Nighttime ฉันขอความจำกับหัวใจของฉันคืน

ลำดับตอนที่ #1 : Transition

ฉันลืมตาขึ้นในห้องสีขาว แต่รู้สึกเจ็บจี๊ดไปทั้งตัว... "นิรัน" เสียงดังมาจากประตูหน้าห้องฉันเลยหันไปมองผู้ชายหน้าคม ตัวขาวซีดคนนั้นเป็นใครกันน้ะ . "เฮ้' ยัยบ๋องเธอจำฉันไม่ได้หรือไงเนี่ยทำไมทำหน้ายังงั้น" เขาพูดพลางเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง อา...นี่คงเป็นโรงพยาบาลสิ่น้ะ โอ้ยมึนหัว ส่ายหน้าๆๆๆ เอ้ะ เมื่อกี้ใครเรียกน้ะ' ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้อยู่ในห้องนี้คนเดียว "นายมาทำอะไรเนี่ย" โชว์เพื่อนสนิดที่สุดที่ยังมีอยู่ตอนนี้ "ถามอะไรโง่ๆๆ ฉันก็มาเยื่ยมเธอทุกวันอยู่แล้วหนิ -.-' " "อ่า...นั่นสิน้ะ" ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาก็มีแต่โชว์นี่แหละที่มาอยู่กับฉัน มาเฝ้าฉัน คอยซื้อข้าวซื้อขนมมาให้กิน "ซื้อครัวซองมาให้เห็นเมื่อวานบ่นอยากกินอ่ะ" โชว์พูดขึ้นก่อนจะยื่นครัวซองให้แหมก็ว่าหอมอ่ะไร >< "วันนี้นายไม่มีเรียนหรือไง" "นี่มันห้าโมงเย็นแล้วยายเซ่อ ฉันก็เลิกเรียนแล้วดิ่ " "เอ๋ ห้าโมงเย็นเชียวหรอ" ฉันถามพลางเอียงคอก่อนโชว์จะส่ายหัวเบาๆๆแล้วเดินไปหยิมน้ำมาให้ 2 months later "ได้ออกจากโีงพยาบาลสักทีสิ่น้า" ฉันพูดขึ้นพลางบิดขี้เกียด "ออกโรงพยาบาลได้งั้นก็ไปเรียนได้แล้วสิ่น้ะ หื้ม ?" "นายไปทำเรื่องให้ฉันหมดแล้วใช่ม้า" รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้กลับไปเรียนอีกครั้ง เท่าที่โชว์บอกมาฉันเรียนอยู่ ปี 3 แล้ว แต่เกิดอุบัติเหตุตกบรรไดเสียก่อน ไม่ใช่บรรไดธรรมดาน้ะโชว์บอกว่าตั้งสิบกว่าขั้น พอตื่นมาฉันเลยจำอะไรไม่ได้ โชว์เป็นคนเล่าทุกอย่างให้ฟัง ส่วนครอบครัวฉันหรอ โชว์บอกว่าบ้านฉันเป็นบ้า่นน้อย พ่อมีบ้านใหญ่ครอบครัวสมบูณแบบแต่อยากได้ลูกชายเลยมาหาแม่ฉันแต่แม่ฉันก็ให้ได้แต่ลูกสาวพ่อเลยทิ้งแม่ไปโดยให้เงินกองโตไว้ แล้วไปมีบ้านอื่นต่อ พ่อเป็นคนจีนซึ่งต้องการลูกชายมากๆๆ พอฉันขึ้น ม.ปลาย แม่ก็ได้จากฉันไปแบบไม่มีวันกลับ ฉันเลยใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาโดยคลอด แล้วก็มีโชว์เป็นเพื่อนเพียงคนเดียว ฉันก็รู้จากโชว์มาแค่นี้ "ใช่ฉันทำเรื่องให้หมดแล้ว" โชว์พูดแค่นั้นก่อนจะเดินนำฉันไปขึ้นรถแลมโบกินี่คันสวยของเขา โชว์พามาถึงบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านขนาดไม่ใหญ่มากและก็ไม่ถึงกับเล็ก มีสนามหญ้าหน้าบ้านร่มรื่นมาก "ฉันให้แม่บ้านกับคนสวนบ้านฉันมาทำความสะอาดให้หมดแล้ว" โชว์พูดขึ้นขณะเดินนำเข้าไปในบ้าน"นี่คือบ้านของแม่เธอ ในห้องเธอมีรูปต่างหน้าแม่เธออยู่" โชว์พูดพร้อมหยิบกรอบรูปขึ้นมามีรูปผู้หญิงหน้าตาคล่ายฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้บนตักเธอมีเด็กทารกแรกเกิดนอนอยู่บนตัก  "ส่วนเด็กคนนี้ก็คือเธอ" โชว์พูดพร้อมชี้ไปที่เด็กในรูป โชว์แนะนำนู่นนั่นนี่ไปเลื่อยๆๆ เราซื้อของเข้ามากินกันในบ้านจนตกดึกโชว์ขอตัวกลับบ้านแล้ววันพรุ่งนี้จะมารับไปมหาลัย รุ่งขึ้นเรามาถึงมหาลัยกันแล้ว โชว์ลงให้ฉันอยู่คณะนิติ ซึ่งเป็นคณะเดียวกับโชว์แต่โชว์เป็นรุ่นพี่ปีนึงเพื่อไม่ให้เป็นปัญหา 5 เดือนที่ฉันด๊อปนอนโรงพยาบาล ความจริงฉันต้องขึ้นปี 4 แต่กลับมาเรียนปี 3 ไหม่ เห็นฉันจำอะไรไม่ได้แบบนี้แต่มาตราแต่ละมาตราฉันจำได้หมดเลยน้า ระหว่างอยู่ในโรงพยาบาลโชว์ก็มาติวให้บ้าง ซื้อหนังสือมาให้อ่านบ้าง ตอนโชว์ไปเรียนฉันอยู่ห้องคนเดียวก็เอาหนึงสือมาเปิดอ่าน จนจำได้ขึ้นใจเลยล่ะ ^_^ ฉันใช้ชีวิตตามปกติมาตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่วันนี้โชว์ต้องไปดูการพิพากษา ฉันเลยต้องมากินข้าวคนเดียว "สวัสดี" ผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาทักฉัน รูปร่างสูงโปร่งตัวขาวอมชมพู จมูกเป็นสัน ปากหยักได้รูป 'ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่หน้าไว้ใจรู้ไหม' ฉันนึกถึงคำที่โชว์บอกเลยก้มหน้าก้มตากินข้าวตรงหน้าต่อไป "ฉันชื่อราชา อยู่คณะแพทยศาสตร์" คนแปลกหน้ายังพยายามจะคุยกับฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเห็นเขานั่งยิ้มอยู่ข้างหน้า "เธออยู่คณะนิติศาสตร์ใช่ม้า" "....."  ฉันยังกินต่อไปเงียบๆๆ "เฮ่' เธอได้ยินฉันพูดไหม"  "....." "เธอชื่อนิรันสิ่น้ะ ชื่อเพาะจังเลยน้า............เฮ่ๆๆๆ จะไปไหนน่ะ" ฉันลุกขึ้นแล้วเดินจากเขามาโดยไม่พูดอะไรสักคำได้ยินเสียงเขาไล่ตามหลังมาแต่เขาก็ไม่ได้เดินตามมาหรืออะไร ระหว่างทางกลับบ้านจากที่โชว์บอกต่อรถเมย์ไป 3 ป้าย นั่งวินมอเตอร์ไซด์จากหน้าหมู่บ้านไปอีก 2 ซอย -.-* ฟังแล้วเพลีย ฉันกำลังเดินออกไปหน้ามหาลัยเพื่อไปขึ้นรถเมย์ 000 แต่กลับมีรถอีคลาส คาบริโอเลตคันสีดำมาจอดเทียบข้างก่อนคนขับจะเลื่อนกระจกลงมา ราชาคนแปลกหน้าที่เจอตอนกลางวัน "ขึ้นมาสิ่เดียวไปส่ง" ฉันรีบเดินไปให้ถึงป้ายรถเมย์แต่เขากับขับตามมา ก่อนจะจอดขวางประตูทางออกมหาลัยทำให้รถที่ขับตามมาออกไม่ได้ ได้แต่บีบแตไล่เขา "ถ้าไม่ขึ้นมาฉันก็จะจอดอยู่อย่างนี้"ฉันจำต้องเปิดประตูขึ้นไปบนรถเขา  ราชาพาขับมาเลื่อยๆๆตลอดทางเขาพยายามชวนฉันคุยแต่ฉันไม่พูดอะไรนอกจากแผนที่บ้านแต่นี่เขากลับไม่ไปตามทางที่ฉันบอก "นายจะพาฉันไปไหน" ฉันพูดขึ้นเมื่อจำได้ว่าเส้นทางบ้านฉันไม่ใช่ทางนี้ "พูดได้แล้วเหรอ" เขาหันมาพูดพลางยิ้มขำ "ฉันถามว่าจะพาฉันไปไหน" ฉันเริ่มขึ้นเสียงแตาคนขับกับไม่สะทกสะท้าน "ใจเย็นๆๆสิ่ ฉันกำลังจะพาไปหาอะไรกินนี่ไงถึงแล้ว" พูดจบเขาก็มาจอดอยู่ร้านเบเกอรี่เล็กๆๆน่ารัก ตกแต่งโทนสีพาสเทล เอ๋ทำไมคุ้นจังน้ะ "จำที่นี่ได้ไหม ร้านเบเกอรี่ที่เธอชอบมาไงนิรัน" "นายรู้จักฉันมาก่อนหน้านี้เหรอ" ฉันถามอย่างสงสัยในคำพูดของเขา "เธอจำฉันไม่ได้จิงๆๆสิน้ะ ไม่เป็นไรฉันจะเป็นคนทำให้เธอจำทุกอย่างได้เอง" ราชายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร เราเข้ามานั่งกันในร้านก่อนที่เขาจะเริ่มเปิดประเด็น "ฉันชื่อราชาเป็นรุ่นน้องเธอหนึ่งปีแต่เธอด๊อปไปตอนนี้เราเลยเรียน ปี3 เท่ากัน ^^" เขาพูดขึ้นแล้วก็ยิ้มให้ทำไมเขายิ้มได้ตลอดเลยน้ะ "ฉันยอมรับฉันชอบเธอชอบมานานแล้วด้วยชอบตั้งแต่มาอยู่ปี 1 ที่มหาลัยzxc"  "เมื่อก่อนฉันอยูมหาลัย zxc หรอ" ฉันถามเขากลับไปบ้างก่อนจะปล่อยให้เขาเล่าต่อ "ใช่ เมื่อก่อนเธอเป็นดาวคณะด้วยน้ะแต่ตอนนั้นเธอมีแฟนแล้ว" "แฟน ? โชว์บอกว่าโชว์เป็นเพื่อนคนเดียวของฉันแล้วฉันก็ไม่มีเพื่อนที่ไหนฉันจะมีแฟนได้อย่างไร" ฉันขัดขึ้นเมื่อเหตุการณ์ชักแปลกๆๆ "หมอนั่นบอกอย่างนั้นหรอ ? อ่าเอางั้นก็ได้ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า" ราชายกแก้วกาแฟร้อนที่พนักงานพึ่งมาเสริฟให้ขึ้นมาจิบ"ฉันขอดูแลเธออีกคนได้ไหม ฉันจะทำให้เธอจำทุกอย่างได้เอง" ราชาพูดขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อมก่อนจะยื่นมือมาจับมือฉัน ฉันก็ไม่ได้เอามือออกหรือชักมือกลับ ฉันนั่งหน้าเรียบนมสดในแก้วที่เขาสั่งให้ก็ไม่คิดจะขึ้นมาจิบทั้งๆๆที่เป็นของโปรด แต่ตอนนี้ฉันกำลังสับสนมากกว่าก่อนจะปล่อยให้ไออุ่นที่มือแพร่ซ่านไปทั้งตัวจนเพิ่งรู้ตัวว่าปล่อยให้ราชาจับมือนานแล้วก่อนจพดึงมือออก "ฉันปวดหัวฉันอยากกลับบ้าน" ฉันพูดทิ้งไว้แค่นั้นราชาก็เช็คบิลแล้วก็พาฉันมาส่งบ้านทั้งๆๆที่ระหว่างทางจากร้านเบเกอรี่จนถึงบ้านฉันไม่ได้พูดอะไรกับเขาสักคำแม่แต่แผนที่บ้านก็ไม่ได้บอกแต่เขาพาฉันมาส่งที่บ้านถูก ช่างเหอะฉันไม่อยากคิดอะไรแล้วเหนื่อยเหลือเกิน "ขอบใจน้ะ" ฉันพูดทิ้งแค่นั้นก่อนจะก้าวลงจากรถแต่ราชากับยื่นมือมาจับมือฉันอีกครั้ง "เรื่องที่ฉันขอดูแลเธออีกคนฉันพูดจริงน้ะได้โปรดให้โอกาศฉันได้ดูแลเธอบ้างเปิดใจเธอให้ฉันเข้าไปบ้าง" ใบหน้าของราชามีรอยยิ้มอ่อนๆๆแต่สายตาเขาบอกว่าเขาพูดจริงไม่ได้ล้อเล่น ฉันได้แต่พยักหน้าเบาๆๆแค่นั้นก่อนจะลงจากรถเขาแล้วเข้าไปในบ้านทันที..