อบอุ่นละมุนรัก [E-BOOK]

ตอนที่ 32 : ตอนที่ 6 ขาดแค่สถานะแฟน [3]

        ตอนที่ 6 ขาดแค่สถานะแฟน

            “คุณยอดเขาสนิทกับลินมากหรือเปล่าครับ”

            ลินาลินหันไปมองคนถามอย่างแปลกใจขณะเลือกของใส่รถเข็น

            “ทำไมหรือคะ”

            “ตอบมาก่อน”  

            ไม่พูดเปล่า มือหนายังสอดเข้าไปข้างแก้มเนียนราวกับจะตรึงใบหน้าเรียวเล็กให้มองเพียงเขาเท่านั้น สายตาคมจริงจังจนลินาลินลืมสนใจมือซุกซนของเขาไปโดยปริยาย

            “ไม่ได้สนิทอะไรขนาดนั้นค่ะ พี่ยอดเขาสนิทกับพ่อมากกว่า แต่ก่อนเขามาหาพ่อที่บ้านบ่อยๆ และมักจะเอากล้วยไม้พันธุ์ใหม่ๆ มาแชร์กัน ลินเลยพลอยรู้จักไปด้วย”

            “คุณพ่อลินชอบปลูกกล้วยไม้หรือครับ”

            “ก็ไม่เชิงค่ะ พ่อชอบปลูกต้นไม้ทุกชนิด อะไรที่เป็นพืชพันธุ์แปลกๆ พิเศษๆ จะชอบมาก แล้วบังเอิญพี่ยอดเขาชอบปลูกกล้วยไม้และมีพันธุ์แปลกๆ มาแบ่งพ่อตลอด เลยคุยกันบ่อยเป็นพิเศษ”

            ตฤณพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาคนตัวเล็กอีกนิด และจ้องดวงตาคู่สวยอย่างจริงจังขึ้น

            “ลินรู้หรือเปล่าครับว่าเขาชอบลิน”

            “คะ?” หญิงสาวเบิกตากว้างขึ้นอย่างฉงน “พี่ยอดน่ะหรือคะชอบลิน”

            “ใช่ครับ คนมองโลกในแง่ดีอย่างลินไม่มีทางรู้หรอกว่าเขากำลังเข้าหาลินผ่านคุณพ่ออยู่”

            “คุณตฤณคิดมากเกินไปแล้วล่ะค่ะ ลินรู้จักกับพี่ยอดมาพักใหญ่แล้วนะคะ และเขาไม่เคยมีท่าทีแบบนั้นกับลินเลย”

            ตฤณถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะใช้หัวแม่มือลูบแก้มใสอย่างอ่อนโยน

            “แค่ฟังลินพูดเกี่ยวกับเขาสองสามประโยคพี่ก็รู้แล้วครับว่าเขาคิดอะไรกับลินอยู่”

            “แต่คุณตฤณจะตัดสินใครสักคนแค่เพราะฟังคำพูดคนอื่นไม่ได้นะคะ”  

            หญิงสาวมองคนคิดมากอย่างจริงจังบ้าง  

            “พี่ไม่ได้ตัดสินเขาเพราะแค่ฟังคำพูดของลิน แต่พี่เอาคำพูดของลินมาประกอบกับสิ่งที่พี่เห็นต่างหากครับ...ถ้าลินยังไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร ขอแค่ลินระมัดระวังคนที่เขาเข้ามาในฐานะเพื่อนบ้าง เพราะผู้ชายไม่ได้จู่โจมจีบผู้หญิงกันทุกคนนะครับ”

            “อ๋อ...เหมือนที่ตอนแรกคุณตฤณเข้าหาลินในฐานะเจ้านายใช่ไหมคะ”

            คนถูกจับแผนได้หัวเราะในลำคอ หากชายหนุ่มไม่คิดปฏิเสธ ตฤณดึงตัวเองออกมาและมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเอื้อเอ็นดู

            “ระวังผู้ชายทุกคนที่เข้ามาเหมือนพี่...แต่ห้ามระวังพี่นะครับ”

            “ขี้โกง”

            หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองคนที่ยิ้มชอบใจอย่างหมั่นไส้ ก่อนที่มือหนาจะบีบแก้มเธอเบาๆ แล้วเปลี่ยนเป็นจับมือหญิงสาวเดินเลือกของต่อ

++++++++++++

            หลังกลับจากซื้อของลินาลินก็เข้าไปช่วยมารดาทำกับข้าวในครัวแล้วชวนตฤณรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน แต่ก่อนออกจากบ้านหญิงสาวต้องไปอาบน้ำแต่งตัวอีกครั้งเนื่องจากบนตัวเธอเหม็นกลิ่นอาหาร ลินาลินกลัวว่ากลิ่นจะไปติดรถของตฤณ แต่ที่กลัวกว่านั้นคือกลัวว่าคนตัวโตจะหาเรื่องพิสูจน์กลิ่นกายของหญิงสาวเหมือนตอนที่ลานจอดรถของร้านหมูกระทะอีก

