ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 การเอาคืนที่ไร้ความเจ็บปวด
ตอนที่ 1 การเอาคืนที่ไร้ความเจ็บปวด
"ซากุระ~ กินข้าว"
"ค่ะ~" ฉันตอบรับ แล้วหยิบกระเป๋าเดินลงไปด้านล่าง ฉันชื่อมาริยะ ซากุระ นักเรียนปี 2 โรงเรียนนามิโมริ
"อรุณสวัสดิค่ะ... คุณพ่อละค่ะพี่" ฉันถามเมื่อมาถึงแล้วไม่พบคุณพ่อ
"ไปบ้านใหญ่ของแม่น่ะ แล้วก็ต้องไปขุดค้นที่ต่างประเทศพักหนึงด้วย นี่อาหารเช้า" พี่ชายฉัน พี่มิซึกิ เป็นนักเรียนมอปลายเอกชนชื่อดัง เป็นคนเก่งมากๆเลย ส่วนคุณพ่อทำงานเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย สอนวิชาประวัติศาสตร์ บางทีก็ต้องออกขุดค้นนอกสถานที่ไม่ค่อยอยู่บ้าน แต่ก็คอยติดต่ออยู่ตลอดเวลาเลยละ ส่วนคุณแม่น่ะ
"ขอบคุณค่ะ... อรุณสวัสดิค่ะคุณแม่" ฉันยิ้มให้รูปของคุณแม่ คุณแม่เสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็กแล้วละค่ะ แต่ไม่เหงาเลยก็เพราะมีพี่ชายกับพ่ออยู่ด้วยนี่น่า
"อิ่มแล้วค่ะ" ฉันลุกแล้วเก็บจานหลังจากทานอาหารเช้าแล้ว "หนูไปนะค่ะพี่"
"จะไปแล้วเหรอ?"
"ค่ะ โทโมะจังมารอแล้วค่ะ" ฉันบอกพี่แล้วเดินออกไป "ไปนะค่ะคุณแม่" ก่อนจะออกไปฉันบอกลากับรูปของคุณแม่ที่วางไว้บนโต๊ะ
"ไปดีมาดีนะ อ่ะ! ซากุระ! ข้าวกล่อง" พี่ชายรีบหยิบข้าวกล่องมาให้ฉันก่อนที่จะออกจากบ้าน
"ขอบคุณค่ะ ไปนะค่ะ" ฉันบอกแล้วเดินออกไปหาเพื่อนที่สนิทที่สุดของโทโมะจัง
"ซากุระจังอย่าลืมที่บอกไว้นะค่ะ อย่าห่างจากฉันเลยนะค่ะ" ระหว่างที่กำลังเดินไปโรงเรียนจู่ๆโทโมะจังก็พูดซ้ำเรื่องเดิมที่ค่อยพูดย้ำเพื่อความปลอดภัยของฉันที่เมื่อวานฉันเผลอไปท้าบอสมาเฟียที่น่ากลัวเข้า
เธอคนนี้คือโทโมะ หรือ คาโนนิยะ โทโมะ ลูกสาวของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ไม่รู้ทำไมเธอถึงมาเป็นเพื่อนกับฉันได้ แต่ฉันก็รู้สึกดีมากเลยที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ
"เข้าใจแล้ว~ โทโมะจังนี่ละก็~"
"จริงสิค่ะ แล้วเรื่องกีฬาปีนี้ละค่ะ? ซากุระจะลงทุกอย่างเลยรึเปล่าค่ะ?" งานกีฬาที่จะถึงทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเลย ก็ฉันชอบงานกีฬาแบบนี้นี่น่า
"อืม แล้วก็ต้องไปช่วยชมรมเชียร์ด้วย" ฉันบอก โทโมะทำตาเป็นประกายแทบจะทันทีที่ฉันพูดจบ
"งั้นเรื่องชุดเชียร์กับถ่ายวีดีโอให้ฉันเป็นจัดการได้ไหมค่ะ" โทโมะจังถาม โทโมะจังมีงานอดิเรกคือการถ่ายรูปแล้วก็ตัดเย็บเสื้อผ้า บางครั้งก็ตัดเสื้อผ้าให้ฉันเหมือนกันแต่...
"ตามใจสิค่ะ ^^"
"อา~ จะใส่ริบบิ้นใหญ่ๆ หรือลูกไม้เยอะๆดีนะ อา~ แค่คิดก็มีความสุขแล้วค่ะ~" รสนิยมของโทโมะจังอาจจะไม่เหมือนคนทั่วไปก็ได้...
