คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : ขอโทษ [100%]
I'm come back~
ไรท์กำลังคิดๆว่า ฟรานน่ะความสามารถเยอะไปซะแล้ว จะลงโทษฟรานยังไงดีน้า~
##มาอ่านกันเถอะ มาอ่านกันเถอะ##
ตอนที่ 5 : ขอโทษ
“ค่ะ..และนี่ก็เป็นที่สุดท้ายของพิพิธภัณฑ์แล้วนะคะ” ไกด์อาสาบอกกับฟรานที่กำลังตกตะลึงกับปราสาทจำลองของอาณาจักรฟาฟาแห่งนี้
“อ่อครับ”
“เชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ ดิฉันรู้จักห้องๆนึง อยากให้คุณไปมากๆเลยล่ะค่ะ คุณฟราน” ไกด์สาวพูดขึ้นหลังจากยกข้อมือดูนาฬิกาซึ่งใกล้ดึกขึ้นไปทุกที
“ครับ” ฟรานพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและเดินตามคนตรงหน้าไปที่ห้องๆนึงที่อยู่ชั้นสองของปราสาท และมีป้ายไม้สีทองสลักชื่อไว้ว่า ‘Farin’
“เอ๋...ฟารินงั้นหรอ?”
“เผยตัวจริงได้แล้วเพคะ” จู่ๆไกด์สาวก็เดินไปที่มุมๆหนึ่งของห้องและหยุดยืนอย่างสำรวม
“พูดอะไรของคุณน่ะ คุณไกด์!?”
“เจ้าหญิงฟาริน...”
“me..จะ..กลับล่ะนะ!” ฟรานเริ่มเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เพราะทุกครั้งที่มีคนเรียกตนว่าฟาริน ก็จะมีอาการเจ็บศีรษะทุกครั้ง โดยเฉพาะคนที่ชื่อเบลล์ แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่เขา..
“อยู่ที่นี่ก่อนเถอะเพคะ เจ้าชายกำลังเสด็จมารับเจ้าหญิงนะเพคะ”
“เจ้าชาย..อะไร!?”
“แหม่ ก็เจ้าชายเบลเฟกอลแห่งวาเรีย อาณาจักรพี่น้องของอาณาจักรฟาฟาของพวกเราน่ะสิเพคะ หม่อมฉันน่ะแอบเรียกเจ้าชายมาแล้วนะเพคะ ^^” ไกด์สาวยิ้มร่า
“เธอนี่มัน!... พวกเดียวกับเจ้าชายโรคจิตนั่นสินะ!”
“หามิได้เพคะ เจ้าชายได้ไหว้วานหม่อมฉันไว้ หากพบเจ้าหญิงก็จงบอกพระองค์โดยไว..”
“ถ้าmeเป็นเจ้าหญิงอะไรนั่นของเธอน่ะ เธอก็ต้องปกป้องmeสิ! นี่เธออยู่ฝั่งใครกันแน่หา!!!”
“หม่อมฉันก็คือซาเมีย เป็นผู้ติดตามของเจ้าหญิงไงเพคะ..เพราะงั้น ได้โปรดอยู่เพื่อรอเจ้าชาย”
“ไม่มีทางซะหรอก!” ฟรานที่เหงื่อแตกพลั่กตะโกนกลับไป พร้อมปลอมเป็นไกด์สาวคนนั้นและวิ่งออกไปจากห้องซึ่งเป็นอดีตห้องนอนของตนทันใด
“เดี๋ยวสิเพคะ!~”
‘ปัง’ แต่คนที่กำลังจะวิ่งตามไปก็ต้องถูกประตูบานใหญ่ปิดใส่หน้า จึงทำได้เพียงเรียกชื่อเจ้าหญิงของตนเท่านั้น
“เจ้าหญิงฟาริน! เจ้าหญิง!”
