จ้างรักวิวาห์หวาน (กำลังรีไรท์นะคะ)

ตอนที่ 14 : ตอนที่ 5 เด็กเสี่ย [1]

ตอนที่ 5 เด็กเสี่ย

            “ปากเป็นอะไรยะชะนีน้อย เดี๋ยวจับเดี๋ยวลูบทุกๆ สามวิฯ หล่อนกลัวปากหายหรือไงยะ”

            นัทตี้เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้หลังสังเกตเห็นเพื่อนสาวจับริมฝีปากบ่อยผิดปกติ อีกทั้งเช้านี้นาราลักษณ์ก็ดูเหม่อลอยแปลกๆ 

            “ปะ...เปล่านี่”

            นัทตี้หรี่ตามองคนที่ตอบเสียงติดขัดและทำท่าทางเลิ่กลั่กเหมือนเด็กมีความผิดอย่างไม่ค่อยเชื่อ หากแต่ยังไม่ทันได้ซักไซ้หาความจริง คนทำตัวมีพิรุธก็ชี้ให้เธอหันไปมองหน้าชั้นเรียนเสียก่อน

            “ตั้งใจฟังสิ ท้ายชั่วโมงมีควิซนะ”

            “ถ้าไม่ติดว่าวันนี้มีควิซนะ หล่อนโดนแน่นังชะนีน้อย” นัทตี้ชี้หน้าคาดโทษไม่จริงจัง

            เมื่อดึงความสนใจของเพื่อนออกจากตัวเองได้สำเร็จนาราลักษณ์ก็ถอนหายใจทันที หากแต่วันนี้หญิงสาวเรียนไม่รู้เรื่องนัก เพราะในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า

            เธอถูกเขาจูบ มันคือเรื่องจริงที่นาราลักษณ์ไม่อาจปฏิเสธได้ ไม่ว่าจะพยายามสลัดออกกี่ครั้งภาพนั้นก็ยังคงชัดเจนในมโนสำนึก และความรู้สึกอุ่นร้อนบนริมฝีปากก็ยังไม่จางหายไป 

            แม้เธอจะเป็นลมไปกลางอากาศ แต่ก่อนหมดสติหญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงปลายลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก เขาเกี่ยวกวัดอย่างชำนาญจนทำเอาเธอหน้ามืด 

            นาราลักษณ์เป็นลมและหลับยาวจนเกือบจะถึงเวลาเข้าเรียน หากไม่ถูกเจ้าของรถปลุกหลังขับรถมาส่งเธอที่หน้าคณะ หญิงสาวคงจะหลับเพลินจนเข้าเรียนสายเป็นแน่ 

            นึกถึงเหตุการณ์ก่อนแยกกับคนฉวยโอกาสทีไร พลันหัวใจดวงน้อยก็เต้นไม่เป็นส่ำจนน่าเป็นห่วง

            “อ่อน...จูบแค่นี้ก็เป็นลมซะแล้ว ถ้าทำมากกว่านี้ฉันไม่ต้องหามเธอส่งโรงพยาบาลเลยหรือ”

            ปากพูดจากวนประสาท หากสายตากลับเป็นประกายอารมณ์ดีและมีความสุขจนน่าหมั่นไส้ คนถูกเอาเปรียบค้อนควักอย่างโมโห หากแต่ทำอะไรเขาไม่ได้เพราะเธอต้องรีบไปเรียนก่อนจะถูกเช็กชื่อขาดเรียน

            “เปิดประตู ฉันจะรีบไปเรียน”

            “ไหนค่ามาส่ง” เขาขอจากเธอหน้าตาเฉยทำเอานาราลักษณ์จ้องคนหน้าหนาตาแทบถลน

            “จูบจนฉันเป็นลมนี่ยังไม่พอใจอีกหรือ ยังจะมาขอค่ารถอีก คุณจะหน้าเลือดไปถึงไหนคุณพันเดช”

            “จูบนั่นมันค่าที่ฉันขับรถไปรับเธอที่บ้าน แล้วมันก็สิ้นระยะตรงที่เราจูบกันนั่นแหละ ส่วนที่กำลังเรียกอยู่เป็นค่าที่ฉันต้องขับต่อมาส่งถึงคณะ...ถ้าไม่จ่ายก็ไม่ต้องลง” เขาว่ายิ้มๆ

            นาราลักษณ์กำมือแน่น แทบอยากจะเต้นเร่าๆ ด้วยความโมโห หากหญิงสาวรู้ดีว่าเธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต่อรองอะไรได้ จึงจำต้องกัดฟันถามคนเอาแต่ใจเสียงขุ่น

            “กี่บาท!”

