คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่5......หนีเสือประจระเข้TT^TT
ไรท์เตอร์ชอบจงรูปนี้มากๆค่ะ หล่อโฮกกกกกกกกกกกกก~
...............................................................................................................................................................
วันนี้เริ่มงานแร้กกกกกกกกกกกกก
แต่ฉันยังอยากนอนอยู่บนเตียงนานจังเลย นี่ฉันต้องคอยตามสอดแนมนายคิมคีย์หรือนายเกย์คีย์นั่นเอง แล้วอย่างงี้ฉันต้องตามนายนี่นานถึง5เดือนซินะ อร๊างงงงงงงงงงงง!!!!!!ฆ่าฉันที
“ซิทนีย์ แกจะนอนตายอยู่ในห้องรึยังไงฮะ”
เสียงของฮานึลดังขึ้น อะไรของมันเข้ามาก็โวยวายกินยาบ้ามางัยฮะ!!!!!
“ขี้เกียจอ่ะ ฉันไม่อยากไปทำตัวเป็นคนบ้าเดินตามนายคีย์ไปนู่นไปนี่”
ฉันบิดขี้เกียดพร้อมกับย่นอุบอิบ
“ฉันว่าฉันอยากจะเดินตามนายจงจมูกเบี้ยวนั่นนานๆรึยังไงกันฮะ แกเอาเหอะน่าไหนๆก็สมัครมาแล้วไอ้งานแบบนี้อ่ะ”
ว่าแล้วยัยฮานึลก็เดินออกไปจากห้อง ไอ้นี่เข้ามาโวยวายแค่นนี้เนี่ยนะ
เฮ้อ……….วันอันแสนสุขของฉันกลายเป็นโครตวันซวยเลย
ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าผมให้เหมือนคนปกติที่สุด(อ้าวทุกวันนี้เธอไม่ใช่คนรึ) คือว่าในกระเป๋าของฉันมีแต่กล้องและก็ของสำหรับการช่วยอำพรางตัวไปนู่นไปนี่ รู้สึกตัวเองจะมาเป็นสายสืบมากกว่าปาปารัสซี่อีกนะเนี่ย แล้วฉันจะพกแว่นตาไปทำม้ายยยยยยยย หมวกก็ด้วยยยยยยยย
ฉันออกมานั่งละเลงอาหารเช้าที่มีโซทำไว้ให้ทุกคน ไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลยฉัน รู้สึกว่าตอนนี้ทุกคนหน้ามุ่ยกันมากๆ ให้ตายเถอะ...........
หน้าคอนโด เวลา 10 โมงเช้า
“งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ 10 โมงเช้าทุกคนในวงใช้หนี้เนี่ยจะไปในที่ของตัวเอง นี่คือใบที่เหล่าหนุ่มๆจะไปกันในวันนี้ พอถึงบ่าย3โมง เรามาเจอกันที่หน้าคอนโด โอเคม่ะ!!!”
ยัยฮานึลสั่ง
“โอเค~”
เสียงของยัยวีต้าอืดดดดดดด แกขึ้นอืดแล้วเหรอเนี่ยฮะ สงสัยวีต้าจะบูด(วีต้าบูด คิดได้นะยะ)
ฉันมองใบกระดาษที่เขียนว่ากิจวัตรประจำวันของนายจงฮยอนทำอะไรบ้าง เริ่มแรกนายนี่จะมานั่งกินกาแฟที่ร้านประจำชื่อร้านคือ สดจากไร่ สงสัยของเค้าจะสดจริงๆ ฉันแอบเดินตามนายนี่มาเรื่อยๆจนถึงร้านนี้ แต่ฉันไม่ได้ตามเข้าไปด้วย เพราะฉันไม่ชอบกลิ่นกาแฟได้กลิ่นแล้วจะอ้วกกกก
ผ่านไป 5 นาที
นายนี่ยังนั่งจิบกาแฟสบายใจเฉิบ ให้ตายเถอะพ่อคู้นนนนนนนนนนนนจะอารมณ์เย็นไปหนาย แต่หลังจากที่ฉันบ่นได้ไม่นานฉันก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกคุ้นๆหน้า ใครหว่า? ใครน้อ??
