อบอุ่นละมุนรัก [E-BOOK]

ตอนที่ 2 : บทนำ [หมาวัดพบกับดอกฟ้า] [1]

บทนำ

[หมาวัดพบกับดอกฟ้า]

            ร่างสูงใหญ่กว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรในชุดยูนิฟอร์มสีฟ้า มีสายนกหวีดสีเหลืองคล้องแขนตลอดเวลา มักจะตกเป็นเป้าสายตาของลูกค้าสาวๆ จนเป็นเรื่องชาชิน หากเจ้าตัวไม่เคยแสดงความรำคาญหรือไม่พอใจออกมา แม้หลายครั้งรู้สึกหงุดหงิดจนอยากเดินหนี

            ทั้งหมดนั้นเพียงเพราะคำว่า ‘หน้าที่’ บีบบังคับให้เขาต้องอดทน

            ตฤณ ภูมิพิทักษ์ มีต้นทุนชีวิตค่อนข้างต่ำจึงไม่มีสิทธิ์เลือกงาน เขาทำงานเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียน  

            ด้วยรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่นกว่าใคร ทำให้ชายหนุ่มเป็นจุดสนใจอยู่เสมอ หากเขามีรูปกายอัปลักษณ์ ตฤณคิดว่าเขาคงเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไม่มีใครมองเห็นเสียด้วยซ้ำ

            “อุ๊ย...หล่ออะแก”

           เสียงซุบซิบดังมาจากไฮโซสาวคนหนึ่ง เธอเดินคู่กับเพื่อนสาวอีกคนมายังโซนจอดรถสำหรับลูกค้าวีไอพีซึ่งตฤณดูแลอยู่ แน่นอนว่าชายหนุ่มได้ยินมัน หากแต่เขาไม่เคยหลงระเริงกับคำเยินยอเหล่านั้น เพราะอีกสักครู่จะมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์อื่นๆ ตามมา

            “หล่อแล้วยังไง? ก็แค่ยาม จน! น่าขยะแขยง หล่อแค่ไหนก็ไม่มีใครเอาหรอกย่ะ!”

            สาวสวยคนหนึ่งพูดเหยียด อายุของพวกเธอน่าจะราวๆ มัธยมปลายปีสุดท้าย หรือไม่ก็เข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ทว่าการแต่งกายกลับโตกว่าวัยไปไกลทีเดียว

            ตฤณปรายตามองเล็กน้อย ก่อนจะขบกรามแน่นอย่างอดทนและทำเป็นไม่ได้ยิน เขาไม่ได้เกรงกลัวจนไม่กล้าโต้ตอบ เพียงแต่ชายหนุ่มไม่มีนิสัยชอบทะเลาะวิวาท โดยเฉพาะกับสุภาพสตรีที่หากตฤณคิดจะกำราบก็คงไม่ยากอะไร

            ทว่าฝ่ายนั้นกลับมองตฤณด้วยดวงตาลุกวาวอย่างไม่พอใจ ก้าวเข้ามาหาชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง

            “เมื่อกี้แกมองหน้าฉันทำไม มีปัญหาเหรอ ไอ้ยาม!”

            “เปล่าครับ”

            ตฤณตอบเสียงสุภาพ แม้จะเกิดมาในครอบครัวยากจน โตมาด้วยการเลี้ยงดูของคุณยายที่มีอาชีพเก็บขยะขาย แต่ตฤณถูกอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี เขาจึงรู้จักควบคุมอารมณ์ และปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างให้เกียรติ แม้หลายครั้งจะถูกหมิ่นเกียรติกลับมาก็ตาม

            “อิงฟ้า แกก็ว่าให้เขาแรงเกินไป ถึงจะจนแต่ก็หล่อนะ...หล่อๆ หุ่นล่ำๆ แบบนี้ท่าทางจะแซ่บน่าดู”

            เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตาเชิญชวนมาให้อย่างเปิดเผย แต่ตฤณไม่ชอบผู้หญิงประเภทนี้จึงไม่คิดจะให้ความสนใจ ตรงกันข้าม ชายหนุ่มอยากเดินหนีเสียด้วยซ้ำ แต่เขาต้องบริการพวกเธอตามหน้าที่ จึงต้องทนเป็นเป้านิ่งให้อีกฝ่ายโลมเล้า และยืนให้หญิงสาวเจ้าของชื่อ ‘อิงฟ้า’ มองอย่างหยามเหยียด

            “เฮอะ! เชิญแกบ้าไปคนเดียวเถอะย่ะ คนอย่างคุณหนูอิงฟ้าไม่มีวันยอมลดตัวไปเกลือกกลั้วกับคนจนๆ ที่ต่างระดับกันอย่างนี้หรอก”  

            ว่าแล้วเธอก็มองเหยียดตฤณตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าราวกับมองกิ้งกือไส้เดือน ก่อนจะตวัดสายตากลับไปมองเพื่อนสาวอย่างเย่อหยิ่ง

            “อ้อ...แล้วถ้าแกจะคั่วกับมันจริงๆ ก็เตรียมหาเพื่อนกลุ่มใหม่ที่อยู่ในระดับล่างด้วยล่ะ เพราะฉันไม่คบคนไร้ระดับ สกปรก!”

