กลพยาบาท จันทร์ซ่อนเงา [E-Book]

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ ๘ ฝันร้าย

บทที่ ๘

ฝันร้าย

          ยามบ่ายคล้อยของวันอากาศอบอ้าว เอกรัตน์วิ่งวนระหว่างเกษตรจังหวัดกับโรงพยาบาลเพื่อขอคำปรึกษาเรื่องการเพาะพันธุ์สมุนไพร หลังจากได้คำแนะนำเรื่องดินฟ้าอากาศที่เหมาะสม ชายหนุ่มก็ลงความเห็นว่าที่ดินแปลงที่ดวงแขเคยกล่าวถึงช่างเหมาะเจาะที่สุด ราวกับพยาบาลวิชาชีพสาวผู้นั้นศึกษาค้นคว้ามาอย่างดี

          “ดวงแขเขาก็เคยมาถามผมเหมือนกัน เรื่องสมุนไพรป่าที่อยากนำมาทดลองปลูก” คุณหมอใหญ่บอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อได้ยินคำถามแรกของเขา

          “แล้วดวงแขอยากปลูกอะไรหรือครับ” ชายหนุ่มสนใจอยากรู้

          “ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในรายการที่หมอไหมแก้วช่วยผมทำระเบียนไว้ในแฟ้มงานวิจัยนั่นแหละ เขาว่าจะลองปลูกลงบนแปลงผักเล็ก ๆ ของเขา”

          เอกรัตน์รับฟังเงียบ ๆ แล้วชั่งใจว่าจะเล่าให้คุณหมอใหญ่ฟังเรื่องที่ดินแปลงนั้นดีหรือไม่ เพราะเกรงว่า หากเล่าไปแล้วอาจทำให้ถูกเข้าใจไปว่าเขาใช้เงินในการแข่งขันหาเสียง แทนที่จะสู้กันด้วยความสามารถ

          “อ้อ แล้วดวงแขเขาก็เคยมาขอยืมงานวิจัยของผมไปศึกษาด้วยเหมือนกัน”

          “ดวงแขน่ะหรือครับ?”

          “ใช่ ถ้าคุณสนใจอยากอ่าน ไว้ผมจะเอามาให้ยืม”

          “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยความยินดี หลังจากนั้นก็มีพยาบาลมาแจ้งนัดหมายคนไข้ เขาจึงล่ำลาคุณหมอใหญ่แล้วเดินทางออกจากโรงพยาบาล

          เอกรัตน์มุ่งตรงสู่บ้านของตนอันเป็นสถานพำนักแห่งสุดท้ายของชีวิตในทุก ๆ วัน แม้จะกลับไปพบกับความวุ่นวายหรือเหล่าสมุนนักเลงที่เดินกันขวักไขว่ แต่นั่นก็เป็นที่พักพิงให้กายและใจอันเหนื่อยล้ามาตลอดตั้งแต่เกิด

          แม่จากเขาไปนานแล้วด้วยอุบัติเหตุ ทิ้งเขาและน้องอีกสองชีวิตให้ทนอยู่กับความเหงาอ้างว้าง หากจะรบเร้าให้บิดาหันมาดูแลทดแทนความอบอุ่นของมารดา เห็นทีว่าเขาคงได้จับปืนผาหน้าไม้แทนจอบเสียมซึ่งใช้ในหน้าที่นักพัฒนาที่ดินทำกิน อาชีพที่บิดามองด้วยสายตาเหยียดอย่างเงียบ ๆ เขาจึงต้องเดินบนหนทางนี้ด้วยกำลังแรงและกำลังใจของตน

          แล้วโชคชะตาก็พาเขามาพบไหมแก้ว ในวันแรกที่เธอเข้ามารับตำแหน่งหมอประจำหมู่บ้านช้าง ก็เหมือนกับเป็นวันแรกที่หัวใจเหี่ยวแห้งดั่งหญ้าคาได้รับหยาดน้ำฝนชโลมฉ่ำฟื้นคืนชีพอีกครั้ง ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอดำเนินจากการเป็นเพื่อนร่วมงานจนไปสู่คู่รักที่มีเป้าหมายเดียวกัน

          แม้ว่าคุณหมอสาวจะไม่อ่อนหวานอย่างสตรีอื่น แต่ก็มีความเข้าใจให้เขาเสมอมา เว้นแต่เรื่องวิธีการทำให้ความฝันเป็นจริง

          ‘ถึงเราจะไม่มีอำนาจ ไม่มีบารมี แต่เราก็มีความสามารถพอที่จะใช้มันทำอุดมการณ์ให้เป็นจริงได้’

          เขาจำวรรคทองของเธอได้ขึ้นใจ เธออาจมีความรู้ในวิชาชีพที่เธอเป็น แต่เธอไม่รู้ว่ายังมีเครื่องมือที่หลายคนใช้พาไปถึงฝั่ง ก็เปรียบได้กับเรือแจวใช้กำลังแรงพายพาเขาและเธอล่องไปตามธารฝัน แต่เรือยนต์ไปได้ไกลและเร็วกว่ามากมายนัก ยังไม่รวมถึงในตอนขึ้นฝั่งแล้วโดนปิดท่าเพื่อเรียกค่าผ่านทาง

          เอกรัตน์ไม่อยากรอฟ้ารอฝน การก้าวเข้าสู่เวทีนักการเมืองท้องถิ่นจึงเป็นทางด่วนที่จะทำให้เขาและไหมแก้วลอยลำเข้าสู่ความสำเร็จ

