คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Unit 6 : ท่ามดาวประกาย (100%)
บทที่ 6 : ท่ามดาวประกาย
...ฮารุเหม่อมองไปที่ทะเลสีครามที่ซัดเข้ากับหาดทรายสีขาวสะอาดตาอย่างบ้าคลั่ง
...ทำไมนะ ?
...ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกคิดว่าถ้าทน ๆ ไปแบบนี้สักพัก คงจะตัดใจได้
...แต่มันก็ไม่ใช่
ฮารุถอนหายใจก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงระเบียงที่ยื่นออกไปภายนอกห้องพัก ที่มีเพียงไม้ขัดมันกั้นไว้ไม่ให้ตกลงไปข้างล่างเพียงเท่านั้น ร่างบางรับอากาศบริสุทธิ์ก่อนจะหลับตาพริ้ม ทั้ง ๆ ที่ตัวยังคงเปียกจากการลุยกับน้ำทะเลไปเมื่อกี้
“ฮารุจัง เสร็จแล้วจ้ะ” ร่างบางในผ้าเช็ดตัวผืนเล็กกับมือที่ถือผ้าเช็ดตัวอีกผืนเดินออกมาจากห้องน้ำ “...ฮารุจัง เอ๊ะ ?”
เคียวโกะร้องอย่างแปลกใจเมื่อเดินไปที่ระเบียงแล้วเจอร่างบางที่ตัวเองตามหาอยู่นอนหลับในชุดที่เปียกน้ำซกพิงเสาอยู่ในท่านั่ง “ฮารุจัง ...มานอนตากลมทั้ง ๆ ที่เปียกอยู่เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกนะ” เคียวโกะกระซิบ มือแตะตัวฮารุเบา ๆ
ร่างบางที่ถูกปลุกขยับเปลือกตาขึ้นช้า ๆ “...เคียวโกะจัง อาบน้ำเสร็จแล้วหรอคะ ?” ฮารุว่าก่อนจะเดินอย่างมึน ๆ เข้าไปในห้องแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวกับอุปกรณ์อาบน้ำเดินเข้าห้องน้ำไป “รีบ ๆ ไปแต่งตัวเถอะนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบาย...” ร่างบางยิ้มก่อนจะปิดประตู
“...อืม” เคียวโกะกระซิบกับตัวเอง มองไปที่ ๆ ที่ร่างบางเคยนั่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหาชุดในห้อง (ที่นี่เป็นหาดส่วนตัวของวองโกเล่ คนที่มาพักจึงมีแต่พวกเขาเท่านั้น)
เคียวโกะสวมชุดที่เลือกไว้อย่างดี ก่อนจะนอนแผ่หลาลงบนเตียงเดี่ยวขนาดใหญ่
...ทำไมนะ
...ขนาดฉันทำกับเธอขนาดนี้เธอยังเป็นห่วงฉันอีกหรอ ?
...ทำไมเธอไม่โกรธผู้หญิงนิสัยเสียอย่างฉันบ้าง ?
“...ขอโทษนะ ฮารุจัง”
สองสาวเดินลงมาที่ชายหาดตรงตามเวลาที่นัดกันเอาไว้ (หกโมงเย็น) ร่างบางเดินไปที่ซุ้มบาร์บีคิวที่ทางแฟมิลี่จัดเตรียมเอาไว้
รีบอร์นเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินมาจึงประกาศออกมา “...งั้นมาเริ่มกินกันเลยเถอะนะทุกคน” พูดจบทุกคนก็เริ่มหยิบเนื้อมาเสียบไม้ด้วยความหิวจัด
“อ๊ะ ! แรมโบ้จัง ไม่ได้นะคะ ต้องเอาไปปิ้งให้เนื้อสุกก่อนนะถึงจะทานได้” ฮารุว่า แย่งไม้ที่เสียบเนื้อเยอะเกินหน้าที่ออกมาจากมือเล็ก ๆ ของเด็กน้อยชุดวัวที่กำลังจะงับเนื้อทั้ง ๆ ที่ยังไม่สุก
แรมโบ้ร้องไห้โวยวายเสียงดังจนทุกคนหันมามอง ร่างบางหันไปยิ้มขอโทษแหย ๆ เล็กน้อย “เอาคืนมาเลยนะฮารุ ! คุณแรมโบ้หิวจะตายอยู่แล้ว ก็กว่าจะปิ้งสุกมันตั้งนานนี่นา !!”
ฮารุถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบของกินที่อยู่ข้าง ๆ จนเด็กน้อยต้องตาลุกวาวเพราะนั่นเป็นผลไม้ที่ตัวเองชอบที่สุด “งั้นทานองุ่นนี่ไปก่อนแล้วกันนะคะแรมโบ้จัง ส่วนบาร์บีคิวฮารุจะปิ้งให้เอง ...ทานช้า ๆ แล้วกันนะคะ”
เจ้าวัวน้อยพยักหน้าโดยแทบที่จะไม่ทันคิด ก่อนจะคว้าองุ่นที่อยู่ในมือร่างบางไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางส่ายหน้าอย่างหน่าย ๆ ก่อนจะหยิบไม้จำนวนมากมาเสียบเนื้อแล้วย่างให้เจ้าวัวน้อยที่คอยสาวปามอยู่
ฮารุรอจนบาร์บีคิวที่ปิ้งเอาไว้สุกทั้งหมด ก่อนจะวางเอาไว้ที่จานของแรมโบ้จนพูนแล้วหยิบใส่จานของตัวเอง 4-5 ไม้ ก่อนจะหันไปพูดกับเคียวโกะ
“...ฮารุจะลงไปกินที่ชายหาดทางนั้น ฝากเคียวโกะจังช่วยดูแลเด็กสองคนนี้ให้หน่อยนะคะ” เมื่อเห็นร่างบางพยักหน้าตอบตกลง ฮารุจึงคว้าจานของตัวเองก่อนจะเดินลงไปที่ชายหาดที่อยู่ไกลออกไปจากซุ้มบาร์บีคิวพอสมควร
ร่างบางมองไปที่ท้องฟ้าสีแดงสด ก่อนจะนั่งลงบนหาดทรายโดยไม่กลัวว่าชุดตัวสวยของตัวเองจะเลอะ แล้วเหม่อมองไปที่ที่ว่างข้าง ๆ ตัวเอง
...เบื่อจังเลย บรรยากาศเดิม ๆ แบบนี้
...นั่งคนเดียวแบบเดิม
“...มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว พื้นมันสกปรกนะยัยติ๊งต๊อง”
...และคน ๆ เดิม
“...คุณอีกแล้วหรอคะ คุณโกคุเดระ ?” ร่างบางมองไปที่ชายหนุ่มผมสีเทาที่แอบตามมาตาเขียว “...ทำไมยิ่งหนีก็ยิ่งเจอนะ” ร่างบางพึมพำทั้ง ๆ ที่ในใจก็แอบรู้สึกดีเล็กน้อย
ชายหนุ่มนั่งลงข้าง ๆ ร่างบาง “...เธอนี่” โกคุเดระว่า “...ชอบอยู่คนเดียวนักหรือไงนะ ?”
ฮารุสวนกลับทันทีทันใด “ใช่ซะที่ไหนล่ะคะ !!!” ...ไม่ใช่ ‘ไม่ชอบ’ แต่ ‘ไม่มี’ คนอยู่ด้วยต่างหากเล่า หญิงสาวเบ้หน้า
“หรอ” โกคุเดระว่า เงียบไปพักใหญ่ “...นี่ ยัยบ๊อง”
“...คะ ?” ฮารุหันไปถามเสียงขุ่นมัว ‘บ๊อง’ ‘ต๊อง’ กับ ‘บ้า’ เรียกเธอด้วยคำที่มันฟังดูดีกว่านี้ไม่ได้หรือไงนะ !!?
“...ฉันน่ะคิดได้แล้วนะ” ชายหนุ่มเว้นช่วงไว้แปบนึง “...สิ่งที่เราทำกันอยู่น่ะ”
“...?” ฮารุมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างแปลกใจ “...เรื่องคุณสึนะกับ ...เคียวโกะจังน่ะหรอคะ ?”
“อืม” โกคุเดระว่า ยังคงเหม่อไปที่ทะเล “ฉันจะให้สองคนนั้นมาเดินเล่นที่นี่ตอนกลางคืน แล้วจะให้ซาซางาวะสารภาพรักกับรุ่นที่สิบ...”
ฮารุสะอึก สายตาเจ็บปวด ก่อนจะพยายามปั้นสีหน้ากับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด “...ละ แล้วทำไมต้องเป็นตอนกลางคืนด้วยล่ะคะ ?”
ชายหนุ่มหันขวับมามองร่างบางอย่างแปลกใจ “เห็นเธอทำท่าเหมือนว่าคุ้นทางดี นึกว่าจะรู้อยู่แล้วซะอีก” โกคุเดระว่า “...ก็ที่นี่น่ะ ตอนกลางคืนดาวเยอะและสวยมากเลยนะ”
ร่างบางหลบตา ...เธอรู้อยู่แล้ว
...บรรยากาศที่โรแมนติกขนาดนั้น
...บรรยากาศเธอเคยคิดว่าจะมาที่นี่กับสึนะแล้วจะสารภาพรักกับสึนะอยู่บ่อย ๆ
...แค่ถามเพื่อเผื่อจะฟังผิดเท่านั้นเอง
ร่างบางยิ้มฝืด “...เคยมาแบบไปเช้าเย็นกลับน่ะค่ะ”
ชายหนุ่มหันมาจ้องหน้าเธอแบบไม่เชื่อ ก่อนจะถอนหายใจแล้วถามคำถามที่เล่นเอาเธอสะอึก “...แล้วจะทำไหม ?”
