่อนที่สายตาของเธอจะมาหยุดที่ฉัน เธอมองฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก แต่ที่แน่ๆเธอตกใจที่เห็นฉัน...นี่รึว่าความลับจะแตกแล้ว... ไม่มั้งการปลอมตัวของเราไม่ได้แย่ขนาดนั้นซะหน่อย... ใช่แล้วก็เรามันไม้กระดานนี่.... คิดแล้วรู้สึกแย่แฮะ…
"จูไดพวกเราไปเถอะ อยู่ไปก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว" ฉันบอกแบบนั้นแล้วเดินออกไปทันที แล้วจูไดกับโชก็เดินตามออกมา... เหตุที่อยากออกมาไวๆอีกเหตุผล คือฉันไม่แน่ใจว่าเธอคนนั้นรู้เรื่องความลับของฉันรึเปล่า แต่ที่แน่ๆ อยู่ไปก็สมเพชตัวเอง...เศร้า~…
หลังจากนั้นแต่ละหอก็จัดงานต้อนรับกันในหอ ซึ่งบางหอก็เพียงแค่เลี้ยงอาหารค่ำเท่านั้น บางหอก็จัดงานเลี้ยง[ไม่ต้องเดาก็รู้หอบลูชัวๆ] แต่หอเรดของเรากลับเป็น...การเลี้ยงข้าวธรรมดาที่มีแค่ข้าว ปลาทอดสามตัว กับน้ำซุปเท่านั้น!!! หะๆช่างยากไร้จริงๆ แถม...ทำไมผู้ดูแลหอถึงเป็น...แมวได้ละเนี้ย!!!
"อะไรเนี้ย!! ทำไมผู้ดูแลหอถึงได้เป็นแมวได้ละ แถมอาหารพวกนี้ ล้อเล่นใช่ไหมเนี้ย!!!" พวกเด็กนักเรียนหอเรดทุกคนต่างโวยวายกันใหญ่เมื่อเห็นอาหารมือแรกของตน แต่ก่อนที่จะทำอะไรมากกว่านั้นก็มีใครคนหนึ่งแหวกม่านออกมา เขาเป็นผู้ชายผมยาวเหมือนฉันแต่เขายาวถึงแค่กลางหลังส่วนฉันยาวละต้นขา ใบหน้าดูเป็นคนใจดียิ้มตลอดเวลา ว่าแต่...เขาเป็นใคร?
"อย่าพูดแบบนั้นสิ นี่น่ะฟาโรห์ เป็นแมวของผมเองเมี้ยว! ส่วนผมไดโตคุจิ เซนไซ เป็นผู้ดูแลหอเรดนะเมี้ยว" อาจารย์ไดโตคุจิแนะนำตัว แต่คนอื่นๆกลับไม่มีทีท่าจะตอบสนอง จนฉันลุกขึ้นไปหาอาจารย์...เอาเหอะ... อาจจะถูกสงสัยก็เถอะ แต่อย่างน้อยจะได้ไม่มีข้าวนักเรียนหอเรดคนไหนอดข้าวจนเป็นลมไปอะนะ..
"เอ่อ...อาจารย์ครับ...ผมว่าหลังจากนี้หน้าที่ทำอาหารให้เป็นหน้าที่ผมดีกว่านะครับ" ฉันบอก ถึงอาจารย์จะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็พยักหน้ารับแต่โดยดี แต่พอหันกลับไปฉันก็ต้องชะงัก...คงมีแต่จูไดเท่านั้นละที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับเขาเลย...ฉันคิดในขณะที่มองจูไดกินข้าว (ที่ไม่มีใครอยากกิน) อย่างเอร็ดอร่อย
.
.
.
หลังจากจบการเลี้ยง(ข้าว)ตอนรับพวกเราปีหนึ่งแล้ว ฉันก็ต้องช่วยอาจารย์ไดโตคุจิล้างจาน แต่พอมองดูแล้วในหอไม่ค่อยมีใครเจริญอาหารเท่าไร(ยกเว้นจูได) หลังจากนั้นฉันก็ขึ้นไปที่ห้องพัก ก็ต้องพบกับ
"...เฮ้ย!!!" ฉันร้องเสียงหลงทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เพราะด้านในนั้นคือภาพของจูได...กำลังถอดเสื้อ!!