ปิ๊ง!!!+o+!!!!
ฮ๊า!!!!ใช่แล้วนี่มันไวโอลิน หัวหน้าวง เริ่ด นี่นา กิ๊กกับนายจงเหรอเนี่ย อย่างงี้ยัยฮานึลไม่พลาดอยู่แล้ว ปฏิบัติการหยิบกล้องขึ้นมา
แชะๆๆๆๆๆๆ
ฉันกดชัตเตอร์ของกล้องรัว 55555+ นายจงฮยอนนายเสร็จฉันแน่งานนี้
หลังจากที่ฉันได้ภาพนายจงอย่างหนำใจ และตอนนี้นายจงเองก็เปรมกับกาแฟส๊ดสดจากไร่เรียบร้อยแล้ว กิจวัตรที่2ของนายนี่คือการ เดทกับไวโอลิน!!!!!OoO
อย่าบอกนะว่านายจงฮยอนกับยัยไวโอลินเซ็กซ์ เอ็กซืแตก เป็นแฟนกันหน่ะ โอ้วมายก็อด!!!!! พาดหัวข่าวของวันพรุ่งนี้ได้เลยว่า ตะลึง!!!!!งึงๆ นักร้องขวัญใจสาวๆหลายๆคนมีหวานใจแล้ว อย่างงี้ฉันได้เงินเยอะแน่ๆ
ตอนนี้นายจงฮยอนกับยัยไวโอลินพากันมาเดินที่ย่านเมียงดง โห......ย่านนี้พวกนายไม่พากันไปเที่ยวสถานที่ที่โรแมนติกกว่านี้หล่ะ มาย่านเมียงดง เอาเหอะๆ
ฉันเดินตามนายจงฮยอนมาเป็น1ชั่วโมงเศษ TT^TT พระเจ้าช่างแกล้งลูกนัก น่องจะโป่งมั้ยเนี่ย
ฉันเดินไม่รู้เรื่อง ตอนนี้หิวมากๆแต่เรื่องงานเป็นเรื่องใหญ่
ปัก!!!!!
“อ๊า!!!!ขอโทษค่ะ”
ฉันเดินชนกับหญิงคนนึง ซึ่งตอนนี้ฉันก้มหน้าก้มตาไม่มองทางข้างหน้าอีกแล้ว เพราะหนูหิวเหลือเกิ๊นนนนนนนน
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
เสียงของผู้หญิงคนนี้ทำให้ฉันมองหน้าขึ้น รู้สึกเสียงคุ้นๆนะ
“อ๊ากกกกก!!!!แม่ช่วยหนูด้วย!!!!”
ฉันตกใจร้องออกมาดังลั่น นี่มันยัยไวโอลินนี่
“ไหนแม่คุณคะ?”
เธอทำหน้าตาแอ๊บแบ๊ว แต่ว่าตอนนี้หน้าอกของเธอที่ก้มลงมามันจะทำให้ฉันกำเดากระชูดแล้วนะ
“เปล่าค่ะๆ”
ฉันแก้ตัวพัลวัน
“นี่ของคุณค่ะ ถ่ายรูปสวยดีนะคะ ขนาดมุมไกลๆ.......ยังถ่ายชัดเลยO_O”
ไวโอลินหยิบกล้องที่ฉันทำหล่นตอนชนกับเธอเข้า ตอนนั้นฉันกดดูรูปค้างไว้ อ๊า!!!!!!!!!ทำไมยัยไวโอลินทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยหล่ะ
“จงฮยอนคะ!!!!”
ยัยไวโอลินรีบคืนกล้องให้ฉันแล้วเรียกนายจงเสียงดังลั่น
“ครับ”
“ปาปารัสซี่!!!!”
