คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro
4 โมงเย็น...
ภายในห้องขนาดกว้างพออยู่ได้10คนได้ ห้องนั้นเต็มไปด้วยความมืดและความเงียบแสง สีฟ้าจากจอสี่เหลี่ยมเล็ดลอดออกมาพอให้เห็นใบหน้า ยุ่งเหยิง ขอบตาคล้ำๆราวกับเบ้าตาของสัตว์ชนิดหนึ่งที่ชาวโลกขนานนามมันว่า ‘แพนด้า’ ผมสีเทาที่รุงรักรุงรังไม่ได้ถูกจัดทรงให้เรียบ ..บนโต๊ะของเขาเต็มไปด้วยหนังสือมากมายก่ายกอง ที่เปิดเรียงรายให้เจ้าตัวเสาะหาความรู้ยามว่าง แต่ยามนี้เขาไม่ค่อยสนใจกับมันเท่าไหร่ นิ้วเรียวยาวของเขาไล้ไปตามแป้นคีย์บอร์ดของคอมฯอย่างชำนาญ ..Enter.. เขากดส่งข้อความที่พิมไปเมื่อครู่ ไปหาอีกฝ่ายผ่านแอพลิเคชั่นในอินเทอร์เน็ต ภายในเกมส์หมากรุกออนไลน์ที่กำลังได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในเกาหลีตอนนี้
กำลังส่งข้อความ..
ยอง’ ยง’ : วันนี้กินข้าวกะไรเอ่ยคนสวยยยย ^3^
รา’ ร่า’ : ยังไม่ได้กินเลย ฮุ้ยยย L
ยอง’ ยง’ : ทำไมไม่กิน
รา’ ร่า’ : ไม่ว่าง หน่ะสิ๊ เดี๋ยวมาเล่นหมากรุกกันนะ ตอนเที่ยงคืนหน่ะ ว่างมะๆ
ยอง’ ยง’ : ได้เล๊ยยย J
เขามักจะทำอย่างนี้ทุกวัน ทุกวัน หลังจากได้รู้จักกับเธอผ่านเกมส์หมากรุกออนไลน์ ใช้เวลาว่างนิดๆหน่อยๆของเขาเพื่อคุยกับเธอ แล้วเธอจะเป็นฝ่ายนัดเขาดวลเกมส์นี้เวลาเที่ยงคืนทุกวันๆ
ป๊อก!! เสียงสวิตช์ไฟถูกเปิดให้สว่างขึ้นส่งผลให้ ควอน จียง ต้องสะดุ้งอย่างแรงเมื่อหันไปพบเจ้าน้องสาวตัวดี พลางอย่างคาดโทษเล็กน้อย ก่อนจะขยับแว่นที่มันหล่นลงมาถึงสันดั้งของเขาขึ้นไปไว้เหมือนเดิม
“อะไร.. ยูริ” จียงพูดกับน้องสาวพลางกอดอกแน่น เหล่มองน้องสาวผิวสีแทนที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้ พร้อมลุกขึ้นก่อนจะหยิบเสื้อกราวน์สีขาวสึ่งเป็นสัญญาลักษณ์ของนักวิทยาศาสตร์ขึ้นมาสวม มีตัวอักษรปักอยู่ที่อกให้เห็นแน่ชัดถึงชื่อของเจ้าตัว ‘ควอน จียง’
“หนิ๊! พี่มัวแต่เพ้อฝันบ้าบออะไรกับเกมส์หมากรุกออนไลน์หนักหนาเนี่ยห๊ะ!” ไม่หมากรุกก็วิทยาศาสตร์ บ้าจริงพี่ชายเธอคนนี้อายุอานมปาไปตั้ง29 แล้วยังมัวบ้างานเพ้อฝันกะเกมส์หมากรุก นี่คานแดกแล้วนะคะเนี่ย ขุนพี่!!
“ไม่จำเป็นหรอกยูริ พี่อยู่ของพี่แบบนี้มานานแล้ว” จียงยิ้มให้ยูริน้อยก่อนจะหันไปเก็บของมากมายบนโต๊ะเพื่อหลบหน้าน้องสาวของตนเอง ..นี่เขาเป็นพี่เธอ หรือ เธอเป็นแม่เขากันแน่เนี่ย!.. เธอถึงได้บงการชีวิตเขาไปทุกๆเรื่องทุกๆราวแบบนี้
“พี่เชื่อไหมว่า พี่หน่ะตอนตื่นนอนยังดูดีกว่าตอนนี้เป็นไหนๆ” ยูริว่าพลางเบ้ปากเล็กน้อยถึงความไม่เอาไหนของพี่ชาย โตจนเป็นหนุ่มจนแก่แล้วยังบ้างานไม่เคยมีแฟนเลยส๊ากกก...คน หน้าตาก็ดี บ้านก็ดี เธอก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าทำไมพี่ชายเธอถึงยัง ...ไม่มีใครเอา!!...
“มันเป็นสไตล์ไอ้น้องงง!!” เขาว่าพลางดัดเสียงเพื่อให้มันออกแนวกวนๆสักหน่อยนึง “วันนี้พี่ไม่กินข้าวเย็นนะ จะไปเสนองานไม่ต้องรอ”
“ตลอดอ้ะ พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอดพี่กินไรเป็นอาหารเนี่ยห้ะ” ยูริว่าพลางเดินออกไปจากห้องนักวิทย์นักคิด ของจียงทันที
จียงยักไหล่ อย่างไม่ยี่หระก่อนจะเก็บของต่อ
“อ้าว! ยูลเป็นไรเนี่ยหน้าบึ้งเชียวว” จอง เจสสิก้า แฟนสาวของยูริถามหลังจากที่เห็นยูริเดินปึงปัง ปึงปัง ลงมาจากห้องพี่ชายของตัวเอง
“โห้ สิก้าพี่จียงไม่เคยมีเวลาให้ยูลเลยง่า” คนผิวสีแทนว่าพลางเบ้ปากและกอดอกทำเหมือนเด็กขี้งอน ..นี่แหละยูริของเธอ.. ปันญาอ่อน -_-!
“พี่จียง ไม่เคยมีเวลาอะไรให้ยูลเลยหง่ะ ยูลอยากหาแฟนให้พี่จียงสักคนอ้ะ สิก้าช่วยยูลหน่อยหน่า”
“แน่น๊อนนนนน”
ฟิคเรื่องนี้เป็นแนว ดาร่าก้อน ซึ่งไรท์จัดทำขึ้นมาเพื่อเพื่อนคนนึงที่มันรีเควสมานานมากเป็นชาติโขขขขข -0- นั่นแหล่ะ ไรต์เลยจัดให้มันสักยก แต่ก็ไม่ลืมเสริมยูลสิกลงไปด้วย ^_^ ทุกคนอ่านได้น้าไม่สงวนลิขสิทธิ์แต่อย่างใดด
ความคิดเห็น