คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Unit 8 : หลอกให้อยากแล้วจากไป :)
สัญญาว่าตอนหน้าหวานหยดจริง ๆ ค่ะ :D (เพราะตอนนี้แต่งถึงบทที่ 11 แล้วค่า XD)
บทที่ 8 : หลอกให้อยาก ...แล้วก็จากไป -,.-
ชายหนุ่มผมสีเทาวิ่งกระหืดกระหอบไปบนถนนที่มีแต่ผู้คนพลุกพล่าน และต่างส่งเสียงดังจอแจจูหูอื้อไปหมด แต่ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งผ่าผู้คนไปเท่านั้น
...แหวนวองโกเล่ หายไปไหนก็ไม่รู้ ชายหนุ่มสบถในใจ ...ของสำคัญขนาดนี้ ลืมได้ไงวะเนี่ย !
ชายหนุ่มวิ่งไปเรื่อย ๆ ตามทางจนมาหยุดที่หน้าบ้านของฮารุ ซึ่งไม่ค่อยมาที่นี่บ่อยนัก แต่ทว่าเขาก็ยังจำเส้นทางได้อย่างแม่นยำ
...ก็ไม่ได้อะไรกับยัยต๊องนี่หรอกนะ เพียงแต่คนที่เขาคิดออกว่าแหวนจะอยู่ที่ใครก็คงจะมีแต่ยัยนี่แค่เพียงคนเดียว ยังไงก็ขอให้อยู่ที่ยัยนี่ด้วยเถอะ เพราะไม่อย่างนั้นเขาก็คงจนปัญญาที่จะเค้นสมองคิดแล้วว่าแหวนจะไปตกอยู่ที่ใคร
ชายหนุ่มกดกริ่งรัวอย่างร้อนใจ แต่จนกระทั่งผ่านไป 5 นาทีแล้วก็ยังคงไม่มีวี่แววหรือแม้แต่เสียงของเจ้าของบ้าน โกคุเดระจึงตะโกนเข้าไปในบ้าน
“ยัยต๊อง !! ออกมาเปิดประตูบ้านสิวะ !” ก็อยากจะเกรงใจพ่อของฮารุอยู่หรอกนะ แต่พอดีเขาร้อนใจจริง ๆ
...เงียบ ไม่มีเสียงใดตอบรับกลับมา ชายหนุ่มรู้สึกกระตุกวูบภายในใจเล็กน้อย จึงตัดสินใจปีนประตูหน้าบ้านของฮารุ แล้วสลัดรองเท้าออกโดยที่ไม่เสียเวลาถอดออก แล้วลองบิดลูกบิดประตูดู
...ไม่ได้ล็อก ?
ชายหนุ่มนิ่งไปสักพัก เหงื่อแตกขึ้นมากลางหลัง ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่หน้าร้อนและแดดวันนี้ก็ไม่ได้อบอ้าวอะไร
...หรือจะเกิดอะไรขึ้นกับยัยบ้านั่น !? หลังจากคิดได้ ชายหนุ่มก็รีบกระชากประตูให้เปิดออกแล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อของหญิงสาวเจ้าของบ้านเสียงดังพอที่จะได้ยินทั่วทั้งบ้าน “ยัยต๊อง ! ยัยบ้า !!! อยู่ที่ไหนน่ะ ? ขานตอบด้วยสิว้อย !! “ พลางเดินไปรอบบ้านชั้นล่างแล้วกระชากประตูทุกบ้านให้เปิดออก
...หลังบ้าน ? ฉับพลันความคิดนี้ก็แล่นเข้ามาในสมอง พลางสบถอย่างโมโหตัวเองที่กว่าจะคิดออกก็เสียเวลาไปหลายนาที
ชายหนุ่มกระชากประตูหลังบ้านที่เป็นห้องซักรีดออก ก่อนจะพบร่างบางที่ตัวเองตามหาอยู่ น่าแปลกที่เขาไม่ได้ดีใจที่หาตัวหญิงสาวเจอ ในสภาพที่ปลอดภัย ตรงกันข้าม สีหน้าของชายหนุ่มกลับฉายแววปวดร้าวอย่างชัดเจน