"อ่ะ... ^^"
"!!! ซากุระจัง!!!!" ระหว่างที่เดินไปจู่ๆโทโมะจังก็เรียกฉันที่เดินหันหลังมาคุยด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ก่อนที่ฉันจะชนเข้ากับกำแพง.... กำแพงเหรอ? แต่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆนี่มัน... กลิ่นเดียวกับ...!!!
"อ่ะ!!!"
"ไง... ยัยเด็กปากเสีย" เสียงทุ่มที่ฉันเคยคิดว่าเป็นเสียงที่ไพเราะทักฉัน ถูกแล้วคนที่ฉันบังเอิญชนก็คือรุ่นพี่ที่เป็นมาเฟียที่ทำร้ายผู้หญิงเมื่อวาน ผู้ชายที่ถูกขนานามว่าน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่ากรรมการคุมกฏเสียอีก
"....อรุณสวัสดิค่ะ อ่ะ!!! โทโมะจัง?!" ฉันตอบทักไปตามมารยาทที่พึงกระทำ แต่โทโมะนี่สิจู่ๆก็มาดึงฉันไปอยู่ข้างหลังของเธอ ท่าทางหวาดกลัวของเธอทำให้ฉันอดสงสารและไม่เข้าใจในขณะเดียวกัน รู้อยู่ว่าคนคนนี้คือมาเฟีย.... แต่...ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น
"....ตอนนั้นซากุระจังแค่โกรธ ยังไงก็...ช่วยปล่อยซากุระงจังไปด้วยเถอะค่ะ" ฉันไม่เห็นว่าตอนพูดโทโมะจังมีสีหน้าหน้าแบบไหน ที่ฉันเห็นมีแค่...สายตาเอาเรื่องที่จ้องมาที่ฉัน... ฉันควรจะกลัว... แต่ไม่รู้สิ... ฉันไม่กลัวเลย... ทิฐิของฉันละมั้ง
"คงยาก...ผู้หญิงคนนี้ทำฉันโกรธซะแล้ว คงปล่อยไว้ไม่ได้... เตรียมตัวไว้ให้ดี...." เขาทิ้งท้ายเอาไว้ ประโยคสุดท้ายเขาพูดกับฉัน สายตาของเขาที่ไม่มีความเป็นมิตรอยู่เลย มีแค่สายตาที่จะ...ฉัน... ด้วยสายตานั้นความกลัวของฉันมันก็เริ่มทำงาน แต่ด้วยทิฐิไม่ยอมแพ้ของฉัน ฉันเลย...
"แล้วฉันจะรอ" แม้ว่าเสียงของฉันในตอนนั้นจะเบาแค่ไหน แต่เขาก็ได้ยิน รอยยิ้มน่ากลัวประดับอยู่ริมฝีปากเขาแล้ว เขาก็เดินจากไป.... สังหรณ์ไม่ดีเลย...
โรงเรียนนามิโมริ พักเที่ยง
"ทำไมถึงไปพูดท้าทายเขาแบบนั้นละค่ะ! แบบนี้ละก็ซากุระต้องระวังตัวมากกว่าเดิมอีกสิค่ะ!" โทโมะจังว่า ตอนนี้พวกเราสองคนกำลังทานกลางวันกันที่ดาดฟ้า
"ข ขอโทษนะ คือว่าตอนนั้นมันเผลอน่ะ" ฉันขอโทษโทโมะจัง โทโมะจังเธอทำหน้างอนนิดหน่อยแล้วก็ยิ้มออกมา ฉัน...ปรับอารมณ์ไม่ทันเลยจริงๆ
"ช่างเถอะค่ะ อ่ะจริงสิ! นี่ค่ะของขวัญวันเกิดย้อนหลัง คือว่ามันทำเสร็จช้ากว่ากำหนดไปหน่อยน่ะค่ะ" โทโมะจังยื่นตุ๊กตาที่คล้ายๆฉันมาให้
"ขอบใจนะ" ฉันรับมากอด "จะรักษาอย่างดีเลย"
"ฮ่ะๆ ตุ๊กตาแทนตัวน่ารักดีนะ" เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ฉันกับโทโมะหันไปมอง ที่เห็นคือผู้ชายตัวสูงๆ ผมดำตัดสั้น ดวงตาสีดำดูขี้เล่น... คนคนนี้... ถ้าจำไม่ผิดเป็นคนที่อยู่กับมาเฟียเมื่อวาน คนที่ห้ามไม่ให้เขาทำร้ายฉัน...รู้สึกจะชื่อ.....
