MYSTERY | AU Hogwarts - 윙참 #พัคฮุนพัคอู

ตอนที่ 10 : 09 ความจริง (100%)

CHAPTER 9

ความจริง

        ห้องน้ำพรีเฟคชั้นห้าคือที่ที่อาเธอร์เลือกจะมาเพราะเจสันบอกว่าเห็นแดเนียลเดินขึ้นไปซึ่งมันเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาเห็นแดเนียลนั่งแช่ขาอยู่ตรงนั้น เสื้อยืดสเวทเตอร์สีน้ำตาลเข้มถูกถอดวางไว้ข้างนอกเหลือเพียงเสื้อยืดสีขาว และดูเหมือนแดเนียลเองจะรู้สึกว่ามีคนเข้ามาถึงได้เอียวหน้าหันมามอง

        “อาเธอร์”

        “ให้ตายเถอะแดเนียล ทำไมนายเป็นแบบนี้”อาเธอร์รีบเดินเข้าไปทิ้งตัวลงข้างๆ มือหนาโอบใบหน้าของคนเป็นเพื่อนขึ้นมา สภาพแดเนียลตอนนี้เหมือนคนที่เพิ่งร้องไห้? ใช่ แบบนั้นเลย

        แดเนียลไม่ได้พูดอะไรต่อ อีกฝ่ายสวมกอดเขาแน่นอิงศีรษะลงบนไหล่และปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง พอเป็นแบบนี้แล้วอาเธอร์ก็พอจะเดาออกแต่เขาก็พยายามเตือนสติตัวเอง บางทีแดเนียลอาจจะโดนสาวสักคนบอกเลิก

        “ใครหักอกนายกันแดเนียล ร้องไห้เป็นเด็กไปได้”อาเธอร์กลั้วหัวเราะพลางลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ เวลานี้คนเป็นเพื่อนอย่างเขาคงทำได้แค่ปลอบใจ ทำให้รู้ว่ายังไงซะก็ยังมีเขาที่คอยอยู่ข้างๆและไม่ทิ้งไปไหน

        “…ไม่มี”

        “นี่อย่ามาโกหกหน่อยเลย ไม่งั้นไม่มาร้องไห้ใส่ฉันแบบนี้หรอกน่า”

        “ไม่มีจริงๆ”แดเนียลกอดอาเธอร์แน่นจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก แม้จะพยายามดันออกแต่ทว่าอีกฝ่ายก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น

        “ไม่สบายใจอะไรก็บอกฉัน เราไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทที่สุดกันแล้วหรือไง”อีกฝ่ายผละตัวออก ให้ตายเถอะ จะมีใครเห็นแดเนียล ซัลลีแวนร้องไห้แบบเขาบ้างไหม ตอนนี้ไม่ต่างจากลูกหมาเลย

        “ฉันทำมัน”

        “…”

        “ฉันคุมตัวเองไม่ได้จริงๆอาเธอร์ รู้ตัวอีกทีไอประตูบ้านั่นมันก็เปิด”แดเนียลพูดเสียงสั่น ก้มหน้าพูดอย่างคนหวาดกลัวมากกว่าคนที่จะมีความกล้าหาญ ในการเปิดห้องแห่งความลับ

        อาเธอร์ไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่ลูบหลังอีกฝ่ายอย่างปลอบโยน เวลานี้เขาไม่ควรที่จะถามอะไรให้มาก ดูแล้วเจ้าตัวไม่น่าอยากจะเล่านักหรอก –แดเนียลเปิดห้องแห่งความลับ ปล่อยบาซิลิสก์ออกมาคร่าชีวิตนักเรียนเลือดบริสุทธิ์ไปหนึ่งคนและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหยื่อรายต่อไปจะเป็นใคร

        เขารู้ว่าสิ่งที่แดเนียลทำมันผิด เขาควรเอาเรื่องนี้ไปบอกอาจารย์สักคนแม้แดเนียลจะเป็นเพื่อนเขาก็ตาม อันที่จริงอาเธอร์แค่ยังไม่มั่นใจต่างหาก ถึงเจ้าตัวจะบอกว่าตัวเองเป็นคนทำแต่กลับเป็นน้ำเสียงที่ดูตื่นกลัวแถมยังมานั่งร้องไห้เสียใจแบบนี้อีก เขารู้จักแดเนียล ซัลลีแวนดี หมอนี่ไม่มีทางทำแบบนี้ถ้าไม่กลัวมากจริงๆ

        “ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ข้างๆนาย”

        “ถ้าสิ่งที่ฉันทำมันส่งผลร้ายแรงกับนาย ถ้ามันฆ่านาย”แดเนียลสวมกอดอาเธอร์อีกครั้ง “ถ้าเกิดอะไรขึ้น ฉันคงโทษตัวเองไปตลอดชีวิต”

        “ไม่มีอะไรทั้งแดเนียล มันจะไม่เกิดอะไรแบบนั้น”

        “ฉันอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้แต่กลับรู้ว่าตัวเองทำ”

        “….”