          เรื่องนี้เขาเรียนรู้จากบิดา ที่มักใช้อำนาจและเงินเป็นเครื่องมือในทุกเรื่องที่ต้องการ มิเช่นนั้นแล้ว บารมีของนายทรงชัยคงไม่แผ่กระจายไร้ผู้ใดทัดทาน แต่นั่นก็หลังจากการล่มสลายของอิทธิพลนายพนา เพราะหากมหาโจรยังครองดินแดนตะวันตกอยู่ ต่อให้เป็นนักเลงใหญ่นักเลงโตแค่ไหน ก็ต้องปิดประตูขังตัวเองอยู่แต่ในบ้าน

          รถกระบะของชายหนุ่มแล่นเข้าสู่เรือนไม้สักขนาดใหญ่ สมุนของบิดาทั้งหลายที่สัญจรไปมาต่างทำความเคารพประมุขน้อยของบ้านก็ล้วนเป็นภาพชินตา แต่สิ่งที่ผิดแผกไปคือรถยนต์สีดำยี่ห้อนำเข้าจากยุโรปคันนั้นจอดอยู่ในที่จอดของเขา ซึ่งเป็นการบอกถึงกิตติมศักดิ์ของแขกรายนี้ได้ดี

          ชายหนุ่มจึงรีบจอดรถแล้วเดินขึ้นบันไดของเรือนหลังใหญ่ ได้ยินเสียงหัวเราะของบิดาลอยมาตั้งแต่เท้ายังไม่ข้ามธรณีประตูดี

          “ต่อให้ยากแค่ไหน ผมก็ทำงานให้คุณสำเร็จ ของที่คุณนายบอกให้ปล่อยล่าสุดก็ถึงมือลูกค้า รับรองว่าคุณไม่สามารถหาใครที่ไหนทำงานได้ดีไปกว่าผมแล้วในแถบตะวันตก”

          คำพูดโอ้อวดนั้นไม่ได้เกินจริง เพราะในเวลานี้บิดาของเขาวางบารมีไว้ทั่วทุกหัวตำบล ซึ่งก็อาจรวมถึงหัวคะแนนที่บิดาจ่ายเงินหนุนให้อย่างลับ ๆ แต่เอกรัตน์รู้การเคลื่อนไหวทุกอย่าง และแม้ว่าเขาจะไม่พอใจ ก็ไม่ได้ออกปากห้าม ด้วยเพราะในส่วนลึกของใจนั้นยังมีความต้องการเอาชนะคู่แข่งทุกคนเพื่อก้าวไปสู่ฝัน

          “ผมดีใจจริง ๆ ที่ได้รู้จักคุณนาย และก็ขอบคุณแทนลูกชายด้วยสำหรับการสนับสนุนเงินหาเสียง น่าเสียดายที่เขาไม่อยู่ ก็คงออกไปสร้างคะแนนนิยมเหมือนทุกวันนั่นแหละ”

          เมื่อได้ยินว่าถูกเอ่ยถึง เอกรัตน์จึงก้าวขาเข้าไปที่กรอบประตูเพื่อลอบมอง เห็นใบหน้าอิ่มเอิบของบิดา ส่วนแขกของบ้านนั้นมีสองคน คนที่ยืนอยู่เป็นชายฉกรรจ์ผมสีดำเหลือบน้ำเงินยาวรวบไว้ตรงท้ายทอย สวมใส่แว่นตากันแดดและสวมชุดดำทั้งชุด

          ส่วนอีกคนนั้นนั่งหันหลังให้ และถึงจะไม่เห็นใบหน้า แต่เรือนผมยาวสีดำขลับดัดเป็นลอนตัดกับผิวขาวปานหยวกกล้วยที่เผยพ้นเสื้อคอปาดกว้าง ก็เรียกสายตาของชายหนุ่มให้จ้องมองความนวลเนียนของผิวพรรณไม่วางตา และเขาอาจแสร้งยังไม่กลับตามที่บิดาเอ่ยไว้ได้ ถ้าเด็กรับใช้ไม่ยกถาดน้ำดื่มเข้ามาแล้วเกิดเสียงแก้วกระทบกับถาด จนสายตาไวของบิดากวาดมาเจอ

          “อ้าว นั่นไง พูดถึงก็มาเลย”

          การถูกจับได้อาจไม่ทำให้เอกรัตน์ตื่นตระหนก แต่เมื่อแขกสาวผู้นั้นเอี้ยวใบหน้ามา ก็คล้ายกับหยุดทุกความเคลื่อนไหวรอบกายชายหนุ่ม แม้แต่ลมหายใจก็ขาดช่วงไปราวกับถูกดูดกลืนหายไปในดวงตาแสนงามคู่นั้น

          “มาทำความรู้จักคุณนายดาราเสียสิ”

          เสียงของบิดากระตุกขาให้ก้าวเดินเข้าไปยืนน้อมศีรษะพร้อมกับยกมือขึ้นประนมแนบอก ก่อนกล่าวคำทักทาย “สวัสดีครับ ผมเอกรัตน์ ยินดีที่ได้รู้จัก”

          “สวัสดีค่ะ...คุณเอกรัตน์”

          คล้ายกับชื่อของเขาถูกเปล่งอย่างชัดถ้อยชัดคำ แต่นั่นไม่สะกิดความรู้สึกได้มากเท่ากับเรียวปากอิ่มสีแดงสดที่แย้มรอยยิ้มน่าประทับใจ จนเขาจับความประหม่าในเสียงพูดของตนได้ชัดเจน

          “ผม...ผมได้ยินเรื่องของคุณนายดาราจากพ่อแล้ว ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนให้เป็นผู้นำชุมชน แต่ถ้าผมทำให้คุณนายผิดหวังก็ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วย”