“...ฮารุ” ชายหนุ่มเรียกชื่อร่างบางอย่างแผ่วเบา อยากจะเอื้อมมือเข้าไปกอดร่างบางที่ตอนนี้ใบหน้าเขลอะกรังไปด้วยคราบน้ำตา อยากจะกระซิบที่ข้างหูเบา ๆ ว่า ‘ไม่เป็นอะไรแล้วนะ’ แต่เขาก็ทำไม่ได้
...เขาคงจะทำได้ ...ถ้าร่างบางกำลังพร่ำเพ้อถึงชื่อเขาอยู่ในตอนนี้
...แต่มันไม่ใช่ชื่อของเขา ...ไม่เคยใช่ชื่อเขาเลย
“...คุณสึนะ” ร่างบางกระซิบเสียงเบา ฮารุในตอนนี้ช่างดูบอบบาง อ่อนแอ และเศร้าสร้อยเสียเหลือเกิน หญิงสาวหลับตาพริ้ม เหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงนิทรา แต่ดูไปดูมาก็เหมือนว่าไม่ได้หลับ เพียงแค่ไม่มีสติอยู่กับตัวเท่านั้น
ชายหนุ่มยิ้มขื่นรู้สึกเจ็บแปลบเหมือนหัวใจจะขาดรอน ก่อนจะย่อเข่านั่งลงข้าง ๆ หญิงสาวแล้วเอื้อมมือไปหยิบปอยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าทัดหูหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มโน้มหน้าลง กระซิบเสียงเจ็บปวดลงข้าง ๆ ใบหูของฮารุ
“...ไม่เป็นไร”
“...คุณสึนะ”
“...ฉันอยู่ตรงนี้ไง ...ข้าง ๆ เธอแล้วนะ”
“...คุณสึนะ”
“...มองมาที่ฉันสักทีสิ”
“...ฮึก”
“...ฮารุ”
โกคุเดระอุ้มร่างบางเข้าแนบอก ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ใช้เท้าเตะเปิดประตูห้องที่มีป้ายติดชื่อเจ้าของห้องอยู่ข้างหน้า
ชายหนุ่มค่อย ๆ วางร่างของฮารุที่ยังไม่ได้สติลงบนเตียง แล้วเอื้อมมือไปห่มผ้าให้
...ยังไงก็คงจะต้องรอดูยัยนี่สักพักล่ะนะ
โกคุเดระยืนมองหญิงสาวสักพักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหันหลังเดินลงมาข้างล่าง ชายหนุ่มนิ่งคิดสักพัก ก่อนจะหมุนตัวไปที่ห้องครัว
...อย่างน้อยถ้ามีอะไรรองท้องตอนตื่นขึ้นมาใหม่ ๆ ก็น่าจะดี แต่ทั้ง ๆ ที่คิดอย่างนั้น พอชายหนุ่มเดินมาถึงห้องครัว ก็ตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
...ก็แหงสิ ! คนอย่างเขาทำกับข้าวอะไรเป็นที่ไหนล่ะ ?
...แล้วไอ้ที่กิน ๆ อยู่ทุกวันนี้ก็เป็นเพียงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่ก็โจ๊กคัพเท่านั้น
...เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ...โจ๊กคัพ ?
ชายหนุ่มดีดนิ้ว ...อย่างน้อยถ้าเป็นโจ๊กคัพเขาก็ยังทำได้ แถมตื่นขึ้นมาใหม่ ๆ ก็น่าจะทานอะไรร้อน ๆ ด้วย อีกอย่าง ...ถึงจะเป็นบ้านฮารุก็น่าจะมีโจ๊กคัพเผื่อเอาไว้บ้างล่ะนะ
...ว่าแล้วก็เปิดหาซะเลย !
