คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : ย้อนรอยอาณาจักรฟาฟา [100%]
ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าไม่ได้อัพเลย (ฮี่ๆ เป็นคนโหดร้ายค้ะ-3-) เอาล่ะ!
##มาอ่านกันเถอะ มาอ่านกันเถอะ##
ตอนที่ 4 : ย้อนรอยอาณาจักรฟาฟา
ณ ตัวเมือง เขตอาณาจักรฟาฟา..
“หายไปไหนแล้วนะ” ร่างสูงที่วิ่งตามมาติดๆกระวนกระวายเมื่อหาเป้าหมายที่ว่าไม่เจอ แม้ว่าตัวปราสาทจะอยู่ในป่า แต่หากวิ่งออกมาถึงย่านชุมชนแล้ว ก็จะเจอกับตลาดที่มีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด
“บิงโก!!” เมื่อคาดว่าตนพบเข้ากับเป้าหมายที่กำลังตามหาแล้ว เบลล์ก็วิ่งเข้าไปกระชากข้อมือร่างบางตรงหน้า ผู้มีผมสีเขียวน้ำทะเลสั้นซอยประบ่า สูงประมาณไหล่ของเขา สวมชุดโค้ทหนาใส่แว่นกันแดดสีชาปกปิดใบหน้า.. อย่างถือวิสาสะ (โดยไม่รู้จักตะหงิดกับความสูงของเจ้าหล่อนเลยสักนิด-0- //ไรท์)
“ค๊ะ?” แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคนตรงหน้าถอดแว่นกันแดดอก เผยให้เห็นใบหน้าขาวใสของสาวเจ้า นัยน์ตาสีเทาเข้ม จมูกโด่งเป็นสันสวย ริมฝีปากบางอมชมพูระเรื่อ แต่งหน้าโทนอ่อนๆ ดุจนางแบบที่หลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่นโชว์ก็ไม่ปาน..
“เอ่อ ขอโทษที เจ้าชายทักคนผิดน่ะ...” ว่าแล้วก็เกาศีรษะ แก้เขินพร้อมเดินจากไป แต่..
“เดี๋ยวก่อนค๊ะ! คุณเป็นเจ๊าชายหร่อค๊ะ?”
“ห้ะ?”
“เอ่อ.....ขอโทษค่ะ ส๊ำเนียงอิตาลีข่องดิฉันมัน..เอ่อ..พอดีดิฉั๊นเป็นคนอังกฤษหน่าค้ะ..”
“นั่นน่ะช่างมันเถอะ ว่าแต่เธอ..เห็นเด็กตัวเล็กๆ ผมเขียวๆแบบเธอบ้างมั้ยอ่ะ..?”
“ค๊ะ? ขอโทษค่ะ ฉันฟังไม่รู๊เรื้องงง”
“คือ ดูยูเอเวอร์ซีน อะ เกิร์ล..ผมเขียวๆ แฮฟ กรีนแฮร์อะ ยู ..ซี..เฮอ บ้างไหม? ” เบลล์พูดภาษาอังกฤษอย่างตะกุกตะกักสลับกับอิตาลีไปเยอะมาก พร้อมทำท่าทางบอกถึงลักษณะท่าทางของคนที่กำลังตามหา ทำไมให้คนตรงหน้าหลุดขำออกมา ก็นะ..เกิดมาก็เรียนแค่ภาษาอิตาลีกับญี่ปุ่น อันเป็นกฏของมาเฟียนี่ (//ไรท์สมมติเองนะคะ -3-)
“อ้อ~ ดิฉันไม่เห็นหรอกค๊ะ ขอโทษหน่าค๊ะที่ช่วยอ่าไรไม่ได้เล้ย.. ^^”
“อือ งั้นบายละกัน”
“see you again หน่าค้ะ~”
“อย่าเจอะเจออีกเลยแม่คุณ.. ถึงสวยน่ากินขนาดไหนแต่คุยกันไม่รู้เรื่องเจ้าชายก็ไม่เอาด้วยหรอก ชิ” บ่นกับตัวเอง แล้วเดินออกมา อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น พลางคิดในใจว่า เสียหน้าชะมัดเลย - -
เมื่อเบลล์หายไปในฝูงชนแล้วนั้น.. สาวต่างแดนคนนั้นก็เดินเข้าหลบมุมกำแพงพร้อมกลายเป็นฟราน คนที่เจ้าชายแห่งราชอาณาจักรวาเรียตามหาอยู่ทันใด..
ประมาทจริงๆเลยนะ..คุณเจ้าชาย.. ฟรานคิดในใจ
.
.
แต่เจ้าชายแห่งวาเรียนั้นก็ไม่ได้ลดละความพยายามที่จะค้นหาเจ้าหญิงของตนต่อไป
.
.