          “คุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง” เธอเปล่งเสียงเรียบ แต่ทรงพลัง ขัดกับใบหน้าสวยหวานและเรือนร่างกลมกลึงแบบอิสตรี

          “แกควรพูดว่าผมจะตอบแทนน้ำใจของคุณนายให้ถึงที่สุดหากผมชนะ ถึงจะถูก” บิดาของเขากล่าวแทรกแล้วหัวเราะเสียงดัง

          คุณนายสาวคลี่ยิ้ม จ้องใบหน้าเขาแน่วนิ่ง “ฉันก็หวังว่าจะได้รับการตอบแทนที่สาสม” จากนั้นเบนสายตาไปทางนักเลงใหญ่ “คุณทรงชัยคงไม่ว่าอะไร ถ้าฉันอยากหาโอกาสนัดทานข้าวเพื่อคุยเกี่ยวกับนโยบายกับคุณเอกรัตน์”

          “ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธนี่ครับ ใช่ไหมเอกรัตน์”

          ทว่าเอกรัตน์ได้แต่อ้ำอึ้ง ยืนนิ่งเฉยมองหญิงสาวอย่างพินิจพิเคราะห์ ด้วยความอ่อนวัยที่ไม่น่าต่างจากเขามากนัก แต่ทำไมถึงมีเงินทองมหาศาลขนาดเป็นเจ้าของกิจการผับในเมืองกรุง และในนาทีนั้น คล้ายกับร่างงามถูกโปรแกรมมาให้ได้รับการปกป้อง ชายฉกรรจ์ในชุดดำจึงเคลื่อนตัวมาบดบังตัวเธอไว้จนมิด

          “ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อน แล้วนายสำริดจะเป็นผู้ติดต่อมอบงานให้เหมือนทุกครั้ง” จากนั้นคุณนายสาวลุกขึ้น ลอบส่งสายตามาให้เอกรัตน์ในแบบที่ปลุกปั่นเลือดในกายหนุ่มให้ร้อนผ่าว ก่อนเดินนวยนาดนำคนของเธอออกจากเรือนไป

          “ผู้หญิงคนนี้เหมือนกุหลาบ สวยแต่มีหนามแหลมคม” บิดาของเขากล่าวลับหลังแขกสำคัญในตอนที่มองรถสีดำคันนั้นเคลื่อนตัวออกจากอาณาเขตบ้าน

          “ไม่...เธอไม่ได้เหมือนกุหลาบ” เอกรัตน์แย้งเสียงเบาคล้ายรำพึง

          เพราะกุหลาบอาจถือว่าเป็นราชินีแห่งมวลดอกไม้ แต่สำหรับหญิงสาวที่เพิ่งทิ้งสายตาแห่งแรงปรารถนาให้เขาแล้วจากไป เธอวางท่าดั่งเป็นราชินีของทุกคน และแววตาหมายมั่นคู่นั้นมีความต้องการแรงกล้าในบางอย่างที่เขาไม่อาจเข้าใจ

          บนโขดหินในม่านน้ำตกสีรุ้ง มีเงาของสองร่างแบ่งปันไออุ่นโอบกอดรัดรึงและขยับเคลื่อนไหวอ่อนพลิ้ว คล้ายดั่งผีเสื้อร่ายรำบทเพลงรัก ส่วนเธอนั้นยืนแข็งทื่อ ลอบมองชายคนรักเสพสมกับผู้ช่วยที่เธอทั้งรักและเอ็นดูปานน้องสาว

          นังงูร้าย คำแรกที่ผุดขึ้นมากลางใจ แต่ไม่อาจเอ่ยออกไป เขาก็ร้ายเหมือนงูเห่า คำที่สองสะท้อนก้องในหัวไม่ห่างกัน

          ‘ฉันขอร้องนะคุณหมอ อย่าให้ดวงแขมันอับอายท้องไม่มีพ่อเลย’ คำกล่าวของนางลาโพที่พร่ำพูดพลางก้มกราบเท้าเธอในวันก่อนเป็นความจริง

          ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอคนนั้นฝังเขี้ยวก่อนปล่อยพิษให้แทรกซึมสู่หัวใจของเธอโดยไม่รู้ตัว และกี่ครั้งแล้วที่เขาลอบสมสู่กับหญิงอื่นทั้ง ๆ ที่กำลังจะแต่งงานกับเธอ

          สุดท้าย ความรักกับความเชื่อใจที่สะสมทีละเล็กทีละน้อยก็แตกออกเป็นเสี่ยง ณ วินาทีที่เห็นภาพบาดใจ

          ‘ฉันจะหลีกทางให้ แล้วจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้’ เธอยืดคอ เปล่งเสียงแข็งลอดไรฟัน สะกดกลั้นไฟแค้นที่สุมอกจนร้อนรุ่ม แล้วยื่นคำขาดไม่ให้ความช่วยเหลือใด ๆ ‘ถ้าอยากให้เขาตบแต่งกับดวงแขตามประเพณี ก็ขอให้ป้าลาโพไปบอกกับนายทรงชัยเองเถอะ’

          ความเจ็บปวดจากแผลทางกาย เธอรู้ว่าจะรักษาด้วยยาขนานใด แต่ความเจ็บปวดในหัวใจนั้น แผลมันลึกสุดหยั่งอย่างไม่มียาวิเศษใดมาสมานแผลใจได้ น่ายินดีที่นายทรงชัยรับปากส่งขบวนขันหมากมารับสะใภ้ที่ท้องก่อนแต่ง

          แต่เธอไม่ขอไปร่วมงาน และไม่ขอเจอหน้าใคร ไม่ว่าจะเป็นยายก่อพอ ผู้ใหญ่บ้าน หรือแม้แต่เสียงของหญิงสาวผู้ช่วยที่ตะโกนเรียกหาหน้าประตูเรือนในคืนส่งตัวด้วยน้ำเสียงร้อนรน

          ‘คุณหมอไหมแก้ว เปิดประตูให้ฉันที’

          ‘ไปซะดวงแข ไปเตรียมตัวรับขบวนขันหมากจากเอกรัตน์เสียเถอะ’ เธอขับไล่ด้วยเสียงโกรธขึ้ง

          ‘คุณหมอไหมแก้ว ฉันไม่ใช่...’

