คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Unit 3 : คำอธิษฐาน
บทที่ 3 : คำอธิษฐาน
วันนี้ก็เป็นวันทานาบาตะแล้ว
วองโกเล่ (บ้านสึนะ) จัดงานนี้ขึ้นอย่างครื้นเครง มีทั้งป้ายผ้าขนาดใหญ่ ทั้งต้นไผ่ที่สูงชะลูดเกือบถึงจุดสูงสุดของหลังคาบ้าน
...วันนี้แล้วสินะ ที่เธอจะต้องทำคำที่เธอสัญญาเอาไว้กับเคียวโกะให้เป็นความจริง ทั้ง ๆ ที่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอเองจะทำสำเร็จหรือเปล่า
...แต่ถ้าพูดถึงเรื่องคุณโกคุเดระ
เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเผลอไปบอก ‘เรื่องนั้น’ ที่เคียวโกะขอให้เธอช่วยกับเขาไปได้ยังไง
...แล้วก็ยิ่งแปลกใจยิ่งกว่าที่เขายอมช่วยเธอ ทั้ง ๆ ที่ตัวเธอยังไม่ได้เอ่ยปากขอร้องให้ช่วยเลยสักคำ
“คุณฮารุ มาช่วยทำงานตรงนี้หน่อยได้ไหมคะ ?” เด็กน้อยสวมชุดจีนเดินมาสะกิดฮารุ ฮารุยิ้ม อย่างน้อยเราก็ยังมีเด็กพวกนี้คอยอยู่เป็นเพื่อนล่ะนะ
“ค่ะ อี้ผิงจัง” ฮารุยิ้มร่า ก่อนจะเดินไปทางที่มีหม่าม้า เคียวโกะ แรมโบ้ ฟูตะ และเบียงกี้ยืนอยู่
ห้องนั่งเล่นบ้านซาวาดะ
“ตอนนี้ก็ได้เวลาเขียนคำอธิษฐานแล้ว ขอให้ทุกคนเขียนคำอธิษฐานที่ตัวเองอยากให้เป็นจริงมากที่สุดลงในกระดาษแผ่นเล็ก (ที่ใหญ่ ๆ ?) ที่ทางเราเตรียมไว้นะ” เด็กน้อยหน้าตาน่ารักสวมชุดสูท พูดขึ้นตอนเวลา 6 โมงเย็น ซึ่งตอนนี้ฟ้าก็เริ่มขึ้นสีจัดแล้ว
ทุกคนหยิบพู่กันออกมา ก่อนจะลงมือเขียนคำอธิษฐานของตน
...ฮารุยิ้ม มองไปที่ทุกคนที่ตั้งหน้าตั้งใจเขียนคำอธิษฐานของตัวเอง
...เธอเองก็อยากจะตั้งใจเขียนแบบนั้นบ้าง
...แต่อีกใจหนึ่ง เธอเองก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าคำขอของเธอคงไม่มีวันจะเป็นจริง
“ฮารุ เขียนอะไรลงในกระดาษนั่นหรอ ?” เจ้าตัวเล็กในชุดวัว ที่แสนน่ารักน่าเอ็นดูเดินมาหยุดอยู่ที่ข้าง ๆ ฮารุ ก่อนจะถามไปแคะขี้มูกไป ฮารุยิ้มให้กับความไร้เดียงสา
“บอกไม่ได้หรอกค่ะ แรมโบ้จัง เพราะไม่อย่างนั้นถ้าฮารุบอกไป คำอธิษฐานของฮารุก็จะไม่เป็นจริงน่ะสิคะ”
แรมโบ้พูดออกมาโดยที่ไม่ยั้งคิด “คุณแรมโบ้น่ะนะ ขอว่าอยากให้มีอมยิ้มอันเบ้อเร่อที่ใหญ่เท่าบ้านสึนะ แล้วก็อยากกินองุ่นของโปรดให้เยอะ ๆ เลยย” เด็กน้อยว่าอย่างใสซื่อ โดยไม่สนใจคำพูดของฮารุที่พูดมาแม้แต่น้อย
สาวน้อยใสชุดจีนกระโดดขึ้นมาบนโต๊ะ “ไม่ได้นะแรมโบ้ ! คุณสึนะบอกแล้วไงว่า คำขอนั้นต้องมาจากใจจริงสิถึงจะสมหวัง” อี้ผิงว่า
เจ้าวัวน้อยหน้าบึ้งก่อนจะโวยวายออกมา “หนวกหูน่ะเจ้าเหม่ง ! ก็คุณแรมโบ้อยากได้แบบนี้จริง ๆ นี่นา” ก่อนจะกึ่งกระโดดกึ่งวิ่งหนีออกไป
“แรมโบ้ ! หยุดนะ !!”
