[Undertale AU]ให้มันชิบหายในโลกใต้พิภพ(?) (ซีซั่น1)

ลำดับตอนที่ #7 : Happy Ending

*จากความเดิมในตอนที่แล้ว*

(ไรท์/รีดเดอร์ต๋า...ผลคือ...ช่วยก่อนแล้วค่อยฆ่าหลังโหลดเซฟ=)นี่คือสิ่งที่ไรท์จะเตือนคือ ถ้าเลือกช่วยก่อน...พอโหลดเซฟจะเป็นการฆ่านะ)

โคลเลือกที่จะเซฟ...

*คุณเซฟ*

"เราไปหาเขากันชั้นรู้ว่าจะจัดการให้เจ้านั่นตายยังไง"คาลาสพูดขึ้น

เขาหยิมกระดูกที่เป็นรูปไม้กางเขนขึ้นมา

มันเหมือนเอามาจากซากการต่อสู้นะ

"งั้นไปกันเลย"โคลพูด

ก่อนที่โคลจะใช้มือแหวกมิติ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ถึงแล้ว

แต่

.

.

.

.

.

มันเป็นมิติที่ว่างปล่าว

ไร้สิ่งมีชีวิต

ไร้เสียงตอบรับ

.

.

.

มีเพียงเขา

ใช่

เขา

โคลได้ใช้พลังของเขา...สร้างพื้นพิภพน้ำแข็งที่ไม่มีใครทำลายมันได้ขังคาลาสกับเซฟไว้

"นี่...นายหนะ...ให้ชั้นช่วยเถอ---"โคลยังพูดไม่ทันจบ

ก็ถูกอายลาสใช้กระดูกทิ่มท้อง

เลือดได้ไหลเป็นาสยน้ำแข็ง

ได้ตกลงสู่พื้น

"อย่างแกจะไปเข้าใจอะไร!!!"อายลาสตะโกน

*จ้อม จ้อม*

"ฮรึก...ฮึก...ฮือ"เสียงของอายลาส

เอ๋? เขาร้องไห้งั้นเหรอ?

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่โคลคิด

"ม-มันไม่เป็นไร....ช-ชั้นสาบาน...ม-มันจะโอเค"โคลเริ่มอ้าแขน

ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย

นั้นเป็นสิ่งที่อยู่ในหัวของอายลาส

"ออกไป!!!!!"อายลาสเริ่มน้ำตาคลอ

มิติของเขากลายเป็นสีดำมืด

มันมืดจนมองไม่เห็น

มีเพียงสิ่งเดียวที่มองเห็น

.

.

.

.

.

.

.

มันคือ'โซ่พัธณาการ'

.

.

.

.

.

.

.

.

ใครๆก็รู้มันเจ็บมาก

โซ่นั่นไม่ใช่ธรรมดา

"โอ้วไม่...มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้"โคลกอดตัวอายลาสเอาไว้

แต่อายลาสได้ใช้กระดูกทิ่งโคล

"อัก-- มัน...ไม่เป็นไร...ชั้นสาบาน...ทุกอย่างจะโอเค...ม-ไม่ต้องกลัวหรอกนะ....ช-ชั้นจะช่วยนายเอง"โคลพูด

ทันทีทันใดนั้น

น้ำตาของอายลาสหยดลงสู่พื้น

ถึงหน้าของอายลาสจะดูนิ่ง

แต่

.

.

.

สีหน้าของเขาถ้ากอดละก็

.

.

.

จะรู้ทันทีว่าเขากำลังเศร้า

"ทำไมกัน....ชั้นไม่เข้าใจ...ชัั้นไม่อยากอยู่คนเดียว"อายลาสพุดขึ้น

เสียงเขาสั่นคลอนไปด้วยความกลัว

"เพราะว่าชั้นเองก็เหมือนนายนั่นแหละ กลัวที่จะต้องอยู่ตัวคนเดียว...ที่ชั้นช่วยคนอื่นเพราะชั้นจะได้รู้สึกตัวว่าชั้นไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ส่วนนาย การที่เห็นน้องชายตายต่อหน้ามันเจ็บปวดสำหรับนาย...นายเลยคิดที่จะคืนชีพเขาสินะ"โคลพูด

มันเป็นคำพูดที่ทำให้อายลาสตกใจ

ว่าโคลรู้ได้ยังไง

คำตอบนั้นแสนง่าย

เมื่อโคลกอดใครจะสามรถอ่านอดีตของคนที่เขากอดได้

แต่ว่า

ช่วงเวลามันก็ผ่านไปเร็วมาก.....