          ‘บอกว่าให้ไป ไปจากชีวิตฉัน นังงูพิษ!’

          เพียงไม่กี่วินาที เสียงเรียกด้านนอกหายเงียบไปแล้ว เหลือแต่เสียงน้ำตาของเธอที่คร่ำครวญออกมาดัง ๆ จนได้ยินเสียงผู้ชายตะโกนเรียกพร้อมกับเคาะประตูแรงจนผนังสะเทือน เธอจึงปาดน้ำตา เดินไปเปิดประตู แล้วก็พบกับชายแปลกหน้าผู้หนึ่งยืนมองด้วยดวงตาวาว

          ‘มีคนถูกทำร้ายบาดเจ็บในป่า คุณหมอไปดูเขาหน่อย’

          ด้วยวิญญาณของวิชาชีพ ไหมแก้วจะเดินกลับไปคว้ากระเป๋าแพทย์ เตรียมทุกอย่างให้ครบ แต่เธอกลับถูกชายผู้นั้นฉุดแขนแล้วบอกว่าไม่มีเวลาพอ ก่อนลากพาเธอไปยังป่าหลังหมู่บ้านกะเหรี่ยงอย่างร้อนรน แล้วภาพทุกอย่างที่ปรากฏก็สั่นสะเทือนหัวอกจนเจ็บปวด

          เธอเห็นภาพการทารุณทางเพศ เห็นรอยยิ้มเย้ยหยัน เห็นน้ำตาของหญิงสาว เห็นร่างเปื้อนเลือดสด เห็นดวงตาของความเคียดแค้น แต่แล้วทุกภาพก็สลายไปในความมืด

          ครืนนน!!!

          เปรี้ยงงง!!!

          แสงสว่างวาบทำให้ดวงตาพร่ามัว หัวใจของเธอเต้นแรงจนคล้ายมันอยากกระโดดออกจากอก เมื่อมีลำแสงจากเบื้องบนพุ่งดิ่งลงมาบนร่างของหญิงชรา เสียงสายฟ้าดังก้องไปทั่วแผ่นดิน เสียงกรีดร้องโหยหวนแหลมเล็กของหญิงชราก็เหมือนมีดกรีดหัวใจ ร่างของนางลาโพดิ้นพล่าน มีเลือดไหลออกทุกทวาร เส้นประสาททุกสรรพางค์กระตุกสั่น ผิวหนังไหม้เกรียม

          เปรี้ยงงง!!!  

          ‘กรี๊ด!!!’ หญิงสาวกรีดร้องยกมือปิดหู

          ‘กรี๊ด!!!’

          เธอเห็นดวงตาถลนของนางลาโพปรากฏอยู่ตรงหน้า จึงกรีดร้องยกมือป่ายปัดให้ภาพลวงตานั้นสลายไป แต่คล้ายกับกลายเป็นการกวักมือเรียกให้ความน่าสะพรึงเคลื่อนเข้าใกล้

          ‘กรี๊ด กรี๊ด!!!’ ไหมแก้ววิ่งหนีสุดชีวิต

          เปรี้ยงงง!!!

          แต่แล้วก็สะดุ้งตัวโยนไขว่คว้าหาที่กำบัง แต่ในความมืดนั้นมองไม่เห็นสิ่งใดเลย เธอร้องไห้ลนลาน ตะโกนขอความช่วยเหลือ

          เปรี้ยงงง!!!

          สายฟ้าฟาดลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันกระหน่ำลงบนตัวเธอ ร้อนแรงจนผิวหมกไหม้ แบมือตัวเองดูเห็นเนื้อละลายเหลวเป็นแผลเหวอะ แต่ในแผลนั้น เธอจ้องมองลึกลงไป มีดวงตาถลนปูดโปนคู่เดิมแทรกตัวออกมาจากผิวบนฝ่ามือ แล้วจับจ้องมองเธอด้วยความเคียดแค้นชิงชัง

          ‘  กรี๊ด!!!’

          “คุณหมอ คุณหมอ” เสียงของใครคนหนึ่งเรียกชื่อเธอ

          “คุณหมอแค่ฝันไป มันเป็นแค่ฝัน” มีเสียงนุ่มอ่อนโยนปลอบประโลมข้างหู

          จิตของคุณหมอสาวจึงค่อย ๆ รับรู้ เปลือกตาบางค่อย ๆ ลืมขึ้นตื่นจากความฝัน แต่เสียงฝนกระหน่ำฟ้าคำรามข้างนอกนั้นเป็นของจริง และอ้อมกอดอุ่นนี้ก็เป็นของจริงเช่นกัน

          “คุณก้อง”

          ไหมแก้วเปล่งชื่อชายหนุ่มเจ้าของวงแขนแกร่งที่โอบกอดตัวเธอไว้ แล้วกวาดตามองโดยรอบเพื่อระลึกความทรงจำหลังจากเขามาส่งเธอถึงโรงพยาบาล

