คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Who ?
(RACHA Say~)
อยู่ๆรันก็หมดสติไปผมพารันกลับบ้าน พร้อมจัดแจงให้เธอได้พักผ่อนอย่างสบาย ผมคงพูดมากไปทำให้ความจำเธอทำงานหนัก ความจริงผมต้องเรียกรันว่าพี่ด้วยซ้ำเพราะรันเป็นพี่ผม 1 ปี แต่ผมอยากปกป้องเธอ อยากเป็นคนดูแลเธอผมเลยใช้คำพูดให้ผมดูอายุพอๆกับเธอ ตอนนี้รันก็หลับไม่ได้สติอยู่บนที่นอน ถามว่าผมพาเธอเข้าบ้านได้ไงตอนแรกผมไม่มีกุญแจก็เกือบพาเธอไปนอนบ้านผมเหมือนกันแต่คิดดูแล้วถ้ายัย(อดีต)ตัวร้ายนี่ตื่นขึ้นมาบ้านผมแตกแน่เลยหากุญแจในกระเป๋าเธอจนเจอ
ย้อนไปก่อนหน้านี้ 5 เดือน รันไม่ได้อ่อนหวาน ร่าเริงอย่างนี้หลอก เธอเป็นคนสุขุม เข้าถึงยาก รอยยิ้มของเธอเป็นของคนคนเดียว ซึ่งคนคนนั้นก็ไม่ใช่ผม เธอไม่มีรอยยิ้มให้คนอื่น ใบหน้าเธอราบเรียบแต่ถึงอย่างนั้นเธอจัดได้ว่าเป็นคนที่สวยถึงสวยมาก แต่ดูเธอตอนนี้สิ่ต่างกับเมื่อก่อนจังเลยน้ะ เธอยิ้มให้ผมเธอยิ้มให้ทุกคน เธอร่าเริงพูดเก่งเข้าหาง่ายถ้าเธอจำทุกอย่างได้เธอยังจะยิ้มให้ผมอยู่อีกไหมน้ะ...
“ทำอะไร!!” อยู่ๆก็มีเสียงดังมาจากข้างหลังผมพอหันไปเป็นรุ่นพี่โชว์นั่นเอง
“รันหมดสติไป....ผมเลยพารันมาส่ง”
“นายเอาอะไรใส่หัวเธอ!” รุ่นพี่โชว์ตะคอกใส่ผม “ฉันพาเธอหนีเรื่องร้ายมาอยู่นี่นายจะตามมาอีกทำไม ทำไมนายไม่เรียนที่เดิม นายทำเรื่องมาทำไม นายกำลังทำแผนฉันพังรู้ตัวไหม!”
“รุ่นพี่ต้องหัดยอมรับความจิงบ้างต่อให้ผมไม่บอกเธอต้องมีสักวันที่เธอรู้ ที่ผมย้ายมามหาลัยMMC ไม่ได้จะมาทำแผนพี่พังผมย้ายมาเพราะสาขาที่ผมเรียนอุปกรณ์ไม่เพียงพอผมเลยย้ายมามหาลัยนี้แล้วบังเอินเจอรัน ผมก็แค่ไม่อยากให้เธอเป็นอะไรอีก รุ่นพี่ก็รู้ว่าผมเคยรักรันมาก่อนแล้วตอนนี้ก็ยังรักอยู่!”
พอผมพูกจบรุ่นพี่ก็เข้ามากระชากตัวผม
“หุบปากของแกซ่ะ เลิกยุ่งกับรันได้ยิ่งดี อย่าเอาอะไรมาใส่หัวรันอีกให้รัยอยู่กับความจำที่ฉันสร้างให้ก็พอ ฉันไม่อยากให้รันเจ็บปวด” รุ่นพี่พูดจบก็ปล่อยผมพร้อมผักให้ผมออกไป หึเรื่องอื่นผมยอมได้แต่ไม่ให้ผมยุ่งกับรันผมทำไมได้
“รุ่นพี่นั่นแหละที่จะทำให้รันเจ็บปวด ผมไม่ยอมหยุดแค่นี้หลอกรู้ไว้” จบคำนั้นไม่ต้องบอกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคนรุ่นพี่ตรงดิ่งมาต่อยผม รู้สึกได้ถึงกลินคาวเลือด
“ออกไปซ่ะ!” รุ่นพี่ตะคอกใส่ผม หึก็ได้ผมกลับวันนี้ก็ได้ แต่ผมจะไม่หยุดแค่นี้ ผมเองแหละที่จะทำให้รันจำทุกอย่างได้แล้วยอมรับความจิงสักที!