        “ความคิดฉันตีกันไปหมด ว่าสุดท้ายแล้วฉันเปิดจริงๆรึเปล่า เปิดเพราะอะไรกันแน่นายก็รู้ใช่ไหมว่าจุดประสงค์จองห้องนั้นคือฆ่าล้างพวกที่ไม่ใช่เลือดบริสุทธิ์”

        “….”

        “ในเมื่อฉันเป็นคนทำแล้วทำไมถึงเกิดคำถามแบบนี้ขึ้นมาได้ ฉันไม่เข้าใจเลยอาเธอร์ ฉันรู้ว่าถ้าเปิดแล้วจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็ยังทำ”

        “….”

        “เหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ตัวฉัน”

        ประหลาด ทุกอย่างประหลาดไปเสียหมดตั้งแต่วันที่แดเนียลคิดว่าตัวเองเป็นทายาทสลิธีริน ในเมื่อตัวเองอยู่กริฟฟินดอร์ อยู่ในตระกูลที่ไม่มีคนไหนอยู่บ้านหลังอื่น(ยกเว้นจิมมี่น่ะนะ)ไม่มีทางที่ซัลลาซาร์จะเลือกแดเนียล ถ้าเป็นเด็กสลิธีรินสักคนจะดูน่าเขื่อกว่าอีก

        “เรื่องเกิดขึ้นตอนแข่งควิดดิช นายว่าแข่งรอบหน้าจะมีอีกไหม รอบที่นายแข่ง”

        “บาซิลิสก์ถูกปล่อยมาแล้ว ต่อให้มันฆ่าคนเพิ่มอีกคนเปิดห้องแห่งความลับก็ยังเป็นฉัน มันพิสูจน์ไม่ได้เข้าใจไหมอาเธอร์”

        “นายคุมมันได้แดเนียล ถ้านายเป็นทายาทที่แท้จริงนายก็สั่งให้มันกลับเข้าไปยังที่ของตัวเองได้”

        “….”

        “แต่เรายังไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนจริงไหม? เวลานี้นายไม่ควรมานั่งเศร้านายควรรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ”

        “….”

        “ตามหาบาซิลิสก์แล้วจบเรื่องนี้กันเถอะแดเนียล”

♥

        เข้าวันที่สามแล้วหลังจากเกิดเรื่องใหญ่ในฮอกวอตส์ พ่อแม่ของนักเรียนในโรงเรียนหลายคนต้องการให้ลูกกลับบ้านหลังจากทราบเรื่องร้ายแรงที่มีเด็กนักเรียนเสียชีวิต ยังไม่มีใครทราบสาเหตุที่แน่ชัดแต่เด็กนักเรียนทุกคนต่างเชื่อว่านี่คือฝีมือของสัตว์โบราณดุร้ายในห้องแห่งความลับอย่างบาซิลิสก์

        อย่างไรก็ตามแต่ชื่อของเจคอบ คาทินอสถูกพูดถึงอยู่ตลอด ข่าวลือการเข้าศาสตร์มืดของเจ้าตัวหนักขึ้นเรื่อยๆ หลายต่อหลายคนเชื่อว่าก่อนแข่งควิดดิชเจคอบอาจจะไปเปิดห้องแห่งความลับเอาไว้ไหนจะผมสีบลอนด์ที่นะหว่างนั้นกลายเป็นสีแดง

ควิดดิชฤดูกาลนี้ถูกยกเลิก กิจกรรมทุกอย่างถูกยกเลิกทั้งหมดเด็กนักเรียนทุกคนต้องเข้าเรียนให้ตรงเวลา ศาสตราจารย์ต้องเป็นคนเดินนำพานักเรียนไปส่งให้อาจารย์อีกคลาสนึงเพื่อความปลอดภัย และห้ามนักเรียนออกมาเดินเล่นยามวิกาล

