ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อ้าวเฮ้ยมาไง
วราร วิ่ออาห้อนอน้วยวามเร่รีบมัวแ่เียนนิยาย วันนี้มีารลราาหนัสือ เที่ยวันยันเที่ยืน แ่ประเ็นือเธอันำวันผินี่็เหลืออีไม่ถึสอั่วโมะหมเวลาแล้ว ว้าระเป่าถือวิ่เร็วรี่ แ่ยัไม่ทันะไปถึไหน ็้าวพลา ลิ้ลมาาบันไั้นบนเสียโรมราม
“โอ๊ยเ็บัเลย าหัไหมนี่” ลำาัวเอปรอยๆ รู้สึเ็บแปลบๆ ระแทลมาอย่าันานั้น้นบพัไปแล้วม้าT_T ้มลมอาัวเอใ้มือบีบเบาๆ สายานับสิบู่มอมาที่วราร อนนี้เอที่เธอรู้แล้วว่าไม่ใ่ที่บ้าน
“นาเป็นใร ใรัน ใรเนี๊ยะ” วาามอรอบๆ
“เฮ้ย ที่ไหนเนี๊ยะ” ลอหลับาูลืมายัเหมือนเิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไปผู้นที่แ่าย้วยุาวีนโบรา รายล้อมรอบัวเริ่มทะยอยเินหายไปที่ละนสอน เสียฝีเท้าม้าวบรเ้ามา วรารเรียมลุแ่ไปไม่รอ ันไปว้าทาม้าแรุานบนม้า ึร่าเล็อวรารลอยละลิ่วึ้นไปนั่บนหลัม้า
“เฮ้ย” หันหน้าหันหลัร่าแนบิับนบนหลัม้าใบหน้าเยาแ่หล่อลาไส้ ใรวะ@_@
“เฮ้ยนี่มันพระเอนิยายัๆ O_O” ใบหน้าหล่อเหลาราวรูปวา ริมฝีปาเรียวบา ิ้วหนา ามเ้มมือเรียวบาเหมือนผู้หิที่ระุบัเหียนม้าให้วิ่่าูมีเสน่ห์ ผมยาวสลวยถูมัรวบไว้้านหลั แพ้ผู้ายผมยาว หน้าาวปาสีมพู ิแพ็โผล่ออมาาอเสื้อ มาถูทาแล้วพระเอหล่อ แ่…..
“เฮ้ยไม่ไ้ำลัเียนนิยายีนย้อนยุ ำลัะไปานหนัสือแ่ทำไมมาอยู่รนี้” ยี้าแรๆ นบนหลัม้า ำลัพยายามหนีมือสัหารแ่วรารลับ มอสำรวรอบๆ หัน้ายหันวา
“นั่นิ่ๆ ไม่อย่านั้น้าะเหวี่ยเ้าลไป” เสียทุ้มนุ่มหูทว่าน้ำเสียแมหยิ่นิๆ
“่ามัน!” เสียฝีเท้าม้านับสิบไล่าม วรารหันไปมอพว้าหลั นี่มันถ่ายีรีส์ีนหรืออย่าไร
ม้าพาวรารและ นหล่อเ้าไปในป่าไผ่ม้าเินวนไปมาไม่ล้าวิ่่อ เมื่อถูล้อมรอบ้วยมือสัหารนับสิบ นบนหลัม้าทะยานึ้นไป่อนัวบัใบไผ่ไว้ วรารร่วุบลับพื้น็เธอ ี้ม้าไม่เป็น ็เ้าม้าัวีันยาหน้าึ้นปล่อยวรารไหลลาหลัม้าแม้ะพยายามับหาม้าไว้็าม ยิ่ทำให้เ้าม้าใวิ่หนีเลิไปไล าาร่อสู้เริ่มึ้นอย่าุเือเมามันส์ เสี่ยระบี่ในมืออแ่ละนระทบันันแสบแ้วหู นหล่ออวรารเ่เหลือเิน สามารถ่อรับมือสัหารไ้นับสิบ บวนท่าสวยามพลิ้วไหวเหมือนับนัแสื่อัที่ฝึฝนมาอย่าี วรารปรบมืออบใรู้สึเหมือนเียร์มวย หายไปหมนเหลือนสุท้ายำลัประันหน้าัน พระเอนิยายอวราร สะบัระบี่เป้าหมายือลำออฝ่ายมือสัหารแ่ับพลันนั้นเอร่าบาสวยอใรบาน ถูึเ้ามาเป็นเราะำบั ใบหน้าามหวานละมุนา เอวอิ่วผมยาวพลิ้วไสวามแรสะบั นาเอนิยาย
พระเอนิยายไม่ล้าลมือ
