รักหมดใจ นายหมาป่า

ในคืนที่มืดมิดมีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์สีเหลืองอ่อน ส่องแสงเล็ดลอดผ่านกระจกใส อากาศที่เย็นยะเยือก ทำให้รู้สึกวังเวง ฉันก็ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ส่งมาเรียนต่อทำไมที่นี้ ที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้ แต่ก็ดีไปอย่าง ที่ทำให้มันรู้สึกน่าอยู่กว่าในเมืองเสียอีกเพราะไม่ต้องฟังเสียงป้าข้างบ้านบ่นให้ผัว แต่ฉัน! คิดว่าแถวนนี้มันเปลี่ยวนะ  ว่างั้นไม่รอช้าฉันเร่งฝีเท้าเก้ายาวๆและเร็วเกิดมีพวกโรคจิต คิดแล้วอยากจะบ้าตายซะจริง

ในขณะที่หญิงสาวเดินตามทางกลับห้อง เธอไม่คิดว่าใครแอบมองเธออยู่แน่ๆ ว่ามีชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่ ที่นั่งบนกำแพงกำลังมองเธอ และตามเธอมาตั้งแต่ประตูทางออกมหาวิทยาลัยแล้ว แต่เธอคงไม่รู้เพราะมัวแต่เดิน ไม่สิ วิ่งเลยมั้งและไม่สนใจหันมามองเขาเลยสักนิด วันนี้เป็นวันแรกที่หญิงสาวและเขาได้เข้ามหาวิทยาเป็นวันแรก เป็นวันแรกที่นายคนนี้เจอเธอ หรือเขาจะชอบเธอกันแน่นะ เขาตามเธอจนถึงหอพักแห่งหนึ่งซึ่งหรูใช้ได้เลย ระดับ 4ดาวได้เขานั่งครุ่นคิดอยู่นาน มองเธอจนเดินเข้าประตูไปจนลับตา ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นจึงคิดได้ว่าตัวเองก็ต้องกลับแล้วเหมือนกัน

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ ช็อกโกแลต” ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ

ในเช้าวันใหม่

7:00 น.

สายแล้วว!! O_o

หญิงสาวที่ตื่นสายเพราะเมื่อคืนมัวแต่ค้นคว้ากับไร้สาระ จนนอนดึกนี่พึ่งเปิดเรียนก็ไปสายซะแล้วหรอ ว่าแล้วเธอรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ แปลงฟันล้างหน้าอาบน้ำ แต่งตัว

เธอรีบวิ่งเพราะรู้ว่าตัวเองสายมากแล้ว แต่ต้องมาหยุดชะงักเพราะเห็นร้านขนมเค้กเปิดใหม่มีทั้งเครื่องดื่มที่เธอชอบก็คือ เค้กชาเขียว และ นม นมอุ่นๆจะทำให้ปรับอุณหภูมิให้สูงขึ้นได้เพราะอากาศที่ LAช่วงนี้เป็นหน้าหนาว หญิงสาวไม่รอช้าเดินเข้าไปในร้านสั่ง นม เพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย พอมาถึงประตูทางเข้ามหาลัย หญิงสาวได้พบชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่ยืนกอดอกมองหน้าเธอ

            ว๊าวววว! นมอุ่นๆนี้ดีจริง ทำให้ฉันหายหนาวได้เลย วันนี้ยิ่งตื่นสายจะทันไหมเนี้ย พอถึงหน้าประตู แล้วนี้ใคร? มายืนมองหน้าอยู่ได้ เชอะ! ไม่สนหรอกฉันรู้ตัวย๊ะว่าสวย……..

พอถึงห้องเรียน ฉันบอกเลยลุ้นมากกลัวอาจารย์อยู่ในห้อง 3 2 1 เฮ้ออ ยังไม่มาสินะ!

พอไปถึงในห้องฉันก็นั่งลงบนที่เดิมของเมื่อวาน แล้วล้วงโทสัพมือถือเชิ้ตหาเรื่องที่ลงทุนนอนดึกเพื่ออ่านค้นคว้า ในสามอาทิตย์ฉันเริ่มหลงใหลในเรื่องนี้มาก เพราะอะไรไม่รู้สิอยู่ดีๆมันก็ชอบขึ้นมาดื้อๆ สัญชาตญาณรอ บ้า! ฉันไม่ใช่แวมไฟว์ ดูดเลือดอะไรพวกนี้ซะหน่อย แค่อยากรู้ที่มาที่ไป

“ไง เธอชื่อไรหรอ”

“นายคือคนที่ยืนดูฉันอยู่ที่หน้าประตูใช่มั้ย”

“เอ่อ ใช่ แล้วไงเธอชื่อไร” แหมะ โรคจิตป่ะเนี้ย -_-

“พาย ฉันชื่อพาย นายล่ะ”

“ฉันชื่อไทม์ เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย”

“อืม ดีเลยฉันเพิ่งย้ายมาอยู่ ยังไม่มีเพื่อนพอดี ยินดีที่ได้รู้จัก”

“เฮ้ย อย่ามองฉันเป็นตัวแทนแบบนั้นสิ”

.

.

.

.

.

.

“นี่นายมันจะเที่ยงแล้วนะอาจารย์ยังไม่มาสอนหรอ”อันที่จริงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคุยกับเพื่อนใหม่ไปนานขนาดนี้ ก็เขาคุยสนุกดี พูดแบบเป็นกันเอง สรุปคือคบได้อ่ะ > < (คบแบบเพื่อน)

“อาจารย์ให้วันนี้เป็นวันที่นักศึกษาได้รู้จักกันอ่ะ วันนี้เลยไม่มีสอนแต่มีการเช็คชื่ออยู่ทุกชั่วโมง”

“ให้ตายเหอะฉันรีบวิ่งขาเทียบหัก! เพื่อมาเรียนให้ทัน ไหงงี้”

“เอ่อนี่ ไปหาไรกินกันเถอะ” ไทม์ชวนฉันด้วยท่าทางยิ้มแย้ม ^^

“Let go”

ถ้าผิดพลาดประการใด ไรท์ ขอขมาลาโทษเจ้าค่ะ เรื่องแรก บอกเลยโคตรตื้นเต้น ถึงมันจะกาก
แต่อิฉันตั้งใจมากวอนผู้เมตตกรุณาอ่านและเม้นสักนิดเทิดเจ้าค่ะ
า