          การรักษาไม่ยุ่งยากซับซ้อนเพราะเจ้างูตัวนั้นไม่มีพิษร้ายแรงมากมายนัก แค่ล้างบาดแผลและให้ยาตามอาการก็กลับบ้านได้ แต่นายสถาปนิกหนุ่มยืนยันขอให้นอนโรงพยาบาลสักคืน เธอจึงให้เขาพามาพักที่บ้านพักแพทย์แทนการใช้ห้องที่ควรจะเป็นของประชาชน

          “ฉันนึกว่าคุณกลับไปแล้วเสียอีก”

          “ผมก็คิดว่าจะทำแบบนั้น แต่พอรู้ตัวอีกทีก็นอนเฝ้าคุณหมอบนพื้นข้างเตียง” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว คลายวงแขนที่กอดรัดแน่นก่อนหน้าออกพอหลวมๆ แต่พอมีแสงฟ้าแลบก็รัดกอดแน่นอีกครั้งในตอนที่ร่างบอบบางสะดุ้งตัวโยน

          “เป็นเพราะฝันร้ายเลยทำให้คุณหมอกลัวฟ้าผ่า หรือเพราะฟ้าผ่าคุณหมอถึงฝันร้าย”

          ไหมแก้วเม้มปากไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องในฝัน แต่พอวงแขนกระชับแน่นเข้า เธอก็ต่อว่าเขาเสียงขุ่น “คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกค่ะ แล้วก็ปล่อยฉันเสียที”

          เขาหัวเราะในลำคอ “ผมจำเป็นต้องรู้ ถ้าเป็นเพราะอย่างแรก ผมจะปล่อยให้คุณหมอนอนต่อ แต่ถ้าเป็นเพราะอย่างหลัง ผมคงสะดุ้งตื่นมากอดคุณหมอไว้ทั้งคืน”

          ไหมแก้วตอบตัวเองไม่ถูกเช่นกันว่าอาการกลัวฟ้าผ่าของเธอมาจากฝันร้าย หรือที่มักฝันร้ายถึงคืนแสนน่ากลัวนั้นเป็นเพราะฟ้าผ่า แต่ถ้าให้ไตร่ตรองอย่างถ้วนถี่ มันมีเหตุผลที่ดึงเธอเข้าสู่ภวังค์ความกลัวทั้งสอง ที่ไม่ใช่ทั้งฝันร้ายและไม่ใช่ทั้งฟ้าผ่า

          “บอกผมมาสิว่าอย่างไหน”

          ยิ่งเธอหน่วงเวลาให้คำตอบ เขาก็ยิ่งแนบตัวเองกับแผ่นหลังเธอให้ชิดสนิทมากขึ้นเท่านั้น นึกอยากตำหนิเขาเรื่องการทำตัวลามปาม ถือวิสาสะใช้ความกลัวของเธอเป็นเครื่องต่อรอง

          “ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง” จึงเลือกตอบให้ตรงความรู้สึก แต่ก็ไม่อาจเล่าความจริงให้เขารู้ได้

          “แล้วมันคืออะไร คุณหมอบอกผมได้หรือเปล่า”

          “ปล่อยฉันเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ” เธอเลี่ยงการตอบคำถาม แต่พอหันหน้าไปก็ยังเจอแววตาใสซื่อ ทำเป็นไม่รู้ความ แถมลำแขนนั้นก็ขยับแน่นขึ้นกว่าเดิม จึงหยิกเข้าที่ต้นแขนเต็มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแบบไม่ยั้งแรง

          “โอ๊ย คุณหมอ หยิกผมทำไมเนี่ย!” แล้วก็คงเจ็บพอดู เพราะเขาร้องเสียขนาดนั้น

          “ก็เป็นการยืนยันว่าฉันไม่ได้ฝันอยู่”

          “เขามีแต่หยิกแก้มตัวเองนะครับคุณหมอ” เขาคลายอ้อมแขนจากตัวเธอ บ่นอุบอิบพลางลูบผิวเนื้อตรงที่ถูกหยิกป้อย ๆ

          แต่แล้วไหมแก้วก็สังเกตเห็นว่าเขายังอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน และแค่ชั่วอึดใจเดียวแก้มของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นทันควัน

          “นี่ยังไม่มีใครหาเสื้อผ้าให้คุณใส่อีกหรือ!”

          ก้องปฐพีไหวไหล่ “ก็มีแต่เสื้อผู้ป่วย แต่ผมไม่เอาเพราะผมไม่อยากให้เขาสิ้นเปลือง”

          “คุณก็เลยให้ฉันเปลืองเนื้อเปลืองตัวด้วยการกอดฉันโดยไม่ใส่เสื้อแทนอย่างนั้นสิ”

          “อ้าว ดูสิ ผมทำคุณบูชาโทษแท้ ๆ” แล้วเขาก็ส่งสายตาค้อนให้เธอ ตามด้วยการบ่นอย่างกับหมีกินผึ้ง “คนเขาก็เป็นห่วง นอนเฝ้าทั้งคืน หนาวก็หนาว ผ้าห่มสักผืนก็ไม่มีห่ม ถ้าผมเป็นปอดบวมละก็ คุณหมอต้องรับผิดชอบ”

          ไหมแก้วจึงอมยิ้ม แล้วบอกเขาไปว่า “ขอบคุณนะคะ ทั้งเรื่องพาฉันมาโรงพยาบาล ทั้งเรื่องนอนเฝ้าอาการ แล้วก็เรื่องที่ช่วยปลอบฉันจากฝันร้าย” เธอหยุดคำพูดไว้เพราะรู้สึกหัวใจเต้นตามอาการขัดเขิน “หายโกรธฉันเถอะนะ”

