ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
...เธอ
รอเขามาตลอดในช่วงหลาย ๆ ปีที่ผ่านมา
รอเขาอย่างคาดหวังว่า ...เมื่อไหร่กันนะ ที่เธอจะได้พบเจอกับเขาอีกสักครั้ง
แต่ ...โคโรเนโล่ นายจะตบหรือต่อยฉัน ...จะทำร้ายฉันยังไงก็ได้
แต่ช่วยอย่าทำร้ายจิตใจของฉันให้มันมากไปกว่านี้อีกเลยนะ
....เพราะว่าตอนนี้หัวใจของฉัน
...มันไม่มีที่ว่างให้กับบาดแผลใด ๆ อีกต่อไปแล้ว...
...เขา
...ลืมไปเลยว่ามี ‘ใคร’ ที่รอคอยการพบกันอีกครั้งของเขากับเธอมาโดยตลอด
...ลืมไปสนิทแม้กระทั่งตอนที่เธอคนนั้นเดินเข้ามาแล้วบอกว่าเป็นคนรู้จักของเขา
...เพียงแต่เขาจำไม่ได้เลยสักนิดในเรื่องระหว่าง ‘เขา’ กับ ‘เธอ’
...แต่เพียงเขาได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์
...หัวใจของเขาก็เรียกร้องออกมาว่าเธอคือ ‘คนที่เขาคุ้นเคย’
รัล ...เธอเป็นใครกันแน่ ? และเอมิเลียล่ะเป็นใคร ?
...ช่วย ...บอกกับฉันที
...หากว่าคนคนหนึ่งที่มีแต่ความทรงจำต่าง ๆ มากมายแล่นเวียนอยู่ในหัวสมอง...
แต่ถ้าเกิดอีกคนหนึ่งกลับไม่มีความทรงจำเหล่านั้นอยู่เลยแม้แต่น้อย
เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะนำความทรงจำเหล่านั้นมาบวก ลบ คูณ หรือกระทั่งหารอย่างไร
...ผลลัพธ์ที่ได้...
...มันก็ยังคงค่าเป็นศูนย์อยู่ดี...
เขาคนนั้นยังคงรอเธออยู่หรือเปล่านะ ?
ยังรอที่จะได้พบกันอีกครั้งเหมือนที่เธอรู้สึกอยู่หรือเปล่า ?
...แล้วจะยังจำเธอคนนี้ได้อยู่หรือเปล่า ?
ฉันอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนหวานที่เป็นสเป็คของนาย ...แต่โคโรเนโล่
ฉัน ...นายนะ
“...รัล กลับบ้านมั่งเหอะไป” อิเอมิสึว่า เมื่อเห็นขอบตาอันดำคล้ำของร่างบางข้าง ๆ
“ยุ่งน่าอิเอมิสึ !! เมื่อคืนฉันก็แค่นอนน้อยไปหน่อยเท่านั้นแหละ” เสียงทุ้มหวานของผู้หญิงในชุดพร้อมรบดังขึ้นประมาณว่ารำคาญเสียเต็มประดา
“...ฉันมีประชุมที่อิตาลีใต้ตรงเกาะมาเฟียแลนด์น่ะ แต่พอดีขี้เกียจเลยไม่อยากเดินทาง แต่เธอ ...ไปพักที่นั่นหน่อยก็ดีเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มร่างบึกบึนพูด
แต่หญิงสาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “...ไม่เอาล่ะ ฉันก็ขี้เกียจทำตามกฎล้านแปดตอนก่อนที่จะเข้าเกาะที่มีแต่เครื่องเล่นปัญญาอ่อนอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันล่ะ”
“หรอ” ชายหนุ่มหันหน้ามามองหญิงสาว “...อุตส่าห์อยากจะให้เธอไปหาแฟนหนุ่มผมทองชุดทหารของเธอเสียหน่อย”
ร่างบางหน้าขึ้นสีแดงแปร๊ดทันที “...ฉันไม่มีแฟนย่ะ !”
...จริงด้วย โคโรเนโล่ทำงานอยู่ที่นั่นนี่นะ
“...แต่ถ้าเธอไม่อยากไปฉันก็ไม่อยากจะบังคับ เดี๋ยวฉันให้บาจิลไปแทนก็ได้ เจ้านั่นยังไม่เคยไปเลยนี่นา” แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เดินออกไปหาบาจิล ก็ถูกหญิงสาวดึงชายเสื้อเอาไว้เสียก่อน “หืมม ?”
“ฉันไปเอง !” หญิงสาวพูด แต่ก่อนที่จะทันรู้สึกตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป อิเอมิสึก็ชิงหัวเราะออกมาเสียก่อน ร่างบางหน้าขึ้นสี ก่อนจะรีบพูดแก้ตัวให้ตัวเอง “ฉะ ฉันหมายความว่า ให้บาจิลไปเดี๋ยวเจ้านั่นก็ไปทำเอ๋อ ๆ เปิ่น ๆ จนโดนเขานินทาว่าแก๊งพวกเราไม่เอาไหนหรอก”
“...หรอ” อิเอมิสึหัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับหญิงสาวอีกรอบ “แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ ? กำหนดการมันตั้งอีกสองวันนะรัล ไม่ต้องรีบไปเก็บเสื้อผ้าขนาดนั้นก็ได้”
“จะบ้าหรือไง !!? ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ” หญิงสาวแว้ด รีบปิดประตูห้องน้ำในขณะที่ยังมีเสียงหัวเราะของอิเอมิสึไล่ตามหลังมา รัลทรุดตัวนั่งลงกองกับพื้นก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
...จะจำฉันได้ไหมนะ ? โคโรเนโล่ ?
ช่วย ...อย่าลืมฉันเลยนะ
19.13 @ 4/09/54
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
แปะอินโทรไว้ก่อน -w-
แปะอินโทรไว้ก่อน -w-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น