ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
เมื่อก่อนความรักในสายตาของผมเป็นสิ่งสวยงาม ในวันที่เธอตอบรับคำสารภาพรักและคบกับผม ในตอนนั้น... ความรู้สึกในตอนนั้นมันน่าดีใจมากจนผมคิดว่าในชีวิตนี้คงไม่มีอะไรที่สุขไปกว่านี้อีกแล้ว... ผมให้เธอได้ทุกอย่าง ยอมเปลี่ยนแม้แต่ตัวตนเพื่อปกป้องเธอ ให้เธอทั้งหัวใจ แต่ว่า...
"สึนะคุง.... คือว่า" แต่ว่า...
"เรา.. ...เลิกกันเถอะ..." ความรู้สึกทั้งหมดนั่นมันได้พังไปหมดแล้ว...
"!! อ อะไรนะ! เมื่อกี้ ล้อเล่นใช่ไหม?" ผมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ตอนนี้โลกของผมมันเหมือนหยุดหมุน หัวใจมันเจ็บราวกับมีเข็มนับร้อยกำลังทิ้มแทงมันอยู่
"ขอโทษนะ แต่ตอนนี้ฉันมีคนที่ชอบแล้ว... เพราะแบบนั้นทำให้ฉัน.... คบกับเธอต่อไปไม่ได้แล้ว ขอโทษนะ" เคียวโกะบอกทั้งที่ก้มหน้า เธอไม่มองผมไม่มองว่าตอนนี้ผมทำหน้าแบบไหน เสียใจ หรือทุกข์ทรมานแค่ไหน
"...ทำไม...ชั้นไม่ดีตรงไหน?"
" ไม่เลย... สึนะคุงดีมาก แต่ว่า.... ฉันน่ะที่ผ่านมาไม่เคยรักสึนะคุงเลย ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม เพราะงั้น..." อะไรนะ!! ไม่เคยรักงั้นงั้นเหรอ! แล้วที่ผ่านมา! เธอยอมคบกับฉันเพื่ออะไร!!
"ฉันไม่อยากให้สึนะคุงต้องเจ็บเพราะว่าฉันไม่รักเธอ ฉันเลยขอไปดีกว่า..." แล้วที่ทำอยู่นี่ไม่เรียกว่าทำให้ฉันเจ็บอยู่รึไง!!
"หมอนั้นเป็นใคร!.." ผมมองคนตัวเล็กที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเรียบเฉย ใช่เรียบเฉยเพราะตอนนี้ผมเจ็บจนชาไปหมดแล้ว
"..... รุ่นพี่โมจิดะ... เขาอ่อนโยน... แล้วก็ใจดีมาก ฉันรักเขา" เธอพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนมีดกรีดลงมาที่ใจผม เธอพูดคำนั้น! เธอพูดคำว่ารัก! บอกว่ารักหมอนั่น! ตอนนี้ผมรู้สึกโกรธ รู้สึกเหมือนโดนทรยศ มันเจ็บ!!!! ไวเท่าความคิดเมื่อความรู้สึกอีกด้านที่ผมเก็บมาตลอดเพื่อให้เธอปลอดภัย แต่ตอนนี้... ผมดันร่างเล็กๆของเคียวโกะที่เฝ้าถนอมมานานนับติดกำแพงอย่างแรง มันเป็นความรุนแรงครั้งแรกของผมตั้งแต่ที่เริ่มคบกันมา
"!!! ส สึ...นะคุง~" ในที่สุดเธอก็มองผม... ด้วยสายตาของความขลาดกลัว...
"ฉันอุตสาทุ่มใจรักเธอ...แต่เธอกับโยนมันทิ้งอย่างไร้ค่า!?!!"
"ฉ ฉันขอโทษ ฉันเองก็พยายามจะรักเธอแล้ว แต่... ฉันทำไม่ได้" ทำไม่ได้!! พยายามรักงั้นเหรอ!!!
"ทำไม.."