            “บะ...บ้า...ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ใครจะไปยุ่งกับพวกคนจนให้เสียชื่อล่ะ”

            คนถูกขู่เลิกคบรีบปฏิเสธทันควัน รวมถึงสายตาเชิญชวนที่ทอดมองมาอย่างไร้ซึ่งความกระดากอายก็หายไปด้วย

            ตฤณแค่นยิ้มเล็กน้อย เพราะความจนทำให้เขาถูกกดลงไปอยู่ใต้ฝ่าเท้าเสมอ แต่ชายหนุ่มก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้เพราะเขาไม่ใช่คนรวย เป็นชนชั้นที่ไม่มีใครอยากคบค้าสมาคมนัก นอกจากกลุ่มคนที่อยู่ในระดับเดียวกัน

            แน่นอนว่าเขาไม่เคยดูถูกตัวเอง ไม่เคยอับอายที่ต้องต่อสู้ดิ้นรน แต่การถูกดูแคลนราวกับเขาเป็นคนไร้ศักดิ์ศรี ทั้งที่ชายหนุ่มประกอบอาชีพสุจริตมาโดยตลอด บางครั้งก็ทำให้ตฤณรู้สึกกรุ่นโกรธ และเจ็บปวดอยู่ลึกๆ

            “ให้มันจริง”

            อิงฟ้ามองเพื่อนอย่างคาดโทษ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินไปขึ้นรถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ช่องจอดรถวีไอพี จากนั้นหญิงสาวที่เพิ่งปฏิเสธว่าไม่คิดยุ่งกับคนจนให้เสียชื่อก็หันมาส่งสายตาให้ตฤณอีกครั้ง

            “ขอเบอร์หน่อยสิคะสุดหล่อ ไว้ว่างๆ จะได้มาเจอกัน”

            “ขอประทานโทษครับ ผมไม่มีโทรศัพท์” 

            ตฤณตัดบทเสียงเรียบ แต่ยังคงมีความสุภาพไม่เปลี่ยนแปลง อีกฝ่ายหันไปมองเพื่อนสาวอย่างระแวง แต่ด้วยความสนใจในตัวชายหนุ่มจึงทำให้เธอยอมเสี่ยง รีบเปิดกระเป๋าอย่างรีบร้อน ก่อนจะหยิบนามบัตรออกมายื่นให้

            “งั้นเอาเบอร์มิ้งไปค่ะ โทร.มาได้ตลอดเวลา...คบกับมิ้งไม่ต้องรวย แค่ทำให้มิ้งพอใจก็เพียงพอแล้ว...รับรองว่าพี่ไม่เสียเวลาเปล่าแน่นอน”

            ตฤณหายใจแรงอย่างไม่พอใจ และไม่คิดจะรับนามบัตรของเธอ เพราะเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายกำลังสื่อเป็นอย่างดี

            “รับไปสิคะ”

            เธอพยายามยัดเยียดพลางหันไปมองเพื่อนสาวอย่างระแวง แต่ตฤณไม่คิดจะยื่นมือออกไป และไม่ถึงอึดใจคนที่ขึ้นรถไปก่อนก็บีบแตรสลั่นอย่างไม่สบอารมณ์ ทำเอาหญิงสาวนามว่า ‘มิ้ง’ ถึงกับสะดุ้ง มองตฤณอย่างไม่พอใจทันที

            “เล่นตัวเหลือเกินนะยะ! คนเขามีค่าขนมให้ดันมาทำหยิ่ง ไม่เจียม!”

            ว่าแล้วเธอก็สะบัดหน้า เดินแกมวิ่งไปขึ้นรถคันหรูของเพื่อนสาวอย่างรีบร้อน หากตฤณไม่คิดจะตอบโต้หรือแสดงท่าทีใดๆ ต่อการกระทำเกินวัยของหญิงสาวรายนี้ เมื่อรถคันหรูขับออกไปเขาจึงเพียงเลื่อนแผงกั้นจราจรมาขวางเอาไว้ เพื่อสงวนสิทธิ์เฉพาะลูกค้าวีไอพี

            แต่ทันใดนั้น อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีใครมาสะกิดแผ่นหลัง ตฤณจึงหันไปมอง ก่อนจะพบกับสาวน้อยหน้าใสวัยมัธยมคนหนึ่ง เธอยืนส่งยิ้มน่ารักที่ตฤณคิดว่าใครมาเห็นคงจะหลงเอาง่ายๆ มาให้ ทว่าชายหนุ่มไม่ใช่คนที่จะหลงไปกับรูปรสกลิ่นเสียง คนตรงหน้าจึงไม่ได้มีผลใดๆ ต่อความรู้สึกของเขา

**************************************************************

กราบบบบบบบบบบบบบบ

เมื่อวานไม่ได้มาอัพ และวันนี้ก็คงจะยังไม่มีการอัพชดเชย

แต่พรุ่งนี้จะอัพชดเชยให้นะคะ

ไปอัพอีกเรื่องก่อน อิอิ เหลืออีกหนึ่งตอน

ปล. ฝากเป็นกำลังใจให้พี่ตฤณของเราด้วยเด้ออออ