          มุมปากหยักเริ่มทำองศาเป็นรอยยิ้ม แต่เขาควรจะลงจากเตียงไปนอนบนพื้นได้แล้ว ไม่ใช่เขยิบเข้ามาหาแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้ เอ่ยด้วยประโยคแสนกวน

          “ไม่หาย ถ้าคุณหมอไม่เล่าความฝันให้ผมฟัง”

          “แล้วถ้าฉันไม่เล่า?” คุณหมอสาวนึกอยากท้าทาย

          “ก็หมายความว่าคุณหมออยากให้ผู้ชายหล่อ ๆ อย่างผมกอดทั้งคืน”

          “ผู้ชายอะไรหน้าไม่อาย ชมตัวเองก็ได้ แถมยังชอบฉวยโอกาส” เธอย่นจมูกใส่

          “ตอบ...ผู้ชายหน้าด้านที่มั่นใจในตัวเอง แล้วก็ชอบพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส”

          ไหมแก้วเผลอหัวเราะขบขัน ก็ที่เธอพูดไปน่ะ ตั้งใจประชด ใช่ประโยคคำถามเสียที่ไหนกัน

          “กวนนักนะ”

          ปากหยักคลี่ยิ้มบาง จับจ้องเธอด้วยดวงตาสีนิลเป็นประกาย ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเคลื่อนเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น

          “คุณหมอได้ยินเสียงฟ้าร้องข้างนอกไหม มันจะทำให้คุณหมอหลับพร้อมกับฝันร้ายอีกหรือเปล่า”

          หัวใจของเธอเต้นแรง เปล่งคำพูดเสียงแผ่วเบา “ฉันได้ยินเสียงฟ้าร้อง...แต่”

          ดวงตาคมสีนิลจับจ้องรอคำตอบ หัวใจของเธอก็สั่นเมื่อความรู้สึกในตอนนั้นกำลังสั่งให้เธอบอก “ฉันไม่อยากนอนพร้อมกับฝันร้าย...ไม่อยากอีกแล้ว”

          “คุณหมอ...” เขาเรียกเธอคล้ายรำพึง มองเธอด้วยสายตาแสนหวานหยดงดงามประหลาดล้ำ ก่อนวาดวงแขนล้อมรอบร่างบอบบาง เอ่ยคำหยอกเย้าแหย่หัวใจที่กำลังเต้นไม่เป็นส่ำของคุณหมอสาว “คืนนี้ทั้งคืน ผมก็คงไม่ได้นอน”

          สองลำแขนโอบรัดกดแผ่นหลังของเธอให้โน้มตัวแนบกับแผ่นอกกว้าง ไหมแก้วทั้งสัมผัสทั้งได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะภายใน เป็นเสียงทุ้มฟังไพเราะและบ่งบอกถึงความมีชีวิตที่เปี่ยมพลัง หรืออาจเป็นเพลงกล่อมให้เธอผ่อนคลายคล้ายเด็กน้อยในครรภ์มารดา ไหมแก้วจึงค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงด้วยความมั่นใจว่า เขาจะกอดเธอไว้ให้หายจากฝันร้ายทั้งคืน

          “ไหมแก้ว!” เสียงเรียกนั้นทำให้ไหมแก้วลืมตาหันไปมองทันที

          “เอก!” แล้วแขกที่มาอย่างไม่คาดคิดก็พุ่งทะยานเข้ามาฉุดแขนเธอขึ้น ก่อนส่งหมัดอัดใบหน้าของนายสถาปนิกหนุ่มเต็มแรง

          “แกทำอะไรไหมแก้ว!”

          ก้องปฐพีแลบลิ้นเลียเลือดจากรอยแตกที่ริมฝีปาก แล้วตอบไปว่า “กอด”

          “ไอ้ระยำ!” เอกรัตน์โกรธจนคลุ้มคลั่ง หมายก้าวเข้าไปซัดหมัดอีกครั้งให้สาแก่ใจ

          “หยุดนะเอก!” เสียงห้ามของเธอหยุดหมัดที่ง้างสูงเตรียมพุ่งใส่หน้าของคนที่ยังนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน “ถ้าเอกลดอารมณ์โทสะแล้วฟังไหม เอกจะยังคุยกับไหมได้ต่อ แต่ถ้าใช้ความรุนแรงเหมือนกับพ่อของเอกละก็ เราสองคนจะเป็นอะไรกันไม่ได้แม้กระทั่งเพื่อน!”

          เอกรัตน์ขบกรามจนเส้นเลือดโป่งนูน หายใจหอบสะท้านหลายนาทีจนกำปั้นในอากาศลดความสูงลงข้างตัว

          “คุณกลับไปก่อน” แล้วคุณหมอสาวก็ออกคำสั่ง แต่คนที่เป็นเป้าหมายยังนั่งนิ่งเฉย จึงต้องจำใจหันหน้าไปมอง “คุณก้อง คุณกลับไปเถอะค่ะ เอกรัตน์อยู่กับฉันแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง”

          เจ้าของร่างสูงลุกขึ้น แล้วเดินผ่านเธอออกไปโดยไร้คำพูด ไม่มีการตอบโต้ แปลกในความรู้สึกของคุณหมอสาว ที่เธอคาดหวังให้เขาแสดงอาการกวนอย่างเคยมากกว่ามองเธอด้วยดวงตาว่างเปล่า

