rainbow after the rain | gakook

ตอนที่ 2 : Do not leave me

Chapter 2 : วันวาน

   เปลือกตาขาวบางจนเห็นเส้นเลือดฝอยของเด็กหนุ่มเปิดขึ้นเล็กน้อยอย่างงัวเงีย จองกุกอยากไปเข้าห้องน้ำ เขาพลิกตัวกลับไปหาเจ้าของห้อง ยุนกิไม่ได้อยู่บนเตียง ดวงตาใสมองไปยังนาฬิกาบนโต๊ะข้างๆตัวเขา สามนาฬิกาห้าสิบสองนาที เสียงกุญแจที่กำลังไขอยู่ด้านนอกทำให้ร่างเล็กฟุบลงไปนอนอย่างรวดเร็ว

   มิน ยุนกิ เดินเข้ามาในห้อง มือขาวปิดประตูให้เสียงมันเบาที่สุดเพื่อที่คนที่นอนอยู่จะไม่ตื่นขึ้นมา เขาใส่เสื้อคลุมสีดำยาวปกปิดมิดชิดไปทั้งตัว หมวกแก๊บ ผ้าปิดปาก รองเท้าผ้าใบ ทุกอย่างล้วนเป็นสีดำ เขากำลังถือกระเป๋าใบใหญ่อยู่ เขาเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วใส่มันเข้าไปในนั้น ยุนกิชะงักไปสักครู่แล้วหันมามองเด็กที่กำลังนอนอยู่ จองกุกหลับตาลง เขาพยายามจะหลับให้เนียนที่สุดเพราะกลัวจะโดนจับได้ว่าแอบมองคนตรงหน้าอยู่ 

   เขาออกไปทำอะไรในเวลาดึกดื่นแบบนี้? แล้วกระเป๋าใบใหญ่ที่เขาถือมา? แต่คำถามที่สำคัญที่สุดคือยุนกิหยิบปืนลูกโม่ออกมาทำไม? เขาเดินเข้ามาหาร่างบาง ตอนนี้หน้าผากของจองกุกเริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทั้งที่อากาศก็ถ่ายเทดีแล้วทำไมเขาจึงรู้สึกหายใจติดขัดกันนะ? เขาจะโดนยุนกิฆ่างั้นหรอ? ยุนกิถอดผ้าปิดปากออก จองกุกรู้สึกได้ถึงวัตถุที่ทำด้วยเหล็กวางอยู่บนหน้าผากของเขา

"จองกุก…"

"…"

"ขอโทษนะ"

“ปัง!”

มันเป็นเพียงแค่เสียงของชายหนุ่มที่ตะโกนขึ้น

มือบางจับข้อมือสีขาวซีดที่ถือปืนอยู่ ร่างที่เคยนอนอยู่บนเตียงนุ่มผลักอีกฝ่ายอย่างเต็มแรงจนยุนกิล้มลง เขากำลังคร่อมร่างยุนกิอยู่ เสียงหายใจดังขึ้นเหมือนเสียงหอบหืด หัวใจเต้นดังไม่เป็นจังหวะ เหงื่อไหล่หยดย้อยไปทั่วเรือนร่างบาง

"แกร่ก" เขาลั่นไกให้เด็กที่กำลังหวาดผวาได้เห็นว่า ภายในปืนลูกโม่มันไม่มีกระสุน

“…”

"มันไม่มีกระสุน…"

"ค-คุณ?"

"ชั้นแค่อยากลองดูว่านายกำลังแอบมองชั้นอยู่หรือปล่าว?"