โกคุเดระเปิดหาไปเรื่อย ๆ แล้วก็เจอ เขาหยิบออกมาหนึ่งถ้วย เสียบปลั๊กกาน้ำร้อนแล้วนั่งรอ
ติ๊ง ! หลังจากรอไปพักใหญ่ หาต้มน้ำก็ส่งเสียงออกมา ...น้ำเดือดแล้วล่ะมั้ง ? ชายหนุ่มคิดพลางดึงปลั๊กกาต้มน้ำออก เปิดฝาโจ๊กคัพ แล้วเติมน้ำลงไป
“...หอมจัง อ๊ะ ! คุณโกคุเดระ ?” เสียงหวานใสดังขึ้นข้างหลังชายหนุ่ม ทำเอาโกคุเดระตกใจจนเผลอทำน้ำร้อนหกลวกมือตัวเอง “อะ โอ๊ย !!”
“ปะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ?” ร่างบางเมื่อเห็นโกคุเดระมือแดงจากการโดนน้ำร้อนลวก ก็รีบนำกระดาษทิชชู่มาซับมือให้ชายหนุ่ม
โกคุเดระยืนอึ้งปล่อยให้ร่างบางเช็ดมือตัวเอง ก่อนจะรู้สึกตัวแล้วรีบชักมือออก “ธะ เธอ ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ?”
ฮารุถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะใช้สายตามองชายหนุ่มอย่างหน่าย ๆ “จะตื่นได้ยังไงกันล่ะคะ ? ก็ไม่ได้หลับตั้งแต่แรกแล้วนี่นา”
ชายหนุ่มมีสีหน้าช็อคจัด “งั้นเธอก็ได้ยินหมดเลยอะดิ ?!!!”
เพียงแต่ร่างบางมองมาที่โกคุเดระอย่างงง ๆ “ได้ยินอะไรกันคะ ? ฮารุแค่เป็นลมนิดหน่อยเอง หรือว่าตอนที่ฮารุเป็นลมไป คุณแอบนินทาอะไรฮารุหรือเปล่าคะ ?” ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มอย่างจับผิด
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็รู้สึกผิดหวังเล็ก ๆ ที่ร่างบางไม่ได้ยินสิ่งตัวเองพูดเลยแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มดันโจ๊กคัพที่ตอนนี้ครบตามเวลารอทานแล้วไปทางหญิงสาว ฮารุมองหน้าโกคุเดระเล็กน้อยก่อนจะรับมากิน
ระหว่างที่รอร่างบางกินโจ๊ก ชายหนุ่มก็นึกอะไรออก
...เกือบจะลืมเหตุผลที่มาบ้านยัยบ๊องนี่แล้วมั้ยล่ะ ?
“...นี่” ชายหนุ่มเริ่มพูด “เห็นแหวนของฉันมั้ย ?”
หญิงสาวหยุดกึก ก่อนจะเงยหน้ามามองโกคุเดระด้วยแววตาเฉยเมย แล้วพยักหน้าช้า ๆ “ค่ะ อยู่ที่ฮารุเอง” ก่อนจะวางชามโจ๊กแล้วพูดต่อ “งั้นเดี๋ยวฮารุไปหยิบมาให้แล้วกันนะคะ” ก่อนจะเดินไปที่หลังบ้าน ...เวลาผ่านไปพักใหญ่จึงเดินกลับเข้ามาที่ห้องครัวอีกครั้ง แล้วแบมือที่มีแหวนวองโกเล่วายุวางอยู่ยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่ม “...อ่ะ”
ชายหนุ่มรับแหวนที่อยู่ในมือของหญิงสาวมาก่อนจะสวมเข้าไปที่นิ้วกลางข้างขวา ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ บ้านของฮารุ ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่คาใจตัวเองอยู่ตั้งแต่เข้าบ้านฮารุออกมา “...ว่าแต่พ่อของเธอล่ะ ?”