            “ขับรถดีๆ นะลูก”

            ผู้เป็นแม่เดินออกมาส่งหน้าบ้านและย้ำเตือนอย่างเป็นห่วง แต่ไม่ได้ห้ามหรือแสดงท่าทีไม่พอใจที่บุตรสาวออกไปดูหนังกับชายหนุ่มสองต่อสองกลางดึก เมื่อขึ้นมานั่งบนรถตฤณจึงอดกล่าวชมไม่ได้

            “คุณพ่อคุณแม่ลินใจดีนะครับ...พี่กังวลอยู่ตั้งนานกลัวว่าท่านจะไม่อนุญาตให้ลินออกมากับพี่”

            “พ่อกับแม่ให้อิสระลินกับเลิฟมากค่ะ ท่านให้คำสอนและเชื่อมั่นในการกระทำของเรา...และลินมีหน้าที่ทำตัวให้แม่กับพ่อไว้ใจ”

            หญิงสาวหันไปบอกยิ้มๆ อย่างภาคภูมิใจในคำสอนของมารดา แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าการกระทำพักหลังของเธอไม่ได้เข้าข่ายคำว่า ‘น่าไว้ใจ’ เลยสักนิด ทำเอาใบหน้าเนียนร้อนผ่าวอย่างอับอาย

            ตฤณเหมือนจะรู้ทันความคิดของคนตัวเล็ก ชายหนุ่มจึงยิ้มออกมาอย่างขบขัน แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมานอกจากขับรถไปยังที่หมาย

            ตฤณเชื่อว่าบิดาและมารดาของลินาลินให้อิสระลูกทั้งสองคนมาก แต่ชายหนุ่มก็สัมผัสได้ว่าสองสามีภรรยาไม่ได้ให้อิสระจนถึงขั้นปล่อยปะละเลยลูกๆ เพราะภายใต้ใบหน้าที่ใจดี ทั้งสองคนก็ไม่ได้ยอมให้ตฤณเข้าหาลูกสาวตามอำเภอใจนัก  

            ขณะที่ตฤณกำลังนั่งรอหญิงสาวอยู่กับบิดาของเธอในห้องรับแขกเมื่อตอนเย็น คุณชลมาศที่เดินออกมาจากครัวก็เข้ามาคุยกับชายหนุ่มอย่างตรงไปตรงมาเป็นครั้งแรก แม้ท่าทีของคนอาวุโสกว่าจะไม่ได้ดูเข้มงวดหรือจริงจังจนน่ากลัว ทว่าก็ไม่ได้มีแววล้อเล่นแต่อย่างใด

            “แม่คิดว่าแม่พอจะดูออกนะคะว่าคุณตฤณกำลังจีบลินอยู่...แต่แม่อยากรู้ว่าคุณตฤณจริงจังกับลินมากแค่ไหนคะ”

          “ผมอยากใช้ชีวิตคู่กับลินครับ...ผมรักลินมานานแล้ว เพราะเราสองคนเคยมีความทรงจำร่วมกันตั้งแต่สิบปีก่อน...แต่น้องยังจำผมไม่ได้ แต่เรื่องรายละเอียดผมขอบอกลินเป็นคนแรกครับ”

          “ไม่เป็นไรค่ะแม่เข้าใจ แค่ได้ยินว่าคุณตฤณจริงจังแม่ก็สบายใจแล้ว...แต่ยังไงก็อย่าเพิ่งเร่งรัดอะไรน้องนะคะ เพราะลินยังไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องความรัก จริงๆ ไอ้เรื่องความสัมพันธ์หนุ่มสาวแม่ก็ไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายหรอก เรื่องแบบนี้มันแล้วแต่ลินเขา...ขอแค่อย่าทำอะไรฝืนใจลินก็พอค่ะ”

            ชายหนุ่มยกมือไหว้คนอายุมากกว่าอย่างซาบซึ้งใจทันที เพราะมันเหมือนเป็นคำอนุญาตกรายๆ แต่ก็แฝงด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ ซึ่งตฤณก็คงจะพูดเหมือนลินาลิน...ในเมื่อท่านให้ความเชื่อมั่นในตัวเขา ชายหนุ่มก็คงมีเพียงหน้าที่เดียว คือทำให้ท่านไว้ใจ

            “ผมสัญญาว่าจะไม่เร่งรัดลินครับ คุณพ่อคุณแม่ไว้ใจได้”

