ผู้ชายฤดูฝน [ SEHUN x LISA ]

ลำดับตอนที่ #1 : วันนั้นฝนตก

วันนั้นฝนตก

"ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีฝนตกทั้งวันนะจ้ะ"

ฉันหันไปมองหน้าต่างบานใหญ่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามเช้าที่ขุ่มมัว แสงแดดถูกเมฆหมกสายฝนปกคลุมจนดำมืด ดูเหมือนว่าพายุกำลังจะเข้ามาสินะ รู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องเดินทางไปโรงเรียนด้วยความชื่นแฉะแบบนี้

"ฮารุจังอย่าลืมพกร่มไปด้วยนะจ้ะ"เสียงของคุณแม่ดังขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับบอกสิ่งสำคัญที่ฉันต้องพกไปด้วย ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วหันหน้ากลับมาคีบปลาซาบะย่างเข้าปากอย่างมีความสุขกบมื้อเช้าที่แสนอร่อยนี้

"กินเข้าไปยัยอ้วนจอมตะกละ"

แต่ทว่าความสุขของฉันต้องหายไปเมื่อมีมารร้ายมารังควาญ เสียงทุ้มเข้มที่ปนไปด้วยความกวนประสาทนี้ไม่ใช่ใครแต่เป็น ฮิบิกิ หรือ โยสึกะ ฮิบิกิ พี่ชายร่วมสายเลือดของฉันเอง ฉันเบะปากใส่มารร้ายเล็กน้อยพยายามไม่สนใจเสียงนกเสียงกา 

"ฮิบิกิอย่าพูดกับน้องแบบนั้นสิจ้ะ"คุณแม่ผู้เป็นดั่งนางฟ้าประจำตัวฉัน ร้องตะเตือนพี่ชายตัวร้ายด้วยสีหน้าดุเล็กน้อย ฉันอมยิ้มอย่างภูมิใจที่นางฟ้าแม่ทูนหัวอยู่ฝั่งฉันไม่ใช่พี่ชาย

"เรื่องจริงอะ แม่ไม่เห็นเหรอฮะว่ายัยนี้เอาแต่กินนับวันยิ่งอ้วนเหมือนหมู"ฮิบิกิยังไม่ยอมเเพ้เขายังไม่หยุดว่าร้ายใส่ฉัน

"ฮิบิกิ!"ฉันร้องตะโกนด้วยความโมโห พี่ชายตัวร้ายเอาแต่ว่าฉันเป็นหมูจอมตะกละทั้งๆที่ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยสักนิด"นิสัยไม่ดีเอาปลาซาบะของนายมาเลยนะ!"

"ห๊า!!ได้ไงล่ะยัยหมู"ฮิบิกิรีบดึงจานปลาซาบะของตัวเองหนีทันที่ เมื่อฉันเริ่มจู่โจมอาหารของเขา

"นี่ทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันสิจ้ะ!"

"แม่ก็ดูยัยหมูนี่สิครับ"

"แม่ค่ะ!ฮิบิกิเริ่มก่อนนะ"

"เธอสิเริ่มก่อนยัยหมูจอมตะกละ"ฮิบิกิหอบจานปลาซาบะเดินหนีฉัน พร้อมกับทิ้งประโยคที่แสบทรวงเอาไว้เป็นระเบิดลูกใหญ่

"ฮิบิกิ!!!"

"แม่ฮะยัยหมูจะกินผมแล้ว!!!"

น่าหงุดหงิดซะมัด! เพราะฮิบิกิแท้ๆทำให้ฉันลืมหยิบร่มออกมาด้วย ดูสิต้องวิ่งมาหน้าสถานีรถไฟพร้อมกับความเปียกชื่นของสายฝน ดีนะที่ฝนยังตกไม่แรงเท่าไหร่ ไม่งั้นละก็....เช้านี้ฉันคงกลายเป็นลูกหมาตกน้ำไปโรงเรียนแน่ๆ

"อ๊ะ.."