"อ้าว ฮิคาริ...มีอะไรทำไมส่งเสียงดังแบบนั้นน่ะ" จูไดถามฉันที่ยืนค้างอยู่หน้าประตู ฉันยืนนิ่งอยู่แบบนั้นชั่วครู่แล้วค่อยเดินก้มหน้าเข้ามาด้านในเพื่อปิดบังใบหน้าของฉันที่ตอนนี้แดงไปถึงหู...ทำไมถึงต้องอายขนาดนี้ด้วยนะ... คงเพราะเราไม่เคยเห็นใครมาเปลื้อยอกแบบนี้มาก่อนแน่ๆเลย ใช่! ใช่แล้ว! ต้องแบบนั้นแน่ๆ
"ปะ...เปล่า" ฉันตอบกลับไปแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ โดยที่ไม่มองจูได แล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นหมีโคอาล่าบนเตียงชั้นสาม...จะว่าไปก็ยังไม่ได้แนะนำตัวกับเขาเลยนี่น่า...
"อ๊ะ...เอ่อ...ผม สึคิ ฮิคาริครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เอ่อ...รุ่นพี่..." ฉันเริ่มแนะนำตัวก่อนรุ่นพี่ (โคอาล่า) หันมามองหน้าแล้วแนะนำตัว
"ฉันมาเอดะ ฮายาโตะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" รุ่นพี่ฮายาโตะพูด ฉันยิ้มให้เค้าเล็กน้อยแล้วเตรียมตัวเก็บของเข้าที่แต่...
"ฮิคาริ!!!" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้จับกระเป๋าเจ้าจูไดที่ไม่รู้เอาแรงคึกมาจากไหนก็กอดคอผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เล่นเอาฉันที่ไม่ได้ตั้งตัวเสียหลักล้มลงไปนอนกับพื้นทันที นี่ข้าวที่เจ้านี้กิน (เขมือบ) ไปมันทำให้มีแรงคึกได้ขนาดนี้เลยรึไง!! หนักนะ!!
ตุบ!!!
"...คุณ...ทำไมถึงได้ชอบทำแบบนี้นักหา" ตัวฉันที่ล้มไปนอนจูบพื้นร้องถามจูไดอย่างหงุดหงิด...คนบ้าอะไรคึกได้ขนาดนี้!!!
"ก็มันดูสนิทกันดีนี่" จูไดลุกขึ้นโดยไม่ลืมยืนมือมาให้ ฉันรับความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆจากจูได...อย่างน้อยก็ยังมีดีก็ตรงนี้ละ...ฉันนึกแต่ไอ้ความผิดเมื่อครู่มันลบล้างไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ!!
"ก็ให้คนได้ตั้งตัวหน่อยสิ!!แบบนี้แทนที่จะสนิทกันขึ้นกลับจะทำให้ผมไม่อยากเข้าใกล้คุณนะสิ!!" ฉันต่อว่าจูได หมอนั่นก็ทำท่าสำนึกผิดเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
"โทษที โทษที...ว่าแต่ฮิคาริไปอาบน้ำกัน" จูไดกล่าวขอโทษฉันออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วชวนผมไปอาบน้ำด้วยกัน...... อาบน้ำ...ด้วยกัน... อ๊ะ!! ...อาบน้ำ...ด้วยกัน!!!
"อ๊ะ! แบบว่า...ผมไม่..." จะให้อาบน้ำด้วยกันเนี้ยนะ!!! ยังไงก็ไม่เอาด้วยเด็ดขาด!!!
"เอาน่า ฉันไม่ทำให้นายเจ็บตัวหรอก ไปเถอะ" ว่าแล้วหมอนั่นก็พา (ลาก) ฉันออกไปโดยไม่ฟังเสียงสักนิด...ไม่เอา!! พ่อจ้า ช่วยหนูจากไอ้บ้านี่ที่~
.
.
.
"เฮ้อ~ ที่ว่าอาบน้ำด้วยกันเนี้ยหมายถึงอาบพร้อมกัน แต่คนละห้องสินะ ค่อยยังชั่ว~" ฉันพูดพึมพัมออกมาหลังจากที่เข้าห้องน้ำแล้ว แต่ก็อดหวั่นไม่ได้เพราะไม่เคยเข้าห้องน้ำชายมาก่อนเลยนี่นะ...เอาเถอะยังไงก็ต้องอยู่ที่นี้ไปอีก 3 ปี ทนๆเอาหน่อยเดี๋ยวก็ชินไปเองนั่นละ...
"เฮ้ ฮิคาริ นายอาบน้ำเสร็จรึยัง" เสียงที่ดังมาจากด้านนอกทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัว...หมอนั่นอาบเสร็จแล้วเหรอ??...