"ร รุ่นพี่ยามาโมโตะ!!" ชื่อนี้ละ!? เดี๋ยวนะถ้าคนคนนี้มาอยู่ที่นี่หรือว่า!!! ฉันรีบมองหาโจทย์ที่ตอนนี้ฉันกำลังมีปัญหากับเขาแต่ก็ไม่พบ นี่ไม่มาเหรอ?
"สึนะไม่ได้มาด้วยหรอก อารมณ์เสียอยู่ที่ห้องพยาบาลน่ะ" เขาตอบเหมือนรู้ทันแล้วมานั่งกับพวกเขา นิสัยดูแตกต่างกับมาเฟียนั่นเลย
"อารมณ์เสียเหรอ?" โทโมะจังพึมพัม ให้เดาเรื่องของเธอคนนั้นอีกแน่เลย
"ก็เรื่องเดิมๆน่ะ อย่าคิดมาก อ้อ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันยามาโมโตะ ทาเคชิ พวกเธอละ" เขาถาม...
"มาริยะ ซากุระค่ะ"
"คาโนนิยะ โทโมะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะรุ่นพี่" โทโมะจังบอกแล้วแล้วยิ้มให้.... อืมอาจจะไม่ใช่คนเลวร้ายแบบเพื่อนของเขาก็ได้... ก็อาจจะอ่ะนะ
"ฮะๆ ยังไงก็อย่าถือสาสึนะเลยนะ หมอนั่นน่ะที่เป็นขนาดนั้นเพราะรักน่ะ" นี่เขามาเพื่อแก้ตัวให้เพื่อน?
"แล้วที่จะมาทำร้ายซากุระจังนี่ละค่ะ?" โทโมะจังถาม...ดูเหมือนเธอจะเคืองไม่น้อยเลย
"นั่นน่ะคงเพราะ..... โมโหละมั้ง" เขาตอบแล้วยิ้มออกมา รอยยิ้มขี้เล่นราวกับโลกนี้ไม่มีความทุกข์นั่นทำให้ฉันรู้สึกดีเวลาอยู่กับเขา หมายถึงบรรยากาศหลายอย่างรอบๆตัวเขาเหมือนก็พ่อไม่มีผิด^^ คิดถึงคุณพ่อจัง~ หลังจากนั้นเราสามคนก็คุยกันอย่างสนุกสนาน ความไว้ใจเล็กๆที่เริ่มก่อขึ้นมา คนคนนี้ไม่ได้เลวร้ายออกจะเป็นคนดีด้วยซ้ำ ต่างจากเพื่อนของเขาโดยสิ้นเชิง ฉันคิดแบบนั้น แล้วจึงลาจากกันเมื่อออดเวลาเรียนรอบบ่ายดังขึ้น พวกเราถึงแยกย้ายกันไป
คาบบ่ายเป็นวิชาพละ...ที่ต้องเรียนรวม...กับรุ่นพี่ปี 3 ต้องบอกว่าเป็นความผิดพลาดของการจัดตารางสอนที่ทำให้ตารางวิชาพละมาชนกันแบบนั้น แล้วห้องที่พวกฉันต้องเรียนคือห้อง 3-A ห้องของรุ่นพี่ขี้โมโหคนนั้น ...วันดวงซวยรึไงนะ....เจอกันตอนเช้าไม่พอ นี่ยังต้องเจอในคาบเรียนอีก ไอ้การที่อยู่คนละชั้นปีเนี้ยไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่ไหม.... แถมวันนี้ต้องแข่งบาสด้วย... แข่งเป็นทีม... เพื่อหาผู้ชนะ...