ผมเดินออกจากบ้านรันก่อนจะไปขึ้นรถอีคลาสคู่ใจแล้วแล่นออกไปด้วยความเร็วสูง ตั้งแต่เจอรันที่สวนสาธารณะครั้งแรกผมก็ไม่เคยมองใครหรือให้รอยยิ้มผมกับใคร วันนั้นรันพาเจ้าวุ้นเส้นหมาน้อยปอมปอมมาวิ่ง แต่มันเกิดวิ่งออกไปตรงถนนรถผมที่ขับมาด้วยความเร็วพอสมควรเลยชนเข้าอย่างจัง ผมไม่ได้ตั้งใจให้หมาน้อยตาย วันนั้นผมจำได้ดีบนหน้ารันไม่มีร้อยยิ้มหรือน้ำตา เธอไม่แม้แต่จะด่าผม เธอมองหน้าผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ผมพยายามขอโทษเธอแต่เธอก็ไม่ตอบโต้หรือปฏิกิริยาใดตอบกลับมา เธอกลับเดินไปอุ่มเจ้าวุ้นเส้น แล้วเดินออกไปทางด้านหลังสวนสาธารณะผมเดินตามเธอไปเห็นเธอขุดหลุมแล้วพูดขึ้นว่า
‘วุ้นเส้นฉันขอโทษที่ดูแลแกไม่ดี ฉันขอโทษที่พาแกมาวิ่งเล่นที่นี่ ฉันขอโทษที่วิ่งตามไปอุ้มแกไม่ทัน หลับให้สบายนะวุ้นเส้น แกไม่ต้องห่วงคนที่ขับรถชนแกอยู่มหาลัยเดียวกับฉันฉันจะจัดการให้แกเอง...’
จบคำพูดของรันผมก็รู้สึกร้อนๆๆหนาวๆๆยังไงไม่รู้ เธอจับเจ้าวุ้นเส้นลงไปในหลุมพร้อมของเล่นที่ติดมือรันมาก่อนเธอจะกลบหลุมฝังเจ้าวุ้นเส้น
ตั้งแต่นั้นผมเจอรันที่มหาลัยบ่อยๆๆเมื่อก่อนรันกับผมอยู่มหาลัยMMCกัน จากที่รันเป็นคนหาตัวยากแต่หลังจากวันนั้นพอผมรู้ว่าเธอชื่อรันเป็นดาวคณะนิติที่ผมตามหาตัวอยู่ ผมก็เจอเธอบ่อยขึ้น พอเจอหน้าผมพยายามเข้าไปทักเธอแต่เธอก็ไม่มีรอยยิ้มอยู่ดี ผมพยายามขอโทษเธอหลายครั้งจนเธอบอกให้อภัยผม พอเจอรันผมก็เริ่มชวนรันคุยทั้งๆๆที่รู้ว่าเธอมีแฟนแล้วแต่ผมขอแค่คุยก็ยังดี แล้วในเวลาเดียวกันพี่สาวเธออย่างมิลินก็มาตีสนิดผมเหมือนกัน มิลินกับรันมักมีปากเสียงกันเพราะผมเป็นประจำพอหลังๆๆรันเริ่มเข้าหาผมจนผมเผลอหลงรักเธอหมดใจ พอผมอยู่ใกล้รันแล้วเจอมิลินรันก็ทำเหมือนมีใจให้ผมแต่พอลับหลังมิลินเธอกลับทำเป็นไม่สนใจ ตอนแรกผมคิดว่าเธอทำไปเพื่อประชดมิลิน แต่พอวันนั้น วันที่เธอมีปากเสียงกับลาวา อดีตแฟนมิลินแล้วก็เป็นแฟนคนปัจจุบันในตอนนั้นของนิรัน ผมเลยไปแอบฟังอยู่มุมหนึ่งของตึกลาวาก็เป็นคนอารมณ์ร้อนส่วนนิรันก็เป็นคนอารมณ์ร้าย ยิ่งทะเลาะกันเรื่องยิ่งใหญ่แต่มีคำนึงที่ผมได้ยินแล้วถึงกับช๊อคนั้น