ร่างชื่นๆของฉันเซเคลื่อนไหวเล็กน้อยเมื่อ ได้รับแรงกระแทกไหล่จากผู้ชายร่างสูงมากๆ ฉันรีบช้อนตามองผู้ชายที่ทำให้ฉันเซทันที ด้วยแววตาเคืองขุ่นแต่ก็ต้องหยุดชะงักลง เพราะใบหน้าหล่อที่เปียกชื่นไปด้วยน้ำฝน ไม่สิ.... ดูเหมือนว่าเขาวิ่งอาบน้ำฝนมากว่า เพราะตัวเขาทั้งตัวเปียกลู่จนหยดน้ำ ไหลออกมาจากเสื้อนักเรียน เสื้อนักเรียนเหรอ??

เพิ่งสังเกตุแหะว่าเขาใส่เสื้อนักเรียนโรงเรียนเดียวกันกับฉัน สีเนคไทเป็นสีแดง ปีสองอย่างงั้นเหรอ?

"ขอโทษนะ"

เสียงทุ้มเข้มของเขาดังลอดผ่านริมฝีปากที่บางสวย เอ่อ.... จะว่ายังไงดีละ ผู้ชายคนนี้นอกจากจะหล่อแล้วยังมีบ้างมุมที่ดูสวยด้วยนะ ไม่ว่าจะผิวพรรณหรือดวงตา คิ้วที่หนาดกดำ จมูกโด่งเป็นสันสวย แถมกลิ่นยังที่หอมชวนหลงไหล 

เดียวสิฮารุ!!

ไม่ใช่เวลามาชื่นชมเขานะ!!

"อะ...เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ"ฉันรีบชักหน้ากลับมา พร้อมกับขยับเท้าเดินถอยห่างจากเขาอย่างเนียนๆไม่ให้น่าเกียจจนเกินไป แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ตัว พอฉันขยับเขาก็ขยับด้วย แต่ขยับเข้ามาใกล้นะ ไม่ได้ขยับออก!!!

"......"

ทำไงดี....ทำยังไงดี!!!

ไม่ชินกับสถานการณ์แบบนี้เลยให้ตายสิ! แล้วนี้เขาจะขยับเข้ามาใกล้ฉันทำไมเนี้ย!! ที่อื่นมีให้ยืนเยอะแยะทำไมไม่ไปยืนT_T

"ขอโทษนะ...ฉันทำให้เธออึดอัดหรือเปล่า?"

อึดอัดค่ะ!!T-T

"พะ...พูดกับฉันเหรอคะ?"

"อืม"

โอ้วคามิซามะเข้ายิ้มด้วยละคะ!! รอยยิ้มจางๆที่มุมปากของเขาส่งเสริมให้เขาดูมีเสน่ห์ขึ้นมากจนรู้สึกจิตใจไม่ดี!!

"ไม่ค่ะ"

"แต่เธอขยับหนีนี่น่า?"

จี้จุดมาก.....ฮารุไปต่อไม่เป็นเลยค่ะ! ตอนนี้เหมือนน้ำท่วมปาก ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

"กลัวฉันเหรอ?"

ไม่ใช่นะคะ"ฉันรีบปฎิเสธทันที่"ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะคะ"

"งั้นเหรอ"

ยิ้มอีกแล้ว!!!

"......."

"ฉันอาเมะ เซกินะ"

"คะ?"

คิ้วของฉันเลิกขึ้นสูงด้วยความมึนงง เงยหน้ามองผู้ชายตัวเปียกอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้นี้เขาบอกชื่อตัวเองกับฉันใช่ไหม? 

"อาเมะที่แปลว่าฝน"ริมฝีปากของเขายกยิ้มอย่างเป็นมิตรรู้สึกอบอุ่นใจ"แล้วเธอละชื่ออะไร?"

"ชื่อฉันเหรอคะ อะ..เอ่อ โยสึกะ ฮารุ ค่ะ!"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

เมื่อประโยคนั้นจบลงเขาก็ได้เดินหายไปทามกลางฝูงชน ทิ้งฉันไว้กับความมึนงง ฉันยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่กว่าจะรู้สึกตัวได้ผู้ชายคนนั้นก็หายไปเสียแล้ว....