เมื่อเดินต่อมาอีกนิด เบลล์ก็เลือกถามร้านค้าตั้งแผงที่ไม่ค่อยมีคน เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจมากนัก
“นี่ ป้า เห็นเด็กผู้หญิงผมเขียวๆสูงประมาณนี้มั้ยอะ?” ถามพลางวางมือระดับอกของตนบอกส่วนสูงโดยประมาณของคนที่กำลังตามหา
“แม่เด็กผมเขียวนั่นน่ะนะหนู เอ๋..จะ..เจ้าชายเบลล์!!” แม่ค้าที่กำลังดับสินค้าของตนตอบพลางเงยหน้ามองแขกผู้มาเยือนก็ต้องร้องเสียงหลง ราวกับอยากประกาศให้คนทั้งตลาดรู้ เมื่อพบว่าคนตรงหน้าตนนั้นเป็นถึงเจ้าชายแห่งราชอาณาจักรนี้
‘!!!’
“ห๋าาา เจ้าชายเสด็จหรอ~” / “เจ้าชายเบลล์แห่งวาเรียอะนะ” / ซุบซิบๆๆ~ ตามด้วยเสียงฮือฮาของคนทั้งตลาด
“ชวู่! ป้า จะตะโกนทำไมกันหะ!” เบลล์ตวาด ก็นั่นน่ะไม่ใช่วิสัยของราชวงศ์ที่จะมาเดินตลาดในเมืองอย่างนี้น่ะสิ
“ประทานโทษเพคะ เอ่อถ้าไม่รังเกียจ ขอเชิญพระองค์เดิน เอ้ยเสด็จ..มา”
“ช่างเหอะป้า เจ้าชายไม่ถือตัว” (ไม่ถือตัว แต่เรียกแทนตัวเองว่าเจ้าชายตลอดเวลาอะนะ-3- //ไรท์)
“เพคะ..” เมื่อรับคำเสร็จก็ได้เดินนำเบลล์มามุมตึกแถวนั้น ก่อนที่จะตอบคำถาม
“ดูๆแล้ว ทั้งตลาดก็มีแม่หนูนั่นคนเดียวละค่ะ แม่สาวอังกฤษที่ใส่เสื้อโค้ทผิดฤดูกาลนั่นน่ะ..”
“ไม่มีคนอื่นอีกเลยรึไง เช่นเด็กชายผอมๆบางๆใส่เสื้อโค้ทตราวาเรียแบบเจ้าชายเนี่ย”
“ไม่มีหรอกค่ะ เจ้าชาย.. บางทีเขาอาจจะปลอมตัวเก่งก็ได้นะคะ คนที่เจ้าชายตามหาอยู่.. อุ๊ย หม่อมฉันขอโทษค่ะ ที่เผลอแสดงความคิดเห็นไป” สาวใหญ่ผู้นั้นก้มหน้าเกรงกลัวความผิด แต่นั่นทำให้ร่างสูงคิดอะไรบางอย่างออก ก่อนคลี่ยิ้มช้าๆจนเป็นหัวเราะร่าตามสไตล์ของตนเองในที่สุด
“ชิชิชิชิชิ นั่นน่ะ.. ขอบใจนะป้า!” เบลล์กึ่งดีใจกึ่งรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พบเป้าหมายที่ตนตามหา ก่อนที่จะล้วงเอาธนบัตรหนึ่งใบในเสื้อโค้ทชั้นในให้กับแม่ค้าแผงคนนั้น ซึ่งมูลค่าของเจ้านั่นมากพอที่จะเช่าโรงแรมห้าดาวอยู่ได้สักคืนสองคืนเลยกระมัง
“โอ้ว เจ้าชายช่างน้ำใจงามจริงๆเพคะ ( _ _ )” ในขณะที่กำลังโค้งขอบคุณอยู่นั้น เมื่อเงยขึ้นมา เจ้าชายก็หายไปเสียแล้ว ....และร่างสาวใหญ่ก็กลับกลายเป็นร่างบางที่เบลล์กำลังตามหาอีกครั้ง..
มายานั้น..ช่างเป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ หลอกลวงเสียจริงๆ
“เห้อ~ เอาอีกแล้วนะรุ่นพี่.. จะว่าไป..วันนี้เราก็ปลอมตัวไปแล้วตั้งสองครั้ง เหลืออีกแค่ครั้งเดียวแล้วสินะ =w=” (**)
และพายุที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรง.. ก็ช่างขาดสติไตร่ตรองเสียจริงๆ...
“me ต่างหากละครับ..ที่บิงโก! ♪~” ฟรานยิ้มกรุ้มกริ่มคนเดียว พลางเดินฮัมเพลงไปจนกระทั่งพบเข้ากับพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งที่อยู่สุดตัวเมืองในย่านนั้น..
‘ย้อนรอยอาณาจักรฟาฟา..’
‘ฟรานเอ้ย..หลานจงตามหาปราสาทฟาฟาแห่งราชอาณาจักรฟาฟาให้เจอ บางที..ความทรงจำเมื่อตอนเด็กของหลานอาจจะกลับคืนมาก็ได้นะ..’ จู่ๆคำพูดของยายก็ผุดขึ้นมาในหัวของฟรานทันใด
“ที่นี่สินะ...” ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าพิพิธภัณฑ์นั้นไป...