‘เด็กนั่นเคยทำวุ้นเส้นตาย ฉันก็แค่แก้แค้นให้วุ้นเส้นก็เท่านั้นส่วนมิลิน!พี่สาวที่รักก็แค่ผลกระทบเท่านั้นเอง’ ผมได้ยินดังนั้นผมก็ไม่รู้ว่าเธอทะเลาะอะไรกับแฟนเธออีก วันนั้นผมเข้าใจแล้วที่นิรันบอกวุ้นเส้นวันนั้น คำว่าจัดการวันนั้น คืออะไร ผมเดินเลี่ยงออกมา เจอมิลินยืนยิ้มเยาะอยู่ แต่ผมไม่มีเวลาเสวนากับเธอหลอก ตอนนั้นร่างทั้งร่างผมชามาก ทั้งๆๆที่ก่อนหน้านี้ก็รู้ว่ารันไม่เคยมีใจให้ผมเลยแต่พอได้ฟังคำที่ออกจากปากรันเองทำไมผมถึงอาการหนักอย่างนี้ก็ไม่รู้ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจจิงๆๆแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังหลงรักเธอมาจนถึงทุกวันนี้...
(จบบันทึกราชา)
‘นิรันๆๆ’ ใครกันน้ะ
‘นายเป็นใคร’ ฉันถามผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้า เอ้ะเขา เขาคนนั้น เหมือนเคยเห็นที่ไหนน้ะ
‘เธอจำฉันไม่ได้หรอ...เสียใจน้ะ” สีหน้าเขาไม่ได้บอกว่าเสียใจเลยเขายังคงยิ้มให้ฉันแต่ทำไมแววตาเขาว่างปล่าวจังน้ะ ‘เธอลืมฉันจิงๆด้วยสิ่น้ะ’ เขาพูดขึ้นอีกครั้ง ใคร เขาคือใครกันน้ะ
ฉันพยายามเอื้อมมือไปข้างหน้าเพื่อจะสัมผัสใบหน้าของเขา ฉันรู้สึกคุ้นตาแล้วโหยหาเหลือเกินแววตาของเขายังคงนิ่งสงบเหมือนท้องฟ้ายามรัติกาล
“นิรันๆๆ ตื่นเซ่ะ” ฉันสะดุ้งอีกครั้ง อีกนิดเดียวอีกนิดเดียวจิงๆๆ อีกนิดเดียวฉันก็จะได้สัมผัสหน้าของเขา ทำไมฉันรู้สึกโหยหาเขาเหลือเกินน้ะ เขาคือใครกันน้ะ แววตาเขาดูเศร้ามากทำไมน้ะ
“เฮ่ๆๆๆ อะไรเธอเนี่ย มาจับหน้าฉันแล้วยังมองอีก ฉันคิดน้ะ” ฉันสะบัดหัวก่อนมองอีกทีเป็นโชว์ที่เข้ามาปลุกฉัน ฝัน’ ฉันฝันอีกแล้วสิ่น้ะ กี่ครั้งแล้วน้ะที่ฉันฝันเห็นเขา แล้วเขาคือใครกันน้ะ
“อะไรย้ะ” ฉันเหวใส่โชว์ที่เคาะหน้าผากฉันเพื่อเรียกสติ
“เป็นอะไรเธอเนี่ย”
“ฉันฝันถึงเขา ผู้ชายคนนั้น เขาเป็นใครกันน้ะ” ฉันพูดอย่างเลื่อนลอยพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันเห็นท้องฟ้าสีดำสนิดไม่มีดาวสักดวงเหมือนดวงตาของเขาเลย ดวงตาสีดำคู่นั้นช่างดูว่างปล่าวเหลือเกิน
