คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ราตรีที่ 5 ความเป็นห่วงเล็กๆ(รีไรต์)
ราตรีที่ 5
ความเป็นห่วงเล็กๆ
“มีอาการฟกช้ำจากการต่อยอย่างแรงที่ท้อง นอกนั้นปกติดี ทางที่ดีครูแนะนำให้พาไปเช็คสภาพที่โรงพยาบาลหน่อยก็ดีนะ” ครูพยาบาลสาวบอกอาการของฮารุนะให้ทั้งสามได้ฟัง
“คะ”
“อืม... ครูว่าต้องให้คุณชิรายูริหยุดเรียนด้วย เดี๋ยวครูขอไปทำเอกสารหน่อยละกัน” ว่าแล้วเธอจึงเดินออกไปจากห้องไป ยูกิเดินไปหาฮารุนะที่กำลังหลับไม่ได้สติแล้วนึกเป็นห่วง เพียงคลาดสายตาไปไม่ถึงชั่วโมงฮารุนะก็ถูกทำร้ายเสียแล้ว ยังดีที่คานาเมะไปช่วยไว้ได้ทันไม่งั้นพวกเธอคงต้องเสียใจมากๆแน่
“ระดับ E สินะคะ”
“ครับ ผมจัดการไปแล้วเธอไม่ต้องห่วง” คานาเมะตอบ เขาเองก็ไม่คิดว่าฮารุนะจะเจ็บได้ขนาดนี้
‘บอบบางเกินไปแล้วนะครับ’
“น่าแปลกนะคะ...คนออกจะเยอะแยะ แต่กลับเลือกฮารุนะแบบนี้....”
“กลิ่นของยัยเด็กนี่ละมั้ง” เซโร่ตอบเขาไม่อยากให้ยูกิคิดมากแม้ว่าตัวเขาเองก็นึกสงสัยเรื่องนี้อยู่เหมือนกันก็ตาม
“ถ้าแค่นั้นก็คงดี แล้วจะเอายังไงดีละ เรื่องของฮารุนะจังน่ะ”
“ผมว่า...คงต้องดูแลกันมากกว่านี้” คานาเมะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้นแต่นั่นคือความรู้สึกของเขาจริงๆ ต้องดูแลให้มากกว่านี้....
“อ... อืม...” เสียงครางของฮารุนะทำให้ยูกิหันมามอง คนตัวเล็กลืมตาและพยายามจะลุกแต่ความเจ็บที่ท้องน้อยทำให้เจ้าตัวลงไปนอนเหมือนเดิม ยูกิจึงช่วยให้เธอลุกขึ้นนั่งที่เตียงโดยการเอาหมอนนุ่มๆสองสามใบมาทำเป็นที่พิงหลังให้ฮารุนะ
“ฮารุนะจังเป็นยังไงบ้าง?” ยูกิถามเธอเป็นห่วงอาการของฮารุนะมาก จากที่ดูสภาพภายนอกแล้วมันไม่ใช่อาการที่จะดีได้ในสองสามวันเลย
“จ... เจ็บท้องคะ” ฮารุนะตอบอย่างยากลำบากรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่พูดแม้แต่หายใจก็ยังเจ็บ
“อาการไม่ค่อยดีเลยนะครับ...”
“นิดหน่อยเอง”
“ไม่นิดแล้วคะแบบนี้ ฮารุนะจังไปกันเถอะ น่าจะไปตรวจให้แน่ใจ”
“เอ๋? ไป? ไปไหนคะ?”
“ไปโรงพยาบาลค่ะ”
“.......” เงียบ... นั่นคือสิ่งทีฮารุนะให้เมื่อได้ยินที่ที่ยูกิต้องการจะพาไป ฮารุนะยิ้มหวานมันเป็นยิ้มที่ยูกิยอมแพ้ มันทั้งน่ารักและออดอ้อนชวนให้ใจอ่อนเหลือเกิน
“ไม่ไปคะ” สั้นๆง่ายๆได้ใจความ ฮารุนะตอบด้วยรอยยิ้มทำให้ยูกิชะงัก
“เอ๋!!! ต แต่ว่า”
“จะให้... ฮารุนะไปที่น่ากลัวแบบนั้นจริงๆน่ะเหรอ..” พูดด้วยพลางเอามือประสานที่อกตาใสๆมีน้ำตาคลอเล็กน้อยและนั้นทำให้ยูกิ
“ก...ก็ได้”
“ใจอ่อนเกินไปแล้ว!!!” เซโร่ต่อว่า
“ก็แหม..ท่าทางแบบนั้นเห็นแล้วใจร้ายด้วยไม่ลงอ่ะ”
“เธอนี่มัน...”
“แต่ผมว่าไปเถอะครับ” คานาเมะที่เงียบมานเอ่ยขึ้นมาเขาไม่อยากให้มันค้างคาแบบนี้ ถ้าเกิดฮารุนะเป็นอะไรขึ้นมาอีกละก็...