"เพราะว่า... ใจของฉันตั้งแต่แรกมอบให้กับรุ่นพี่ไปแล้ว" เพียงแค่นั้น แค่คำพูดนี้หลุดออกมาความอดทนอดกลั้นของผมก็แทบจะระเบิดออกมา ผมจับร่างเล็กๆนั่นโยนลงกับพื้นด้วยความโกรธ ใช่ว่าผมไม่รู้ ใช่ว่าผมไม่เคยสงสัย แต่ไม่อยากคิด ไม่อยากคิดมากไปเอง ไม่อยากถูกมองว่าไม่เคยเชื่อใจเธอแล้วทำไม ทำไม... เธอถึงทำกับผมแบบนี้!!! ผมรักเธอให้เธอทุกอย่างยอมเปลี่ยนตัวเอง ยอมทำงานมืดทุกอย่างเพื่อให้เธอปลอดภัย ทำไม ทำไม!!!
"โอ้ย!!" เธอค่อยๆลุกขึ้นมา ใบหน้าหวานที่ผมเคยหลงไหลเปื้อนดิน ตากลมโตนั่นมีน้ำตาคลอ ที่แขนและที่ขามีแผลถลอกบางจุด.... เธอคงจะเจ็บ...
"เจ็บไหม? เคียวโกะ.... แต่มันไม่เท่ากับครึ่งของความเจ็บที่ฉันได้รับเลยแม้แต่น้อย!!"
" ส สึนะคุง ป ปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้อง" น้ำตาเม็ดใสๆค่อยๆร่วงลงมา เหมือนมีน้ำกรดราดลงบนแผลในหัวใจ ช่างเจ็บดีจริงๆ
"ใจของเธอมันควรมีแต่ชั้น ไม่ใช่ใครอื่น!"
"ฉันทำไม่ได้!! สึนะคุง ขอร้องละเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ" เคียวโกะมองผมด้วยสายตาคาดหวัง หวังว่าผมจะกลับไปเป็นเพื่อนของเธอเหมือนเดิม...
".... เพื่อน เพื่อนเหรอ!!! เธอเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่!!! ของเล่นของเธอรึไง!! ที่ไม่มีใครก็มาหาแต่พอที่คนมาคว้าก็ทิ้งฉันอย่างไม่ใยดี!!!"
"ม..ไม่ใช่แบบนั้นนะ"
"ฉันทั้งรัก ทั้งใส่ใจให้เธอทุกอย่าง!! นี่เหรอผลที่ฉันควรได้รับทรยศหักหลัง!!!" ผมก้าวไปหาเธอช้าๆ ความโกรธของผมตอนนี้ มันมากเกินไป มากจน... ผมแทบจะ
"สึนะ ขอร้องละอย่าทำแบบนี้!.."
"คนอย่างเธอ คนที่ไม่เห็นค่าความรักของฉัน... ผู้หญิงอย่างเธอน่ะ!! ....ฉันจะฆ่าด้วยมือฉันเอง" ผมเงื้อมือสูงแล้วทิ้งน้ำหนักความโกรธความเสียใจของผมลงไปอยากให้เธอเจ็บเหมือนผม อยากให้เธอรู้ว่าผมเจ็บแค่ไหน!!!
เพี๊ยะ!!!! แรงจากฝ่ามือกระทบลงบนแก้มขาวส่งผลให้เกิดเสียงดังสนั่น แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมสะใจหรือบรรเทาความเจ็บได้เลย เพราะที่รับความเสียใจของผมไว้ไม่ใช่เคียวโกะ แต่เป็นผู้หญิงแปลกหน้าที่เข้ามารับแทน... ผิวขาวซีดจนเห็นรอยมือชัดเจนที่แก้มซ้าย ผมสีน้ำตาลตัดสั้น ดวงตาสีชมพู... ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้มาจากไหน แต่เธอวิ่งมารับมือผมแทนเคียวโกะ ใบหน้าหันไปตามแรงตบไม่ใช่น้อยๆ แต่เธอก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับผมอย่างรวดเร็ว ดวงตาแน่วแน่ไม่แสดงความเจ็บปวดใดๆออกมา
"!!!! ถอยไป!!!" ผมบอกเธอยังไงซะเธอก็ไม่เกี่ยว ผมเห็นยามาโมโตะกับโกคุเดระที่คอยตามอยู่ตลอดมองหน้ากัน ผมเข้าใจผู้หญิงคนนี้ไม่เกี่ยวและผมไม่ควรทำร้ายเธอแต่ว่า...