“ไม่อยู่แล้วค่ะ” ร่างบางว่าก้มหน้าก้มตาตักโจ๊กเข้าปาก
แต่ชายหนุ่มช็อคทันที ...จะบ้าหรือไง ตอนนั้นที่เขาเดินมาส่งยัยต๊องนี่เขายังเห็นเงาของพ่อของฮารุอยู่ในบ้านอยู่เลย หรือเงานั่นจะเป็นวิญญาณกันนะ ?!! แล้วอีกอย่าง ...ทำไมเวลาพูดถึงพ่อที่เสียไปแล้ว ยัยนี่ยังก้มหน้าก้มหน้ากินโจ๊กอย่างสบายใจได้อยู่อีกนะ ?
“...ไปต่างประเทศน่ะค่ะ” หญิงสาวเติมประโยคต่อจนจบ
ชายหนุ่มลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ “...แล้วเธอก็อยู่บ้านคนเดียวเนี่ยนะ ?” ...ยัยบ้านี่ พูดซะคิดไปไกลหมด !
“ออกจะบ่อยออกค่ะ เพราะคุณพ่อต้องไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อย ๆ”
“ไม่ได้หรอก ถึงจะโตแล้วแต่เธอก็เป็นผู้หญิงนะ !! แถมยังเผลอเปิดประตูบ้านทิ้งไว้โดยที่ไม่ล็อกประตูอีก” ชายหนุ่มบ่นยาวเป็นไฟ ...ก็มันจริงนี่ !! ไม่รู้ว่ายัยนี่ลืมหรือตั้งใจจะเปิดบ้านต้อนรับโจรกันแน่ !
“ขี้บ่นจริง ๆ” ฮารุอุบอิบ แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรออกไป ...นั่นเป็นเพราะว่าเธอกะจะกลับมาปิดที่หลังหรอกน่ะ ! “...แล้วฮารุมีทางเลือกอื่นที่ไหนล่ะคะ ?”
โกคุเดระถอนหายใจหน่าย ๆ ก่อนจะยกมือถือขึ้นมากดเบอร์ที่ไม่ค่อยจะโทรไปเท่าไหร่นัก “ซาซางาวะหรอ ? พอดีอยากจะขอให้ฮารุไปนอนพักที่นั่นน่ะได้มั้ย ?” มีเสียงตอบรีบอ่อย ๆ กลับมาที่ปลายสายนิดหน่อย “...มีญาติมางั้นหรอ ? งั้นไม่เป็นไร”
“ได้มั้ยคะ ?” ฮารุพูด น้ำเสียงประชดประชัน โกคุเดระหันมามองแบบหงุดหงิดเล็กน้อย เล่นเอาหญิงสาวแทบจะหลุดก๊ากสมน้ำหน้าออกมา
โกคุเดระจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปกดเบอร์อีกเบอร์แทน ซึ่งเป็นเบอร์ที่เขาโทรหาบ่อยที่สุดในช่วงนี้ “(...) อาเจ๊หรอ ? พอดีมีปัญหานิดหน่อย กะจะโทรมาปรึกษารุ่นที่สิบน่ะ (...) อืม พอดีมีปัญหานิดหน่อย ไม่รู้ว่าจะให้ฮารุไปพักที่บ้านใครดีน่ะ (...) เปล่า ไม่ใช่หรอก บ้านรุ่นที่สิบคนเยอะเกินไป แล้วก็ไม่อยากรบกวนด้วย (...) ก็นอกจากซาซางาวะก็ไม่รู้จะขอให้ใครช่วยแล้ว (...) เจ๊จะบ้าหรือไง ? ยัยนั่นเป็นผู้หญิง ผมเป็นผู้ชายนะ !!! (...) ยังไงยัยนั่นก็ไม่ยอมหรอก (...) ก็ยัยนั่นเป็นผู้หญิงจะให้อยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง (...) กะ ก็มันไม่เหมือนกัน !!! (...) เออ ๆ จะลองบอกยัยนั่นดูก็ได้ ชิส์ !!” โกคุเดระกดวางสายอย่างอารมณ์เสีย
“มีอะไรหรอคะ ?” ฮารุถามเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของชายหนุ่ม
“...ท่าทางว่า”
“...”
