คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Unit 5 : ความทรงจำ
บทที่ 5 : ความทรงจำ ( The memory of ‘someone’)
...บรรยากาศที่คุ้นเคย
...ลมเย็น ๆ โชยพัดพาเอากลิ่นเค็มเกลือของชายหาดมาด้วย
...ฮารุถอนหายใจ ...ไม่ได้มาที่นี่นานแล้วเหมือนกันนะ
...ทั้ง ๆ ที่นี่เป็นที่ที่มีแต่ความทรงจำในวัยเด็ก
...และ
...ยังเป็นที่ที่ เธอเจอกับ ‘เขา’ เป็นครั้งแรก
...เขาจะยังจำเธอในตอนนั้นได้อยู่ไหมนะ ?
‘เธอ เธอคนนั้นน่ะ ?’ เสียงชายหนุ่มดังขึ้นด้านหลัง ผมสีน้ำตาลอ่อนพัดกันยุ่งจนดูเหมือนสิงโตตัวน้อย ๆ
เด็กสาวร่างบางหันไปมองรอบตัวเมื่อไม่เห็นมีใครอยู่ จึงถามถึงตัวเอง ‘...ฮารุหรอคะ ?’
‘ฮื่อ’ เด็กชายว่าก่อนจะวิ่งเข้ามาหาฮารุ ส่วนเธอก็ทำได้เพียงยืนงง ๆ ‘...เมื่อกี้ทำหน้าเศร้าจังเลย เป็นอะไรหรือเปล่า’
‘...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ’ ฮารุว่า ส่ายหน้าเบา ๆ เหมือนกำลังงงว่าเขาเห็นเธอทำสีหน้านั้นทั้ง ๆ ที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวได้ยังไง
เด็กชายยิ้ม ก่อนจะโยนกระป๋องโค้กไปให้เด็กหญิงที่นั่งหน้าเอ๋อแต่ก็คว้ารับไว้ ฮารุมองกระป๋องที่ตัวเองถือเอาไว้อย่างมึน ๆ เพราะไม่รู้ว่าเด็กตรงหน้านั้นให้ตัวเองเอาไว้ทำไม ? ‘...ดื่มสิ อร่อยดีนะ’ เด็กชายว่าแล้วนั่งลงบนพื้นทรายก่อนจะเหม่อมองไปที่ทะเลเงียบ ๆ
ฮารุมองไปที่เด็กชาย ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ แล้วเปิดกระป๋องโค้กก่อนจะกระดกขึ้นดื่ม ‘...ทำไมถึงเอาไอ้นี่ให้ฮารุล่ะคะ ?’ เด็กหญิงถามมองไปที่เด็กชายที่เอาแต่เหม่อมองทะเลตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว
เด็กชายผมสีน้ำตาลอ่อนนั่งนิ่ง ‘...ฉันน่ะ อยู่โดยไม่มีพ่อมาตลอดเลย’ เด็กชายเกริ่น ทำให้ฮารุมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจ เพราะมันไม่ใช่คำตอบของคำถามที่เธอต้องการ แต่ก็ยอมฟังไปเงียบ ๆ ‘ตั้งแต่เกิดมาก็เจอพ่อเพียงแค่ 2 ปีครั้งเท่านั้นล่ะมั้ง บางครั้งก็สามปี แต่ฉันก็ไม่ได้เสียใจเลยนะ เพราะยังมีแม่อยู่ ไม่เสียใจเลย...’ เด็กชายพูดเหมือนกำลังปลอบใจตัวเอง แววตาแสดงความเหงาออกมา
