คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Unit 1 : เจ็บ ( Hurt )
บทที่ 1 – Hurt
“ฮาฮิ ! คุณสึนะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ร่างบางวิ่งเข้ามาทักผู้ชายหน้าหวานผมสีน้ำตาลโกโก้อย่างร่าเริง
“อ้าว ฮารุ มาตั้งแต่เช้าเลยหรอ ?” สึนะถามเพราะนาน ๆ ทีเขาจะออกจากบ้านเช้าขนาดนี้ แต่ทำไมไม่รู้ทุก ๆ เช้าเขาจะเจอฮารุในระหว่างทางเดินไปโรงเรียนอยู่เสมอ
ร่างบางยิ้มขื่น ...สึนะจะรู้ไหมนะว่าเธอจะต้องตื่นเช้าทุกวันเพื่อมารอเขา เพียงเพื่อแค่อยากจะเดินไปโรงเรียนด้วยกันเท่านั้น
“...หรอ” สึนะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินอย่างอึดอัด
“รุ่นที่สิบคร้าบ อรุณสวัสดิ์” ผู้ชายหน้าตาดีผมสีเทาเดินเข้ามาทักบอสที่รักและเคารพของตน ก่อนจะเหลือบมองไปที่หญิงสาวที่เดินก้มหน้าก้มตาอยู่ข้าง ๆ “เธออีกแล้วหรอ ?” เขาทักอย่างไม่ค่อยเต็มใจอยากจะต้อนรับ แต่แววตากลับสื่อออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงทัก แววตาฉายแววเจ็บปวดวูบหนึ่ง ซึ่งทำให้หัวใจของคนตรงหน้ากระตุก ก่อนจะกลับมาฉายแววเฉย ๆ เหมือนยามปกติ “ทำไมคะ ? คุณโกคุเดระ ฮารุจะเดินไปโรงเรียนพร้อมกับคุณสึนะไม่ได้หรือไง ?” ร่างบางว่าสายตาหาเรื่อง
เพียงแต่ชายตรงหน้าไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่เบือนหน้าหนีออกไปอีกทาง
...สายตาแบบนั้นอีกแล้ว
...ทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาสักนิด แต่ทำไมเขาต้องรู้สึกเจ็บแปลบ ...เจ็บมากมายขนาดนี้ ?
...เจ็บเหมือนถูกเข็มเป็นล้านพุ่งเข้าทิ่มแทงหัวใจจนพรุน
...เพราะอะไรกันนะ ?
ทั้งสามคนเดินอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งมายืนหยุดอยู่ตรงทางแยกสองทาง ซึ่งทางขวาจะเป็นโรงเรียนนามิโมริ ส่วนทางซ้ายจะเป็นโรงเรียนสตรีของฮารุ
“ยัยบ้า ไปโรงเรียนของเธอได้แล้วไป๊” โกคุเดระว่า ก่อนจะดึงกระชากสึนะเดินแยกไปอีกทาง เล่นเอาสึนะโยชิกับฮารุงงเป็นตาเดียวกัน ก่อนที่ร่างบางที่ถูกทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียวอีกทางจะตะโกนร้องเสียงแหลมขึ้นมา
“ฮารุก็ไม่ได้อยากอยู่กับคุณโกคุเดระนักหรอกค่ะ !! ถ้าจะรังเกียจกันสักขนาดนี้” ก่อนจะเดินปั้นปึ่งกระแทกเท้าออกไปอีกทาง
...เปล่า เขาก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเธอ
...และเขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องทำอย่างนี้
...แต่เขาแค่ไม่อยากรู้สึกเจ็บ เพราะสายตาปวดร้าวของยัยบ๊องนั่น
...มันก็แค่นั้นเอง
เลิกเรียน ณ บ้านของซาวาดะ สึนะโยชิ
วันนี้สึนะเลิกเรียนเร็วกว่าปกติประมาณครึ่งชั่วโมง และกลับมาที่บ้านอย่างมีความสุขมากกว่าปกติ ...และเขาก็ไม่รู้เลยว่ามันทำให้ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาก็เจ็บมากกว่าปกติเช่นกัน
...อันเป็นเพราะว่าวันนี้สึนะได้ชวนเคียวโกะมาทำการบ้านด้วยกันที่บ้านของเขา โดยที่เขาไม่ได้สนใจเลยว่ายังมีเธอยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าปวดร้าวใจมากแค่ไหน
...ทั้ง ๆ ที่ทั้งสองคนไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันมากกว่าเพื่อน
...และประเด็นที่สำคัญ ...เธอไม่ได้เจ็บปวดตรงความสำพันธ์ก้ำกึ่งนั้น
...แต่เธอเจ็บเพราะสายตาของเขาที่มองไปที่เธอคนนั้น
...ที่มันมีแต่คำว่ารักมาก ...มากมายเหลือเกิน
สึนะ ฮารุ และเคียวโกะเดินเข้าไปในบ้านซาวาดะ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นบน
“สึนะคุง เอาการบ้านขึ้นมาทำกันเลยดีกว่าไหม ?” เคียวโกะว่าก่อนจะเปิดกระเป๋านักเรียนของตัวเองและหยิบสมุดออกมา 2-3 เล่ม
ชายหนุ่มทำหน้าบอกบุญไม่รับนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ และหยิบการบ้านออกมาทำตามเคียวโกะ
คนกลางอย่างเธอเมื่อเห็นสึนะกับเคียวโกะทำการบ้านกันก็ไม่รู้จะทำอะไร เพราะตัวเธอทำเสร็จตั้งแต่อยู่ที่โรงเรียนแล้ว “เอ่อ ...งั้นฮารุขอตัวไปเล่นกับพวกแรมโบ้กับอี้ผิงข้างล่างก่อนแล้วกันนะคะ” เธอพูดพลางผุดลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวก่อน ฮารุ” สึนะว่า เอื้อมมือไปจับมือฮารุเอาไว้ ฮารุหันกลับไปมอง หน้าขึ้นสีจัดอย่างปิดไม่มิด เพราะเพิ่งเคยได้รับความอบอุ่นจากมือนี้เป็นครั้งแรก “...ช่วยลงไปบอกแม่หน่อยว่าเอาขนมขึ้นมาข้างบนให้ด้วยนะ”
เหมือนสายฟ้าฟาดผ่าลงกลางหัวใจ ...สีหน้าของร่างบางฉายแววแสดงความเจ็บปวดขึ้นมาอย่างกระทันหัน
...แค่คำว่า ‘ช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉัน’ อย่างที่ฮารุอยากให้คุณสึนะพูดนั้น คงจะเป็นได้แค่ฝันกลางวันเท่านั้นใช่ไหมคะ ?