            ตฤณเข้าใจคำว่า ‘เร่งรัด’ ของคนอายุมากกว่าว่ามันมีความหมายเดียวกับคำว่า ‘ขืนใจ’ ซึ่งแน่นอนว่าชายหนุ่มไม่มีวันทำเช่นนั้นกับคนที่เขารัก...แต่มันไม่ผิดเลยที่เขาจะค่อยๆ สอนและสร้างความคุ้นเคยกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนคนตัวเล็กพร้อมที่จะเป็นของเขาอย่างเต็มใจ

***************************************

พี่ตฤณมันร้ายค่ะทุกคน

บอกไว้ตรงนี้ 5555555555555

เนียนเก่งจับเก่ง ไม่แพ้ชายใดในโลก 

------------------------------------------------------------------------

ประกาศตัวโตๆ ว่า E BOOK มาแว้วววววววว

จัดโปรโมชั่นสามวันแรกเท่านั้นหนา!!

ฝากพี่ตฤณคนเนียนไว้ในอ้อมใจแม่ยกด้วยจ้าาา

(มีของแถมให้ในตอนพิเศษแบบกรุบกริบพริกสิบเม็ด ก๊ากกกกกกก)

------------------------------------------------------------

ปล. แอบบอกว่าจะมีรุ่นลูกนะคะ

อยากถามคนอ่านเหมือนกัน สำหรับท่านที่มีโอกาสอ่านจนจบ

ว่าอยากอ่านรุ่นลูกต่อมั้ย

แต่!!! คนเขียนรีไรท์เรื่องนี้มาสามรอบ

กี่รอบก็ยังรู้สึกอยากเขียนเรื่องต่อ ฮ่าๆๆ

เพราะฉะนั้น ตกลงใจ ปรึกษาตัวเองมาแล้วว่ายังไงก็ต้องเขียนแหละ สนองนี๊ดตัวเอง

เดี๋ยวจะเอาลิ้งมาแปะนะคะ

ขอไปเรียบเรียงพล็อตดีๆ ก่อน

เป็นนิยายครอบครัว น่ารักกุ๊กกิ๊ก แนวพี่น้อง (ไม่ท้องเดียวกัน) 

อบอุ่นละมุนรัก สิริรฉัตร www.mebmarket.com         ในวันที่เขาเป็นเพียงแค่ยามจนๆ แต่กลับมีคนคนหนึ่งที่มองเห็นคุณค่า มอบรอยยิ้มที่แสนประทับใจ ตราตรึงไม่เคยลืมเลือน และเป็นเหมือนแรงผลักดันที่ทำให้ชีวิตเขาไต่ขึ้นไปอยู่ในจุดสูงสุดในฐานะนักธุรกิจไฟแรง ครั้นเมื่อฟ้าลิขิตให้เขากลับมาเจอกับเธออีกครั้ง ชายหนุ่มจึงกำโอกาสครั้งนี้เอาไว้แน่น และหมายครอบครองหัวใจของเธอ “เป็นอะไรครับ?” ตฤณหันมาถามอย่างแปลกใจ “กลิ่นหมูกระทะติดตัวลินมา...เหม็นไหมคะ”  หญิงสาวถามอย่างอายๆ ตฤณจึงหยุดรถก่อนที่จะออกไปสู่ถนนใหญ่ จากนั้นก็หันมองคนถามอย่างพิจารณา ทำเอาความมั่นใจของคนถูกมองลดฮวบลงอย่างมหาศาล “ไม่รู้สิครับ...ต้องลองพิสูจน์ดูก่อน” ไม่พูดเปล่าหากคนตัวโตขยับเข้ามาฝังปลายจมูกลงบนแก้มนุ่มและสูดกลิ่นที่ทำให้เธอไม่มั่นใจเข้าไปเต็มๆ ทำเอาลินาลินถึงกับอึ้ง นั่งตัวแข็งอย่างทำอะไรไม่ถูก และยิ่งปลายจมูกคมเลื่อนมาสูดดมซอกหูและเส้นผมของเธออย่างอ้อยอิ่งราวกับจงใจกลั่นแกล้งให้เขินอาย ยิ่งทำให้ลินาลินรู้สึกเหมือนจะหมดแรงเอาเสียดื้อๆ “หอมดีครับ...หิวเลย” “คะ...คุณตฤณ...” หญิงสาวถึงกับอึ้งเมื่อเขากระซิบบอกว่าหิวข้างๆ หูทำเอาเธอแก้มร้อนจนแทบระเบิดทั้งที่แอร์ในรถเย็นฉ่ำยิ่งกว่าอยู่ขั้วโลก  “หึๆ พี่หมายถึงหิวหมูกระทะครับ” ตฤณพูดเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะหันไปขับรถต่อ ลินาลินค้อนควักอย่างงอนๆ