ฮารุไม่รู้จะทำยังไง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหลังของเด็กชายข้าง ๆ เบา ๆ
...รู้สึกเหมือนมันสลับกันยังไงไม่รู้แฮะ เด็กหญิงคิดในใจ
...อะ อาจจะถูกแล้วล่ะมั้ง ..ร่างบางปลอบใจตัวเอง
‘...ฮารุก็เหมือนกันค่ะ’ ฮารุโพล่งออกไปโดยไม่ทันได้คิด ‘คุณแม่ของกับคุณพ่อของฮารุก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ฮารุเหมือนกัน แล้วก็ชอบให้ฮารุมาเที่ยวกับพี่เลี้ยงตลอดเลย !’ พูดจบร่างบางก็ส่งกระป๋องโค้กในมือให้เด็กชายข้าง ๆ ก่อนจะคิดอะไร ‘...ดื่มโค้กมั้ยคะ ? อะ เอ๊ะ’
...มันชักจะผิดขึ้นแล้วนะ ! ต้องให้เด็กผู้ชายปลอบใจเด็กผู้หญิงเซ่ เด็กหญิงคิดในใจก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเอื้อมมือมาให้เด็กชายที่ร่างเล็กกว่าตัวเองจับ ‘ยะ ยังไงก็อย่าเศร้าเลยนะคะ เพราะยังไงก็ยังมีฮารุที่เป็นเพื่อนอยู่ทั้งคน’
เด็กชายเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือฮารุเอาไว้แล้วลุกขึ้นยืน
‘...อื้ม ขอบใจนะ ฮารุ ?’ เด็กชายว่าทวนชื่อของเด็กหญิงเบา ๆ
‘ค่ะ ฮารุ’ หญิงสาวยิ้มก่อนที่ประโยคถัดมาจะทำให้สาวน้อยวัย 9 ขวบใจเต้นเบา ๆ
‘...ฮารุ’ เด็กชายว่าก่อนจะยิ้มน่ารักให้เด็กหญิง ‘...ต้องไปหาคุณแม่แล้ว ไปก่อนนะฮารุ !!’ เด็กชายโบกมือให้ไกล ๆ แล้วหันหลังวิ่งออกไป
...รอยยิ้มที่สดใสเหมือนน้ำทะเล แต่ก็ดูใจดีเหมือนผืนนภา
เด็กหญิงมองเหม่อไปที่ท้องฟ้าก่อนจะพึมพำออกมาแบบตกใจเบา ๆ ‘อ๊ะ ! ยังไม่ได้ถามชื่อเลยนี่นา !!’
ร่างบางอมยิ้มให้กับความทรงจำเก่า ๆ ก่อนจะลงมือขนสำพาระลงจากรถตู้ไปไว้ในห้องพักที่ต้องพักร่วมกับเคียวโกะ อี้ผิงและเบียงกี้
เคียวโกะวิ่งกระหืดกระหอบมาหาฮารุด้วยสีหน้าตื่นเต้นและดีใจในคราวเดียวกัน “ฮารุจัง ! ห้องพักสวยมาก ๆ เลยล่ะ ห้องอาบน้ำก็กว้างมากด้วย รีบ ๆ เอาของขึ้นไปบนห้องเร็ว ๆ เถอะนะ”
ฮารุหันไปมองเคียวโกะด้วยแววตาดีใจไม่แพ้กัน “...จริงหรอคะ ?! ดีจังเลย งั้นรอแปบนึงนะคะ” ฮารุว่าก่อนจะลงมือยกสำพาระของตัวเองออกจากรถบัส “พอขึ้นไปสำรวจห้องพักเสร็จแล้ว เราลงไปเล่นน้ำกันดีมั้ยคะ เคียวโกะจัง ?”