“ให้ตายก็ไม่ไปคะ” คำตอบที่ได้ทำให้คานาเมะยิ้มเล็กน้อย พอเดาได้ว่าเจ้าตัวกลัวการไปหาหมอ ไม่ก็กลัวอะไรซักอย่างในโรงพยาบาล แต่จะให้เรื่องแค่นี้มาขวางได้ละก็ฮารุนะคิดผิด
“ครับ งั้น...” คานาเมะลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ฮารุนะก่อนที่ยูกิจจะห้ามรึได้ถามอะไร ร่างของฮารุนะก็ลอยจากเตียงสู่อ้อมแขนของคานาเมะ เขาพาฮารุนะออกจากห้องพยาบาลและมุ่งหน้าตรงไปที่โรงพยาบาลเล็กๆใกล้กับโรงเรียน ในเวลาพลบค่ำแบบี้มีคนน้อยเกินกว่าจะมีใครมาสนจ่าพวกเขาจะพาเธอไปไหน และทำไมถึงถูกทุบอยู่ตลอดเวลาแบบนี้
“ไม่ไป ปล่อยฮารุนะ ปล่อยแซ่!!!” ฮารุนะร้องโวยวายพร้อมทุบตีร่างสูงและดิ้นสุดชีวิต
“ไม่ครับ จนกว่าจะไปตรวจร่างกายแล้ว” เขาตอบไม่สนแรงอันน้อยนิดที่ฟาดลงมาที่เขาคิดมีแค่ต้องพาเด็กดื้อนี้ไปตรวจร่างกายให้ได้ โดยมายูกิตามมาไม่ห่าง
“บอกว่าไม่ไปไง ไม่ไป!!!” เด็กดื้อก็ยังคงดิ้นต่อไปทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางทำให้รุ่นพี่คนนี้สะเทือนได้เลยก็ตาม
ใช้เวลาไม่นานคานาเมะพาฮารุนะมายังโรงยาบาลได้สำเร็จ เหล่าพยาบาลและคนอื่นที่ได้เห็นต่างพากันชอบใจกับความน่ารักของทั้งสอง แม้ว่าผู้หญิงหลายคนนึกเสียดายความหล่อเหลาองคานาเมะก็ตาม เมือมาถึงห้องตรวจคานาเมะปล่อยให้ยูกิจัดการส่วนที่เหลือโดยตัวเขาพาฮารุนะไปส่งถึงห้องตรวจ
“ฝากด้วยนะครับ”
“ค คะ” พยาบาลตอบ หน้าแดงด้วยความเขินเมื่อหนุ่มหล่ออย่างคานาเมะส่งยิ้มให้ คิดเข้าข้างตัวเองว่าเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนนี้เป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น
“อย่าดื้อนะครับคุณฮารุนะ” คานาเมะทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป
“อ อย่าไปนะ!! กลับมาก่อน”
“ขอดูที่ช้ำหน่อยนะจ๊ะ”
“ม...ม่ายยยยย” เสียงร้องของฮารุนะดังมาถึงข้างนอก เรียกรอยยิ้มเล็กๆจากคานาเมะได้อย่างดี
‘เด็ก... ยังไงก็เด็กอยู่ดี’
ใช้เวลาเพียงไม่นานคานาเมะและยูกิถูกเรียกไปพบแพทย์จากผลตรวจนอกจากรอยช้ำจนเขียวแล้วยังมีเลือดคลั่งตามที่คาดการณ์กันไว้ แม้จำนวนจะไม่มากแต่ก็น่าเป็นห่วง
“ยังไงก็ต้องระวังมากกว่านี้นะครับ ถึงจะเป็นคนที่ชอบความรุนแรงขนาดไหน แต่กับแฟนสาวน่ารักแบบนี้ก็ควรจะเบามือหน่อยนะครับ” คำเตือนที่ไม่ว่าจะฟังยังไงก็เข้าจ่าแพทย์คนนี้มองว่าคานาเมะคือคนที่ทำรายฮารุนะที่เป็นแฟน แถมยังคิดว่าคานาเมะเจ้าของฉายาแวมไพร์สุภาพบุรุษคนนี้คือผู้ทีชื่นชอบความรุนแรง
“อุบ!!! หึๆ” ยูกิกลั้นขำแทบไม่ทันไม่นึกว่าท่านพี่ของเธอจะถูกเข้าใจผิดไปถึงขั้นนั้นแต่ก็พอจะเข้าใจ จากการกระทำเมื่อครู่ของคานาเมะจะถูกเข้าใจผิดก็ไม่แปลก แต่ถึงขั้นชอบใช้ความรุนแรงแบบนี้มันก็...