“...แล้วฮารุจะบอกให้แล้วกันนะคะ”
ร่างบางเดินออกมาข้างนอกบ้านด้วยสีหน้าเฉยชา
...ไม่ใช่ไม่อยากวิ่ง แค่มันเหนื่อยใจจนไม่มีแรงวิ่ง ...ก็เท่านั้น
ฮารุนั่งลงตรงสวนข้างบ้านซาวาดะ ก่อนจะปล่อยน้ำตาที่กักเก็บมานานไหลรินลงไปตามแก้มใส
“ฮารุ ? ยัยบ้า ไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ ?” เสียงคุ้นเคยของคู่กัดตลอดการดังขึ้นข้างหลัง ฮารุรีบใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะหันกลับไปมองคนมาใหม่ด้วยสีหน้าทระนงตนเหมือนทุกที
“ฮะ ฮารุ แค่ลงมาเอาขนมให้คุณสึนะ ...อุ๊บ” ฮารุพูดก่อนจะปิดปากตัวเองเพราะเสียงเครือบ่งบอกว่าเพิ่งร้องไห้เสร็จมาใหม่ ๆ
“...ร้องไห้ทำไม ?” เสียงของโกคุเดระทำให้ร่างบางหันมามองเพราะน้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกถึงความโกรธอย่างเห็นได้ชัดเจน
“ร้องไห้อะไรล่ะคะคุณโกคุเดระ ? ฮารุไม่ได้หกล้มหรือเป็นแผลอะไรสักหน่อย” ฮารุว่าก่อนจะหลบตา เพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะเห็นไปถึงความเจ็บปวดที่อยู่ลึกไปข้างใน
“...” คนตรงหน้าเอาแต่นิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร แต่ส่งสายตาคาดคั้นให้กับหญิงสาวตรงหน้า
“...ฮารุแค่ลงมาเอาขนมให้คุณสึนะ....เท่านั้นเอง” ร่างบางพูดเสียงอ่อย แต่เว้นช่องว่างหลัง ‘คุณสึนะ’ นานเกินไป จนคนตรงหน้าเลิกคิ้วสงสัย
“รุ่นที่สิบกับใคร ?”
หญิงสาวเบนสายตาหลบสายตาทิ่มแทงของคนตรงหน้าเล็กน้อย “กะ กับเคียวโกะจัง”
“...!!” โกคุเดระถลึงตาตกใจกับคำตอบของหญิงสาวตรงหน้า พร้อม ๆ กับนึกออกว่าทำไมร่างบางถึงต้องทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างนั้น
“ฮะ ฮารุต้องไปบอกหม่าม้าแล้วล่ะค่ะ ไม่งั้นคุณสึนะจะรอนะ อ๊ะ !!” ฮารุร้องอย่างตกใจเพราะคนตรงหน้าได้กระชากแขนเธอย่างรุนแรง “ทำอะไรน่ะคะคุณโกคุเดระ ? ฮารุเจ็บนะคะ !”
“กลับบ้านไปซะ...” โกคุเดระว่า ก่อนจะเดินพรวดพราดเข้าไปในบ้านซาวาดะอย่างรีบร้อน
“...อะไรกัน ฮารุมีเรื่องต้องไปบอกหม่าม้าก่อนนะคะ” ฮารุพูดอย่างงง ๆ เพราะไม่เข้าใจความรู้สึกของคนตรงหน้าในตอนนี้
...กี่ครั้งแล้วที่เขาปล่อยเธอ ทิ้งเธอไว้คนเดียว กับบรรยากาศที่มันกดดันหัวใจแบบนี้
...กี่ครั้งแล้วที่เขามาดูแลเธอให้ดี ต้องให้เธอเจ็บช้ำหัวใจคนเดียวอยู่เสมอ
...แล้วทำไมภาพที่เธอร้องไห้ถึงต้องกรีดแทงหัวใจของเขาขนาดนี้ ?
...ทำไมเขาไม่ดูแลหัวใจของตัวเองให้ดีมากกว่านี้นะ ?
21.02 @ 12/07/54
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
ความคิดเห็น