“อืม ทะเลสวยมาก ๆ เลย รีบ ๆ เอาของไปเก็บเถอะฮารุจัง งั้น.. เดี๋ยวฉันช่วยแล้วกันนะ” เคียวโกะว่าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของฮารุมาถือไว้
“อะ เอ่อ ขอบคุณนะคะเคียวโกะจัง” ฮารุว่า “...งั้นเรารีบขึ้นไปบนห้องพักกันดีกว่านะคะ” ร่างบางว่าก่อนจะวิ่งขึ้นไปที่ล็อบบี้โรงแรมด้วยของพะรุงพะรังเต็มแขน
“เคียวโกะจัง เสร็จหรือยังคะ ?” ฮารุที่ตอนนี้ใส่ชุดว่ายน้ำวันพีชตะโกนเข้าไปถามในห้องน้ำ ก่อนที่จะมีเสียงพึมพำออกมาจากในห้องน้ำ แล้วเคียวโกะที่อยู่ในชุดทูพีชตัวจิ๋วจะเดินออกมาด้วยท่าทางไม่ค่อยมั่นใจ
“...ฮารุจัง ดูดีไหม ?” ฮารุมองไปที่ร่างบางตรงหน้าที่ใส่ทูพีชสีม่วงก่อนจะยกนิ้วโป้งขึ้นมา
“แจ่มมากค่ะฮาฮิ หุ่นดีแบบเคียวโกะจังน่ะ ใส่อะไรก็ขึ้นค่ะ” ฮารุว่าก่อนจะไปคว้ามือเคียวโกะเอาไว้ “...งั้นรีบ ๆ ลงไปเล่นน้ำกันเถอะนะคะ ฮารุอยากว่ายน้ำจะตายแล้ว”
เคียวโกะพยักหน้าเล็กน้อย ทั้งสองคนวิ่งลงมาที่ชายหาดโดยที่ใส่เสื้อยืดตัวยาวสีขาวคลุมทับไว้ ก่อนจะมองหาพวกสึนะที่ลงมาเล่นน้ำกันก่อนแล้ว
“...ฮาฮิ ! พวกคุณสึนะไปเล่นน้ำถึงที่ไหนกันนะเนี่ย ?” ฮารุว่า
“...อืม อ๊ะ ! นั่น ยามาโมโตะคุงนี่นา” เคียวโกะว่าชี้นิ้วไปที่ผู้ชายหน้าตาดี (สุดๆ) ผิวสีแทนน้ำผึ้งที่ไม่ใส่เสื้อโชว์หน้าท้องสมบูรณ์แบบที่ตอนนี้กำลังโบกมือยิ้มร่าให้พวกเธออยู่
“งั้นแสดงว่าพวกคุณสึนะต้องอยู่ตรงนั้นแน่ ๆ เลยค่ะ ...ไปเถอะค่ะเคียวโกะจัง” ร่างบางว่าวิ่งโร่ไปทางที่ยามาโมโตะยืนโบกมืออยู่
“...แฮก ๆ คุณยามาโมโตะ” ฮารุว่าหอบแฮกเพราะรีบวิ่งมาหาชายหนุ่ม “พวกคุณสึนะอยู่ไหนคะ ?”
“อ๋อ ฮ่า ๆๆๆๆ พวกนั้นก็เล่นน้ำอยู่ทางนั้นไง ?” ยามาโมโตะพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางที่สึนะ โกคุเดระ เรียวเฮ แรมโบ้ อี้ผิง และรีบอร์นเล่นน้ำอยู่
ฮารุหันหน้าไปมองตามทางที่ยามาโมโตะว่า ก่อนจะสำรวจทุกคนที่ยืนสาดน้ำตัวเปียกซกใส่กันอยู่
...แรมโบ้กับอี้ผิงที่ตอนนี้ใส่ชุดเดิมของตัวเองแต่เปลี่ยนเป็นผ้ายืดกำลังว่ายน้ำเล่นอยู่บนห่วงยางอันเดียวกัน และกำลังทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
...รีบอร์นที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำเด็กและมีแพยางสีเขียวที่เพ้นท์ลายลูกตาสองลูกสีเหลือง
...เรียวเฮที่ตอนนี้ใส่กางเกงว่ายน้ำขาสั้นสีดำกำลังดำน้ำด้วยท่าแปลก ๆ (เหมือนทุกที) ก่อนจะยืนขึ้นโบกมือให้เคียวโกะทำให้เห็นกล้ามเนื้อเซ็กซี่อยู่บนหน้าท้องสีแทนนั้นอย่างเต็มตา
...โกคุเดระที่ตอนนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำ (ที่ดูเหมือนไม่เต็มใจลงเล่นน้ำแต่โดนใครสักคนดึงลงมา) กำลังยืนตัวเปียกทะเลาะกับเรียวเฮที่ตอนนี้ลุกขึ้นมาพร้อมเถียงเรียบร้อยแล้ว
ฮารุมองไปที่ร่างโปร่งอย่างแปลกใจ ...ตัวดูบางแต่หน้าท้องก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง ใบหน้าที่ดูจะสวยก็ไม่เชิง จะหล่อก็ไม่เชิง ผิวก็ขาว ขาวกว่าฮารุแถมผิวยังดูนุ่มนิ่มบอบบางยิ่งกว่าเคียวโกะอีก ดูอย่างกับคุณหนูผู้ดีแหนะ ผมสีเทาที่ตอนนี้เปียกน้ำ ทำให้คุณโกคุเดระดู...