“.....” คานาเมะได้แต่เงียบเขาไม่อยากเยงให้มากความเพราะถ้าเถียงไปก็คงถูกหาว่าแก้ตัวอีก
“งั้นหมอจะสั่งยาทานกับยาทาละกัน ยาทานจะเป็นยาแก้ปวดกับยาขับเลือดที่คลั่งให้ออกมา ถ้าออกมาแล้วก็หยุดกินได้”
“ครับ” คานาเมะรับคำ เมื่อหมดเรื่องเขาจึงออกมานอกห้อง ยูกิที่รักษามารยาทต่อหน้าแพทย์เมื่อออกจากห้องแล้วมารยาทที่รักษาไว้ก็หลุดทนที
“ฮ่าๆๆ ฮะๆ ช ชอบความรุนแรง ท่านพี่ ฮ่าๆ ชอบความรุนแรง ฮ่าๆ” พูดไปหัวเราะไปจนตัวงอ ใช้มือทุบกำแพงเอาเป็นเอาตาย ยูกิยอมรับว่านี่คือมุขที่ฮาที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาเลย คานาเมะไม่สนใจยูกิเขาหันไปมองเด็กดื้อที่ยืนรอพวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เธอคงโกรธเขามากจนลืมความเจ็บปวดของตัวเองแล้วรีบเดินนำเพื่อกลับหอ เขาจึงทิ้งให้ยูกิอยู่รับยาแทนแล้วเดินตามฮารุนะไป
“เดินช้าๆสิครับคุณยังไม่หายดี”
“....” ร่างน้อยไม่ฟังคำเตือนทั้งยังเร่งจังหวะการก้าวขึ้นไปอีก คานาเมะได้แต่ส่ายหัวกับอาการงอนแบบเด็กๆนั่น เขาเองก็ไม่อยากเร้าหรือกับเธอมากเกินไปด้วยจึงเลือกเดินตามไปเรื่อยๆ รอดูอาการของเด็กน้อยข้างหน้า
แต่จู่ๆคนที่เดินนำมานานก็หยุดชะงัก กลิ่นของระดับ E ที่ลอยอยู่ในอากาศทำให้เขาต้องชะงัก
‘น่าแปลก... ไม่มีกลิ่นเลือดรึว่าอะไรที่ทำให้พวกนั้นมารวมกันที่นี้ได้เลย’
“แค่กๆ” แล้วคำตอบก็ปรากฏ เสียงไอจากคนที่เดินนำเมื่อครู่ตามมาด้วยกลิ่นเลือดหอมหวานที่เขาเองก็แทบห้ามใจไม่อยู่
“คุณฮารุนะ” คานาเมะเรียกฮารุนะแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ยินเสียแล้ว
“แค่กๆๆ” ฮารุนะไอหนักขึ้น เธอกระอักเลือดที่คลั่งอยู่ภายในออกมามันถือเป็นเรื่องดีแต่ทำไมถึงต้องเป็นตอนนี้ด้วยกันนะ
“คุณฮารุนะ!!” คานาเมะวิ่งไปหาเมื่อฮารุนะที่กระอักเลือดจนเป็นลมนั้น เขารับร่างของฮารุนะไว้ก่อนที่เธอจะลงไปกองกับพื้น มองดูเลือดสีแดงฉานที่อาบอยู่บนร่างของฮารุนะ เผลอมองไปที่ต้นคอของเธออย่างกระหาย
“ท่านพี่!!” เสียงของยูกิทำให้เขาได้สติ สัมผัสได้ถึงแวมไพร์หลายระดับมามารวมตัวกัน
“ไม่ใช่ธรรมดาแล้วนะครับคุณน่ะ... เธอไม่ใช่อาหารกลับไปซะ” ประโยคหลังเขาพูดกับแวมไพร์ที่มารวมตัวใช้แรงกดดันมหาศาลเพื่อขับไปพวกนั้นให้ออกไป
“ท่านพี่...”
“ฮารุนะเธอเป็นใครกันแน่” คานาเมะพูดกับคนที่หลับอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง มองใบหน้าหวานที่หลับไปได้สติอย่างนึกห่วง...
จากนั้นคานาเมะก็พาฮารุนะมาส่งที่ห้อง ยูกิแยกไปสงเอกสารที่เซโร่รับมาให้ คานาเมะวางฮารุนะลงที่เตียงเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดทำความสะอาดคราบเลือดของฮารุนะตามตัว เมื่อทำความสะอาดเสร็จเขาจึงต้องรีบออกไปจากห้องความกระหายของเขากลับมาอีกครั้ง... และมันก็มากกว่าปกติ
‘ต้องการ... ต้องการ... ต้องการ’
“...ท่านพี่...อ่ะ!! เดี๋ยว อึก!” ยูกิที่เดินมาเพื่อมาช่วยถูกคานาเมะรั้งตัวไว้และฝังเขี้ยวลงไปโดยไม่ถามไถ่อะไร ในตอนนี้เขารู้แค่ว่าต้องจัดการกับความกระหายนี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่เขาจะหันหลังกลับไปหาฮารุนะ
‘ต้องการ... อยากได้... เลือดของเธอ... ฮารุนะ’
To be continuing…
ความคิดเห็น