"ฮารุจาง!"มิกะหรืออุเอนากะ มิกะเดินมาทักทายฉันอย่างเช่นทุกเช้าวัน ยัยไฮเปอร์จอมร่าเริงตลอดเวลา กระโจ่มร่างเล็กๆตัวเองเข้าากอดฉันด้วยความดีใจ เธอทำเหมือนกลับว่าไม่ได้เจอฉันมานานนับสิบปี ทั้งๆเพิ่งผ่านวัดหยุดสุดสัปดาห์มาได้แค่สองวันเอง 

"มิกะมันหนักนะ"

"งื้อ อย่าพูดแบบนั้นสิฉันคิดถึงเธอมากเลยนะรู้ไหม ตลอดเวลาที่อยู่บ้านฉันเหงาสุดๆเลย"

มิกะรายงานสถานการณ์เป็นอยู่ของตัวเองให้ฉันฟัง ฉันพยักหน้าทำเหมือนจะเข้าใจพร้อมกับแกะมื้อตุ๊กแกของมิกะออกจากเอวไปด้วย เพราะต้องเก็บรองเท้าตัวเองเข้าล็อคเกอร์

"อย่างเธอเคยเหงาด้วยเหรอ?"ฉันกับมิกะพากันเดินเข้าห้องเรียนที่แสนคุ้นเคย 

"อย่าพูดแบบนั้นสิฮารุจัง"

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"เสียงสามที่ดังแทรกขึ้นมาเมื่อเราสองคนก้าวเข้าห้องเรียน และเจ้าของเสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนเธอเป็นคุณหนูตะกูลดังที่แสนเก่าแก่ เรียบร้อยดั่งผ้าที่ผับไว้ อ่อนนุ่มน่าถนุถนมที่สุดในบรรดาเพื่อนๆของฉัน

"อรุณสวัสดิ์จ้าฮิเมะจัง"มิกะร้องตอบคุวารากิ โยฮิเมะอย่างสดใส ตามมาด้วยฉันที่ร้องตอบเธอด้วย

"เช้านี้ท้องฟ้าไม่สดใสเท่าไหร่เลยนะคะ"โยฮิเมะเอ่ยพูดขึ้นพร้อมกับปิดหนังสือวรรณกรรมลง 

"เห็นคุณแม่บอกว่าวันนี้ฝนน่าจะตกทั้งวันน่ะ"

"ดีนะที่มิกะเอาร่มมาด้วย!"ยัยมนุษย์ไฮเปอร์ยื่นอกภูมิใจ แตกต่างจากฉันที่กำลังเบะปากหมั่นเขี้ยวเธอ

"เมื่อเช้าฉันทะเลาะกับฮิบิกิเลยลืมเอาร่มมาด้วย โชคดีนะที่ฝนยังตกไม่แรง"

"มิน่าล่ะคะ คุณฮารุถึงได้ตัวชื่นๆ...นี่ค่ะผ้าเช้ดหน้า"โยฮิเมะผู้หญิงแสนดีที่สุดในโลกยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ปักลายดอกซากุระสีชมพูอ่อนมาให้ฉัน 

"ฮืออออโยฮิเมะผู้น่ารักของฉันนนน"ฉันโน้มตัวไปกอดร่างนุ่มนิ่มของเธอด้วยความรัก

"เดียวฮิเมะจังก็เปียกไปด้วยหรอก"มิกะพยายามแยกฉันออกจากโยฮิเมะ

พวกเราสามคนนั่งคุยเล่นกันได้สักพักจนกระทั่งอาจารย์ประจำห้องของเราเข้ามา นั้นเป็นเหตุทำให้เสียงที่พูดคุยลงเงียบลง ใช้เวลาไม่นานนักห้องปีหนึ่งทับบีก็เข้าสู่การเรียนที่แสนน่าเบื่อ(สำหรับฉัน).....

ซ่า.....

เสียงของสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาเหมือนพายุเข้า บรรยากาศแบบนี้ชวนให้รู้สึกเหมือนหนังผีจังเลยแหะ.... โดยฉะเพาะเวลาหลังเลิกเรียน

"คุณโยสึกะช่วยเอานี้ไปเก็บไว้ที่ตึกชมรม ห้องศิลปะที่นะจ้ะ"เสียงของรุ่นพี่เรย์เรียกสติให้ฉันกลับมาสนใจเธอ ฉันมองของที่รุ่นพี่เรย์ถือในมือพร้อมกับยื่นมันมาให้ฉัน ด้วยใบหน้าขอร้องอย่างสุดซึ้ง? เอ่อ....ให้ฉันเอากล่องสีน้ำมันไปเก็บที่ตึกชมรมที่อยู่หลังตึกเรียน แถมยังต้องไปเก็บห้องชมรมศิลปะตรงชั้นห้าด้วย? 