            “หนึ่งหอม”

            “เอ๊ะ! คุณ”

            “จ่ายมาเร็วๆ ฉันต้องรีบไปทำงานเหมือนกัน” พันเดชเร่งพลางเอียงแก้มรอ “หรือถ้าไม่จ่ายก็นั่งรถไปทำงานกับฉัน เลือกเอานะ”

            “คุณนี่มัน!”

หญิงสาวนึกคำบริภาษไม่ออกจึงได้แต่เขม่นเข่นเขี้ยว ครั้นมองนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าเข็มสั้นชี้ไปที่เลขแปดแล้วเลยทำได้เพียงข่มใจฝังปลายจมูกลงบนแก้มสากด้วยความไวแสง ซึ่งมันไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับคนมาส่งเลยสักนิด

            “ไหนหอม?” เขาถาม

            “เมื่อกี้ไง”

            “ใช่ที่ไหน นั่นเขาเรียกเอาจมูกแตะแก้ม ถ้าหอมมันต้องได้ยินเสียงฟอด แบบนี้” ไม่ว่าเปล่า หากพันเดชยังใจดีสาธิตให้ดูเป็นตัวอย่างอีกต่างหาก ทำเอาคนถูกหอมฟอดใหญ่ถึงกับนิ่งอึ้งและหน้าร้อนผ่าวจนแทบไหม้ เพราะเกิดมาไม่เคยเปลืองตัวกับใครเท่านี้มาก่อน

            “เข้าใจไหม? หรือถ้ายังทำไม่เป็นฉันยินดีสอนจนกว่าเธอจะชำนาญ”

            “ไม่ต้องมาหาเรื่องฉวยโอกาสกับฉัน” หญิงสาวแหวเสียงแหลม หากพันเดชกลับทำเพียงยักไหล่ยิ้มๆ แล้วเอียงแก้มรอเช่นเดิม

            “ให้ไว”

            ดวงตาคู่สวยมองคนหน้าหนาเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มแก่ แต่หากเธอยังดื้อดึงวันนี้คงไม่ได้เข้าเรียนเป็นแน่ จึงจำต้องข่มใจยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากฟอดใหญ่

            กลิ่นหอมประหลาดจากบุรุษเพศที่ไม่เคยพานพบที่ไหนมาก่อนเพราะเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเขา ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงเป็นกลองเพลจนเผลอกะพริบตาปริบถี่ๆ หากหญิงสาวก็พยายามตั้งสติแล้วถอนใบหน้าออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่มองหน้าคนเอาแต่ใจอีก

            พันเดชเห็นแก้มเนียนแดงปลั่งเป็นลูกมะเขือเทศสุกก็ระบายยิ้มเต็มหน้า ก่อนจะยอมปลดล็อกให้คนตัวเล็กลงไปทำหน้าที่ของเธอในที่สุด หากแต่ก่อนหญิงสาวจะลงจากรถ เสียงเข้มก็ไม่วายหาเรื่องให้เธอปวดหัว

            “หลังเลิกเรียนต้องไปทำงานที่ไหนหรือเปล่า”

            “ทำไม”

            “ถามก็ตอบ”

            “ทำ” หญิงสาวตอบเสียงกระแทกอย่างไม่เต็มใจ

            “ไปยกเลิกซะ เลิกเรียนแล้วนั่งรถไปหาฉันที่บริษัท อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยของเธอ”

            “จะบ้าหรือคุณ ทำแบบนั้นมันเสียเครดิต ต่อไปใครจะจ้างฉัน”

            “ก็ไม่ได้จะให้ไปทำ”

            “เรื่องนี้ฉันไม่ตามใจคุณเด็ดขาด” หญิงสาวยืนยันเสียงเครียด พันเดชจึงมองหน้าเธออย่างจริงจังบ้าง

            “จะยกเลิกเองหรือให้ฉันเป็นคนยกเลิก แต่ไม่ว่าทางไหนหลังเลิกเรียนวันนี้ฉันต้องได้เห็นเธอที่บริษัท เข้าใจ๊?”