“ยัยบ๋อง ไปกินข้าวได้ล้ะ ดูละครหลังข่าวมากล่ะสิ่ เพ้อเจ้อ” โชว์พูดจาหน้าหงุดหงิดไว้แค่นั้นก่อนจะเดินนำออกไป เมื่อตั้งตัวได้ว่าเมื่อกี้โชว์พูดว่าอะไรก็วิ่งตามไปกะจะไปดีดหน้าผากเขาแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นหางตาเขามีลอยพกช้ำ ทุกทีสิ่น้ะเขาคงไปมีเรื่องมาอีกแล้ว ฉันได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเดินไปเอากล่องยาแก้พกช้ำมา
“นั่งลงเดียวฉันทำแผลให้” โชว์เดินมาพร้อมถ้วยข้าวต้ม อ๋าหอมจัง แล้วฉันก็มาสนใจลอยแผลที่หน้าโชว์ก่อนจะบรรจงทายาให้เขา
“เธอไม่ถามหรือไงว่าฉันไปโดนอะไรมา” ระหว่างที่เราต่างเงียบโชว์ก็พูดขึ้น
“ไม่อ่ะ ฉันรู้นิสัยนาย นายมันดิบ คิกๆ” ฉันหลอกว่าเขาก่อนจะหัวเราะเองทำให้โชว์ทำหน้าไม่พอใจ
“เธอนี่มันจิงๆเลยน้ะนิรัน แล้วไอเด็กนั่นเอาอะไรใส่หัวเธอล่ะถึงแบตหมดแบบนี้ ”
“ไม่มีอะไรหลอก อะเสร็จแล้ว ฉันหิวมากๆๆเลย” ฉันเปลื่ยนเรื่องทันทีพร้อมทำเป็นหันไปดี๋ด๋ากับถ้วยข้าวต้มตรงหน้า
“หลับไปตั้งแต่เย็นตื่นมาซ่ะตอนนี้ไม่หิวให้รู้ไป” โชว์ว่ายิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบแก้วน้ำแล้วเดินถือมาให้พร้อมยาแก้ปวดหัวอีก 2 เม็ด ถึงนิสัยเขาจะดิบเถื่อนแต่รู้ไหมว่าเขาไม่เคยทำนิสัยพวกนั้นกับฉัน
เราคุยอะไรกันเลื่อยเปื่อยก่อนเขาจะกลับบ้านไปเพราะมันดึกแล้ว พอโชว์กลับไปแล้วฉันก็กำลังจะเข้าห้องนอนแต่แล้วยูดีๆฉันก็นึกถึงภาพผู้หญิงกับผู้ชายคนนึงเดินจับมือกันฉันเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น ฉันจำได้ดีเขาคือคนในฝันของฉัน แต่ฉันไม่เห็นหน้าผู้หญิงทำไมน้ะ
'ถึงฉันจะอารมณ์ร้ายแต่ขอให้รู้ไว้ตราบใดที่ฉันยังไม่พูดคำนั้นออกมานั่นหมายความว่าฉันยังรักเธออยู่และฉันก็ไม่ยอมให้ใครแย่งเธอไปจากฉัน' ความจำหนึ่งก็แวบซ้อนเข้ามาภาพที่ผู้ชายคนนั้นยืนกอดผู้หญิงคนนึงจากด้านหลังฉันไม่เห็นหน้าว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครแต่เสียงสะอื้นนั้นมันคุ้นหูจังน้ะ ก่อนจะคิดอะไรมากไปกว่านี้ทุกอย่างก็ดับลงอีกครั้งฉันเห็นแต่ความมืดมิดแล้วก่อนจะดับลงจิงๆๆภาพผู้ชายคนนั้นก็แวบเข้ามาแล้วผ่านไปพร้อมสติของฉัน
ความคิดเห็น