คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Unit 7 : ฝันร้าย (Nightmare) ?
บทที่ 7 : ฝันร้าย (Nightmare)
“อะ อืม” ร่างบางพยายามที่จะยกเปลือกตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้น ก่อนจะพบว่าแสงแดดอุ่น ๆ ที่พยายามริดรอดผ่านแพขนตาหนาเข้ามานั้นชวนให้แสบตา จนร่างบางน้ำตาแทบไหลเลยทีเดียว
“ตื่นแล้วหรอ ฮารุจัง ?” เสียงหวานใสดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่ปลายผมสีน้ำตาลส้มจะทิ่มใบหน้า เหมือนกำลังหยอกหญิงสาวเล่น
ฮารุที่ตอนนี้ลืมตาตื่นได้เต็มที่แล้ว มองสำรวจไปที่รอบ ๆ ตัว ก่อนจะพบว่าตรงที่ ๆ เธอนอนอยู่ไม่ใช่บนเตียงสีขาวสะอาดของทางรีสอร์ทแต่อย่างใด แต่กลับเป็นเพียงเบาะสำหรับนั่งเหมือนอยู่ในรถทัวร์
...หืม ? ...รถทัวร์ ?
เคียวโกะที่ตอนนี้พอจะสังเกตเห็นแววตาสงสัยของฮารุออก คลี่ยิ้มบาง ๆ แล้วเล่าเรื่องแบบคร่าว ๆ “...เมื่อเช้าปลุกฮารุจังเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น โกคุเดระคุงเขาเลยอาสาช่วยอุ้มฮารุจังมานอนบนรถน่ะจ้ะ เพราะว่าถ้าจะรอฮารุจังตื่น ก็คงจะเดินทางกลับบ้านกันสายเกินไป”
เพียงแต่ร่างบางยิ่งฟังก็ยิ่งสงสัยในสิ่งที่เคียวโกะเล่า “ไม่ตื่นหรอคะ ?”
เคียวโกะยังไหล่เล็กน้อย “ไม่รู้สิ ? ก็เห็นโกคุเดระคุงเขาบอกว่าเมื่อคืนฮารุจังอยู่เล่นกับพวกแรมโบ้คุงจนดึก เลยเพลียน่ะจ้ะ” ร่างบางพูดก่อนจะมองไปที่เสียงอึกทึกที่เกิดขึ้นข้าง ๆ เบาะเธอ กลับกลายเป็นว่านั่นเป็นเสียงของแรมโบ้ที่กำลังทะเลาะอยู่กับอี้ผิงนั่นเอง “อ๊ะ !! แรมโบ้คุง อี้ผิงจัง อย่าทะเลาะกันสิจ๊ะ...” เพียงแต่ฮารุไม่ทันรอฟังจนจบ
“...เมื่อคืนนี้ ?” ร่างบางพึมพำก่อนจะยกมือทั้งสองข้างกุมศรีษะ เพราะภาพที่เหมือนฝันที่เกิดขึ้นเมื่อคืน กำลังผุดขึ้นมาในความทรงจำ
...ฟ้าสีดำกำมะหยี่ที่มีดวงดาวเป็นล้านส่องแสงเป็นประกายนั่น
...กลิ่นเค็มเกลือของทะเล และความรู้สึกหยาบของทรายที่เท้าสัมผัส
...ภาพเคียวโกะกำลังกอดกับ ...สึนะ ?
ร่างบางที่ตอนนี้น้ำตาเอ่อคลอ พูดพร่ำกับตัวเองว่าความทรงจำนั้นเป็นเพียงแค่ฝัน เป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่น่ากลัวเกินความเป็นจริง ...เพียงเท่านั้น ก่อนจะนึกอะไรออก ซึ่งเป็นความคิดที่ทำให้หน้าซีด ๆ ของฮารุดูมีสีเลือดขึ้น
...ถ้าเป็นความจริง ตอนที่เธอเดินกลับหอพักก็น่าจะจำได้สิ ?
...แต่นี่กลับไม่มีความทรงจำนั้นอยู่เลยแม้แต่น้อย
...อีกทั้งที่โกคุเดระบอกว่าเธอเล่นกับพวกแรมโบ้จนดึกดื่นค่ำคืนอีก
ร่างบางหลับตาพริ้ม ก่อนจะบอกกับตัวเองว่า ‘เลิกกังวลได้แล้ว’ แล้วก็ผล็อยหลับไปอีกรอบในที่สุด
...เพียงแต่ว่าร่างบางไม่ได้คาดคิดเลย
...ว่าเธอก็ไม่ได้มีความทรงจำตอนที่เธอเล่นกับแรมโบ้เลยสักนิด
...แล้วอีกอย่างความเค็มปร่าของน้ำตา ...และความหวานปนขมที่ติดอยู่บนริมฝีปากแดงระเรื่อนั่น
...มันไม่เหมือนจริงเกินไปหน่อยหรือ ?