            “ไม่เข้าใจ” ร่างบางตอบกลับเสียงขุ่น “ถ้าคุณไม่ยอมให้ฉันทำงานแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนส่งที่บ้าน...ฉันก็ตามใจคุณที่สุดแล้วนะคุณพันเดช เมื่อไรคุณจะเลิกแกล้งฉันสักที มันสนุกมากนักหรือไงที่เห็นคนจนหนทางต้องยอมคุณจนแทบไม่เหลือศักดิ์ศรีแบบนี้”

            ดวงตาคู่สวยมองคนกลั่นแกล้งอย่างตัดพ้อต่อว่า เหนื่อยเหลือเกินแล้วที่จะตามใจเขา หากเธอไตร่ตรองให้ดีและไม่เผลอตัวไปเซ็นสัญญาทาส นาราลักษณ์คงไม่ตกที่นั่งลำบากเท่านี้

            “ก็ไม่ได้จะให้มาหาฟรีๆ ฉันก็มีงานให้เธอทำเหมือนกันนั่นละ ไม่ต้องกลัวว่าจะขาดรายได้หรอกน่า”

            “งานขึ้นเตียงอย่างที่คุณบอกตอนแรกหรือคะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่สน ให้ตายฉันก็ไม่มีวันทำ”

            “เอาเป็นว่าไม่ใช่อย่างที่เธอคิดก็แล้วกัน สบายใจได้...แล้วต่อไปนี้ก็ยกเลิกงานที่รับไว้ให้หมด เพราะฉันมีงานให้เธอทำเยอะแยะ...ที่ไม่ใช่งานบนเตียง”

            “เช่น...”

            “ตามใจฉัน”

            หญิงสาวถอนหายใจอย่างระอา รู้สึกเหมือนเธอกำลังจะเป็นไมเกรนเมื่อต้องพูดกับพันเดชนานๆ แล้วนาราลักษณ์ก็เลือกจะจบบทสนทนาลงเพียงเท่านั้น เพราะขืนพูดกับเขาต่อคงไม่ได้สาระอะไรนอกจากประสาทเสีย

*********************

            กิตวานิช กรุ๊ป

            “อารมณ์ดีมาแต่ไกลเลยนะครับคุณเดช มีเรื่องอะไรดีๆ เกิดขึ้นหรือครับ” สมพงศ์เอ่ยทักเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเดินยิ้มเข้ามา

            “บ้าน่า...อารมณ์ดีอะไรกัน ผมปกติ”

            ปฏิเสธทั้งที่หลักฐานยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา เลขาฯ หนุ่มจึงพยักหน้ายิ้มๆ และไม่พยายามรู้เหตุผล ขอเพียงพันเดชอารมณ์ดี วันนี้เขาคงทำงานได้อย่างสบายใจทั้งวันแล้วละ

            “ช่วงบ่ายวันนี้ผมมีนัดที่ไหนหรือเปล่า”

            “ไม่มีครับ แต่มีประชุมย่อยกับฝ่ายการตลาดเรื่องผลิตภัณฑ์ใหม่ตอนบ่ายสองโมงครับ”

            “แจ้งพวกเขาว่าให้เลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้เช้า ช่วงบ่ายผมติดธุระ”

            “ธุระอะไรหรือครับ” เลขาฯ หนุ่มถามอย่างแปลกใจ เพราะเขาเป็นคนดูแลเรื่องตารางงานของคนเป็นนาย แต่กลับไม่รู้สักนิดว่าพันเดชมีงานเร่งด่วน

            “ธุระส่วนตัว”

            เสียงเข้มตอบยิ้มๆ แล้วเดินเข้าห้องทำงานอย่างอารมณ์ดี ทำเอาคนเป็นเลขาฯ มองตามด้วยความงุนงง

            “ธุระส่วนตัวเนี่ยนะ?” สมพงศ์เอียงคอฉงน “คุณเดชยอมทิ้งงานเพื่อทำธุระส่วนตัวตั้งแต่เมื่อไรวะ”