ฮารุยิ้มออกมานิด ๆ
...นั่นสินะ เธอลืมไปได้ยังไง
...คำขอต้องมาจากใจจริง
...ถึงแม้จะไม่เป็นจริงก็ไม่เป็นไร
...ขอแค่มันออกมาจากใจก็เพียงพอ
ฮารุคิดในใจก่อนจะลงมือเขียนคำอธิษฐานของตน
...จะทุ่มครึ่งแล้ว ฮารุนึกพลางเหลือบมองไปที่นาฬิกา
ตอนนี้พวกเขาทานอาหารเลี้ยงวันทานาบาตะที่นานะตั้งใจทำเป็นอย่างดี เสร็จเรียบร้อยแล้ว ...ได้เวลาสักทีสินะ
ฮารุผุดลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดให้ทุกคนในห้องได้ยิน “เอ่อ ...ทุกคนคะ ...ทุ่มครึ่งแล้วเราเอาคำอธิษฐานออกไปแขวนไว้บนต้นไผ่กันดีไหม ? เพราะตอนสองทุ่มจะมีการจุดดอกไม้ไฟที่งานโรงเรียนน่ะค่ะ”
ทุกคนทำท่าคิดก่อนจะพยักหน้า “งั้นเอาคำขอนี้ไปแปะกันเถอะนะ เจ้าหนู ?” ยามาโมโตะว่า ก่อนจะค่อย ๆ ทยอยเดินออกไปข้างนอกทีละคน
ฮารุดึงมือโกคุเดระเอาไว้ก่อน แล้วลากออกไปที่ห้องข้าง ๆ
“อะไรของเธอฮะ ยัยบ้า ?” โกคุเดระว่าอย่างหัวเสีย
“ยัยบ้าอะไรกันล่ะคะคุณโกคุเดระ ก็ตอนนั้นคุณโกคุเดระบอกฮารุเองว่าจะช่วยฮารุนี่นา” ร่างบางเหลือบมอง ตาเขียวปั้ด
“...มีอะไรก็ว่ามา”
“งั้นฟังนะคะ พอทุกคนผูกคำอธิษฐานเอาไว้กับต้นไผ่เรียบร้อยแล้ว ฮารุจะบอกให้ทุกคนไปดูดอกไม้ไฟกันที่งานโรงเรียน แล้วฮารุก็จะให้คุณสึนะอยู่กับเคียวโกะจังที่บ้าน โดยจะบอกว่าเคียวโกะจังรู้สึกไม่ค่อยสบาย...” ฮารุว่า ประโยคหลังมีแววเจ็บปวด
“...แล้วรุ่นที่สิบจะยอมอยู่ที่นี่กับซาซางาวะหรือไง ?”
