ตอนที่ 4 : ตอนที่ 1 เธอคือแรงบันดาลใจ [1]
ตอนที่ 1 เธอคือแรงบันดาลใจ
สิบปีต่อมา...
ร่างบอบบางในชุดสูทสีฟ้าพาสเทล ตัดกับเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในที่ดึงปลายแขนเสื้อแพลมออกมาจากสูทเล็กน้อยตามสมัยนิยม กำลังตั้งใจฟังการแสดงความคิดเห็นกันในที่ประชุมของฝ่ายการตลาด
ลินาลิน วัชรพงษ์พานิชย์ เป็นนักการตลาดของบริษัท ภูมิพิทักษ์ กรุ๊ป ซึ่งเป็นบริษัทผลิตอาหารคนและสัตว์น้องใหม่ของประเทศ ที่มีผลประกอบการสูงขึ้นทุกปีแบบก้าวกระโดดจนกลายเป็นที่รู้จักในวงกว้างด้วยเวลาอันรวดเร็ว
“วาระสุดท้ายของวันนี้ คุณตฤณอยากให้มีการปรับปรุงแพ็คเกจจิ้งสินค้าตัวแรกของบริษัท ดังนั้นพี่จะมอบหมายงานนี้ให้น้องใหม่ของเราไปทำ”
‘อินทัช’ หัวหน้าฝ่ายการตลาดกล่าวกับลูกน้อง ก่อนจะหันไปทางน้องใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงสองเดือน
“ลินมีปัญหาติดขัดหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะพี่อินทัช”
“ดีมาก ลินเป็นคนมีความสามารถนะ แต่ยังไงก็ถือว่าเป็นน้องใหม่อยู่ เดี๋ยวพี่จะให้เจ้ากรรณช่วยดูแลเรื่องนี้อีกคน โอเคไหมกรรณ”
คราวนี้อินทัชหันไปถามกรรณา หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับลินาลิน ฝ่ายนั้นยิ้มหวานรอทันที เพราะปกติก็มักจะได้รับมอบหมายให้ทำงานคู่กันอยู่แล้ว
“โอเคอยู่แล้วค่ะพี่อินทัช”
“ดี...งั้นก็ไปจัดการตามนี้ ประชุมคราวหน้ามารายงานความคืบหน้าด้วย”
“ค่ะพี่อินทัช”
สองสาวตอบรับพร้อมกันก่อนที่อินทัชจึงกล่าวปิดประชุม พนักงานฝ่ายการตลาดต่างรวบสมุดปากกาลุกจากห้องประชุม ทั้งลินาลินและกรรณาจึงเดินไปต่อแถวเดินออกจากห้อง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังจะก้าวออกจากธรณีประตูหยุดชะงัก
“น้องลิน เที่ยงนี้ไปกินข้าวกับพี่ไหมครับ”
กรรณาขยับมายืนขวางรุ่นพี่ในแผนกทันที พร้อมกับมองอีกฝ่ายอย่างเอือมระอา
“ยังไม่เลิกหม้อลินอีกเหรอพี่ดิว อย่าลืมสิว่าตัวเองมีเมียแล้ว นี่น้องนุ่งเพื่อนร่วมงาน จะมาทำเลวๆ ใส่เดี๋ยวได้มองหน้ากันไม่ติดนะ”
“ไปกันใหญ่แล้วกรรณ พี่ก็แค่ชวนกินข้าวไม่ได้คิดอะไรอย่างที่กรรณว่าเสียหน่อย”
‘ดนุพล’ หรือ ‘ดิว’ พยายามปฏิเสธ หากกรรณาไม่เชื่อ หญิงสาวจึงพยายามขัดขวางอีกฝ่ายสุดฤทธิ์
“ก็ให้มันจริง อย่าให้รู้ว่าพี่คิดไม่ซื่อกับเพื่อนของกรรณ กรรณฟ้องเมียพี่แน่”
“เออๆ ไม่ยุ่งหรอกน่า ดุกว่าเจ้าตัวเขาอีกนะเราเนี่ย”
ชายหนุ่มส่ายหัวเสียอารมณ์ก่อนจะเดินหนีไปอย่างเซ็งๆ
“ขอบใจนะกรรณที่ช่วยลินมาตลอด”