          เสียงโต้เถียงด้านในบ้านพักแพทย์ยังดังตลอดเวลา และแม้เขาจะยอมออกมาตามคำพูดของคุณหมอสาว แต่ก็ยังยืนใต้ชายคาเพื่อให้มั่นใจว่าเธอจะไม่เป็นไร

          จนกระทั่งเสียงโต้เถียงด้านในเงียบลง ก็เท่ากับเขาควรออกไปจากที่ตรงนี้ แต่ฉับพลันในตอนนั้นมีเสียงผิดแปลกดังจากพุ่มไม้ทางเข้าบ้านพัก เรียกชายหนุ่มออกจากภวังค์ความรู้สึก แม้มีสายลมพัดโบก แต่ก็เป็นกำลังลมระดับที่ไม่อาจขยับเขยื้อนกิ่งไม้ใหญ่ให้ไหวได้ ลางบอกเหตุชายหนุ่มจึงเริ่มทำงาน

          ก้องปฐพีเอี้ยวตัวหันหน้าไปทางเรือนพักแสนเงียบสนิท แล้วคิดว่าต้องพาตัวเองไปจากตรงนี้ก่อนเกิดเหตุอะไรไปรบกวนความปลอดภัยของคุณหมอสาว เขาเลือกใช้ทางด้านหลังที่อับแสงไฟ อาศัยเงาไม้หลบลี้หนีจากใครก็ตามที่คิดตามล่าทำร้าย พอย่างกรายเข้าสู่เรือนถัดไป ก็ฉวยได้เครื่องแบบแพทย์ที่ตากหลบฝนใต้ชายคามาผลัดเปลี่ยนชุด แล้วซุกกางเกงของตนไว้ใต้พุ่มไม้

          จากนั้นเดินวกกลับไปเส้นทางด้านหน้า กวาดสายตาเห็นรถกระบะคันที่เคยไล่ยิงซ่อนตัวเนียนใต้โรงจอดรถกู้ภัยคันเก่าซอมซ่อ แต่เพราะมองไม่เห็นตัวคน จึงตัดสินใจเดินลึกเข้าไปในเขตบ้านพักแพทย์ดีกว่าเดินย้อนเข้าไปโรงพยาบาล

          กริ๊ง ๆ

          มีเสียงกระดิ่งจักรยานดังจากด้านหลัง แต่ชายหนุ่มผู้กำลังปลอมแปลงเป็นหมอไม่หันกลับไปมอง จนเสียงล้อจักรยานเข้ามาใกล้

          “เพิ่งได้กลับหรือ ให้ผมไปส่งคุณไหม”

          คำเสนอมาพร้อมกับรอยยิ้มเปี่ยมความกรุณาจากคุณหมออาวุโสที่ชะลอความเร็วจักรยาน แต่เมื่อเขาหันหน้าไปหา ดวงตาการุณย์ของคุณหมอท่านนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นความสงสัย

          “คุณมาประจำที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมไม่คุ้นหน้า”

          ก้องปฐพีไม่ตอบคำถามอะไร เพราะเห็นใครผู้หนึ่งเดินดุ่ม ๆ ตรงมาที่ปลายสายตา จึงรีบขึ้นคร่อมซ้อนท้าย “เพิ่งมาวันนี้แหละครับ ผมมีเรื่องจะถามเกี่ยวกับที่นี่เยอะเลย พาผมไปคุยที่บ้านคุณหมอก่อนได้ไหมครับ”

          เขารวบหัวรวบหางโดยไม่ได้ถามความสะดวกใจ แต่คุณหมอท่านนี้ก็สนองกลับด้วยเสียงหัวเราะ “ได้สิ แต่พอถึงบ้าน ผมต้องเป็นฝ่ายถามก่อนนะ”

          จากนั้นก็ถีบจักรยานพาเขาตรงลึกเข้าสู่เขตบ้านพักที่ดูปลอดภัยมากกว่าส่วนหน้าที่ไร้คนพักอาศัย ซึ่งบ้านพักของแพทย์อาวุโสหลังที่เขามาขอรบกวนนั้นสว่างไสวด้วยไฟห้อยระย้าสีเหลืองนวลจากฝ้าชายคาเรือน และตรงซุ้มทางเข้าตัวบ้านมีไม้เลื้อยขึ้นเกี่ยวพันไปตามโครงเหล็กดัดโค้ง ส่งกลิ่นหอมจรุงแทรกตัวในความชื้นของอากาศหลังฝนตก

          “ต้นมะลิวัลย์น่ะ ภรรยาของผมชอบมาก เธอรักของเธอ ฟูมฟักมาตั้งแต่มันสูงไม่ถึงเข่าผม” หมออาวุโสกล่าวพลางเดินนำเขาขึ้นบันไดของเรือนที่ยกสูงจากพื้นเพียงเล็กน้อย แล้วหันมาโยนคำถามแรกให้เขา “หวังว่าความหอมหวานของมันจะไม่ทำลายประสาทรับกลิ่นของคุณนะ”

          “ไม่ครับ...คุณแม่ของผมก็ชอบต้นมะลิ ได้กลิ่นหอมของมันตั้งแต่ผมยังตัวสูงไม่ถึงเข่าคุณหมอ”

          คุณหมอหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ แล้วเรียกหาภรรยาของตน บอกให้รู้ว่าคืนนี้มีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยี่ยมเยียน โดยชายหนุ่มถูกต้อนรับราวกับเป็นแขกพิเศษด้วยโซฟาตัวสบายกับชาสมุนไพรกลิ่นละมุน