"ผมไม่ตลกด้วยนะ!!" จองกุกตะคอกใส่คนที่นอนราบอยู่บนพื้น 

"ชั้นก็ไม่ได้คิดจะยิงจริงๆเสียหน่อย"

"แต่คุณก็ลั่นไกใส่กระบาลผมนะ"

"แล้วจะให้ชั้นถามนายไปตรงๆหรือไง ‘จองกุกนายแอบมองชั้นอยู่หรอ?’ "

"รู้มั้ย? ผมกลัวจนฉี่จะราดแหน่ะ" มือเล็กสะบัดข้อมือขาวออกอย่างหงุดหงิด ร่างที่เคยคร่อมคนที่พึ่งกลับมาจากที่ใดสักที่ลุกขึ้นแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ

   ตอนที่เขาลั่นไกผมช๊อคแทบตาย มือเล็กหมุนก็อกน้ำอย่างเบามือแล้วล้างหน้าล้างตาที่ชุ่มด้วยเหงื่อออก ผมอยากจะอยู่ในห้องน้ำอีกสักพัก ผมอยากถามยุนกิว่าเขาออกไปไหนมาแต่ตอนนี้ความเกรี้ยวโกรธกำลังครอบงำตัวผมอยู่ 

   เสียงเคาะประตูห้องน้ำเบาๆจากยุนกิ เขาหมุนก็อกน้ำอย่างเบามืออีกรอบแต่สวนทางกันกับเมื่อครู่ น้ำปิดสนิท ใบหน้าหวานมองไปยังกระจก สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามยับยั้งความเกรี้ยวโกรธ

"อะไร?"

"นายโอเคมั้ย?"

"แล้วคุณคิดว่าผมโอเคมั้ยล่ะ?"

"…" เขาเงียบ

    ผมเปิดประตูออกมาตอนที่ยุนกิกำลังถอดเสื้อผ้าพอดี สีผิวของเขาขาวกว่าอ่างล้างหน้าในห้องน้ำเสียอีก เวลาที่เขาใส่เสื้อมันจะดูเก้งก้างหน่อยๆแต่ความจริงก็ไม่ขนาดนั้น เขายังพอมีกล้ามเนื้อแต่ก็ยังดูผอมอยู่ดี นอกเหนือจากคำถามที่ว่าเขาไปไหนมา ผมก็อยากจะถามเขาว่าทั้งชีวิตไม่เคยกินข้าวครบสามมื้อเลยหรือไงถึงได้ดูผอมแห้งแรงน้อยขนาดนั้น แต่อันที่จริงเมื่อก่อนผมนั้นผอมกว่ายุนกิเยอะเลยล่ะ ผอมจนหนังเกือบติดกระดูกแต่โชคดีที่อาศัยการลักเล็กขโมยน้อยจากร้านสะดวกซื้อหรือไม่ก็ตามร้านอาหารเลยพอมีอันจะกินอยู่บ้าง น้ำหนักผมเพิ่มขึ้นกว่าเมื่อก่อนประมาณสิบห้าปอนด์เลยทีเดียวและบวกกับต้องวิ่งหนีตำรวจอยู่บ่อยๆเลยทำให้มีกล้ามเนื้ออยู่บ้าง

   สองขายาวเดินไปยังห้องครัวแล้วเปิดตู้เย็นออกมาเพื่อหาอะไรให้เขาทาน ที่จริงผมก็พอทำอาหารเป็นอยู่บ้างเพราะตอนอยู่กับพ่อเขาก็ไม่ซื้ออะไรมาให้ผมทานหรอก ทุกครั้งที่เป็นผมที่จะต้องทำอาหารให้เขา บางวันอาหารไม่อร่อยเขาก็จะคว้างมันทิ้งไม่ก็คว้างมันมาใส่ผม

"นายอยากกินเนื้อหรอ?"

"เปล่า ผมทำให้คุณทานต่างหาก"

"…"

"ก็เมื่อคืนคุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยนี่" 

   ก้านนิ้วยาวบิดฝากล่องนมออก นมสดไหลออกมาจากกล่องและถูกบรรจุอยู่ในภาชนะใบใส มือเล็กยื่นนมที่อยู่ในแก้วให้คนตรงหน้า  เขารับมันไปอย่างงุนงง

"ดื่มนมรองท้องไปก่อน ระหว่างนี้ผมจะทำสเต็กให้คุณ"

"…"

"คุณก็ไปอาบน้ำพลางๆหลังดื่มนมเสร็จเดี๋ยวผมเตรียมเสื้อผ้าให้คุณเอง"

.