"ดูเหมือนเธอกับฉันดวงสมพงกันไม่น้อย... เตรียมตัวไว้ด้วยละ" รุ่นพี่มาเฟียที่ฉันลืมชื่อไปแล้วบอกแล้วเดินไปที่ฝั่งรุ่นพี่ปี 3 ดูเหมือนเขาจะเป็นตัวจริงเหมือนๆกับเพื่อนของเขาอีก 2 คน
"ซากุระจังสู้ๆนะค่ะ" โทโมะจังบอก โทโมะจังน่ะไม่เก่งเรื่องกีฬาผิดกับฉันเพราะแบบนั้นโทโมะจังเลยเป็นกองเชียร์ของเรา การแข่งแบ่งเป็น 3 รอบโดยให้ทีมของพี่ปี 3 สองทีมได้แข่งกันก่อนเพื่อหาตัวแทน ซึ่งผลก็เป็นไปตามคาดทีมของมาเฟียขี้โมโหชนะขาดลอยไปด้วยสกอร์ 298-0 ....... เออ...นี่เล่นแค่ชนะในโรงเรียนหรือไประดับโลกค่ะ!!! ไม่ให้อีกฝ่ายทำแต้มได้ ชูตลูกลงที่ละ 2 คะแนน... ไปเป็นนักกีฬาทีมชาติเถอะน่าจะรุ่งกว่าเป็นมาเฟียเยอะเลย!
จากนั้นก็เป็นการแข่งขันกันของห้อง 2-A ฉันอยู่ทีม 1 ทีมที่มีทั้งเด็กเรียน นักกีฬา...อาจจะดูเอาเปรียบทีมสองแต่เชื่อเถอะว่าที่ฉันต่างหากที่ถูกเอาเปรียบเพราะทีสองน่ะ... นักกีฬาบาสทั้งหมดเลย... เจริญเถอะ
"การแข่งระหว่างทีม 1 และทีม 2 เริ่มได้!" สิ้นเสียงเปิดการแข่งขันฉันก็รีบแย่งลูกบาสจากมือคนตัวสูง อาศัยความเร็ว ความคล่องตัวของคนตัวเล็กหลบหลีกเข้าไปในแดนอีกฝ่ายแล้วแล้วชูต ป้ายคะแนนถูกเปลี่ยนจาก 0 เป็นเลข 2 แล้วจึงเริ่มรอบต่อไปทันที
"ทีม 1 สู้ๆ!!"
"ทีม 2 อย่าให้เสียชื่อนักบาสนะ!!!"
"ซากุระจังสู้ๆค่ะ!!" เสียงเชียร์จากทุกสารทิศไม่ทำให้สมาธิของฉันลดลงเลยแม้แต่น้อย แล้วคงทำแต้มไปเรื่อยๆ บางครั้งก็ถูกเอาคืนบ้าง แต่ก็ได้ทำแต้มคืนเช่นกัน และเมื่อเสียงนกหวีดดังขึ้นคะแนนที่ได้คือ... ทีม 1:105 ทีม 2:98
"เฮ้!!!" เสียงเฮดังสนั่นนั้น ดูเหมือนนักบาสทั้งหลายจะเสียชื่อแล้วละ ^^ จากนั้นพวกเราก็ได้นั่งพัก รอที่จะได้แข่งกับรุ่นพี่มาเฟีย...ที่นึกชื่อไม่ออก คงจะเป็นเกมส์ที่สนุกนะ^^ ฉันคิด
[End Sakura Talk]
เก่ง.... ความคิดของสึนะในยามที่มองร่างเล็กๆของคนปากเสียวิ่งไปทำแต้มที่แดนของอีกข้าง เขาไม่เคยรู้ถึงจะพอรู้ข้อมูลโดยส่วนตัวมานิดหน่อยแต่ไม่คิดว่าจะเก่งได้ขนาดนี้ คนตัวเล็กใช่มีแค่ความคล่องแคล่ว แต่ทั้งความเร็ว กำลังขา ประสาทสัมผัส การตอบสนองนั่นเรียกได้ว่าอยู่ในขั้นที่หาตัวจับยาก...นี่ถ้าจับมาฝึกเสียหน่อยคงได้สุดยอดนักฆ่าคนหนึ่งเลย แต่นั่นไม่ทำให้สึนะหวั่นไหวรึกลัวขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกสนุกไม่น้อยเลยต่างหาก... การแข่งนับจากนี้นี่ละ เขาจะขอเล่นให้สนุกซักหน่อยละกัน...