รถทัวร์แล่นมาจอดตรงหน้าประตูบ้านของฮารุก่อนที่เธอจะโบกมือขอบคุณที่อุตส่าห์ขับมาส่งเธอถึงหน้าบ้าน
ร่างบางหอบกระเป๋าใบใหญ่เดินเข้าบ้านอย่างทุลักทุเล ก่อนจะวางไว้ที่ห้องซักรีดของบ้าน แล้วเริ่มต้นค้นเสื้อผ้าที่ใช้แล้วเพื่อที่จะทำการซัก ก่อนจะยัดเสื้อผ้าทั้งหมดลงเครื่องซักผ้าเพื่อที่จะกดปุ่มซักภายในครั้งเดียว
ฮารุขยี้หัวอย่างหงุดหงิดตัวเอง เพราะนึกขึ้นได้ว่าเสื้อผ้าที่เธอกำลังใส่อยู่ตอนนี้เป็นชุดเดียวกับเมื่อคืน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องซักรีดโดยที่ไม่ลืมหยิบชุดใหม่ติดมือไปด้วย
ฮารุเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดสบาย ๆ สำหรับอยู่บ้าน แล้วนำชุดที่ตัวเองสวมเมื่อกี้นี้โยนเข้าเครื่องซักผ้าแบบไม่ใส่ใจ
ร่างบางเหลือบมองไปที่กระเป๋ากระเป๋าใบยักษ์ที่ขนาดไม่ต่างจากใบแรงสักเท่าไหร่ (ที่เธอเพิ่งจะเคลียร์เสร็จไปเมื่อตะกี้นี้) พลางถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ
...ไม่น่าแบกอะไรไปเยอะแยะเลยแฮะ
หญิงสาวเบ้หน้า นั่งลงกับพื้นเพื่อที่จะหยิบสัมภาระของตัวเองไปจัดไว้ตรงที่ ๆ มันเคยอยู่และควรจะอยู่ (อย่างที่เคยเป็นก่อนที่เธอจะจับมันยัดลงกระเป๋าเหมือนปัจจุบัน)
ฮารุเดินเข้าไปจัดแปรงสีฟัน ยาสีฟัน และอุปกรณ์ทำความสะอาดไว้ในห้องน้ำ ก่อนจะสะดุ้งตกใจเพราะได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังกุกกักออกมาจากเครื่องซักผ้า
...กุกัก กึกกัก
ร่างบางมองไปที่เครื่องซักผ้าอย่างขวัญเสีย พลางหายใจเข้าลึก ๆ อย่างระงับความกลัว ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปุ่มปิดเครื่องซักผ้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
เครื่องซักผ้าดับไปแล้ว เพียงแต่หญิงสาวกลับลังเลที่จะล้วงมือเข้าไปหยิบสิ่งแปลกปลอมนั้นออกมา
...หายใจเข้าลึก ๆ เอาไว้ฮารุ แล้วหยิบมันออกมาที่เดียว จบ !
ฮารุเตือนสติตัวเองก่อนจะกลั้นหายใจ แล้วล้วงมือเข้าไปในถังซักผ้าที่ตอนนี้มีน้ำอยู่เกือบเต็มถัง แต่พอคว้าออกมาแล้วกลับทำสีหน้าแปลก ๆ เหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองหยิบออกมา
...เปลือกหอย ?
ร่างบางทรุดตัวลงนั่ง รู้สึกเหมือนกับตัวเองแทบจะไม่หลงเหลือแรงหายใจ “...ไม่จริงน่ะ” ฮารุพึมพำก่อนจะล้วงมือเข้าไปในตัวเครื่องซักผ้าอีกรอบ เพราะจากเสียงที่เกิดขึ้น ไม่น่าจะเกิดจากเปลือกหอยอันเล็ก ๆ เพียงแค่อย่างเดียว
เมื่อรู้สึกจากสัมผัสที่ปลายนิ้วว่ามีบางสิ่งบางอย่างอยู่ที่ก้นเครื่องซักผ้า หญิงสาวจึงรีบหยิบออกมา ก่อนจะหน้ามืดกระทันเมื่อเห็นสิ่งที่ตัวเองถืออยู่
...แหวนที่มีทรายติดอยู่ ?
...ถ้าเธอจำไม่ผิด รู้สึกว่าพวกสึนะจะใส่แหวนกันทุกคนล่ะสินะ ?
ความจริงที่เธอเคยคิดว่าเป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่อยากจะลืมมากที่สุด เริ่มปรากฏให้เห็นอีกครั้ง พร้อม ๆ กับมี ‘ฉาก’ ใหม่เพิ่มขึ้นมา ร่างบางรู้สึกปวดแปลบเข้ามาในหัว
...คุณโกคุเดระสินะ ที่มาช่วยเราเอาไว้ ?
ฮารุยกสองมือขึ้นปิดหน้า เหมือนไม่อยากจะยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น แล้วเอนหลังพิงกับเครื่องซักผ้า ปล่อยให้น้ำตาที่น่าจะไหลลงมาตั้งแต่ตอนเช้า ไหลลงมาเป็นสาย
...เจ็บจัง
...จะเป็นไปได้ไหมนะ ?
...ที่ความจริงอันโหดร้ายนั่น
...จะกลายเป็นฝันร้ายไปเสียที
17.23 @ 16/08/54
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
ตอนนี้สั้นจังค่ะ -__-;;
แต่คราวนี้มีข่าวดีมาแจ้งค่ะ J
พระเอก – นางเอกของเรื่อง
ตอนหน้า เขาจะได้หวานกันแล้ว (ล่ะมั้ง ? :P)
ความคิดเห็น