ฮารุหลบตา ก่อนจะพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก “...ก็คุณสึนะออกจะออกอาการเป็นห่วงเคียวโกะจังขนาดนั้นนี่คะ”
ชายหนุ่มถอนหายใจ ...เขาไม่น่าพูดออกมาเลยสินะ ก่อนจะพยายามเปลี่ยนเรื่อง “...ไม่รีบไปผูกคำอธิษฐาน เดี๋ยวที่ข้างบนก็เต็มหรอก” โกคุเดระว่า ก่อนจะเดินจูงมือฮารุออกไปข้างนอกบ้าน
ร่างบางถอนหายใจ “ฮารุก็ไม่ได้ตั้งใจจะผูกอยู่แถว ๆ ข้างบนอยู่แล้วนี่คะ...” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง ...ว่าแต่ว่า
...พวกเขาสนิทกันถึงขนาดเดินจับมือถือแขนกันแล้วหรือเนี่ย ?
ร่างบางเลือกผูกคำขอของตัวเองตรงที่บริเวณกลาง ๆ ของต้นไผ่ เพราะข้างบนที่เต็มหมดแล้วจริง ๆ อย่างที่ชายหนุ่มว่า
พอผูกเสร็จทั้งสองคนก็เดินไปรวมกลุ่มกับทุกคนที่ยืนรออยู่ตรงทางเข้าบ้าน ฮารุขยิบตาเล็ก ๆ ให้เคียวโกะนิดหนึ่ง เพราะทั้งคู่ได้เตรียมการกันมาเรียบร้อยแล้ว
“งั้นเดี๋ยวทุกคนไปชมดอกไม้ไฟที่งานโรงเรียนกันเถอะนะคะ ส่วนคุณสึนะ...” ฮารุว่าประโยคหลังหันไปมองหน้าของสึนะ “เคียวโกะจังรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย คุณสึนะช่วยอยู่เป็นเพื่อนเคียวโกะจังหน่อยได้มั้ยคะ ? เพราะฮารุต้องนำทางไปโรงเรียนสตรีของฮารุน่ะค่ะ”
“อ๋อ อืม ๆ” สึนะว่าอย่างเขิน ๆ
ฮารุยิ้มก่อนจะสะกิดหลังเคียวโกะแล้วกระซิบเบา ๆ “เคียวโกะจังคะ พออยู่กับคุณสึนะต้องบอก...” ฮารุสะอึก “..บอกความในใจให้ได้นะคะ”
เคียวโกะพยักหน้าก่อนจะยิ้มนิด ๆ “ขอบคุณมากนะ ฮารุจัง...”
ฮารุยิ้มเศร้าอย่างปวดแปลบที่ใจก่อนจะหันไปตะโกนบอกทุกคนที่รออยู่ “...งะ งั้นเราไปกันเถอะนะคะ ฮารุจะนำทางเอง”
แสงสีสันสดใสพุ่งขึ้นไปกระจายอยู่บนท้องนภาสีดำ ซึ่งทำให้แสงสีเหล่านั้นดูเด่นขึ้นมาเป็นเท่าตัว
ร่างบางนั่งมองดอกไม้ไฟหลายสีกระจายอยู่บนท้องฟ้าเสียงดังปัง อยู่ภายใต้เงาของต้นไม้ใหญ่ ทุกคนป่านนี้คงไปเดินเที่ยวงานโรงเรียนที่มีของขายอยู่เต็มไปหมดอยู่ล่ะมั้ง ? ฮารุคิดในใจ
...ป่านนี้เคียวโกะจะบอกรักกับคุณสึนะไปหรือยังนะ ?
...ป่านนี้ทั้งสองคนจะทำอะไรอยู่ ?
ร่างบางกระชับเสื้อเข้าหาตัว ทั้ง ๆ ที่ตอนกลางวันอากาศยังอุ่นอยู่เลยแท้ ๆ แต่ทำไมพอตกกลางคืนมันถึงได้หนาวเหน็บขนาดนี้นะ ? เธอคิด
...หรือว่าเป็นเพราะเธออยู่คนเดียวกันแน่ ?