"สึนะ ฉันว่าเรื่องที่นายคิดจะทำ...." พิรุณหนุ่มเอ่ยเป็นรอบที่ร้อยของวัน เขาพยายามหยุดความคิดเอาคืนของเพื่อนและบอสของตัวเอง ถึงซากุระจะพูดท้าสึนะเอาไว้ แต่ใช่ว่าสึนะต้องบ้าจี้ทำตามเสียหน่อยแบบนั้นสึนะคงไม่ต่างจากเด็กๆที่วิ่งไล่เงาตัวเอง วิ่งไล่หาชัยชนะแต่ที่ได้มีแค่ความว่างเปล่าและภาพลวง ความคิดชั่ววูบจากความโมโหอาจจะสร้างปัญหาให้กับเข้าตัวในอนาคต เขาไม่อยากให้เพื่อนของเขาต้องมานั่งเสียใจภายหลัง
"นายพูดคำนี้กี่รอบแล้วยามาโมโตะ?"
"..........."
"คำตอบที่นายจะได้ก็ยังเหมือนเดิม ฉันจะไม่หยุดจนกว่ายัยนั่นจะมาร้องไห้คุกเข่าอ้อนวอนฉัน" ดวงตาสีเปลือกไม้มองไปที่ร่างของสาวน้อยผมยาวอย่างมาดร้าย เขาเกลียดคนไม่กลัวตาย เกลียดสายตาไม่เกรงกลัวแบบนั้น เกลียดทุกๆอย่างในตัวของเด็กนั่นมันทำให้เขารู้สึกราวกับเป็นผู้บาปหนา เขาจะทำให้เธอกลัว จะทำให้สายตานั่นมีแค่ความหวาดกลัว หวาดกลัวทุกอย่างของเขาแล้วไม่กล้าหือกับเขาอีก...
"แต่ฉันกลัวว่าที่จะร้องไห้คือนายน่ะสิ" ยามาโมโตะบ่นพึมพัม มองไปยังร่างของเด็กสาวสองคนที่ยังคงยิ้มให้กันราวกับไม่รู้เรื่องที่จะเกิดจากนี้ ผู้พิทักษ์หนุ่มได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆหวังให้เพื่อนตัวเองได้คิดเพียงเท่านั้น
"ทีมตัวแทนห้อง 2-A และตัวแทนห้อง 3-A ประจำที่!" สิ้นเสียงประกาศนักกีฬารุ่นพี่และรุ่นน้องก็ไปปนะจำที่ ช่างเป็นภาพที่น่าหัวเราะ...ยิ่งได้เห็นภาพสาวรุ่นน้องร่างเล็ก และหนุ่มรุ่นพี่ตัวสูงยืนประชันหน้ากันแบบนั้น อาจดูเป็นการเอาเปรียบที่ให้รุ่นน้องผู้อ่อนประสบการณ์(?)มาแข่งกับรุ่นพี่มากฝีมือ.... เอ่อ... มันก็เอาเปรียบจริงๆนั่นละ...
"การแข่งขันระหว่างตัวแทน 2-A และ 3-A เริ่มได้" สิ้นเสียงประกาศลูกบาสก็ลอยจากฝั่งสึนะไปยังแป้นของทางรุ่นน้องทันที รุ่นน้องต่างงุนงงกับการทำแต้มที่รวดเร็วจนตามแทบไม่ทัน ก่อนที่หญิงสาวร่างเล็กเพียงหนึ่งเดียวในทีมจะได้สติ รีบวิ่งไปรับลูกจากฝั่งตัวเอง เลี้ยงหลบหลีกฝ่ายรุ่นพี่แล้วชูตลงห่วงคล้ายการเอาคืน จากนั้นเกมส์ก็ดำเนินต่อไปโดยลูกทีมคนอื่นทำได้แค่ยืนดู... จากการแข่งเป็นทีมเปลี่ยนเป็นการดวลกันระหว่างสาวรุ่นน้องและมาเฟียรุ่นพี่ทั้งสองผลัดกันทำแต้มทีละลูกสองลูกอย่างไม่ยอมกัน การดวลของทั้งสองดุเดือดขึ้นเรื่อยๆจนไม่มีใครกล้าเข้าไปแทรก
"สึนะ...ทาง...นี้..." ฟิ้ว~ เสียงของพิรุณไม่ได้เรียกความสนใจของนภาหนุ่มได้เลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ที่เขาสนใจคือการเอาชนะผู้หญิงปากเสียคนนี้มากกว่า สนใจมากเสียจนเขาไม่ไว้ใจให้ใครแข่งกับเธอเขาเชื่อว่าตัวเขาสามารถเอาชนะได้ผิดกับอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิง
"ซากุระจังทาง....นี้" เสียงเพื่อนร่วมห้องเรียกเด็กสาว ซากุระพยายามจะส่งให้เพื่อนก่อนจะทิ้งความคิดเลี้ยงหลบหลีกต่อไปเพราะรุ่นพี่มาเฟียดันมาขวางทางส่งลูกอีกแล้ว ใช่! ทุกครั้งที่เธอจะส่งลูกรุ่นพี่บ้าคนนี้ก็เข้ามาขวาง ถ้าพลาดส่งไปก็เขาทางถูกอีกฝ่ายทำคะแนนจนได้ตอนนี้เลยทำได้แค่เลี้ยงลูกแล้วพยายามทำแต้มด้วยตัวคนเดียวเท่านั้น
อีกคนพยายามเล่นให้เป็นทีมกับอีกคนที่พยายามที่จะเอาชนะ.....ใครกันแน่ที่จะชนะ... หรือจะเป็นใครคนใดคนหนึ่งที่จะยอมถอยไป... การต่อสู้(?)ดำเนินต่อไปกินเวลาการแข่งขันทั้งเกมส์ไปโดยไม่มีลูกทีมคนไหนได้จับลูกบาสเลยสักคนยกเว้นคู่กรณีสองคนนั้นที่ได้จับลูกบาสกันบ่อยจนแทบจะสึกเพราะมือทั้งคู่
ปรี๊ดดดดดด!!! เสียงนกหวีดหมดเวลา คนสองคนที่วิ่งตลอดการแข่งขันหยุดลงแทบจะทันที ซากุระล้มลงนั่นกับพื้นหอบหนักอย่างรุนแรง มันเป็นการแข่งที่เธอเหนื่อยที่สุดนับตั้งแต่ที่เคยแข่งมา คงเพราะคู่ต่อสู้คือสึนะก็ได้ สึนะและซากุระมองป้ายคะแนนอย่างตกใจ... จริงอยู่พวกเขาเล่นกันจนลืมนับคะแนนแต่ไม่น่าเชื่อที่ตัวเลขบนนั้นเป็นตัวเลขเดียวกัน ใช่แล้วทั้งสองเสมอกันนั่นเอง ซากุระและสึนะมองหน้ากัน ก่อนที่ฝ่ายซากุระจะหันหน้าหนียอมรับกับผลการแข่ง แต่กับสึนะ...
"น่าสนใจเนอะ เสมอกับนายแบบนี้" ยามาโมโตะบอกกับเพื่อนของตัวเองด้วยรอยยิ้ม มองร่างเล็กๆของซากุระที่แทบไม่น่าเชื่อว่าเธอสามารถเล่นกีฬาเสมอกับสึนะได้แบบนี้ แต่มันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปแล้ว...
".....น่าสนใจงั้นเหรอ... หึ!" สึนะหันหน้าหนีไปอีกทางไม่อยากยอมรับว่าตัวเองก็เผลอสนใจในตัวของซากุระในชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่ความรู้สึกโมโหจะกลับมาอีกครั้ง เมื่อเคียวโกะเดินไปคุยกับพวกซากุระ... เขาไม่รู้ว่าอดีตคนรักของเขาพูดอะไร แต่ใจหัวมันมีแต่คำพูดถากถางดูถูกที่เธออาจจะไปพูดดูแคลนเขากับยัยบ้าคนนั้นแน่นอน!!
สึนะเดินตรงไปยังจุดที่สามคนนั้นยืนอยู่ เมื่อความโกรธครอบงำ ความนึกคิดและเหตุผลทุกอย่างถูกบดบังมีแต่ความโกรธ... เมื่อไปถึงเขามองใบหน้าหวาดกลัวของอดีตคนรักและเพื่อนของผู้หญิงปากเสียอย่างพอใจ พอใจในความหวาดกลัว... สึนะขว้าแขนซากุระอย่างแรง เธอหันมามองหน้าเขา คนในโรงยิมต่างหันมามองพวกเขาทั้งสองอย่างสนใจ
"มากับฉัน" สึนะพูดแบบนั้นแล้วลากซากุระออกไปท่ามกลางความตกตะลึงของใครหลายๆคน สึนะลากร่างเล็กออกห่างจากโรงยิมมาพอสมควรก่อนจะหยุดลงกระทันทำให้ซากุระชนที่หลังของสึนะเต็มๆ เขาหันกลับมามองคนข้างหลังที่ยืนจับจมูกอยู่แต่สายตากลับไม่มีความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย และนั่นทำให้เขาหงุดหงิด อยากเห็นยัยนี่เจ็บ อยากให้ร้องไห้!!!