        จนถึงตอนนี้ศาสตราจารย์ทุกคนเป็นกังวล พวกเขาไม่ได้เชื่อร้อยเปอร์เซนว่าห้องแห่งความลับถูกเปิด ไม่มีใครเคยเห็นห้องนั้นแม้จะตรวจสอบอยู่หลายครั้ง พวกเขายังเชื่อว่ามันเป็นแค่เพียงตำนาน แม้เหตุการณ์นี้จะหาสาเหตุไม่ได้ก็ตาม

        เจคอบได้รับจดหมายจากไรอัน คาทินอสผู้เป็นพ่อ เขารู้ว่าเจคอบกำลังสงสัยซัลลีแวนแต่ทว่าหลังจากการจับตาดูของไรอัน ซัลลีแวนกลับไม่มีความผิดปกติมิหนำซ้ำยังเป็นห่วงลูกจนอยากจะให้กลับมาอยู่ที่บ้าน ไรอันทิ้งท้ายไว้เพียงว่าให้อีกฝ่ายดูแลตัวเองให้ดี ดูแลเจเนวีฟด้วย พ่อเชื่อใจว่าเจคอบจะผ่านเรื่องนี้ไปได้

        ผมสีแดงของเจคอบถูกเปลี่ยนเป็นสีบลอนด์เพราะคำขอโทษที่เขาให้จิมมี่เมื่อไม่กี่วันก่อน รู้สึกผิดมากเลยล่ะ เขาไม่คิดว่าจิมมี่จะคิดมากขนาดนี้เพราะกับแดเนียลแล้วต่างคนต่างก็มีคำพูดทิ่มแทงจิตใจใส่กันตลอดมา

        นึกถึงแดเนียล หมอนั่นดูปกติจนเขาไม่เข้าใจ ยอมรับว่าสงสัยตั้งแต่วันที่เห็นว่าหมอนั่นอยู่ที่ห้องแห่งความลับ เขาไม่เข้าใจว่าแดเนียลเจอได้ยังไงจะว่าหลงเดินไปเจอก็ยังพอไปกันได้แต่สิ่งที่บารอนเลือดบอก ว่าเจอกันอีกแล้วแบบนี้หมายความว่าแดเนียล ซัลลีแวนมาที่นี่หลายครั้ง

        “ขมวดคิ้วอยู่ได้ นายรู้ไหมทำแบบนั้นมันแก่ลง”ฮันเตอร์กลั้วหัวเราะก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง

        “หายไปไหนมาฮันเตอร์”

        “ไปหาศาสตราจารย์มา เขาเรียกฉันไปช่วยงานหลังกินอาหารเย็น”

        “แล้วก็ทิ้งให้ฉันฟังเจนบ่นอยู่คนเดียว”

        “โทษที”

        “ฉันโคตรของโคตรสงสัยแดเนียลเลยฮันเตอร์ ฉันอยากสืบใจจะขาด”เจคอบเหมือนจะเป็นบ้าตลอดเวลา ในเวลานี้เขาควรได้ทำอะไรที่มันมากกว่าไปเรียนให้ตรงเวลา แล้วอยู่เฉยๆในห้องนั่งเล่น

        “ลืมไปแล้วหรือไงว่าจิมมี่เป็นคนบอกให้นายอยู่เฉยๆ”

        “แล้วทำไมฉันจะต้องฟัง จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าคิดถูกหรือผิดที่ให้ซัลลีแวนมาช่วย”

        “ทุกคนเห็นด้วยหมดน่าเจคอบ ตอนนี้นายเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุดยิ่งออกตัวมากเท่าไหร่นายก็ยิ่งเป็นเป้ามากเท่านั้น”

        “แล้วฉันต้องทนไปถึงเมื่อไหร่ ให้คนตายขึ้นเรื่อยๆหรือไง”ฮันเตอร์ถอนหายใจ เรื่องความดื้อด้านของหมอนี่น่ะเก่งที่หนึ่ง

        “งั้นพรุ่งนี้ก็ลองถามคนอื่นๆดูสิ ทุกคนเห็นด้วยรึเปล่าถ้าจะเริ่มสืบ”

        “ไม่มีใครเห็นด้วยแน่ แอบทำเลยได้ไหม”

        “ไม่ได้”ฮันเตอร์ยื่นคำขาด ทั้งยังขู่ว่าถ้าแอบออกไปจะฟ้องเจเนวีฟ ให้ตายสิ ใครมันจะไม่กลัวน้องสาวตัวเอง ฮันเตอร์ดูถูกเขาเกินไปแล้ว