"เนี้ยเหรอ!! สิ่งนายควรทำแบบนี้กับผู้หญิงที่รักน่ะ!?!" คำพูดของเธอทำผมคิ้วกระตุก ความโกรธที่หายไปเมื่อครู่มันกลับมาอีกครั้ง แต่ไม่ใช่เพราะโกรธเคียวโกะ แต่โกรธยัยผู้หญิงที่พูดเหมือนกับรู้ดีคนนี้ต่างหาก
"เรื่องของฉันถอยไป!!!"
"ไม่!"
"มันไม่ใช่เรื่องของเธอ!!! อย่ามายุ่ง!!! เธอไม่มีวันเข้าใจหรอกความรู้สึกของคนที่ถูกคนรักทรยศนะ!!!!" ผมบอกเธออย่างหมดความอดทน แต่เธอก็ยังดื้อไม่ยอมขยับไปไหน ยืนจ้องหน้าผมอย่างกับผมเป็นคนผิด
"แล้วมาลงกับผู้หญิง นายนี้โคตรสุภาพบุรุษเลยนะ!" เธอเถียง เหอะ!! สุภาพบุรุษ!! เธอคนนี้ช่างกล้าดีแท้ที่พูดแบบนั้น!!!
"ฉันสุภาพบุรุษมามากพอแล้ว!!! ฉันทั้งรัก ทั้งดูแล แต่เธอกลับไม่รักฉันเลย!!!" เจ้าของดวงตาสีชมพูหน้าเจือลงเมื่อผมพูดประโยคนั้นแต่เธอก็ยังไม่ลงละ พยายามเถียงผมต่อ
"มันไม่รักจะให้รักได้ไงละ?"
"แล้วความรู้สึกฉันละ! ผู้หญิงคนนี้คบกับฉันโดยที่ไม่รักแล้วมาบอกเลิกฉันเพราะรักคนอื่น!!! เป็นเธอจะทำยังไง!!!" ผมถามเธอเสียงดังความรู้สึกเดิมๆกลับมาอีกครั้ง เจ็บ ทรมาน ความรู้สึกเจียนตายนี่กลับมาอีกแล้ว
"แล้วนายจะให้เค้าอยู่กับนายทั้งที่ไม่ได้รักเหรอ!?" ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อเธอถามแบบนั้น ก่อนที่ความคิดหนึ่งจะแล่นเข้ามา อย่างน้อย อย่างน้อยมันก็น่าจะเจ็บน้อยกว่านี้ รู้สึกว่าตัวเองมีค่า รู้สึกว่าผมยังมีตัวตนในสายตาของเธอ ต่อให้ต้องขังเธอไปตลอดชีวิตผมก็ยอม
"...ใช่! ฉันจะทำเท่าที่ฉันอยากทำ ทีนี้เธอก็ถอยไปได้แล้ว!!! ไม่อย่างนั้นเธอก็จะโดนด้วย" ผมขู่เพื่อให้เธอถอยไปแต่..
"ก็เอาซิ!" เธอท้าผม!!!
"!!! เธอท้าฉันเองนะ" เมื่อได้ยินคำนั้นราวกับฟางเส้นสุดท้ายได้ขาดลง ผมไม่สนแล้วว่าผู้หญิงคนนี้จะเกี่ยวไม่เกี่ยว เพราะตอนนี้เธอกำลังท้าผม ท้าสายเลือดมาเฟียของผม!!! ผมเงื้อมือขึ้นหวังจะตบสั่งสอนให้เธอได้สำนึก ก่อนจะมีมือของคนที่เรียกว่าเพื่อนและผู้พิทักษ์อย่างยามาโมโตะจับมือผมยั้งไม่ให้ผมลงมือกับยัยคนไม่รู้จักกลัวคนนี้
"สึนะ!! เธอไม่เกี่ยวนะ!"
"ยามาโมโตะ!! ปล่อย!!" ผมบอก ณ ตอนนั้นเมื่อความโกรธครอบงำความนึกคิดทั้งหมดราวกับถูกบดบัง ผมแยกไม่ออกทั้งนั้นทั้งความดีหรือความชั่ว รู้แค่ว่าผมต้องสั่งสอนยัยบ้านี่
"ใจเย็นๆน่าๆ" ยามาโมโตะพูดอีกครั้ง ดวงตาสั่นระนิกด้วยความกลัว ใช่ กลัว เพราะถ้าผมจะลงมือจริงๆละก็ไม่ว่าใครก็หยุดผมไม่ได้ทั้งนั้น... นี่สินะที่รีบอร์นเคยบอกผมไว้เมื่อก่อนหน้านี้ ....นภาคลั่ง....