            เลขาฯ หนุ่มได้แต่ตั้งข้อสงสัย ชักอยากจะรู้เสียแล้วว่าธุระส่วนตัวของคนเป็นนายคืออะไร เพราะรู้สึกว่าในระยะหลังเขาจะได้ยินคำนี้บ่อยขึ้น 

*************************

            “จะรีบอะไรขนาดนั้นนังชะนีน้อย ไม่กินข้าวก่อนหรือไง”

            “นั่นสินาว ปกติจะกินก่อนไม่ใช่หรือ” 

            พลอยใสสำทับเมื่อเพื่อนสาวเร่งรีบออกจากคณะเพื่อไปทำงานต่อ ทั้งที่ปกติหากเลิกเรียนเที่ยงนาราลักษณ์จะไปนั่งรับประทานอาหารที่โรงอาหารคณะก่อน

            “รีบนิดหน่อยน่ะ พวกแกกินกันเลย เดี๋ยวฉันไปหากินข้างหน้าเอา” นาราลักษณ์รีบตัดบทเมื่อถูกสายตาจับผิดของนัทตี้จ้องอย่างสงสัย

            “นังชะนีน้อยมันทำตัวแปลกๆ ว่าไหมลูกสาว”

            นัทตี้เอ่ยขึ้นพลางมองร่างบอบบางของเพื่อนสาวที่เดินจ้ำอ้าวออกจากคณะด้วยสายตาสงสัย

            “นั่นสินัทตี้ วันนี้พลอยว่านาวดูแปลกๆ ไปนะ ตั้งแต่รีบตื่นอาบน้ำก่อนเราสองคนแล้ว”

            “ทำตัวน่าสงสัยไปหมด เดี๋ยววันไหนอยู่พร้อมหน้าเราคงต้องจับเข่าคุยกับหล่อนละ”

            “อื้อ พลอยก็ว่างั้น”

            พลอยใสพยักหน้าเห็นด้วย หากแต่ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปที่โรงอาหาร พลันโทรศัพท์ของพลอยใสก็ดังขึ้นเสียก่อน ทว่าเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของใครพลันหัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบ ก่อนจะสูดหายใจแล้วรีบกดรับ

            “จ้าเหนือ...มีอะไรหรือ?”

            “อยู่กับนาวหรือเปล่า โทร.ไปก็ไม่รับ ฝากบอกมันรับสายหน่อย”

            “นาวเพิ่งออกไปเมื่อกี้จ้า เห็นบอกว่าต้องรีบไปทำงานต่อ”

            “รีบอะไรขนาดนั้นวะ เมื่อคืนก็หนีกลับเอง” ปลายสายสบถอย่างหัวเสียด้วยความเป็นห่วง

            “เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”

            “อืมๆ ช่างเถอะ ไม่กวนละ”

            “เอ่อ...เหนือจะมากินข้าวด้วยไหม” เสียงหวานรีบโพล่งขึ้นจนคนเป็นเพื่อนต้องหันขวับมามอง และปลายสายก็เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะจนเจ้าของเสียงหวานกะพริบตาปริบๆ อย่างตกใจ ก่อนจะรีบแก้เก้อเสียงตะกุกตะกัก

            “คือ...ระ...เราเห็นว่าปกติเหนือจะมากินข้าวเที่ยงกับนาว เราเลยถามดูเผื่อเหนือจะฝากซื้ออะไร”

            “ไม่เป็นไร นาวมันไปแล้วไม่ใช่หรือ”

            “อ๋อ...อื้อ”

            “เท่านี้ละ”

            สิ้นเสียงทิศเหนือก็กดตัดสายไปทันทีราวกับหมดธุระ หากแต่สายตาจ้องจับผิดของคนข้างๆ ยังไม่ละไปไหนจนพลอยใสออกอาการเลิ่กลั่ก 

            “มะ...มีอะไรหรือนัทตี้”

            “ทำไมผัวเบอร์สองของคุณแม่ถึงโทร.มาหาลูกสาวได้คะ? ไปแอบมีเบอร์กันตอนไหน สารภาพบาปมาเดี๋ยวนี้ค่ะ”