        คืนนี้แหละ 

        “ก็ได้ ฉันจะนอนอยู่เฉยๆตามคำสั่งนาย คำสั่งจิมมี่ คำสั่งทุกคน”

        เขาจะกลับไปที่ประตูห้องแห่งความลับอีกครั้ง

50%

        ผ้าคลุมล่องหนถูกหยิบออกมาจากหีบตอนกลางดึก เจคอบมองไปยังฮันเตอร์ที่อยู่ตรงเตียงข้างๆ หมอนั่นหลับสนิทแน่นอนเขามั่นใจ ฮันเตอร์ ฟาเรลเป็นจอมหลับลึกที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถปลุกให้ตื่นได้นอกเสียจากแสงแดดที่ส่องตาในตอนเช้า

        เขาใช้เวลาคิดอยู่สักพักในการหาวิธีออกจากหอพักในยามวิกาล ฮอกวอตส์เข้มงวดกับระบบปลอดภัยมากขึ้นเสียจนในเวลานี้ทุกๆอย่างยากไปหมด –ผ้าคลุมล่องหนห่มตัวของเจคอบไว้จนในที่สุดก็ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้ เขาเปิดประตูออกมองสำรวจว่าอาจจะมีบารอนเลือดหรือศาสตราจารย์เดินตรวจอยู่

        “ลูมอส”เจคอบพูดเสียงแผ่ว ใช้ไม้กายสิทธิ์ส่องไปทั่วบริเวณ หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครแล้วเขาถึงเดินต่อไปในคุกใต้ดิน

        เจคอบจำทางไปห้องแห่งความลับได้ ทางที่ไม่มีใครสังเกตเห็นไม่สนใจเสียด้วยซ้ำ ใช้เวลาไม่นานเขาก็ใกล้ถึงที่หมายมากขึ้นเรื่อยๆแต่ทว่ากลับต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นสิ่งคุ้นตาที่หายไป สัตว์สี่เท้าน่ารักที่เป็นสัตว์เลี้ยงของเขา กลิ่นของมันแปลกพิลึกเพราะดันเหมือนกับกลิ่นของซัลลีแวนคนนั้น

        ให้ตาย แล้วมันใช่เวลาที่เขาจะมาคิดถึงเจ้าเด็กนั่นไหม

        “นาเดียร์!”เจคอบวิ่งกรูเข้าไปโอบอุ้มสัตว์เลี้ยงของเขาที่หายออกไปบ่อยเสียจนปวดหัวอย่างช้าๆ แต่ทว่านาร์เดียกลับดิ้นอยู่ในอกของเขาพร้อมทั้งเล็บที่ยาวขึ้นข่วนจนรู้สึกแสบ

        “เมี๊ยว!”

        “หยุดดิ้นสินาร์เดีย”เจคอบปรามแมวลายทางสีเทาที่ถูกอุ้มอยู่ในระดับอกภายใต้ผ้าคลุมล่องหน  เขาเดินไปตามทางที่มีน้ำขังอยู่นิดหน่อย ทางแคบๆที่ต้องก้มเดินอย่างระมัดระวัง

        ไม่นานนักก็มาถึงจุดหมาย –ประตูเหล็กรูปงูสลักไว้เด่นชัดเป็นสัญลักษณ์ของบ้านสลิธีริน เป็นครั้งที่สองที่เจคอบมาเห็นห้องนี้และสิ่งที่เขาตั้งเป้าเอาไว้ก็คือการได้เปิดห้องนี้เสียที ไม่ว่ายังไงเจคอบจะต้องเปิดห้องนี้ให้ได้

อย่างน้อยเจคอบก็เคยพูดภาษาพาร์เซลเมาท์ได้ไปครั้งหนึ่ง ในครั้งนี้ขอร้องอีกครั้งให้เขาพูดออกมาได้

        เจคอบเพ่งมองไปที่ประตู พยายามตั้งสติแล้วออกเสียงเป็นภาษาพาร์เซลเหมือนที่เคยลองทำกับฮันเตอร์ในวันนั้น แต่ทว่ากลับไม่เป็นผล เขาพูดอะไรไม่ได้นอกเสียจากทำได้เพียงมองประตูที่ยังคงนิ่งงัน