“...” ร่างบางนิ่งเงียบ เหม่อมองไปที่ทะเลที่ถูกอำนาจของแสงอาทิตย์ทำให้เป็นสีแดงเฉดเดียวกัน
“...ว่าไง ?”
“...ทำสิคะ” ร่างบางยิ้มเหยียดให้กับความกลัวที่พุ่งขึ้นมาจุกคอหอยของตัวเอง ก่อนจะปั้นน้ำเสียงปกติที่สุดตอบคำตอบที่ตัวเองกลัวที่สุดออกไป
“...จะไม่เสียใจใช่มั้ย ?” ชายหนุ่มว่า มองมาที่ร่างบางอย่างเป็นห่วง
ร่างบางหันขวับไปมอง แววตาของเธอเล่นเอาสีหน้าของชายหนุ่มเจ็บแปลบ
...ทั้ง ๆ ที่เธอต้องฝืนตัวเองขนาดนั้น
...ทั้ง ๆ ที่เธอต้องเจ็บหัวใจตัวเองขนาดนี้
...เขา ทำไมชอบหาเรื่องให้เธอตลอดเลยนะ ?
“...ไม่” ร่างบางกระซิบเสียงแผ่ว “...ไม่เสียใจ” สายตาเหม่อมองไปที่ชายตรงหน้า คำตอบที่ดูเหมือนจะไม่ใช่สำหรับคำถามของเขา แต่เป็นเพื่อปลอบใจของตัวเองเสียมากกว่า
ชายหนุ่มฝืนยิ้ม เอื้อมมือไปวางบนหัวร่างบางเบา ๆ
“สองทุ่มนะ ที่นี่ บอกซาซางาวะด้วย...”
หญิงสาวในชุดนอนตัวบาง ยืนหน้าชาเหมือนถูกตบแรง ๆ หลาย ๆ ที เพราะเมื่อหลังจากที่ทำใจว่าจะต้องมาได้แล้ว ก็รีบเดินมา แล้วก็ต้องมาเจอภาพบาดใจตรงหน้านี้
...เคียวโกะจังกับคุณสึนะกำลังยืนกอดกัน
...บอกไปแล้วสินะ
...ต้อง ...ดีใจสิ
...จะร้องไห้ทำไมกัน
...ยิ้มสิ ...ยะ ยิ้ม...
...เจ็บจัง
“...ไหนเธอบอกว่าจะไม่เสียใจไง” เสียงที่เหมือนจะคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง
...เคยได้ยินเสียงนี้จากไหนนะ ?
...แต่ทำไมจำชื่อของเจ้าของเสียงไม่ได้เลย
“...ถ้าทำแบบนี้เธอจะเลิกเสียใจไหมนะ ?” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง มือที่คุ้นเคยจับไหล่ร่างบางที่ยืนเอาหน้าซบกับต้นไม้ให้หันหน้ามาเผชิญหน้า
“...เธอคงจะโกรธสินะถ้าฉันทำ” มือหนาเชยคางร่างบางขึ้น
...ใครกันนะ ?
...น้ำตาบังมิดจนมองไม่เห็นหน้าคนคนนั้นเลย
“...เอาเป็นว่าขอโทษแล้วกันนะ”
...ขอโทษทำไมกันนะ ?
“...ฮารุ” เสียงทุ้มลึกนั้นเงียบลงไปก่อนจะได้รับสัมผัสแผ่วเบาของบางอย่างแทน
...นภาสีมืดมิดที่พร่างฟ้าไปด้วยดวงดาวทอแสงมากมาย
...เสียงคลื่นสีครามกระทบเข้ากับหาดทรายสีขาวนวลละเอียดดังขึ้นเรื่อย ๆ
...รสจูบที่อ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความเศร้า และความเจ็บปวด ?
ริมฝีปากบางหยักลึกถอนออกจากกลีบกุหลาบบางสีชมพูสดของร่างบางช้า ๆ อย่างเอื้องเอื่อยเหมือนยังอยากลิ้มรสความหวานดั่งมีมนต์สะกดให้หวานล้ำนั้นต่อ
...ผมสีเทา ?
ความคิดสุดท้ายแล่นผ่านหัวก่อนสติจะดับวูบไปในอ้อมแขนของชายหนุ่มตรงหน้า
17.49 @ 23/07/54 (เขียนวันนี้จริง ๆ นะ =[]=;;)
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
ดองอองออง ... =___=;;
รอนานมั้ยคะ ? จขบค.ว่ารีดเดอร์ต้องน้ำลายแตกฟองกันแล้วแน่ ๆ เลย ฮ่า ๆ
ตอนนี้กำลังหมดแม็กคิดตอนต่อไปไม่ออก เลยอยากให้รอกันไปอีกหน่อย -,.-
ปล. ตอนต่อไปมันอีกนาน แน่ ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยแล้วกันนะคะ -__-;;;
ความคิดเห็น