.

.

   นำ้อุ่นที่ไหลลงมาจากฝีกบัวกระทบกับผิวสีขาวซีด ความจริงแล้วผมไม่ค่อยชอบออกไปไหนมาไหนตอนกลางวัน ร่ายกายของผมจึงไม่ค่อยได้โดนแสงแดดมากนัก จองกุกคงจะสงสัยว่าผมออกไปไหนมาในเวลาดึกดื่นแบบนี้ ผมไม่อยากบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ผมรู้ว่าไม่ว่ายังไงเขาก็จะถามผมอยู่ดี มือขาวปัดไอน้ำที่เกาะอยู่บนกระจกออกและจ้องมองตัวเองที่สะท้อนกลับมา ผมคงต้องออกกำลังกายเสียบ้าง

   หลังจากที่แต่งตัวเสร็จแล้วผมก็เดินไปที่ห้องครัวและดูจองกุกทำอาหาร เนื้อวัวกำลังถูกย่างอยู่บนกระทะด้วยไฟกลางๆ เขาปลอกแอปเปิ้ลไว้ มันวางอยู่บนโต๊ะอาหาร

"ถ้าคุณหิวก็กินแอปเปิ้ลไปก่อนเลย"

"นายทำอาหารเก่ง"

“ขอบคุณ"

"ไม่โกรธชั้นแล้วหรือไง?"

"แน่นอน ผมโกรธคุณ"

"แล้วทำไมนายยังมาทำอาหารให้ชั้นกินล่ะ?"

"ก็ไม่เห็นเกี่ยวกันเลยนี่ ที่ผมทำก็เพราะคุณยังไม่ได้ทานอะไรมา"

   จองกุกพลิกเนื้อกลับไปมา พอมันสุกแล้วเขาคีบมันออกมาจากกระทะแล้ววางลงบนจาน มือเล็กจับมีดอย่างชำนาญ เขาหั่นขนมปังบาแก็ตทาเนยโรยเกลือเล็กน้อย เขานำมันไปอบ ไม่กี่นาทีแล้วนำมันออกมาวางบนอีกจาน มือเล็กทั้งสองข้างถือจานทั้งสองใบมาวางบนโต๊ะอาหาร

"นายไม่กินหรอ?"

"ไม่ล่ะ คุณควรจะทานมันได้แล้ว ก่อนที่มันจะเย็น"

   มือเล็กหยิบบุหรี่ขึ้นมา เขาจุดไฟแช็กแล้วอัดนิโคตินเข้าสู่ปอด ไฟที่เปิดอยู่มีแค่ในห้องครัวเท่านั้น ควันบุหรี่ลอยตลบอบอวล ผมไม่ได้ว่าอะไรเขาเพราะจริงๆแล้วบางครั้งผมก็สูบมันเหมือนกันแต่ก็อดห่วงสุขภาพของเขาไม่ได้ ผมลุกขึ้นไปหยิบแก้วใบใสแล้วเทนมสดลงไป ผมวางมันลงข้างๆจองกุก 

"ดื่มนมเยอะๆแล้วทำให้กระดูกแข็งแรง"

"เรื่องนี้ทุกคนบนโลกก็รู้"

"สูบบุหรี่ทำให้นายตายไวนะ"

"ใครๆก็รู้"

   หลังจากที่ผมทานอาหารมื้อดึกเสร็จผมก็นำมันไปล้างแล้ววางกลับเข้าชั้นวางให้เรียบร้อย จองกุกทำอาหารได้อร่อย เขาเป็นเด็กมีความสามารถ แต่คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะอยู่ที่นี่

"จองกุก…"

"หืม?"

"ในวันรุ่งขึ้น นายจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้วนะ"