        “เมี๊ยว”นาร์เดียร้อง ก่อนจะดิ้นอีกครั้ง เจคอบจับให้นาร์เดียอยู่นิ่งๆก่อนจะลูบหัวอย่างนึกเอ็นดูหวังให้แมวน้อยสงบลง

        “ทำไมฉันถึงพูดภาษาพาร์เซลไม่ได้ทั้งที่ตอนนั้นฉันยังทำได้อยู่เลย หมายความว่ายังไงกัน”เจคอบขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจเลย แล้วที่เขาพูดในครั้งนั้นได้หมายความว่ายังไง

        “เมี๊ยว”

        “นาร์เดีย แกดิ้นมาเกินไปแล้--”

        กึก!

        เจคอบหันไปตามต้นเสียง มีคนกำลังมาที่นี่

        เจคอบเดินเข้ามาหลบที่ซอกกำแพง เอาล่ะถ้าเป็นศาสตราจารย์สักคนฮอกวอตส์อาจจะกลับมาปลอดภัย แต่ถ้าหากไม่ใช่ เขาไม่สามารถนึกถึงในสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไปนี้เลย

        กึก กึก

        มีคนกำลังตรงมาที่นี่และไม่ได้มาคนเดียว

        กึก

        กึก

        กึก

        กึก

        กึก

        กึก

        “เดี๋ยวก่อนอาเธอร์”

        “….”

        “มันจะดีจริงๆใช่ไหม”แดเนียลหยุดยืน ก้มหน้ามองพื้นอย่างสำนึกผิด

        “ดีที่สุดสำหรับนาย แดเนียล”

        เจคอบภายใต้ผ้าคลุมล่องหนมองดูทั้งสองคนที่เดินเข้ามาอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด แดเนียล ซัลลีแวนคือทายาทสลิธีรินผู้ปลดปล่อยบาซิลิสก์ออกมาคร่าชีวิตเลือดสีโคลนที่ซัลลาซาร์เห็นว่าไม่ควรที่จะได้รับการเรียนเวทย์มนต์คาถา

        อาเธอร์ถอยให้แดเนียลจัดการกับประตูตรงหน้า เพียงครู่เดียวเท่านั้น ภาษาที่เขาเคยคิดว่าตัวเองพูดได้ถูกเปล่งออกมาจากคนที่ไม่ควรจะยืนอยู่ตรงนั้น กริฟฟินดอร์อย่างแดเนียล ซัลลีแวนเพราะเหตุใดถึงได้สามารถเปิดประตูห้องแห่งความลับที่มีเพียงทายาทสลิธีรินเท่านั้นเปิดได้

        ประตูเหล็กค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นรูปสลักหินของซัลลาซาร์ สลิธิรินใหญ่โตพร้อมโถงทางเดินที่มีรูปสลักงูขนาบข้าง แดเนียลก้าวเข้าไปอย่างช้าๆหวังหาสิ่งที่ตนปล่อยออกมา เขาต้องการยับยั้งการกระทำนี้ไม่ว่ายังไงก็ตาม

        “ทำสิ่งที่นายควรจะทำเถอะแดเนียล”อาเธอร์จับไหล่อีกคนเป็นเชิงปลอบก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปในนั้น 

        เจคอบไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งตามเข้าไปแต่ทว่ากลับต้องหยุดชักเมื่อประตูเหล็กนี่ปิดเข้ามาอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถเข้าไปได้ เจคอบหัวเสีย ปล่อยนาร์เดียลงกับพื้นก่อนจะพยายามดันประตูเข้าไป ใช่ นี่อาจเป็นความคิดที่โง่เขลาแต่มันต้องมีอะไรสักอย่างผิดพลาด ประตูอาจจะมีปัญหาเพราะไม่ได้ถูกเปิดมานานก็ได้

        “อย่าบ้าไปหน่อยเลยเจคอบ”เสียงที่คุ้นเคย เขาคิดว่าตัวเองคงจะหูแว่ว ไม่มีทางที่คนอย่างจิมมี่ ซัลลีแวนจะกล้าออกมากลางดึกแบบนี้แน่ๆ หมอนั่นไม่ยอมเสี่ยงโดนศาสตราจารย์จับได้หรอก“ฉันบอกให้เลิกดันประตูนี่ยังไงเล่า!”

        “….”

        ให้ตาย จิมมี่ ซัลลีแวนยืนอยู่ตรงหน้าเขา

        “มันไม่มีประโยชน์เลยเจคอบ ยังไงซะนายก็เข้าไปในนี้ไม่ได้”

        “นาย…มาที่นี่ได้ไง”

        “….”