ทางด้านฟราน เมื่อวิ่งมาจนถึงบันไดของปราสาทก็เจอกับเบลล์ที่วิ่งสวนทางเข้ามา
“ซาเมีย!”
“อะ..เอ่อ เจ้าชายเบลเฟกอล เจ้าหญิงฟารินหนีไปแล้วเพคะ!” ฟรานว่าพร้อมชี้ไปทางหน้าปราสาท
“อ้อหรอ...” แต่แทนที่เบลล์จะวิ่งไปตามทางที่ไกด์บอก กลับยืนกอดอกสำรวจฟรานในร่างของไกด์สาวตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ก็ใช่น่ะสิ เพคะ ถ้าไม่ตามไปละก็..”
“ปลอมได้เหมือนดีนี่ แต่...”
“เพคะ?”
“ซาเมียน่ะ ไม่เรียกชั้นว่าเบลเฟกอลหรอกนะ เธอพลาดไปเยอะเลยนะ ฟราน..อ้อไม่สิ ฟาริน!”
“พอ!! พอได้แล้ว me ไม่ใช่ฟาริน เพราะงั้น หยุดล่า me ได้แล้ว!!” ฟรานตะโกนกลับไป พร้อมวิ่งตรงไปทางเบลล์และหวังจะใช้มายาหนีไปอีกครั้ง แต่..
‘ฉึก!’
“โอ๊ย!” ใบมีดที่ถูกสั่งทำเป็นพิเศษถูกขว้างให้เฉียดต้นแขนฟรานอย่างจงใจ ทำให้คนที่ถูกทำร้ายต้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะได้รับพิษที่เบลล์ทาเอาไว้ ซึ่งเป็นพิษที่หากผู้ใช้มายาได้รับ จะคืนร่างเดิมโดยไว
“ขอโทษนะฟาริน พี่คงให้เราหนีไปไม่ได้...”
“อ๊ากกกกก!” ฟรานร้องอย่างทุรนทุรายเพราะนอกจากพิษที่ได้รับแล้ว ยังสูญเสียพลังที่ใช้ในการใช้มายาครบ 3 ครั้ง ทำให้ฟรานคืนร่างเดิมก่อนสลบลงตรงหน้า แต่ก็ถูกเบลล์พยุงไว้ได้
เมื่อมายาของฟรานเสื่อมประตูห้องบนชั้นสองที่ขังซาเมียไว้ก็เปิดออก และวิ่งลงมาชั้นล่าง ก็พบกับเจ้าหญิงของตนที่อยู่ในอ้อมกอดของเบลล์ทันใด
“ขอบใจนะซาเมีย ชิชิชิ” เบลล์พูดพร้อมยิ้มให้ไกด์สาว ซึ่งเป็นอดีตคนติดตามของเจ้าหญิงฟาริน
“เจ้าหญิงอยู่กับเจ้าชายแล้ว หม่อมฉันก็โล่งใจเพคะ”
“งั้นเจ้าชายไปละ! บ๊ายบี~”
ณ ปราสาทวาเรีย ห้องของเบลล์
เมื่อเบลล์อุ้มฟรานมาพักในห้องแล้วก็บรรจงเช็ดตัวให้ฟรานอย่างเบามือ
‘ฟารินรอที่นี่นะ!’
‘พี่เบลล์ต้องกลับมานะ’
‘พี่จะกลับมา’
‘ออกมาก่อนเจ้าชาย!’
‘ตู้ม!!!’
‘ฟารินนนนนนน~’
“พี่เบลล์!!!” ร่างบางบนเตียงตกใจสะดุ้งตื่น เหงื่อแตกพลั่ก ภาพใบหน้าของเด็กชายเบลล์ในวัยเด็กถูกองครักษ์นายหนึ่งพาตัวไป ขณะที่กำลังวิ่งมาหาตน ยังคงติดตาอยู่ในหัว
“ตื่นแล้วหรอแกน่ะ”
“รุ่นพี่!”