"มีธุระอะไรค่ะรุ่นพี่มาเฟีย" ซากุระลดมือลงแล้วถามสึนะด้วยใบหน้าเรียบเฉย สึนะมองซากุระอย่างไม่พอใจแค่ถูกว่าก็พอรับได้ นี่เล่นไม่เอยชื่อแบบนี้... ยัยนี่...
"ชื่อฉันมี"
"จำไม่ได้"
"ยัย!!!" เถียงคำไม่ตกฟาก ซากุระเถียงสึนะอย่างไม่กลัว แถมไอ้คำเถียงนั่นอีกอยากจะทำให้จำชื่อเขาให้แบบลืมไม่ลงจริงๆ
"อะไรค่ะ ก็จำไม่ได้จริงๆนี่ ตั้งแต่วันแรกที่คุณตบหน้าฉัน ฉันก็ไม่เคยได้ยินเลยว่าคุณมาบอกชื่อกับฉันตอนไหน" ซากุระแย้ง สึนะนิ่งไปเพราะเขาเพิ่งนึกได้ว่าใช่ เขาไม่เคยบอกชื่อยัยนี่เลย แต่ถึงอย่างนั้น ชื่อเสีย(ง)ของเขาก็มีไม่ใช่น้อยๆ ยัยบ้านี่ทำไมถึงไม่รู้จักคิดได้แบบนั้น สึนะจับมือซากุระแล้วกระชากร่างของเธอมาจนห่างกันไม่กี่เซน
"งั้นก็จำไว้ ฉันซาวะดะ สึนะโยชิ บอสมาเฟียวองโกเล่แฟมิลี่รุ่นที่ 10!!!" สึนะจ้องซากุระไม่วางตาพร้อมกันนั้นก็ออกแรงบีบมือซากุระอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยแดง ถ้าเป็นคนอื่นน่าจะร้องไห้ อ้อนวอนอย่างน่าสมเพช แต่กับซากุระ ไม่มีเสียงร้องไห้หรือน้ำตา มีแต่สายตาไม่ยอมแพ้ ไร้ความเจ็บปวดเท่านั้นที่จ้องกลับมา เพียงแค่นั้นความไม่พอใจที่มีแต่ทุนเดิมก็ดูจะประทุขึ้นอีกครั้ง เขาออกแรงเพิ่มมากขึ้นรู้สึกถึงกระดูกที่ใกล้จะหัก แต่สายตาที่จ้องกลับมากลับไม่มีแม้แต่ความอ่อนไหวให้เห็น แบบนั้นสึนะจึงสะบัดมือของซากุระอย่างแรง มองดูปฏิกิริยาที่ไม่เปลี่ยนแปลงของซากุระอย่างหัวเสีย
"จะไม่เจ็บได้ก็ตอนนี้เท่านั้นละ!!" พูดแล้วจึงเดินกลับมาที่โรงยิมอีกครั้ง พร้อมด้วยซากุระที่เดินตามกลับมาอีกคน คนที่อยู่ในโรงยิมตอนนี้มีแต่พวกสึนะกับโทโมะและเคียวโกะเท่านั้น ทั้งหมดมองผู้ที่เพิ่งเดินเข้ามาเป็นตาเดียว ก่อนที่โทโมะจะรีบวิ่งไปดูอาการของซากุระที่ยิ้มตอบอย่างสนใส ทั้งที่ข้อมือแดงเป็นรอยมืออย่างชัดเจน
"คอยดูเถอะ ฉันคนนี้นี่ละจะทำให้เธอเจ็บจนร้องไม่ออกเลย" สึนะพูดกับตัวเองมองภาพของซากุระที่ถูกเพื่อนดูแลอย่างดีจนน่าหมั่นไส้
ตัวอย่างตอนต่อไป
"เสมองั้นเหรอ เหอะ!!! ไม่มีทางฉันก็แค่ประมาทเท่านั้นอย่างยัยนั่นไม่มีทางเทียบฉันได้อยู่แล้ว!!"
"สึนะนายดูร่าเริงดีนะ คงเป็นเพราะซากุระจังแน่ๆเลย"
"!!! พูดอะไรของนายยามาโมโตะ!!!"
ตอนต่อไปตอน "แผนการที่วางเอาไว้"
"เตรียมรับการเอาคืนของฉันได้เลย"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น