"เอ่อ...ยังเลย คุณขึ้นไปก่อนเลยละกัน" ฉันตอบกลับไปพลางลงมือปลดเสื้อผ้าออกจากร่างกาย
"อืม...งั้นฉันไปนะ" จูไดบอกแค่นั้นแล้วเดินออกไป เมื่อจูไดไม่อยู่ผมก็เริ่มอาบน้ำทันที...เฮ้อ~สบายชะมัด...
พอฉันอาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินขึ้นไปที่ห้อง แต่พอเข้าไปผมกลับไม่เห็นจูไดกับโชเลย...
‘ไปไหนกันนะ?’
"ไม่อยู่หรอกพวกจูไดน่ะ" ฮายาโตะบอกฉันที่กำลังมองหาสองคนนั่น
"ฮายาโตะ นายพอจะรู้ไหมว่าพวกนั้นไปไหนกันน่ะ" ฉันถามกลับไป ก็นี่มันดึกแล้วนี่พวกนั้นจะไปไหนกันได้นะรึว่า...
"จูไดได้รับคำท้าดูเอลน่ะ เลยออกไปดูเอลข้างนอก" ฮายาโตะตอบฉัน...ถึงจะเสี่ยงถูกไล่ออกแต่คนอย่างเจ้านั่นคงไม่ถูกไล่ออกง่ายๆอยู่แล้วละนะ
‘สมเป็นหมอนั่นดี’ คิดได้แล้วลงมือเก็บของ แล้วฉันก็สะดุดกับกล่องการ์ดในกระเป๋า ฉันหยิบมันออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วหยิบการ์ดอีกกล่องออกมา...ก่อนที่พวกนายจะได้ต่อสู้อีกครั้ง ฉันต้องทำให้พวกนายแข่งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีก...ใช่ว่าเด็คส์ดั่งเดิมของคุณอาจะไม่แข็งแกร่ง แต่มันแกร่งเกินไปต่างหาก ด้วยฝีมือกับความสามารถของฉันตอนนี้ไม่อาจจะใช้พวกมันได้
"อ้าว ฮิคาริยังไม่นอนอีกเหรอ??" เสียงจากจูไดถามผมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ฉันไม่ได้หันไปมองแต่ก็พยักหน้าเป็นคำตอบ
"นายทำอะไรอยู่ หืม กำลังจัดเด็คส์อยู่เหรอ???" จูไดถามผม ผมหยิบ’บลัดวอลออก’มาจากการ์ดที่จัดเรียงไว้ แล้วตอบกลับไป
"อืม ฉันกำลังปรับเด็คส์ในแบบของฉันอยู่น่ะ นายจะนอนก่อนก็ได้นะ" ผมบอกไปแล้วนำหินสีขาวในตำนานมาวางไว้ตรงการ์ดที่เรียงอยู่ จูไดมองผมที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆผม ผมละสายตาจะการ์ดแล้วมองหน้าหมอนั่น
‘คิดจะทำอะไร’
"ช่วยกันจัดน่าจะดีกว่านะ" จูไดบอกผมแล้วหยิบการ์ดขึ้นไปอ่านอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่มองจูไดอ่านการ์ดอย่างคนอยากรู้แล้วหันมามองการ์ดที่ผมจัดไว้ ก่อนที่จะหยิบบางการ์ดออก แล้วใส่อีกใบเข้าไปแทน
.
.
.
"เอาล่ะเสร็จแล้ว!!!" จูไดร้องออกมาหลังจากที่จัดการ์ดเสร็จ แล้วบิดตัวไปมาเพื่อคลายความเหมื่อย
"ฮะๆ โชหลับไปแล้วแฮะ...ว่าแต่นายน่ะไม่จัดการ์ดให้ครบ 40 ใบแบบนี่จะดีเหรอ??" จูไดถามผมที่ไม่ยอมเพิ่มการ์ดอีก 4 ใบ
"ฉันมีการ์ดอยู่แล้วน่ะไม่ต้องเป็นห่วง มันครบ 40 ใบแล้ว" ผมตอบกลับไปแล้วเดินไปเก็บกล่องการ์ดพร้อมหยิบหมอนมาอีกใบ แล้วเดินไปที่เตียงชั้นล่าง...ทำใจยากแฮะ...
"นายนอนข้างในละกัน ฉันไม่ชอบนอนข้างในน่ะโทษที" จูไดขอโทษผม ผมมองอาการของเขาแล้วอดขำไม่ได้
"งั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะจูได" ผมบอกแล้วคลานเข้าไปด้านใน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว พยายามข่มตาให้หลับลงไปแต่พอเตียงยุบตัวลงไปตามน้ำหนักของจูได
‘จะรอดไปจนจบได้รึปล่านะ กลัวจริงๆ'
ความคิดเห็น