คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ดอกบานไม่รู้โรย
หัสนัยประอมิรานั่ึ่นอนอยู่ที่เบาะหลั ส่วนมัร เบาะหน้าถูปรับเอนเลือท่วมัว โยาับรถเร็วปานะเหาะแ่หัสนัยับิว่ามัน้าเหลือเินรถแล่นมายัอหน้าห้อุเิน บุรุษพยาบาลเ็นรถเ็นมาแ่้าว่าหัสนัยที่อุ้มมิราเ้าไป้าในห้อพร้อมับ บอพยาบาลเสียัลั่น
“ผมเป็นหมอ” พยาบาลรีบเรียมอุปร์ ให้ับหัสนัย มัรถูเ็นเ้ามาบ้าราวนี้เอที่โยาสีหน้าเป็นัวล เผลอยมือึ้น ไหว้
“ท่านพ่อ อย่าทำให้เ้ามัร ้อาไปอย่านี้เลย ลูยัไม่ไ้บอลาและเาเอ็ยัไม่ไ้บอลาสาวน้อยในวใ” โยาลทุนอร้อ่อพระพรหม หันหน้าไปทาศาลพระพรหมในโรพยาบาล ใบหน้าเป็นัวลไม่สามารถปิบัไ้
หมอวิ่วุ่นเมื่อมัรถูเ็นเ้าไปในห้อโยาเริ่ม วิ เพราะปิเยเห็นแ่ว่าหามัรมีแผล แผลอเาะหายเอในเวลาไม่ี่อึใ หรือว่ารั้นี้ไม่เหมือนทุรั้เาโนหนัไปหน่อย สัพั หมอออมาบอับ โยาว่ามัรสมออระทบระเทือนอย่าแร ทำให้สมอาย ้อใส่เรื่อ่วยหายใในเมื่อสัาีพอผู้ป่วยยั มีอยู่แ่สมอไม่ทำานโยาทรุัวนั่ับโฟาหน้าห้อุเิน หลาหลายำถามวิ่วนในหัว
“นาย้อไม่เป็นอะไร” โยาถอนหายใยาวเหยีย หามัระหมบาป็เหลือเพียเาที่้อ อยู่ใ้บาป่อไปเพียลำพั อบแ่ห้ามรั เลียไ้แ่ห้ามอาาั่วนิรันร
ความคิดเห็น