ยัยไวโอลินชี้มาที่ฉันพลางเกาะแขนนายจงใหญ่ นายจงมองหน้าฉันก่อนที่จะ.......จะ
“เค้ามาถ่ายรูปเราตอนที่อยู่ด้วยกันที่ร้านกาแฟ มีภาพตอนจงกำลังเช็ดปากให้ฉันด้วย”
ยัยนี่ทำการฟ้อง โธ่แม่คู้นนนนนนนนนน พูดขนาดนี้ไม่ขึ้นศาลเลยหล่ะ
“อ๊า!!!!ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”
ฉันทำหน้าตางงงวย ก่อนที่จะใส่เกียร์หมาวิ่งหนีทันที
“อย่าหนีนะ!!!!”
นายจงฮยอนวิ่งตามฉัน
ฉันวิ่งหนีนายจงฮยอน แล้วนายนี่ก็ดันเก่งวิ่งตามฉันตลอดไม่หยุด ตอนนี้ฉันใช้วิชาตัวไวเข้ามาหลบอยู่ในซอกซอย ทำไมที่นี่มันแหม่งๆ
“โฮ่ง!!!!!”
เสียงของหมาดังขึ้นทำเอาฉันสะดุ้ง พระเจ้านี่ฉันจะเจออะไรอีกหล่ะเนี่ย
ฉันหันมองเสียงเห่านั่น แล้วก็พบว่าเป็นหมาตัวใหญ่ ที่ตอนนี้กำลังแยกเขี้ยวใส่ฉัน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!ทำไมมันซวยขนาดนี้เนี่ย
“ไป๊!!!!ไป”
ฉันปัดมือไล่แล้วทำท่าไล่หมาให้ออกไป มันน่ากลัวนะเนี่ย
“โฮ่งๆๆๆๆๆๆ แฮ่!!!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เห่าเฉยๆก้ได้ไม่ต้องขู่เข้าใจม้ายยยยยยยยย”
ฉันเถียงกับหมาสักพัก ไอ้หมาตัวนี้ก็เริ่มเดินเข้ามาใกล้ๆฉันทันที ทีละนิด ทีละนิด..........อีกนิดเดียว.........ไม่อยู่แล้วโว้ยยยยยยยยยยยย
ฉันวิ่งหนีออกมาจากซอยนั้น นี่หนีนายจงจมูกเบี้ยวดันมาเจอหมาบ้าที่กำลังแยกเขี้ยวให้ใช่มั้ยเนี่ย
“โฮ่งๆๆๆๆๆ!!!!”
ไอ้หมาตัวนี้ยังคงวิ่งไล่ฉัน นี่แกปล่อยฉันไปเหอะ!!!!!!
“อ๊ากกกกกกกก!!!!กลัวแล้วจ้า”
ฉันวิ่งพร้อมกับแหกปากร้องกรี๊ดดดดดดดดดๆๆๆๆอย่างเดียว จนคนเค้ามองกันใหญ่ อับอายๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมวันนี้มันโครตวันซวยเลยเนี่ย เพราะนายจงแท้ๆเจอหน้านายทีรัยฉันซวยทุกที (ผมเกี่ยวด้วยหรอเนี่ย)
ฉันวิ่งหนีหมาออกมาที่แห่งหนึ่ง ซึ่งที่ตรงนี้ฉันไม่คุ้น แต่ว่าไอ้บ้าที่ไหนมันมายืนขวางทางหล่ะเนี่ย หลบป๊ายยยยยยยย!!!!
“หลบไปๆๆๆๆๆๆนายคนนั้นหน่ะ”
ฉันตะโกนดังลั่น แต่พอวิ่งเข้าไปใกล้ๆ เฮ้ย!!!!!นายจงฮยอน
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~
เบรกหมาเลยทันที ตอนนี้ฉันหนีเสือปะจระเข้จริงๆ ข้างหน้าของฉันนายจงฮยอน ข้างหลังเป็นหมาบ้าที่ไล่กัดฉัน จะหนีไปทางไหนหล่ะเนี่ย
“อยู่นี่เอง แม่ตัวดี”
นายจงฮยอนว่าพลางฮอบแฮกๆ
“โฮ่งๆๆ!!!!”