“เรียกชั้นซะเสียงดังเชียว”
“อึก..ฝันอีกแล้ว” ฟรานเอามือจับขมับตน สับสนกับฝันเมื่อครู่ แม้จะมีสักครู่นึงที่รู้สึกว่าตนเป็นเจ้าหญิงอะไรนั่นที่เบลล์แคร์จริงๆ แต่การกระทำของคนตรงหน้าตอนนี้ ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอย่างนั้นเลย
“ตกลง..me เป็นเจ้าหญิงที่รุ่นพี่..?”
“ละเมออะไรของแก!”
“รุ่นพี่นั่นแหละ! ก็ไหนว่าme เป็นเจ้าหญิงอะไรนั่นล่ะ!” ฟรานเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เพราะคนตรงหน้าที่เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้ายกับตน
“อ้อ ชั้นคงจำคนผิด อย่างแกน่ะจะไปเป็นเจ้าหญิงที่รักของฉันได้ไงกัน”
“อะไรกัน..คนเขาอุตส่าห์หวั่นไหวแล้วแท้ๆ..” ฟรานบ่นเบาๆ แต่นั่นก็ดังพอที่เบลล์จะได้ยิน
“แกน่ะเลิกเพ้อเจ้อแล้วนอนพักได้แล้ว!” ถึงจะว่าไปอย่างงั้นแต่ก็แอบยิ้มจนได้
“...”
“ชั้น...ไม่ได้เป็นห่วงแกหรอกนะ แต่ถ้าแกไข้ขึ้น ชั้นก็ต้องตื่นมาดูแลแกน่ะสิ!“ เบลล์ว่าอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าฟรานทำท่าคิดอะไรบางอย่าง
“อะ..อือ” ฟรานว่า ก่อนค่อยๆนอนลงและหันหลังให้เจ้าของห้อง เพราะถึงแม้อยากจะหนีไปจากห้องนี้แค่ไหนก็ทำไม่ได้อยู่ดี เนื่องจากตนได้สูญเสียพลังมายาไปมากแล้ว
เบลล์อมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นฟรานผลอยหลับไป เพราะตนตวาดใส่ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงเพื่อเฝ้าร่างบางตรงหน้า
“ชิชิชิ ฟาริน เรานี่มัน...”
ย้อนกลับไปเมื่อครู่
“พี่เบลล์..”
เมื่อเห็นฟรานที่นอนไม่ได้สติและเพ้อหาตนไม่หยุด ก็ทำให้คนที่ถูกเรียกซึ่งกำลังเช็ดตัวให้ลอบยิ้มออกมา ก่อนที่จะบรรจงถอดเสื้อท่อนบนเพื่อดูให้แน่ใจว่าร่างบางตรงหน้าเป็นหญิงหรือชายกันแน่ เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวที่ฟรานไร้พลังในการสร้างภาพมายา
“นี่มัน..!” และพอได้รู้ความจริงว่า ฟรานเป็นผู้หญิงอย่างที่ตนคิดก็ฉีกยิ้มออกมาอีกครั้ง
“พี่เบลล์...” และฟรานเองก็ยังคงเพ้อหาเบลล์เพราะพิษไข้
“ชิชิชิชิ เราเองก็พลาดเป็นเหมือนกันนะ ฟารินตัวแสบ”
“พี่เบลล์...”
“ขอโทษนะฟาริน ถ้าพี่ไม่ทำอย่างนี้พี่ก็ไม่รู้น่ะสิว่าเราใช่คนที่พี่ตามหาอยู่รึเปล่า ชิชิชิ”
—TBC —
##bobellciel## 12/03/2015
- จบไปอีกตอนนึงละจ้า
- เจ้าชายของเรานี่..ไม่ได้เลยนะ แอบดูหน้าอกคนอื่นตอนหลับเนี่ย
- See ya นะค้ะ รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน~
ความคิดเห็น