"ซากุระจัง!!! ข ขอโทษแทนซากุระจังด้วยนะค่ะ ถ้าเธอกวนละก็" ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรยามาโมโตะ ร่างของผู้หญิงอีกคนก็รีบมาขวางผมกับยัยนั่นเอาไว้ ดวงตาสีฟ้าเทามองผมอย่างขลาดกลัว คนคนนี้ผู้เคยพบ... แต่ผมจำไม่ได้ว่าเมื่อไร
"ไม่ต้องขอโทษเลยโทโมะ คนแบบนี้ควรด่าซ้ำ" ผู้หญิงปากเสียนั่นแย้งพร้อมทั้งช่วยเคียวโกะให้ลุกขึ้นมา
"อยากโดนจริงๆใช่ไหม!!" ผมจะพุ่งใส่แล้วลงมือให้เธอเข็ดไม่มีทางลืม แต่ถูกเพื่อนสองคนจับตัวไว้
"เห็นไหมโทโมะ ผู้ชายดีๆที่ไหนจะรังแกผู้หญิงแบบนี้" ได้ที่เอาใหญ่เชียวนะยัยผู้หญิงบ้า!!!
"ซากุระจัง... ขอโทษจริงๆค่ะ มาเร็วซากุระจัง" เด็กที่มาใหม่รีบขอโทษพวกผมแล้วพาทั้งเคียวโกะจังกับยัยนั่นไป ผมไม่ได้ตามยังไงซะกับเคียวโกะจากนี้เธอคงได้รู้ว่านรกเป็นยังไง ส่วนยัยนั่น.... เธอกล้าท้าฉันก็เตรียมรับผลที่ตามมาได้เลย
"ทำอะไรลงไปรู้ตัวไหมค่ะเนี้ย!!" หลังจากเพื่อนสาวผู้มาช่วยชีวิตพาผู้หญิงใจกล้าออกมาจากเหตุการณ์เสี่ยงตายก็รีบต่อว่าคนใจกล้าทันที่
"......."
"ซากุระจัง! คนที่คุณไปหาเรื่องเมื่อกี้เขาเป็นมาเฟียวองโกเล่นะค่ะ แล้วไปท้าเขาแบบนั้น" เธอบอกแต่เจ้าของนัยต์ตาสีชมพูกลับไม่สะทกสะท้านเลยแม่แต่น้อย
"แล้วไง?"
"เขาอาจจะไม่ปล่อยคุณไว่น่ะสิ ถ้าเขาเกิดไปบอกบอสของเขาด้วยละก็..." เธอดูกังวลมากกว่าคนที่หาเรื่องใส่ตัวเสียอีก เพราะเธอทั้งรักทั้งห่วงเพื่อนสาวคนนี้นี่น่า
"ก็เอาสิ ให้รู้ไปเลยว่ามาเฟียที่หน้ากลัวมารังแกผู้หญิงไร้ทางสู้" ซากุระพูดหยันๆยังไงซะเธอก็คิดว่าเขาไม่อาจจะทิ้งศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายอย่างแน่นอน
"คือว่า... เรื่องนั่นสึนะคุงนั่นละค่ะที่เป็นบอส"
"....." เกิดความเงียบขึ้นกระทันหัน
".... หมดกัน!!!"
"เอาไงอะ?"
"ทำอะไรไม่คิดก่อนเลยนะค่ะ แล้วแบบนี้คุณจะอยู่ที่นี้ได้รึค่ะ แบบนี้คงมีแต่หลบหน้าไปพักหนึงเลย จนกว่าเขาจะลืมน่ะ"
"ขอบใจนะที่ไปช่วยฉัน... แต่นั่น... ทำให้พวกคุณเดือดร้อนจนได้"
"ช่างเถอะ ยังไงชั้นก็ไม่กลัวหรอก"
"เฮ้อ~ ตอนนี้คงจะยังไม่กลัวหรอกค่ะ แต่ในอนาคตละก็ไม่แน่ ดูแล้วพวกแค้นฟังลึกด้วย"
"ยังไงก็ต้องระวังตัวอย่าไปปะหน้ากันที่ไหนเข้าละค่ะ แล้วก็อย่าห่างจากฉันเด็ดขาดเลยนะซากุระจัง"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น