แล้วไอ้กล่องสีมันนี้มันเกี่ยวข้องยังไงกับชมรมกรีฑา?

วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ เพราะฝนตกชมรมกรีฑาที่ทำกิจกรรมกลางแจ้งอย่างพวกเราจึงหยุดพัก แล้วหมกตัวอยู่ในห้องพักนักกีฬา แต่ยังไม่ทันที่จะได้นั่งพักเหนื่อย รุ่นพี่เรย์ที่แสนน่ารักก็ยื่นเจ้ากล่องนี้มาให้ฉันซะงั้น...

"ได้สิค่ะ"เกลียดตัวเองจริงๆที่ไม่เคยปฏิเสธใครได้เลย ฮืออออออ

"ฝากด้วยนะจ้ะคุณโยสึกะ"

รุ่นพี่เรย์ทำหน้าเหมือนโล่งใจอย่างมากพร้อมกับแสดงท่าว่า'โกเมเนะ' หลังจากทิ้งภาระให้ฉันเสร็จ......

ฉันหอบกล่องสีน้ำมันพยายามเดินเลี่ยงสายฝนที่กำลังซัดซาด ละอองน้ำตามแรงลมเข้ามาให้ทางเดิน ฉันเดินลัดเลาะไปเรื่อยจนผ่านโรงยิมที่เต็มไปด้วยเรานักเรียนทั้งชายและหญิง เสียงกรี๊ดกราดดังเป็นระยะ ไม่ต้องมองก็รู้ว่าข้างในนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่ แข่งบาสของพวกชมรมบาสเก็ตบอล 

มันก็แข่งบาสทำต้องกรี๊ดอะไรขนาดนั้นด้วย? อ้อไม่ต้องสงสัยหรอกนะคะว่าทำไมต้องกรี๊ดเพราะ นักบาสของโรงเรียนขึ้นชื่อว่าหล่อมาก(ประชด) จึงไม่แปลกที่จะมีแฟนคลับตามกรี๊ดตามเชียร์=_=

ฉันรีบสับขาเดินไม่สิต้องบอกว่ารีบวิ่งมากกว่า เพราะต้องวิ่งผ่านสายฝนเข้าตึกชมรม แผ่นหลังของฉันได้รับความเปียกชื่นเล็กน้อยจากหยาดน้ำฝน ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าแผ่นหลังทันที่ 

หูย....หนาวอะ!

สองขารีบพาตัวเองเดินขึ้นบรรได มุ่งหน้าตรงไปที่ห้องชมรมศิลปะ รีบทำรีบกลับดีกว่าเพราะตอนนี้ฉันรู้สึกหนาวมาก

"ขออนุญาตค่ะ"

ด้วยเหตุที่มือของฉันไม่ว่างจึงต้องใช้เท้า เขี่ยเปิดประตูห้องชมรมออก ทันทีที่บานประตูถูกเลื่อนออกสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าฉันคือ ร่างสูงที่อยู่ในชุดพละสีแดงเข้มกำลังนั่งระบายสีน้ำบนผืนผ้าใบ ใบหน้าหล่อระบายอ่อโรร่าแห่งความสุข จนฉันรู้สึกอยากจะยกยิ้มตาม 

อาเมะ..เซกิ

ผู้ชายที่สถานีรถไฟเมื่อเช้านี้......

ไอละอองของสายฝนที่ปลิ้วเกาะบานกระจกหน้าต่าง มันช่างเป็นฉากพื้นหลังที่ดีจริงๆ อาเมะเซกิเหมือนภาพวาดชิ้นงาม ที่กำลังเเขวนตั้งโชว์ในหอศิลป์

"อะ..เอ่อ.."ไม่ได้ๆฮารุอย่าเพิ่งสติหลุดสิ! ฉันเริ่มส่งเสียงร้องอีกครั้งเพื่อให้คนที่นั่งระบายสีรูปรู้ตัว"ฉันเอากล่องสีน้ำมันมาส่งนะคะ"

"...."