“ปล่อยเอาไว้แบบนี้จะดีหรอ ?” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นข้าง ๆ ต้นไม้ ร่างบางไม่ได้ตกใจอะไร เพราะตอนนี้เธอก็ชักจะชินกับการที่ผู้ชายคนนี้โผล่ขึ้นมาเงียบ ๆ ซะแล้ว
“...” ฮารุไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ร่างบางเบือนหน้าหนีออกไปฝั่งตรงข้าม
“...สองคนนั้นน่ะ ?” ชายหนุ่มต่อคำถามของตัวเองให้จบ พยายามเพ่งมองสีหน้าของหญิงสาวตรงหน้า แต่เนื่องจากว่าตอนนี้เป็นเวลากลางคืน ซ้ำร้ายยังมีเงาของต้นไม้มาบังเอาไว้อีก
“...ดีสิคะ คุณโกคุเดระ” ร่างบางว่า เสียงราบเรียบ “...ทั้งสองคนใจตรงกันจะไม่ดีได้ยังไง ?”
“...หรอ” ชายหนุ่มว่า พลางถอนหายใจเบา ๆ
“...”
“...ถ้าเธอคิดแบบนั้นก็ดี”
ชายหนุ่มผมสีเทาวิ่งกลับไปบ้านสึนะอย่างรีบร้อน ทั้ง ๆ ที่งานโรงเรียนยังไม่เลิก โดยแก้ตัวกับคนอื่น ๆ ว่า ‘ลืมของเอาไว้ที่บ้านของรุ่นที่สิบ’
โกคุเดระค่อย ๆ ย่องเข้าไปตรงทางหน้าบ้าน เพราะไม่อยากให้สองคนที่นั่งอยู่ในบ้านได้ยินเสียงของตัวเอง ก่อนจะรีบรุดไปที่ต้นไผ่แล้งพลิกหาคำอธิษฐานของร่างบางอย่างรีบร้อน
...เจอแล้ว ชายหนุ่มคิดในใจเมื่อเจอคำขอของหญิงสาว ทำไมเขียนเยอะขนาดนี้นะ ? ก่อนจะอ่านมันอย่างละเอียด
‘...ไม่รู้ว่าตอนนี้จะยังทันที่จะขอคำอธิษฐานนี้อยู่หรือเปล่า ?
ฮารไม่เคยอยากให้ท่านทำคำขอของฮารุเป็นจริงคนแรกหรือว่าเป็นคนสุดท้าย และฮารุก็ไม่ได้อยากขอให้พวกท่านทำคำขอของฮารุเป็นจริง
...แต่ขอให้พวกท่านเหลือบมองมาที่คำขอของฮารุ โดยไม่หัวเราะเยาะก็เพียงพอ ...’
โกคุเดระอ่าน ก่อนจะทำสีหน้าปวดแปลบตรงประโยคสุดท้าย
‘…ขอให้คุณสึนะมองมาที่ฮารุบ้างได้ไหมคะ ?’
ชายหนุ่มยิ้มฝืดอย่างเจ็บปวด ก่อนจะคว้าหาคำขอของตัวเองที่อยู่ไม่ได้ไกลไปกว่าคำขอของหญิงสาวเท่าไหร่แล้วหยิบปากกาเมจิกสีดำมาระบายทับคำขอของตัวเองเบา ๆ
...ตลกดี
...สาวทอผ้ากับหนุ่มเลี้ยววัวคงลำบากใจกันน่าดูเลยสินะ
‘…ขอให้ฮารุมองผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งบ้างได้ไหม’
...น่าแปลกที่เขาไม่ได้ขอให้ตัวเองเป็นมือขวาของรุ่นที่สิบ
...โกคุเดระยิ้มเศร้า
...คำขอของใครจะเป็นความจริงกันแน่นะ ?
8.27 @ 15/07/54
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
ช่วงนี้อัพนิยายไม่ค่อยได้ เพราะต้องเตรียมตัวสอบ T T
แต่มีข่าวดีจะมาบอก...
บทหน้า คู่นี้จะหวานกันแล้วนะคะ :D
ความคิดเห็น