ด้านเบลล์
“นี่พี่ก็หาเราทั้งตลาดแล้วนะเนี่ย ไปหลบอยู่ที่ไหนกัน..” เบลล์รำพึงรำพันถึงฟรานด้วยความเป็นกังวล คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่ง.. นึกถึงคำพูดของแม่ค้าแผงคนนั้นที่แสร้งทำเป็นแสดงความเห็น จริงๆแล้วมันก็รู้สึกแปลกๆอยู่.. แต่ด้วยความเป็นคนใจร้อน จึงไม่คิดอะไรกับคำพูดพวกนั้นนัก..
‘บางทีเขาอาจจะปลอมตัวเก่งก็ได้นะคะ คนที่เจ้าชายตามหาอยู่.. อุ๊ย หม่อมฉันขอโทษค่ะ ที่เผลอแสดงความคิดเห็นไป’
เมื่อคิดได้ดังนั้นก็วิ่งมายังจุดเดิมที่พบกับแม่ค้านั้น แต่พื้นที่ตรงนั้นกลับกลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ไม่มีแผงขาย ไม่มีคนขาย ไม่มีอะไรทั้งสิ้น...
“หน็อยย! ฟาริน แสบนักนะ”
ด้านฟราน
“ยินดีต้อนรับสู่พิพิธภัณฑ์ย้อนรอยอาณาจักรฟาฟา ไม่ทราบว่าท่านเข้ามาเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์แห่งนี้เป็นครั้งแรกรึเปล่าคะ..” เมื่อเดินพ้นประตูกระจกใสเข้าไป ก็มีพนักงานสาวสวยคนหนึ่งออกมาต้อนรับด้วยท่าทีสุภาพ เหมือนกับพนักงานรับแขกทั่วไป
“อ่อ.. ใช่ฮะ”
“ค่ะ งั้นรบกวนท่านลงชื่อที่นี่ด้วยนะคะ” ก่อนที่จะผายมือให้เด็กหนุ่มผมเขียวเดินตามเข้าไปอีกมุมที่เป็นมุมลงชื่อผู้เข้าชม พร้อมทวนชื่อของแขกที่มาเยี่ยมชม
“ค่ะ คุณฟรานนะคะ สำหรับท่านที่มาเป็นครั้งแรกสนใจไกด์นำเที่ยวรึเปล่าคะ? ^^ ”
“อ่า..ก็ได้ฮะ” ฟรานตอบไปตามมารยาท เพราะอันที่จริงตนก็ไม่คุ้นเคยกับสถานที่นี้ด้วย
โหยยยย เรื่องเยอะจริงๆเลยนะ ที่นี่เนี่ย แต่ก็มีบ้างที่บ่นอุบอิบอยู่ในใจ
“เอ่อ นั่นน่ะ.. ดิฉันขออาสาได้มั้ยคะ” จู่ๆก็มีผู้หญิงวัยผู้ใหญ่ตอนต้น อายุประมาณ 30กว่าๆ เดินเข้ามาขอเป็นไกด์นำทางในพิพิธภัณฑ์นี้
“...” ฟรานรู้สึกถูกชะตากับเจ้าของเสียงนั้นอย่างบอกไม่ถูก จึงหันไปมองตามเสียงนั้น และก็จ้องเขาอย่างไม่ละสายตา
“ขอโทษนะคะ ที่เสียมารยาทพอดีคุณคล้ายกับคนที่ดิฉันรู้จักนะค่ะ เลยอยากจะช่วยเหลือ ^^”
“ได้สิฮะ ^^” ฟรานยิ้มกลับก่อนเดินเข้าไปทางเข้าอีกชั้นนึง
“องค์หญิง..กลับมาแล้ว..” สาวเจ้าคนนั้นบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเดินตามหลังไปด้วยท่าทีที่สำรวมเอามากๆอย่างกับพี่เลี้ยงที่คอยตามติดกับคุณหนูยังไงอย่างงั้น..
—TBC —
##bobellciel## 03/02/2015
ปล. (**) ไรท์ขอปรับเปลี่ยนความสามารถของฟรานจังหน่อยละกันนะคะ.. ไรท์ให้ฟรานปลอมแปลงเป็นใครก็ได้ แต่วันนึงแปลงได้เพียง 3 ครั้งเท่านั้น หากมากกว่านั้นก็จะสลบไปเลย..ดีไหม - - ? (อ้าว!) )
- จบไปอีกตอนละเห้ออออออออออ
- ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนเลยนะคะ ไรท์อาจอัพช้ามากมากก อีกนานเลยละนะ = =
- สุดท้าย...ใครอยากให้เนื้อเรื่องเรื่องนี้เป็นยังไงต่อไป ต้องการให้ไรท์ปรับปรุงตรงไหนยังไง บอก/ติเตือน ไว้ได้นะคะ ยินดีรับฟังค่ะ (อย่าด่าแรงนะ เดี๋ยวไรท์เสียใจ -3- )
ความคิดเห็น