...เซ็กซี่ชะมัด
ฮารุทำตาโตอย่างตกใจความคิดตัวเอง แค่เพราะว่าเมื่อวานเขาช่วยเธอเอาไว้แค่นี้มันทำให้เธอเห็นภาพหลอนเลยหรอเนี่ย ?!
ร่างบางหันไปมองยามาโมโตะอย่างถามหาคนที่เธอมองหาอยู่ ชายหนุ่มยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะชี้ไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่กำลังเดินมาทางนี้พร้อมกับแบกกระป๋องโค้กเยอะแยะมากมายก่ายกอง
ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของร่างบาง “...พวกเราไม่ได้ใช้สึนะเลยนะฮารุ แต่เจ้าหนูบอกว่าทุกคนเวลาเล่นน้ำอาจจะหิวน้ำเอา เลยใช้ให้สึนะ (ที่เป็นบอส) ไปซื้อให้น่ะ”
...เปล่า
...เธอไม่ได้ตกใจเพราะกระป๋องโค้กที่ตอนนี้กลิ้งหล่นลงไปตามทาง
...หรือตกใจเพราะสงสารสึนะ
...แต่เพราะ
ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกลมพัดตีไปมาจนดูยุ่งเหมือนหัวของสิงโตน้อย ๆ รอยยิ้มใจดีที่ส่งมาให้พวกเธอที่เขาคิดว่ากำลังหิวน้ำ ช่างดู...
...สดใสเหมือนน้ำทะเล แต่ก็ดูใจดีเหมือนผืนนภา
...เหมือนอะไรขนาดนี้นะ ?
“อ้าว ! ฮารุดื่มสิ อร่อยดีนะ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนโยนกระป๋องโค้กมาให้ร่างบางที่รับมันมาด้วยใบหน้าเหลอหลา
...ประโยคนี้ คุ้น ๆ แฮะ
ฮารุหยิบขึ้นมาแล้วกระดกกระป๋องขึ้นดื่ม ก่อนจะถามอะไรเบา ๆ เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกมา “...คุณสึนะเคยมาเที่ยวที่นี่ไหมคะ ?” ร่างบางถามส่งสายตาต้องการคำตอบมาให้สึนะ
“...เอ๋ ? อะ อืม” สึนะว่า ก่อนจะเปิดกระป๋องโค้กแล้วกระดกขึ้นดื่มบ้าง “...ก็ น่าจะเคยมาตอนเด็ก ๆ ครั้งหนึ่ง” สึนะว่า ก่อนจะอมยิ้มขำ ๆ
“...”
“...มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งด้วยตอนนั้นน่ะ” สึนะว่าพยายามทบทวนความคิดของตัวเอง “...ชื่ออะไรสักอย่าง แต่ตอนนั้นยังเด็กเลยลืมไปแล้ว”
“...!!” ฮารุมีสีหน้าตกใจ แต่ชายหนุ่มไม่ได้สังเกตเห็น
“...รู้สึกเหมือนตอนนั้นตั้งใจจะเข้าไปปลอบเธอมั้ง แต่ตัวเองกลับถูกปลอบเองซะได้” สึนะว่าก่อนจะเงียบไปมองไปที่ทุกคนที่ตอนนี้กำลังเล่นน้ำทะเลอยู่อย่างมีความสุข
เสียงน้ำทะเลกระทบชายฝั่ง ลมเย็น ๆ ต้นมะพร้าวสูงใหญ่ที่อยู่เหนือหัวตอนนี้โบกไปมา ลมโชยพัดพากลิ่นเค็มเกลือของทะเล ฮารุเหม่อมองไปที่น้ำทะเลสีใสราวกับมรกตเจียระไนดั่งเพชร ก่อนจะหลับตาแล้วถอนหายใจ
“...หรอคะ”
...เรื่องนี้มันชักจะยากขึ้นไปทุกทีแล้วสินะ
9.46 @ 18/07/54
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
แต่ง 18 แต่อัพ 28 เพราะว่า...
...วันนี้เป็นวันเกิดของไรเตอร์นั่นเอง ^0^// (14 แล้วค่ะ T^T)
เม้นท์ + โหวต + แอดเป็นเฟจเวอริจเพื่อเป็นของขวัญด้วยแล้วกันนะคะ J
ความคิดเห็น