        “นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าห้องนี้ ห้องแห่งความลับ นายยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ”ความเชื่อใจของเจคอบเริ่มลดลง ถ้าจิมมี่เดินมาเองแบบนี้แสดงว่าต้องเคยมา ซึ่งมันไม่ใช่ จะมีซัลลีแวนถึงสองคนเจอห้องนี้ไม่ได้ หรืออันที่จริงแล้วที่ประตูปิดเป็นเพราะจิมมี่กัน

        “นายพาฉันมา”

        “อะไรนะ?”

        “นาย เป็น คน พา ฉัน มา”จิมมี่เน้นคำพูด“เข้าใจรึยัง”

        “เดี๋ยวนะ ฉันจะพานายมาได้ไงจิมมี่ในเมื่อฉันอุ้มแค่นาร์เดียมา”

        “แล้วตอนนี้นาร์เดียของนายไปไหนแล้วล่ะ”

        “…”เจคอบกวาดมองไปทั่วบริเวณ เขาจำได้ว่าวางเจคอบลงตรงนั้น ตรงที่จิมมี่ยืนอยู่

        “นายฉลาดนะเจคอบ แต่เรื่องแค่นี้”

        “นี่ ฉันสับสน นายกำลังจะบอกว่าฉันพานายมาทั้งที่ฉันอุ้มแต่นาร์เดีย นายบอกให้ฉันมองหานาร์เดียที่ตอนนี้หายไปแล้ว นายจะบอกว่านายคือนาร์เดียอย่างนี้หรอ”

        “ฉันคือฉัน ที่นายอุ้มมานั่นก็คือฉัน ที่นายเคยเอาไปนอนกอดในหอพักสลิธีรินนั่นก็คือฉัน ไม่มีนาร์เดียของนายเลยแม้แต่ตัวเดียว”

        “…”

        “นายอาจจะงงๆดูจากสีหน้าตอนนี้น่ะนะ”จิมมี่กลั้วหัวเราะ เจคอบก็มีมุมซื่อบื้อเหมือนกันสินะ“ฉันเป็นอนิเมจัส”

        สิ้นเสียงคนที่อยู่ข้างหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นแมวสีเทาลายทางที่เขาคุ้นเคยมันอย่างดี เจคอบตัวแข็งทื่อ เหมือนเหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เขารู้ความจริงในหลายๆอย่าง ทำไมจิมมี่และนาร์เดียที่เขาเจอถึงได้มีกลิ่นคล้ายกันอย่างน่าประหลาดใจ ก็เพราะว่านั่นคือจิมมี่มาตลอด

        “เคราเมอร์ลิน แล้วนายก็ปล่อยให้ฉันทำอะไรต่อมิอะไรนะ”

        “เมี๊ยว”

        “กลับคืนมาสิ ฉันคุยภาษาแมวไม่รู้เรื่องหรอกนะ”

        “เมี๊ยว”

        “จิมมี่ ซัลลีแวน”

        “เมี๊ยว”

        โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

        เจคอบอยากจะบ้าตาย

        มือหนาจับจิมมี่ในร่างแมวขึ้นมาไว้ในอกที่เดิมก่อนจะคลุมผ้าคลุมล่องหน ไม่คุ้นชินเลยสักนิดพอรู้ว่าเจ้าขนปุกปุยในนี้ไม่ใช่นาร์เดีย เป็นความรู้สึกแปลกพิลึกที่มันกลับมาอีกครั้งหลังจากวันนั้นที่ห้องสมุด วันที่เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

        “นายจะให้ฉันรอให้ประตูเปิดอีกรอบหรือกลับหอ”

        “เมี๊ยว!”

        “โอ๊ย!”เจคอบนิ่วหน้าเจ็บหลังจากโดนข่วน โอเค เขาได้คำตอบแล้วว่าจิมมี่ต้องการให้กลับหอ

        แล้วทำไมต้องไปเชื่อด้วยวะเนี่ย!?

100%

หายไปนานจริงๆค่ะ แง ในที่สุดเราก็เสร็จงานกีฬาสีแล้วววววววววว เย้! ตอนนี้อาจจะสั้นไปมากจริงๆขอโทษด้วยนะคะ;-; 

เหมือนเดิมเลยค่ะ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นเลยนะคะ♡♡♡