“ปล่อยนา” สุท้าย็เปล่ำพูออมาหลัาที่สวนท่าทีั้นาน
“อย่าเ้ามาไม่อย่านั้นนาาย”
“้าไม่รู้ันา ไม่ใยีว่านาะอยู่หรือาย” ยัี้ระบี่ไปที่มือสัหารถึะพูแบบนั้น็าม วรารใเ้น้อแ้ไสถานะารามแบบอเธอมอหา้อนหิน
หิามเิหน้า ไม่มีอาารหวาลัว อย่านี้สินาเออเรา พระเออเรา้อาไม่ระพริบทะยานึ้นไป้าบนวรารว้า้อนหินแม่นเหมือนับวารเป้าาเอมือสัหารพอี ระบี่หลุมือลไปนั่ลำเป้า พระเอใ้ระบี่แทึเ้าที่อไม่รอ นาเอะเป็นเพราะเห็นเลือหรืออะไรไม่ทราบไ้เป็นลมหมสิร่าทรุลไปแ่ยัไม่ทันอับพื้นนหล่อรับไว้ทัน หันมา ล่าวำอบุวราร
“อบุแม่นา” วรารยิ้มแหยๆ เินระเผลๆ เ็บาเหมือนันไหนะบันไไหนะม้า รวบร่าบาอนสวยที่หมสิไว้ในอ้อมแน ่อนะพาไปวาบนพื้น ัแปมพยาบาลวรารมอนทั้สอ
“้า หลวนุนมือปราบอวัหลว ยินีที่รู้ั แม่นาแ่อะไร”
“เอ่อ...แ่อะไรีวะนึไม่ออ แ่าแล้วัน”
“แม่นาเป็นบุรีอไ้เท้าานี่เอ” ใ้เท้าาไหนวะ
“้า้อรั้อยู่ที่นี่รอนาฟื้น่อน หาะลับ็เิแม่นาเิน ไปทานั้นไ้เลย” @_@ ะบ้าเหรอลับไปไหน ลับไปไหนไ้
“ือ้า่วยเ็ัวให้นาีว่า” หลวนุนีายเสื้ออเาให้วรารุ่มน้ำเ็หน้าให้นสวย หลวนุนนั่มอหน้านาเอ้วยแววาพึพอใ วรารอมยิ้มนสวย้อู่ับนหล่อ
สัพันาเอ็รู้สึัว ะที่วรารนั่ิว่าะทำอย่าไร่อไปีพร้อมับบีบนวาัวเอ หลวนุนรีบพยุนาลุึ้นนั่
“แม่นา ท่านไ้สิแล้ว” วาื่นใ ึรวบเสื้อผ้าที่วราร ลายออให้มันหลวมนึ
“อย่า ๆ ๆ อย่าเ้ามานะ ท่านทำอะไร้า แล้วใรเ็ัวให้้า” (บทนาเอมาละ) หลวนุน ยิ้มบาใำในท่าทาหวเนื้อหวัวอนา
“แม่นา นอย่า้า มีหิามมามาย ยอมเสนอัวไม่ำเป็น้อมาทำเรื่อเ่นนี้” นี่สิพระเอ555วรารยิ้มมุมปาหุหุหุนาเอ้อนวให่
“นาเป็นนเ็ัวให้เ้า” บุ้ยใบ้มาทาวราร ที่โบมือหยอยๆ อยู่ห่าออมา^_^วามเพื่อนนาเอ็มา
“้าหลวนุน หัวหน้ามือปราบอวัหลว” @_@ทีับหิามแล้วหัวหน้ามือปราบ อิ_อิ
“ฝานอิหลิว อบุท่านทั้สอที่่วยเหลือ” ิริยาอ่อนหวานาม เหมือนับถูฝึปรือมาอย่าี
“เหุใแม่นาถึเ้ามาอยู่ในป่าแห่นี้” สนใที่มาที่ไป
“้าเินทามาา ่าแว้นถูปล้น ทั้พ่อแม่และนรับใ้ถู่าายนสิ้น หนีโรป่ามาเรื่อยๆ นมาพบพวท่าน” หลวนุนมวิ้ว วรารสสารับใ
“เ้ายัไม่ไ้ินอะไร ้าพาเ้าออไปที่ลา หาอะไรรอท้อ่อนีว่า”
“้าไร้าิามิร เรว่าะเป็นภาระอท่าน”
“วนอ้าไร้แมาพำนัเสียนาน หาแม่นาไม่รัเียเิพำนัที่วน้า่อน็ไ้”
“ท่านมี ฮูหยินหรือยั” วรารถามเพราะวามอยารู้ หลวนุนหันมามอหน้ายิ้มำๆ
“ยั เิแม่นา้วยอีน็แล้วัน วนอ้าเียบเหามานาน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น