ลินาลินกล่าวกับเพื่อนสาวที่เธอสนิทที่สุดในแผนก นับตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานที่นี่ มีหนุ่มๆ เข้ามาขายขนมจีบหญิงสาวไม่เคยขาด และส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนมีพันธะ แต่เนื่องจากลินาลินไม่เคยตอบรับหรือแสดงท่าทีสนใจใครนอกจากเรื่องงาน จึงทำให้คนเหล่านั้นไม่กล้าเข้าหาหญิงสาวอย่างวันแรกๆ
จะมีก็แต่ดนุพลเท่านั้นที่พยายามจะเข้าหาลินาลินทุกครั้งที่มีโอกาส สร้างความอึดอัดใจให้พนักงานน้องใหม่ที่ยังไม่ผ่านการทดลองงานเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความที่ลินาลินเป็นคนไม่นิยมแสดงความก้าวร้าวหรือโต้เถียงกับใคร โดยเฉพาะคนอายุมากกว่า กรรณาจึงต้องคอยเป็นปากเสียงแทนเพื่อนสาวอยู่เสมอ
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ลินก็อย่านิสัยดีเกินไปนัก คนเราบางทีก้าวร้าวบ้างก็ได้ ยิ่งไอ้พวกที่ชอบเข้ามาทำตัวไม่ดีใส่ ด่าๆ มันไปซะบ้าง จะได้เข็ด”
“ก็ไม่รู้จะด่ายังไง เขาก็ไม่ได้แสดงออกชัดเจนขนาดนั้น”
“ขืนรอให้มันแสดงชัดเจนลินคงโดนจับปล้ำก่อนแน่ๆ ดูสายตาไอ้พี่ดิวเวลามองลินสิ อย่างกับจะกลืนกิน”
ลินาลินยิ้มแหย ความจริงเธอก็เห็นไม่ต่างจากกรรณาหรอก เพียงแต่ที่ผ่านมาดนุพลไม่เคยลวนลามหรือเข้ามาใกล้หญิงสาวเกินกว่าเหตุ เธอจึงไม่เคยต่อว่าหรือโวยวายต่อการกระทำของชายหนุ่ม
“จริงๆ เราว่าลินควรจะมีแฟนได้แล้วนะ อายุก็พอสมควรแล้วด้วย ขืนโสดอยู่อย่างนี้ไปนานๆ คงถูกพวกผู้ชายหน้าหม้อเข้ามาวุ่นวายไม่เลิก”
“ลินยังไม่อยากมีนี่นา ตอนนี้สนุกกับงานมากกว่า”
ลินาลินปฏิเสธ ความจริงหญิงสาวก็เคยมีช่วงเวลาที่คิดจะมีความรักอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อสองปีก่อนตอนที่เข้ามาสัมภาษณ์ทุนกับเจ้าของบริษัท มันมีเงื่อนไขบางอย่างที่หญิงสาวจำต้องปฏิบัติตาม และเธอก็ปฏิบัติมาจนชินจึงไม่เคยคิดเรื่องความรักหรือมองใครในเชิงชู้สาว
พูดมาถึงตรงนี้ก็ทำให้หญิงสาวนึกถึงบรรยากาศและเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นมา แม้ลินาลินจะสอบข้อเขียนผ่านด้วยคะแนนสูงสุด แต่ก็ใช่ว่าจะได้ทุนนั้นมาง่ายๆ เพราะยังมีอีกหนึ่งด่านเป็นด่านสุดท้าย นั่นคือการสอบสัมภาษณ์
วันนั้นหญิงสาวจำได้ว่าเธอตื่นเต้นและสั่นไปหมดทั้งตัว เพราะต้องเข้ารับการสัมภาษณ์กับเจ้าของบริษัทโดยตรง
*********************************************
ตอนแรกจะมีบทนำเพิ่ม เปลี่ยนใจ (อีกแล้ว ฮ่าๆๆ เปลือกทุเรียนใกล้จะลอยมาจากฝั่งคนอ่านแล้ว)
ฝากติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ยังไงก็ได้ ขอแค่พี่ตฤณจีบน้องสำเร็จ 555555