ไอ้หมาตัวหนี้ก็ยังไม่เลิกเห่าสักที เอามันออกไปห่างๆฉันที
นายจงฮยอนเดินเข้ามาคว้าแขนของฉันไว้และบีบมันแรงๆ นี่เจ็บนะโว้ยยยยย!!!แขนคนนะไม่ใช้ท่อนไม้
“โอเคๆยอมแล้วๆ แต่นายช่วยไล่หมาไปให้ฉันก่อนได้มั้ย”
นายจงฮยอนมองหน้าฉันและมองไปที่ข้างหลังฉัน แล้วยิ้มออกมาอย่างซาตานสุดๆ
“ได้.....”
ว่าแล้วเค้าก็ก็จัดการไล่หมาด้วยการไปซื้อไก่1ตัวให้หมาตัวนิ้ เพราะว่าร้านขายไก่อยู่ข้างหน้าฉันนี่เอง พอไล่หมาตัวนี้ไปเรียบร้อยแล้ว นายนี่ก็จัดการลากฉันไปที่ร้านกาแฟ(อีกแล้ว)ฉันแพ้กลิ่นกาแฟ!!!!
“ลบภาพพวกนี้ซะ”
นายจงฮยอนพูดเสียงเรียบแต่ฟังดูน่ากลัว
“โอเคๆ ลบก็ได้”
ที่ฉันยอมง่ายๆก็เพราะว่านายนี่ดันทำสายตาชิ้งๆ+-+อย่างเชือดเชือน นี่ฉันกลัวนายเหมือนกันนะ
“ลบเสร็จแล้ว”
ฉันว่า นายจงฮยอนดึงกล้องไปดูและภาพทั้งหมดก็ถูกลบออกไปจริงๆ
“ทำไมพวกนักข่าวแบบพวกเธอเนี่ย ถึงชอบสอดรู้สดเห็นนักนะไม่มีอะไรทำกันนักรึไงฮะ”
นาย
“อืม”
ฉันได้แต่พยักหน้า และตอบคำว่าอืม อือ ค่ะ ไปแค่เนี้ย เรื่องอะไรจะไปยอมรับง่ายๆหล่ะว่าเราชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน
“ตกลงเธอใช่ปาปารัสซี่รึเปล่า”
“เปล่าค่ะ(ขี้โม๊)”
“อย่างงั้นเหรอ เอาล่ะแค่นี้แหละ เธอไปซะอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
อยากเห็นหน้าแกตายแหละไอ้จมูกเบี้ยว
ฉันเดินออกมาจากร้าน พลางหัวเราะคิกคัก
“55555+ นายจงฮยอนฉันไม่ยอมรับง่ายๆหรอกว่าฉันเป็นปาปารัสซี่ แต่เรื่องที่นายให้ฉันลบรูปทิ้งฉันก็ลบแล้ว แต่นานยังอ่อนหัดนัก”
ฉันเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปที่ฉันถ่ายไว้ ฉันเกิดสนุกอยากเอารูปนี้ไปให้พวกเพื่อนๆได้ดูก่อนที่วันนี้ฉันจะต้องเอากล้องไปส่ง 55555+ นายเสร็จฉันแน่ๆ
...............................................................................................................................................................
สงกรานต์นี้ไรท์เตอร์ขอให้ทุกคนเล่นน้ำให้สนุกน๊า ถึงบทที่พระเอกกับนางเอกเจอกันแล้ว ไรท์เตอร์จะอัพต่อไปเรื่อย พอถึงวันสงกรานต์ไรท์เตอร์จะเล่นน้ำให้ฉ่ำแล้วหลังสงกรานต์ไรท์เตอร์จะมาอัพอีกน๊า ถึงบทของแต่ละคนแล้วหล่ะ
ความคิดเห็น