“...ฉันจะต้อง”
“...”
“...นอนกับเธอแล้วล่ะ ...ฮารุ”
“...!!!!!”
SPECIAL PART : การคุยโทรศัพท์ของเบียงกี้กับโกคุเดระ
กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง
เสียงโทรศัพท์แผดเสียงร้องไปทั่วบ้าน หญิงสาวผมสีม่วงแดงเดินออกมาก่อนจะพูดตอบโทรศัพท์กลับไป ซึ่งก็ไม่ใช่จากใคร จากน้องชายสุดน่ารักในไส้ของเธอเอง J
“...ฮัลโหล”
(อาเจ๊หรอ ? พอดีมีปัญหานิดหน่อย กะจะโทรมาปรึกษารุ่นที่สิบน่ะ)
“สึนะไม่อยู่บ้าน มีอะไรปรึกษาฉันก็ได้นี่ ฮายาโตะ”
(อืม พอดีมีปัญหานิดหน่อย ไม่รู้ว่าจะให้ฮารุไปพักที่บ้านใครดีน่ะ)
“...แล้วจะให้ฮารุมานอนที่นี่อย่างนั้นหรอไง ?”
(เปล่า ไม่ใช่หรอก บ้านรุ่นที่สิบคนเยอะเกินไป แล้วก็ไม่อยากรบกวนด้วย)
“...แล้วไม่มีใครอีกแล้วหรอที่พอจะให้ช่วยได้น่ะ ?”
(ก็นอกจากซาซางาวะก็ไม่รู้จะขอให้ใครช่วยแล้ว)
“...ก็ไม่เห็นยาก เธอก็อยู่เป็นเพื่อนฮารุสิ”
(เจ๊จะบ้าหรือไง ? ยัยนั่นเป็นผู้หญิง ผมเป็นผู้ชายนะ !!!)
“...ก็ลองบอกฮารุก่อน ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่”
(ยังไงยัยนั่นก็ไม่ยอมหรอก)
“...แล้วฮารุอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้หรือไง ?”
(ก็ยัยนั่นเป็นผู้หญิงจะให้อยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง)
“...แหม น่าอิจฉาฮารุจังเลยนะ ทีพี่อยู่คนเดียวตั้งบ่อย เธอไม่เห็นจะเป็นห่วงพี่บ้างเลย”
(กะ ก็มันไม่เหมือนกัน !!!)
“...หึหึ หรอ J”
(เออๆ จะลองบอกยัยนั่นดูก็ได้ ชิส์ !!) ก่อนที่น้องชายคนเดียวของเธอจะกดตัดสายไป เบียงกี้หัวเราะหึหึกับโทรศัพท์ “อ้าว ...กลับมาแล้วหรอจ๊ะ รีบอร์น ?”
“คุยกับใครหรอเบีบงกี้ ? ท่าทางมีความสุขดีนี่” เด็กน้อยสวมชุดสูทถาม ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็แอบฟังมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว
เบียงกี้อมยิ้มเล็กน้อย “...ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ก็แค่น้องชายในไส้ที่คลานตามกันมากำลังจะโตเป็นหนุ่มเท่านั้นแหละ J” ก่อนจะเอื้อมมือลงไปอุ้มรีบอร์นขึ้นมา “...ไปหาหม่าม้ากันเถอะจ้ะ”
20.49 @ 16/08/54
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
คงจะจบไม่เกิน 18 บทค่ะ
ตอนหน้า หวาน & น่ารักสุด ๆ !!
พลาดแล้วจะเสียใจร้อยเปอร์เซ็นค่ะ !!
ความคิดเห็น