โซ่มันได้ลากอายลาสไปยังความมืดที่ไร้สิ่งมีชีวิต

'มันเป็นเหมือนที่ๆดึงเขาไปไม่ให้พบใคร จะมีแค่ความเศร้า'

"ไม่...ไม่เอา...ชั้นไม่อยากอยู่คนเดียว"อายลาสที่โดนลากไปร้องไห้ออกมา

เขาร้องไห้

ความเจ็บปวดที่อยากลืมมัน

โคลเขาทำอะไรไม่ถูก

นอกจากยืนมอง

แต่เขาได้ใช้พลังและชีวิตทั้งหมดของเขา ตัดโซ่นั่น

มันได้ผล

แต่ร่างของโคลค่อยๆสลายหายไป

อายลาสรีบเข้าไปกอดโคลทันที

"ไม่...ไม่เอาแบบนี้สิ...ม-ไม่จริงใช่ไหม...มันไม่ตลกนะ"อายลาสร้องไห้

*ไร้เสียงตอบรับ*

"ลา ก่อน นะ"โคลพูดก่อนที่วิญญาญของเขาจะสลายไป

.

.

.

"ไม่...มันไม่ควรเป็นแบบนี้สิ....ชั้นขอโทษ"อายลาสร้องไห้

น้ำตาทีหยดลงนั้นช่างหน้าเศร้า

แต่ว่า

สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

แสงสีขาวสว่างทั่วทั้งมิติ

ดวงตาของโคลเปิดออก

ดวงวิญญาญของโคลกลับมาอีกครั้ง

"โอ๊ยยย...นี่เกิดอะไรขึ้น ปวดหัวชะมัด"โคลสะลึมสะลือ

อายลาสกอดโคลแน่น

ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาจูบโคลอย่างอ่อนโยน

พร้อมทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลด้วยความรู้สึกดีใจ เศร้า และความรู้สึกขอโทษ

โคลตกใจนิดๆก่อนจะจูบกลับด้วยความรู้สึกที่ส่งผ่านว่า ชั้นให้อภัยนาย

จากนั้นเซฟกับคาลาสก็สถานะตัวประกอบ(?) ล้อเล่น

จากนั้นทั้งคู่ก็กอดกัน

หลังจบเหตุการณ์นั้น

วันถัดมา

"อากาศดีจัง"อายลาสพูดขึ้น

ถึงเขาจะหน้านิ่ง

แต่ว่าเหมือนเขายิ้มนะ

"เห้ย ไปกันได้แล้วเฟ้ย"คาลาสพูดขึ้น

เสียงช่างดูทุ่มมีเสน่ห์เหลือเกิน(?)

"ไปกันเถอะ ทุกคนรออยู่นะ"โคลพูดขึ้น

ทุกคนหันมายิ้มให้อายลาส

"อืม....ไปกันเถอะ"อายลาสหลุดยิ้มออกมา

ทุกคนที่เห็นรอยยิ้มนั้น

ก็.........

รีบหาทิชชู่ทันที(?)

คงจะ....บริสุทธิ์ละมั้ง

เอาละได้เวลาไปแล้ว

ก้าวหน้าต่อไป

เดินไปในเส้นทาง

เส้นทางที่เลือก

ชีวิตยังมีสิ่งที่หน้าตื่นเต้นรออยู่

และยังมีเรื่องราวการผจญภัยรอพวกเขาอยู่

หืม? ฟลาววี่เหรอ? ฮะๆ...เขาคืนชีพแล้วละ...ฮาร์ทช่วยไว้หนะ

เดินไป....ก้าวไป....ก้าวไปในเส้นทางของตัวเอง

ชีวิตข้างหน้าของเขาจะมีอะไรรออยู่กันนะ?

ฮะๆ.....คงจะหน้าสนุกจริงไหม?

ไปกันเถอะ....สู่โลกข้างหน้าที่รอพวกเขาอยู่

Happy Ending.                                                                                   

________________________________________________________

สนุกไหมเอ่ยยย

ทำไมมันรู้สึกเศร้าๆ

แต่บางทีก็ได้ข้อคิดนะ

ประมาณ ชีวิตเรายังมีอะไรรออยู่

จงเดินไปในเส้นทางการก้าวหน้าที่ตัวเองเลือก

ไม่มีใครมากำหนดชีวิตเราตามใจชอบได้

ยกเว้นตัวเราเอง

รีดเดอร์ทุกคนนน

เดี๋ยวจะมีภาค2นะรอกันก่อนละ

ใครที่จะส่งแฟนอาร์ทก็ส่งที่เพจไรท์นะ

ทุกคนคงรู้ว่าเพจไรท์ชื่ออะไรจากตอนที่ผ่านมาแล้วละนะ

รอตอนฉากจบอีกแบบนะทุกคนนนนน