          “คราวนี้บอกผมได้หรือยังว่าคุณเป็นใคร แล้วทำไมถึงไปเอาชุดของนายแพทย์คนนี้มาใส่ได้”

          นี่คงเป็นคำถามที่สองของคุณหมอท่านนี้ ก้องปฐพีจิบชาอุ่นให้ร่างกายผ่อนคลายแล้ววางแก้วลงเพื่อเริ่มต้นเล่า “ผมชื่อก้องปฐพี ฤทธิ์นาคา มาจากบริษัทชลธารคอนสตรักชัน”

          “อ้อ บริษัทที่จะมาฟื้นฟูหมู่บ้านช้าง”

          “ใช่ครับ” เขาตอบพร้อมรอยยิ้ม “เมื่อเย็นวาน ผมกับคุณหมอไหมแก้วไปเที่ยวน้ำตก แล้วเธอถูกงูกัด ผมเลยพามาโรงพยาบาล จริง ๆ แพทย์ผู้ตรวจบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ผมไม่วางใจอยากให้เธออยู่ใกล้หมอ เอ่อ...ถึงเธอจะเป็นหมอก็เถอะ คุณหมอไหมแก้วไม่อยากรบกวนห้องพักที่มีน้อยอยู่แล้ว เธอเลยให้ผม...”

          “พาเธอไปพักที่บ้านพักแพทย์” คุณหมอตอบแทนทันที แล้วเป็นฝ่ายอธิบายบ้าง “ผมก็รู้ข่าวจากแพทย์คนนั้น แล้วก็เลยโทร.บอกเอกรัตน์ให้ไปช่วยดูแล เพราะบ้านพักแถบนั้นไม่มีใครอาศัย น้องไหมอยู่ตัวคนเดียวจะอันตรายเกินไป”

          ก้องปฐพีร้องอ๋อในใจ เมื่อรู้ว่าคนที่ส่งนายแว่นเจ้าของหมัดกระแทกปากเขาเป็นใคร แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะลุกขึ้นโวยวาย บางทีนายแว่นหน้าจืดนั่นอาจปกป้องเธอได้ดีกว่าเขาที่กำลังถูกหมายหัว

          “ตอนที่ผมออกจากบ้านพักของเธอ ผมรู้สึกว่ามีคนตามทำร้ายผม พอหลบเลี่ยงหาที่ซ่อน ก็ไปเจอเสื้อแพทย์ที่แขวนตากไว้ เลยหยิบมาใช้ปลอมตัว” แล้วเล่าต่อถึงที่มาที่ไปของเสื้อคลุมสีขาวกับกางเกงสีเดียวกัน

          คุณหมอเจ้าบ้านส่งเสียงหัวเราะจนตาหยี ริ้วรอยของวัยลึกขึ้นชัดเจน แต่ผิวหน้ายังเปล่งปลั่งมีราศีอย่างผู้อาวุโสที่มีแต่คนนับถือ

          “แล้วดันไปเจอชุดแพทย์ของหมอที่รักษาไหมแก้วนี่สิ ขาเขาไม่ยาวเท่าคุณหรอก มันก็เลยสั้นเต่อเสียขนาดนี้ แต่เอาเถอะ ผมจะเก็บเป็นความลับให้ ไม่บอกเขาก็แล้วกัน แต่คุณต้องบอกผมว่าคนที่คิดทำร้ายคุณเป็นใคร เพราะถึงขนาดตามเข้ามาในเขตพักอาศัยของแพทย์แบบนี้ ก็ดูจะเหิมเกริมเกินไปมาก”

          ก้องปฐพีลังเลใจที่จะพูด แต่สายตามากประสบการณ์ที่มองมาก็คาดคั้นเอาคำตอบ “เด็กวัยรุ่นที่ชื่อทวีรัตน์”

          รอยยิ้มของคุณหมอหุบลงเล็กน้อย “ทวีรัตน์แค่ตัวลูก แต่ผมว่าที่คุณเผชิญอยู่น่ะเป็นตัวพ่อ”

          ก้องปฐพีเงียบงันไปชั่วครู่ ก่อนถอนหายใจยาว คิดแล้วว่า ถ้าอยู่หมู่บ้านช้างนานเท่าไร ก็อาจสร้างความเดือดร้อนให้คุณหมอไหมแก้วมากขึ้นเท่านั้น

          “แล้วคุณได้ทันเจอเอกรัตน์หรือเปล่า”

          ก้องปฐพีคลี่ยิ้ม ยังรู้สึกเจ็บแสบที่แผลแตกบนริมฝีปากไม่หาย “เจอเต็ม ๆ เลยครับ”

          “นี่เจอกันแล้วหรือ” ดวงตาของคุณหมอฉายแววกังวล แล้วเอ่ยประโยคต่อมาที่ทำให้คิ้วเข้มของสถาปนิกหนุ่มขมวดมุ่นเข้าหากัน

          “เอกรัตน์...เขาเป็นลูกชายคนโตของนายทรงชัย”

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านผลงานค่ะ

 ฤดีวัลย์

สายอีบุ๊ก คลิกลิงก์ได้เลยค่ะ

กลพยาบาท จันทร์ซ่อนเงา

ปรารถนาเพียงเธอ Love you so madly

ขอบคุณที่แวะเข้ามานะคะ

ผลงานที่อัพจบแล้ว

หัวใจเศรษฐี

ผลงานที่กำลังอัพ

สิ้นแสงสุรีย์

อยากคุยกับไรท์ กดแอดเฟรนด์หรือกดติดตามเลยค่า

https://www.facebook.com/mylifeiswritingmydream/