เยี่ยม! เขารู้ตัวแล้วพร้อมกับหยุดพู่กันลง ใบหน้าหล่อเอียงคอมองฉันเล็กน้อย"รุ่นพี่เรย์จากชมรมกีฑาฝากให้ฉันเอามาให้นะคะ"

"เข้ามานี่สิ"น้ำเสียงที่ทุ้นนุ่มลึกชวนน่าฟังเอ่ยตอบ ฉันไม่รอช้าที่จะรีบก้าวเดินเข้าไปในห้องชมรม ฉันเดินไปทางข้างหลังห้องพร้อมกับวางกล่องสีน้ำมันลงร่วมกับกล่องอื่นๆ 

"ถ้างั้นฉันขอตัวนะคะ"รีบชิ่งหนีดีกว่าอยู่นานๆไม่เป็นผลดี(ต่อฉันเอง)

"เดียวก่อน"ขาฉันหยุดชะงักอีกครั้งพร้อมกับหมุนตัวไปมองคนที่นั่งอยู่หน้าผืนผ้าใบ ดวงตาที่นิลคู่สวยจ้องมองฉันด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มอ่อนๆ"โยสึกะ ฮารุ"

"!!!"

"ตอนนี้เธอว่างอยู่หรือเปล่า?"

"ตะ..ตอนนี้เหรอคะ?"ใบหน้าฉันขึ้นเหวอเล็กน้อย ยกนิ้วชี้เข้าหาตัวเองอย่างมึนงง"ตอนนี้ก็ว่างนะคะ เพราะฝนตก"

"งั้นช่วยอยู่เป็นแบบให้ฉันหน่อยสิ"

คามิซามะเจ้าค่ะ! ตอนนี้ฮารุรู้สึกเหมือนโดนจู่โจ่มจากพายุฝนขนาดใหญ่เข้าเล่นงาน ที่หัวใจเข้าแล้วค่ะ!! 

เพราะอะไรนะเหรอคะ??

เพราะรอยยิ้มพิฆาตมารของผู้ชายคนนี้ยังไงล่ะ! 

"ไม่ได้เหรอ?"ใบหน้าหล่อของอาเมะซังแสดงสีหน้าออกมาว่ากำลังรู้สึกเสียใจ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นคนผิด ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้

"ได้ ได้สิค่ะ!"

"ขอบคุณนะ"ฉันรีบทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวกลมทันที่ ส่วนอาเมะซังก็ลุกขึ้นยืนตัวเต็มความสูง เพื่อเปลี่ยนผืนผ้าใบเป็นกระดาษวาดรูปขนาดใหญ่ ตอนนี้ทุกอย่างกำลังตกสู่ความเงียบ ไม่มีเสียงพูดคุยอะไรออกมานอกจากเสียงสายฝนที่กำลังตกลงมา....

ไม่ใช่แค่เสียงฝนหรอกนะที่กำลังดัง เสียงหัวใจฉันก็กำลังดังเหมือนกัน!!!

คามิซามะค่ะ.....

ไอ้อาการแบบนี้เขาเรียกว่าตกหลุมรักหรือเปล่าคะ??

_________________________________________________________________________________

อาเมะ เซกิ

ผู้ชายที่มากับสายฝนของฮารุ

โยสึกะ ฮารุ

เด็กสาวที่กำลังมีความรักครั้งแรก

โยสึกะ ฮิบิกิ

พี่ชายตัวร้ายของฮารุ

อุเอนากะ มิกะ

มนุษย์ไฮเปอร์ที่มีความสุขตลอดเวลา

คุวารากิ โยฮิเมะ

คุณหนูตะกูลดังที่มีพร้อมทุกอย่าง

_________________________________________________________________________

หากมีคำไหนตกหล่นหรือผิดเพี้ยนไปต้องขออภัยด้วยนะคะ

(บทอาจจะดูเอื่อยๆนะคะเพราะเราอยากอ้างอิงตามแนวนวนิยายของญีปุ่น เรื่องนี้เน้นแนวใสๆไม่มีการฉุดกระชากหรือตบจูบแน่นอนค่ะ แต่อาจจะมีบทจูบ.-. เรื่องอาจจะดุเหมือนนางเอกเรารุกๆแต่จริงๆแล้วอามเะซังสายรุกนะคะ รุกแบบเนียนๆรุกแบบแอบๆ แต่รับรองความอ่อยเนียนๆของอาเมะซังได้เลยค่ะ)

*คามิซามะ หมายถึงพระเจ้าในญีปุ่น*