            “นานแล้ว...เหนือขอไว้เวลาติดต่อนาวไม่ได้น่ะ”

            “แหมมมมมมม” นัทตี้ลากเสียงยาวและมองเพื่อนสาวอย่างรู้ทัน “แอบมีเบอร์ผู้เป็นนานสองนานแต่ปิดเงียบเชียวนะนังลูกสาวตัวดี”

            “ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญสักหน่อย” ว่าแล้วก็พยายามเดินเร็วๆ เพื่อหนีสายตาจับผิด หากนัทตี้ไม่ยอมปล่อยคนมีพิรุธไปง่ายๆ รีบสาวเท้าเดินตามจนได้ประชิดตัว

            “หล่อนมีพิรุธ”

            “มะ...ไม่มีสักหน่อยนัทตี้”

            “ถ้าไม่มีแล้วทำไมต้องเดินหนี แถมหลบตาฉันอีกต่างหาก” ยิ่งว่าพลอยใสยิ่งรีบเดินจนนัทตี้ต้องคว้าแขนเล็กให้หยุดคุยกันอย่างจริงจัง

            “นานแค่ไหนแล้วพลอย”

            “อะ...อะไร?” ดวงตาคู่สวยกะพริบปริบๆ มองเพื่อนรักแล้วรีบก้มหน้าหนี นั่นยิ่งทำให้นัทตี้มั่นใจว่าเพื่อนสาวกำลังมีอะไรปิดบังตนอยู่ และคนรู้ทันก็พอจะมองออกว่าอะไรเป็นอะไร

            “แกชอบเหนือมานานแค่ไหนแล้ว”

            “พลอย...” พลอยใสถึงกับอึ้งเมื่อถูกถามตรงๆ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะหม่นลงเล็กน้อย “ตั้งแต่รู้จักกับนาววันแรก...”

            “ปีหนึ่ง!” นัทตี้โพล่ง “ป๊าด...ลูกสาวคะ หล่อนเนียนมาก เก็บเงียบจนดูไม่ออกเลย นี่ถ้าไม่เห็นเสียอาการใส่เขาเมื่อกี้ฉันไม่รู้เลยนะว่าแกแอบชอบเหนือมาตลอด”

            “อย่าบอกใครนะนัทตี้ โดยเฉพาะนาว...พลอยไม่อยากให้นาวลำบากใจ”

            “ไอ้นาวอะมันไม่ลำบากใจหรอก เพราะดูทรงแล้วเพื่อนแกคงไม่ได้คิดอะไรกับเหนือเกินเพื่อนสนิท...แต่เหนือเนี่ย แกคงดูออกใช่ไหมว่ามันรักนาวมาก”

            “พลอยรู้...เหนือดูแลนาวดีขนาดนั้นคงไม่มีเพื่อนธรรมดาที่ไหนทำหรอก” พลอยใสรู้ดี เพราะเธอสังเกตเขามาตลอด

            “เฮ้อ...ชอบใครไม่ชอบดันไปชอบคนที่เขาหัวใจไม่ว่าง เห็นแววนกตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยลูกสาวฉัน”

            “พลอยไม่เคยคิดอยากจะครอบครองหัวใจของเหนืออยู่แล้วนัทตี้...แค่ได้ชอบเงียบๆ ก็พอแล้ว”

            “แม่พระไปอีก” นัทตี้ส่ายหน้า “แล้วไอ้ที่บอกว่าไม่หวังน่ะ หยุดปลอมค่ะลูกสาว เพราะลึกๆ แกก็อยากได้หัวใจเขาแหละ ใช่ไหมล่ะ”

            “เปล่าสักหน่อย” พลอยใสว่าอย่างอายๆ เมื่อถูกรู้ทัน นัทตี้จึงส่ายหน้ายิ้มๆ อย่างเอ็นดูในความไร้เดียงสาของเพื่อน

            “เอาเถอะๆ ปฏิเสธให้ตายฉันก็ไม่เชื่อหรอก...เอาเป็นว่าเดี๋ยวแม่ช่วยเอง”

            “นัทตี้จะทำอะไร?”

            คนมีแผนยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย

            “บอกก็ไม่ตื่นเต้นสิจ๊ะ”

**************************

มีพิรุธกันถ้วนหน้า ^O^